Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

by nooonaa

Special Place : น้ำมัน+พระจันทร์ (1)




"มีอะไรรึป่าวครับเฮียมัน"

"กูกำลังดูพี่สะใภ้กูไง ดูน่ารักกว่าเมื่อก่อนเนอะเฮียเงิน...โอ๊ย!! ตบผมไมอะเฮีย" ตบมาสะแรงเลยวะ นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเฮียนี่เสยกลับแล้วนะเนี่ย ตบมาได้

"อย่ามาพูดกูเมิงกับเมียกู แล้วเมียกูก็น่ารักอยู่แล้ว จำใส่สมองเมิงด้วย" อะไรวะ ปกป้องเมียอ่อ

"แหม่ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้นะ พอที่เมื่อก่อนนี่สั่งจัง" สั่งให้ผมแกล้งนาชาอย่างนั้นแกล้งอย่างนี้ พอทีตอนนี้นะ แหม...แตะไม่ได้

"เรื่องของกู ไปไกลๆตีนกูปะ เหม็นปากมึงวะ"

"โห่ เห็นเมียดีกว่าน้องใช่มะ เดี๋ยวผมจะฟ้องน้ำมนต์" จะฟ้องให้น้ำมนต์งอนนานๆเลยคอยดู ชอบอยู่นะเว้ยยิ่งได้ความรักจากน้ำมนต์คนเดียวเนี่ย

"ฟ้องให้ครบนะมึง ไม่ครบละตายคาตีนกูแน่!!"

"อะไรวะ เซ็งวะ!" ได้ดังใจเลย "นี่เฮียมีเมียแล้วลืมน้องจริงๆหรอวะ กลัวเมียว่างั้น" ไม่น่าเลยเห็นกันอยู่หลัดๆคิดสั่นชัดๆ

"หึ...กูหาข้าวกินดีกว่า" หึ กลัวเมียรู้อะดิ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ผมก็รู้แล้วละว่าเฮียคิดอะไรอยู่

"หึ...ตามสบายเฮีย ผมไปดูบอลดีกว่า" อยากจะขำให้ฟันร่วง แต่ตอนนี้ได้เวลาบอลมาแล้วนี่หว่า ต้องรีบไปแล้ว

"ดูบอลให้จริงๆเถอะเมิง แล้วเวลาดูก็ปิดหน้าต่างบ้าง ไม่ใช่เปิดไว้เหมือนรอใครอยู่" อย่าทำเป็นรู้ทันน่า

"อากาศมันร้อนนี่หว่า ไปและเฮีย เดี๋ยวไม่ทัน" ผมรีบบอกปัดก่อนที่เฮียเงินจะมาซักอะไรผมมาก ถ้าหลุดขึ้นมาจะแย่เอา

ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำมนต์เช่นเคย จัดการเปิดทีวีแล้วเปิดหน้าต่างตรงหลังทีวีให้เปิดออกกว้างก่อนจะมานั่งดูบอลไปเรื่อยๆ ไม่นานนักบานหน้าต่างตรงข้ามกับห้องน้ำมนต์ก็เปิดไฟขึ้น ผมละสายตาออกจากจอทีวีก่อนจะเลยไปที่ห้องนั้น มันปรากฏชายหนุ่มหน้าสวยที่เพิ่งเข่ามาในห้องนั้นก่อนจะมานั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือหน้าหน้าต่างบานนั้น บนหัวทุยสวยนั้นยังมีน้ำเกาะแพรวพราวเมื่อเจ้าของยังไม่ยอมเช็ดมันให้ออก ผมเห็นแบบนี้ทุกวันแล้วยิ่งเห็นผมก็ยิ่งอารมณ์เสียสะเอง มันเป็นนักศึกษาแพทย์เองแท้ๆแต่ไม่เคยดูแลตัวเองสักครั้ง มันเอาแต่กลัวจะอ่านหนังสือกองโตตรงหน้าไม่หมดรึไงกัน มันสำคัญมากกว่าตัวเองรึไง ถ้าไม่คิดจะหวงตัวเองก็คิดสักนิดเถอะว่ามีคนนั่งอารมณ์เสียที่เห็นตัวเองแบบนั้น แถมตอนเย็นก็ชอบกลับบ้านดึกๆดื่น จนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ ผมเป็นห่วงมันทุกวันที่กลับมาเกือบมืดจนต้องออกไปยืนรอมันกลับบ้าน ใช่ครับ..ผมน่ะไม่ได้ตั้งใจจะไปรอน้ำมนต์หรอก ที่ผมออกไปรอที่หน้าบ้านทุกวันเพื่อรอคนนี้กลับมามากกว่า แล้วนายจะรู้บ้างมั้ยว่าชั้นเองที่เป็นห่วงนายแทบคลั่ง

