By nooonaa

 

Housemaid! 5 : จับได้

 

~คุณเธอ~

 

"คุณต้องการอะไรกันแน่" ผมชักเริ่มรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เริ่มไม่ปลอดภัยกับผมแล้วแน่ มันต้องคิดอะไรชั่วๆกับผมถึงได้แกล้งทำเป็นคนดีแต่ที่จริงแล้วมันต้องการจัดการผม

 

มันต้องการอะไรกัน

 

"ฉันแค่ต้องการค้นหาความจริงอะไรบางอย่างแล้วก็ลงโทษคนโกหกให้สาสม เธอว่ามันน่าสนุกมั้ยละ"

 

มึงหมายความว่าไงวะ มันรู้หรอว่าผมเป็นผู้ชาย มันรู้จริงๆงั้นหรอ แล้วผมจะทำยังไงดีละ ผมเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว กลัวจนตัวผมสั่นอย่างกับเจ้าเข้า ผมต้องทำยังไงดี ใช่สิ...มันอาจจะยังไม่รู้ก็ได้ มันคงต้องการแกล้งผมแน่ ผมต้องยืนยันตัวเองว่าปกติที่สุด ใช่! ผมต้องทำแบบนั้น

 

"คุณไม่มีอะไรจะทำรึไงถึงมาจับผิดแค่แม่บ้านเนี่ย" ผมทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่มันกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ที่สุดที่ผมเคยเห็น ผมเลยพยายามดันตัวมันที่กอดผมไว้ออกห่างแต่มันกลับรัดวงแขนแน่นกว่าเดิมก่อนจะพูดกับผมในสิ่งที่ผมต้องเสียวสันหลังวาบ

 

"เธอไม่ใช่แค่แม่บ้านแน่...แต่เธอคือของเล่นชิ้นใหม่ของฉัน คุณเธอ"

 

ของเล่นชิ้นใหม่!

 

มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

 

"ปล่อย! มึงมันโรคจิต" คราวนี้ผมผลักมันออกจากตัวอย่างแรง แต่มันก็ไม่ขยับเขยื่อนไปไหน ให้ตายสิ ผมชักกลัวผู้ชายคนนี้จริงๆสะแล้ว

 

ใครก็ได้ช่วยผมที

 

"โรคจิตอย่างนั้นหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำอย่างที่เธอบอกละกัน"

 

"เห้ย! ปล่อยกูนะเว้ย!!!" อยู่ดีๆมันก็อุ้มผมขึ้นหลังแล้วแบกขึ้นชั้นสองไป ผมพยายามดิ้นตัวทั้งทุบทั้งทึ้งหัวแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรมันได้ แถมมือใหญ่ยังลูบที่ต้นขาผมไปมาอีก

 

"ถ้าเธอยังทุบฉันอีก ฉันจะจับที่อื่นที่ไม่ใช่ตรงนี้"

 

อึ้ง!

 

มึงมันโรคจิต

 

"ไอ้บ้า!!! มึงมันบ้า!!" ผมด่ามันอย่างเหลืออด ทำไมผมต้องมาเจอคนโรคจิตแบบนี้ด้วย ผมแค่ต้องการที่พึ่ง ไม่ใช่มาเป็นของเล่นของใคร

 

"ก็แล้วใครมันทำให้ฉันเริ่มสนุกสะละ คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ"

 

ตุบ!

 

มันทิ้งผมลงกับเตียงหลังกว้างอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ร่างหนาจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วกลับมาพร้อมเนคไทเส้นสวย ผมมองแล้วต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก มันจะทำอะไร

 

ผมรีบคลานลงจากเตียงอย่างไวก่อนที่อีกคนจะมาถึงตัว แต่ผมก็ยังไม่ทันมันอยู่ดี มือหนาเลยจับเข้าที่ข้อเท้าผมแล้วลากกลับมาใหม่ ผมร้องขอความช่วยเหลือจนคอแห้งแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วย นี่ผมต้องโดนจริงๆงั้นหรอ

 

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที.."

