Love Japan ยัยหน้าหวานกับอาจารย์หน้าหล่อ

     7.00น.  ณ บ้านซากุระแฟมมิลี่

     “หาว~” ฉันบิดขี้เกียจไปมาหลังจากตื่นขึ้นมาได้ไม่นาน  วันนี้ช่างเป็นวันที่เลวร้ายอะไรอย่างนี้ 
     เมื่อคืนผลสรุปเป็นยังไงงั้นเหรอ ทุกคนคงอยากรู้ล่ะสิ  ฉันจะบอกให้ (ถึงไม่อยากรู้ก็จะบอก)  เฮ้อ~ คิดแล้วก็ปวดหัว  เหมือนมีทุเรียนร้อยลูกหล่นใสหัวทับตายคาต้น (เว่อร์ล่ะ)  สรุปแล้วคือฉันต้องเรียนภาษาญี่ปุ่นหน่ะสิ  ไม่อย่างนั้นฉันต้องไปอยู่กับพ่อที่นู่น  แถมต้องไปทำความรู้จักอีตาลูกชายของเพื่อนพ่อ  ซึ่งฉันไม่อยากจะรู้จักเลย พ่อบอกว่าตัวไปเราสองครอบครัวต้องร่วมทำการค้าอะไรเทือกๆนั้นแหละ ถึงคุณพ่อจะไม่บอกฉันก็รู้ว่าคุณพ่อคิดอะไรระหว่างฉันกับอีตานั่น 
     ขอสรุปอีกที...อย่างที่บอกล่ะว่าไม่มีทางที่ดีสำหรับฉันสาวน้อยน่ารักอย่างฉัน  เพราะฉะนั้นฉันจะเลือกทางที่แย่น้อยที่สุดแล้วก็กัน  ถึงมันจะย่ำแย่ก็ตาม!
     โอเค...วันนี้เป็นวันแรกที่ต้องเริ่มเรียนแล้ว  แม่ของฉันก็ช่างเก่งปานอัลเบิร์ต ไอสไตน์  คิดโน่นนี่จนฉันหัวจะระเบิดอยู่แล้ว  ก็เพราะฉัวนต้องเรียน(เกือบ)ทุกวัน ตอนช่วงเปิดเทอมสองเดือนนี้หน่ะสิ  ฉันเหมือนถูกขังอยู่ในกรง  อิสระอยู่ไหน!!T.T  ส่วนวันหยุดพักก็มีนะ แต่มันเป็นสิทธิ์ของอาจารย์ที่มาสอนเท่านั้น ว่าจะหยุดวันไหน  TT_TT  มันคงเป็นเวรกรรม ที่ทำให้ฉันได้เจอกับเธอ~  ส่วนเวลาสอนหน่ะเหรอ....ขอบอกว่าไม่มีสิ่งใดแน่นอนในสากลโลก  เย้ย! ก็แล้วแต่อาจารย์อีกนั่นแหละ แงๆๆ
 
     ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ก็ลงมาทานอาหารกับกับคุณแม่ข้างล่าง
     ฟุดฟิด  ฟุดฟิด  -. ,-
     ว้าว~  ข้าวกล่องน่ารักจังเลย  เป็นรูปลูกหมูสามตัวสีชมพู  ประดับด้วยผักชิ้นเล็กๆรอบๆ
     “เอ้า...โยโกะแม่จะขึ้นไปปลุกลุกพอดีเลย ^^  นี่ แล้วตกลงลูกจะเรียนรึป่าว?”  
     “เรียนค่ะแม่”  ฉันตอบอย่างเซ็งจัดอย่างกับว่าอมน้ำลายบูดมาทั้งคืน
     “ดีแล้วล่ะ...แม่จะได้ไม่ต้องทะเลาะกับพ่อ  ว่าแต่? พ่อใช่วิธีไหนถึงได้ผลน้า~”  แม่ลากเสียงยาวอย่างน่ารักน่าชัง  (ตรงไหน)
     “ข้อตกลงนิดหน่อยหน่ะค่ะ  วันนี้อาหารน่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากสาธยายยาว
     งำๆๆ  อร่อยนี้แฮะ อาหารญี่ปุ่นเนี่ย 
 