รู้บ้างมั้ย...พระจันทร์

ว่าชั้นเป็นห่วงนายมากจริงๆ

ไม่นานนักใบหน้าสวยนั้นก็เงยขึ้นมาสบตาผมก่อนจะแบะปากใส่เหมือนรังเกียจผมมากยังไงยังงั้น มันเป็นเหตุการณ์ประจำของเราสองคนที่เจอหน้ากันต้องทำแบบนี้ แต่พอผมได้มองกลับยิ้มออกมาห้ามไม่อยู่ แค่นี้ผมก็นอนหลับฝันดีทั้งคืนแล้วละพระจันทร์

พอเวลาเกือบกินไปห้าทุ่มกว่าร่างบางก็บิดขี้เกียจไปมาก่อนจะมองผมเล็กน้อยแล้วสะบัดหน้าหนี ผมขำให้กับภาพน่ารักตรงหน้าก่อนที่ไฟในห้องนั้นจะปิดลง น้องมันคงจะเข้าไปนอนเพื่อเตรียมไปเรียนพรุ่งนี้ ผมเองก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ก็ได้เนอะพระจันทร์

นายจะฝันถึงพี่บ้างมั้ย เพราะพี่ก็จะฟันถึงนายนะ.....

พระจันทร์ของเฮียมัน




ตายๆ สายแล้ว สายๆ ไม่น่าเพ้อจนนอนดึกเลยเรา ผมรีบวิ่งลงมาจากชั้นบนอย่างเร่งรีบเมื่ออีกครึ่งชั่วโมงผมต้องให้ถึงที่ทำงาน ไม่งั้นละแย่เลยทีเดียว สงสัยใช่มั้ยละว่าผมทำงานอะไร ผมเป็นนักวิเคราะห์ทางการตลาดของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งครับ มันเป็นงานที่ท้าทายมากเลยนะ เพราะผมต้องขุดความสามารถที่ผมมีทั้งหมดมาวิเคราะห์หุ้นหรือเก็งกำไรว่ามันคุ้มที่จะเสี่ยงหรือไม่ มันเป็นงานที่หนักและเสี่ยงมากเพราะผมสามารถทำให้บริษัทล้มละลายได้ในพริบตา แต่แน่นอนครับ ค่าตอบแทนมันก็สูงตาม ผมเองก็เร่งเก็บเงินเก็บทองเพื่อจะไว้รอสร้างครอบครัวเล็กๆน่ารักๆสักหนึ่งครอบครัว แล้วตอนนี้ผมเองก็พร้อมที่จะสร้างครอบครัวแล้วเหมือนกัน ก็เหลือแต่คนที่จะมาเป็นแม่บ้านให้ผมนี่สิที่ยังไม่มี ก็ดูสิครับ...ว่าที่ศรีภรรยาที่ดันอยู่แค่ปีสี่อีกตั้งสองปีแหนะกว่าจะจบ อันนี้ยังไม่เท่าไหร่มันต้องอันนี้ครับ เจอกน้าผมเป็นไม่ได้ กระโดดซัดผมตลอด ผมแค่กวนใส่ตอนที่เจอที่โรงพยาบาลครั้งเดียว(ตอนที่น้ำมนต์หัวกระแทกพื้นอะครับ) ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยเป็นคนใส่ผมสักครั้ง ต้องทำใจและ ก็ผมมันปากหมานี่ ก็ตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นกิ๊กกับไอ้จ๋อของน้ำมนต์(ผืนทราย)เลยเลือดขึ้นหน้าสะเต็มที่ แล้วก็ได้กลับมานะครับ หมัดทั้งดุ้น ชกเข้าให้ เจ็บสุดๆ แต่ก็ยังดีที่น้องมันไม่ได้มีใคร แค่นั่นผมก็ยิ้มแล้ว