 

"หึ ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยเธอหรอก เพราะห้องนี้มันเก็บเสียงได้ดีเชียวละ" เหี้.ย!! กูต้องตายคามือจริงๆหรอวะ

 

"มึงจะทำอะไร อย่าทำอะไรกูเลยนะ กูกลัวแล้ว" เมื่อผมรู้สึกถึงหนทางที่อยู่รอดลดน้อยลงผมก็ต้องขอความเห็นใจกับมัน แต่มันกลับเอาเนคไทมามัดข้อมือไว้กับเสาเตียงอย่างแน่นจนผมไม่สามารถขยับตัวได้

 

"เพิ่งจะมากลัวรึไง ตอนแรกนี่อวดเก่งดีนักนะ"

 

"พอเถอะนะ กูยอมมึงทุกอย่างแล้ว " น้ำตาผมเหมือนจะไหลออกมาทั้งความกลัวปนความโกรธ แต่มือหนาของคนตรงหน้ากลับแกะเอาโบตรงคอผมออกแล้วเริ่มปลดกระดุมเม็ดแรก

 

"ยอมงั้นหรอ...งั้นก็บอกมาสิว่ามึงโกหกอะไรไว้" มันต้องการรู้งั้นหรอ แค่ต้องการรู้ความจริงมันถึงกลับต้องทำขนาดนี้ มึงมันไม่ใช่คน

 

"กูบอกแล้ว กูจะบอก แต่มึงปล่อยกูเถอะ อย่าทำแบบนี้" คราวนี้ผมอ้อนวอนมันอย่างหมดค่า ผมไม่ไหวหรอกถ้าต้องมาตกเป็นเหยื่อให้มันกระทำทุเรศๆกับผมแบบนี้ เพียงเพราะต้องการคำตอบเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถ้าเรื่องที่ผมเป็นผู้ชายจะมาเป็นเรื่องที่ทำให้ผมเสียศักดิ์ศรีผมขอตายดีกว่า

 

"ถ้าอย่างนั้นก็บอกมาสิ" มันหยุดแกะกระดุมของผมที่เม็ดที่สาม อีกนิดเดียวก็จะเห็นหน้าอกผมแล้ว ร่างหนาเปลี่ยนท่ามาคร่อมทับผมไว้ ใบหน้าดูจะมีความสุขมากที่เอาชนะผมได้ แต่ขอบอกไว้ก่อน ว่าคุณเธอคนนี้ไม่เคยต้องมาจนมุมเพราะใคร

 

"ที่จริงแล้วกูเป็นผู้ชาย" ผมกลั้นใจตอบมันไปจนหมดเปลือง ดวงตาคู่คมดูช็อกนิดหน่อยก่อนจะมองเลยลงมาที่หน้าอกผม มือหนาตรงเข้ากระชากเสื้อออกอย่างแรงจนมันขาดออกจากกันก่อนที่มันจะผงะออกจากตัวผม

 

"มึงเป็นผู้ชาย!!!!" จะตกใจทำไมกันนักวะ แค่กูเป็นผู้ชายเนี่ย

 

"ทีนี้รู้ก็ปล่อยกูสักที"

 

"ทำไมมึงต้องโกหกด้วย" ยังจะเอาอะไรอีกวะ แค่นี้มันไม่ชัดเจนรึไง

 

"กูแค่ต้องการหางานทำ หรือว่ามึงอยากจะไล่กูออกก็ไล่เถอะ กูก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่เหมือนกัน" จะไม่อยู่ให้มึงมาแกล้งกูอีกได้แน่

 

"แค่ต้องการงานทำ มึงถึงกับต้องบอกว่าเป็นผู้หญิงเลยรึไง แต่กูว่ามึงเล่าไม่หมดนะ" จะเอาอะไรอีกวะ

 

"ปล่อยกู!!!"