      วันนี้อาจารย์จะมาสอนตอนเก้าโมง  ตอนนี้ก็แปดโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว  ฉันนั่งรอท่านอยู่ในห้องสมุด  อ๋อ! ลืมบอกไป บ้านของฉันมีห้องสมุดขนาดใหญ่ด้วยนะ เหมือนห้องสมุดทั่วไปนั่นแหละ 
     ฉันหยิบหนังสือสอนภาษาญี่ปุ่นแบบเล่มเดียวเอาอยู่มาอ่านคร่าวๆ  แหม~  ถึงฉันจะไม่ชอบ  แต่ถ้าโยโกะคนนี้ทำอะไรแล้วมันต้องเพอร์เฟ็กต์เท่านั้น  โฮะๆๆ
     อืมๆ...ถ้าอาจารย์มา  เจอกันครั้งแรก ก็ตองทักว่า ‘โอฮะโยโกะไซมัส’  แปลว่า สวัสดีตอนเช้า  ถ้าจะแนะนำตัวต้องพูดว่า ‘ฮะจิเมะมะชิเตะ โยโกะ(ชื่อตัวเอง)เดส โดโซะโยะโระชิคุ’  แปลว่า ยินดีที่ได้รู้จัก  ฉันชื่อโยโกะ  ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ/ครับ  ถ้าจะขะ-
     แอ๊ด~
     ใครมาอ่ะหรือว่าอาจารย์จะมาแล้ว
     0_0//
     (' ')
     นี่มันคิม  ฮยอนจัง ชัดๆ  -///-
     เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากๆ  ฉันว่าประมาณ180กว่าๆละมั้ง เทียบกับฉันแล้วฉันดูเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆเลย  ผมเขาสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นที่แสนจะดูดีกับนัยน์ตาคู่สวยสีเดียวกันกับผม ทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากๆ   ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูอ่อนๆ น่าจับมาจุ๊บเป็นที่สุด  แล้วไหนจะหน้าที่ดูยังไงมันเด็กมัธยมชัดๆ ไม่ใช่สิฉันแค่จะบอกว่าหน้าของเขาขาว เนียน ใส ไร้รูขุมขน  ฉันขอเวลาไปหยิบถุงขยะมาคลุมหน้าก่อน  ฉันอายอ่ะ พระเจ้าต้องลำเอียงสร้างเขามาหล่อผิดมนุษย์แน่ๆ  ความดูดีมีระดับของเขาเหมือนกับรวมความดูดีของหมาก เคน บอยบวกกับณเดชคูณกับเจมส์จิเลย  เขาหล่อโฮกกกกก   กรี๊ดๆๆ  >.<
     0_0  ดูยังไงหมอนี่ก็ลูกคนรวยๆชัด  เพราะเขาแต่งตัวดูสะอาดสะอ้าน  แถมดูเป็นผู้ใหญ่อย่างเหลือเชื่อ  ซึ่งมันขัดกับใบหน้าที่ดูเนียนใสนั่น  ฉันเดาว่าเขาต้องอายุมากกว่าฉันไม่มาก
     “นายเป็นใคร?”  ในที่สุดฉันก็ถามเขาออกไป หลังจากที่ฉันประมวลหน้าตาของหมอนี่เรียบร้อยแล้ว
     “แม่ของเธอไม่ได้บอกเธอหรอกเหรอว่าฉันจะมาสอนภาษาญี่ปุ่นเธอหน่ะ”  เขาพูดเสียงเรียบแล้วพูดขึ้นต่อ  “ฮะจิเมะมะชิเตะ  เคนตะเดส วะตะชิวะ นิฮง คะระ คิมะชิตะ” 
     ฉันไม่สนใจภาษาต่างดาวที่ฉันฟังไม่รู้เรื่อง  แต่ฉันสนใจว่าหมอนี่เป็นอาจารย์สอนภาษาญี่ปุ่นฉันเหรอ  โอ! ผิดคาด  เป็นลมดีกว่า
     แล้วฉันต้องพูดว่าอะไรล่ะ สวัสดี  เอ~ อะไรแล้ว  เพิ่งอ่านเมื่อกี้  ‘ข้าวต้มมัด’เหรอทะแม่งๆแฮะ  นึกไม่ออก Y0Y  นี่ฉันจะไม่สร้างความประทับใจให้อาจารย์สุดหล่อคนนี้หน่อยเหรอ  คิดสิๆ  อะไรมัดๆอ่ะ
     “โอะฮะโยโกะไซมัส”  << เคนตะ
 
 
********************************************************
โอะฮะโยโกะไซมัส  สวัสดีเพื่อนๆที่น่ารักทุกคนนะคะ  ยังไงก็ฝากอ่าน  ฝากคอมเมนต์ด้วยนะ  ดีหรือไม่ดี สนุกหรือไม่สนุกยังไง บอกด้วยนะ  ขอบคุณจ้าที่เข้ามาอ่าน ^^
ปล.ไม่ได้เก่งภาษาญี่ปุ่นอะไรเลยที่เขียน  แต่ชอบภาษานี้มากๆ น่ารักดี ยังไงถือว่าเรียนรู้ไปพร้อมๆกับผู้อ่านแล้วกันนะคะ  แล้วเจอกัน  จะเนะ (บ๊ายบาย) จ้า~