สงสัยกันละสิว่าผมหลงรักเด็กคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันก็คงจะเป็นเมื่อสี่ปีก่อนที่บ้านไม้หลังเล็กสวยติดประกาศขายบ้านแล้วก็มีลูกค้าสนใจมาซื้อไป แต่ไม่รู้ทำไมลูกค้าคนนั้นถึงทำผมละสายตาไปไหนไม่ได้ พอมารู้ตัวอีกทีผมก็มานั่งมองหน้าสวยๆนั่นทุกวันที่ห้องของน้ำมนต์และหลงรักน้องมันเข้าอย่างจัง

แหนะ!! อย่าหาว่าผมป๊อดนะที่ไม่เข้าไปทำความรู้จักกับน้องเค้า ผมนะทำแล้วทุกวิถีทางแล้ว ทั้งเตะบอลไปฝั่งบ้านนู้นจนกระจกแตก ทั้งรดน้ำต้นไม้เลยฝั่งไปโดนน้องที่ออกมาตากผ้า ยังไม่หมดนะ ผมยังเคยแกล้งเอาขี้หมาของไอ้ด่างในตลาดมาวางไว้หน้าบ้านแล้วก็โทษว่าเป็นเพราะหมาของน้องมันมาขี้ นี่ผมทำทุกอย่างจริงๆแล้วนะครับ แต่สุดท้ายก็โดนน้องมันชกเข้าให้ทุกรอบ เห้อ...บางทีมันก็ท้อครับ แต่ทำไงได้ ไปหลงรักน้องเขาเข้าให้แล้วนี่ มันก็ต้องสู้สิ

"น้ำมันไม่กินข้าวหรอลูก" เสียงเล็กหวานใสที่จะดังทุกครั้งที่ผมลงมาจากข้างบน ผมยิ้มรับก่อนจะเดินไปหอมแก้มนิ่มนั้นสองฟอด

"ไม่ทันแล้วครับ สายแล้ว" ผมบอกพวกท่านทั้งสองก่อนจะเดินออกจากครัวแต่พ่อเสือกลับรั้งผมไว้

"เอานมไปกินด้วยสิน้ำมัน ระหว่าทางก็ยังดี"

"ขอบคุณครับพ่อเสือ" ผมรีบวิ่งกลับไปคว้ากล่องนมที่พ่อเสือยืนมาให้แล้วรีบวิ่งไปที่โรงจอดรถทันที ตายๆ สายแน่

ผมรีบควักกุญแจมาแล้วสตาร์ดลูกชายสุดที่รักของผมทันที

“CoventryEagle Flying-8"

อ่าหล่อจริงๆลูกพ่อ ไม่ว่าจะวันไหนก็ยังหล่อเหมือนเดิม ถึงมันจะเป็นรถรุ่นเก่าอายุ80ปี แต่เครื่องยังเจ๋งอยู่นะครับจะบอกให้

แต่พอผมเลี้ยวออกมาจากซอยบ้านได้ไม่ถึงเมตรก็เจอร่างบางที่ผมเพิ่งนั่งมองเมื่อคืนกำลังเดินอยู่ข้างถนน นี่มันจะเก้าโมงแล้วเพิ่งจะไปเรียนรึไง หรือว่ามันเป็นเวลาไปเรียนของน้องมัน งั้นก็ดีดิ จะได้ออกเวลานี้เหมือนกัน ยอมโดนหักเงินเดือนดีกว่าไม่ได้น้องเป็นเมีย(คติประจำใจอันใหม่) ว่าแต่ตอนนี้น้องก็เดินอยู่คนเดียวด้วย งั้นมันก็เป็นโอกาสที่ดีน่ะสิ ผมก็ตีมึนจอดรับน้องสะสิ จะได้คุยกับน้องมันสักที แต่ว่า...มันจะดีหรอครับ น้องมันยิ่งเกลียดขี้หน้าผมอยู่ ผมกลัวของมันจะขึ้นแล้วมันจะไม่ชกผมอีกหรอ จะเอาไงดีหว่า ไอ้กลัวมันก็กลัวอยู่นะ

รับหรือไม่รับ

ผมควรเลือกอันไหนดีครับ ช่วยผมตัดสินใจหน่อย....ตอนนี้ผมหายใจไม่ทันแล้ว ผมตื่นเต้น!!

คนอะไรสวยชะมัด!!


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
130525