 

"เล่ามา!!!" ไอ้เหี้.ย!!! กูเกลียดมึง

 

"ก็ที่นี่ต้องการแค่ผู้หญิง แล้วกูต้องการงานทำ แค่นี้มึงไม่เข้าใจรึไง กูก็ไม่อยากจะโกหกหรอกนะ แต่มันจำเป็น" ถ้ากูไม่โดนปล้นกูก็ไม่อยากจะทำเรื่องแบบนี้หรอก มึงไม่เคยตกที่นั่งลำบากมึงก็ไม่เข้าใจหัวอกกูหรอกไอ้คุณหนูโรคจิต!!

 

"อย่างนั้นเองหรอ"

 

"ถ้าเข้าใจก็ปล่อยกูได้แล้ว" จะมัดกูทำเพื่อ! กูไม่ใช่นางเอกละครนะเว้ย มือแดงไปหมดแล้วมั้งเนี่ย

 

"ปล่อย ปล่อยงั้นหรอ หึ...ว่าแต่มึงอยากทำงานที่นี่ต่อรึป่าว" มันจะมาไม้ไหนอีกวะเนี่ย กูตามมึงไม่ทันแล้วนะ

 

"อยากสิ กูขอแค่มีที่อยู่ที่กินแค่สามเดือนแล้วพอครบกูจะไปเอง มึงช่วยกูด้วยนะ" มันคงจะไม่ใช่คนเลวอะไรหรอกมั้ง ถึงมันจะดูโหดร้ายแต่ถ้าผมยอมมันขนาดนี้มันก็ต้องใจอ่อนบ้างแหละหน่า

 

"สามเดือนงั้นหรอ ทำไมต้องสามเดือน"

 

"กูมาเที่ยวที่นี่แค่ช่วงซัมเมอร์ กูโกหกพ่อกูว่าจะไปอเมริกา แต่กูอยากกลับมาหาแม่ที่นี่ แล้วพอครบสามเดือนกูก็จะกลับ" นี่หมดเปลืองแล้วนะ มึงต้องเป็นคนให้กูบ้างนะเว้ย

 

"มาหาแม่งั้นหรอ แล้วทำไมมึงไม่ไปอยู่กับแม่" สงสัยมากจังวะ

 

"อยู่ไม่ได้ๆ " กูยังไม่ตายสักหน่อย กูอยู่กูก็หลอนดิ

 

"มึงนี่มีความลับเยอะจังวะ แต่ช่างมันเถอะ กูจะช่วยมึงจนครบสามเดือนก็ได้ แต่ว่า...."

 

"แต่อะไร.." ทำไมผมรู้สึกว่ามันชักจะไม่ดีแล้ว

 

"มึงต้องตามใจกูทุกอย่าง เพราะกูชักเริ่มชอบมึงแล้วสิ"

 

ชอบผม!!!

 

อื่ย! ขนลุกเว้ย

 

ชอบบ้านพ่อมึงสิ ไหนมึงบอกว่าไม่ชอบพวกสองเพศไงวะ กูเริ่มขนลุกแล้วนะเว้ย

 

"หึ.. อย่ามองกูแบบนั้น กูไม่ได้ชอบมึงแบบที่มึงคิด กูแค่อยากให้คนอย่างมึงมาอยู่ใกล้ๆมือใกล้ๆตี.นกูเท่านั้น" มันพูดเหมือนกับมันยังอยากแกล้งผมอย่างนั้นแหละ แต่มันคงจะช่วยผมได้จนครบสามเดือนนั่นแหละ

 

"แค่นี้ใช่มั้ย"

 

"แค่นี้ที่ไหนละ กูรวมถึงที่มึงต้องตามใจที่กูสั่งทุกอย่าง เข้าใจมั้ย" อะไรว้ามึง มันจะเยอะไปมั้ยอ่า กูชักจะรับไม่ไหวแล้วนะ

 

"ตกลงมั้ย" เออ..ก็ได้วะ แค่สามเดือนเอง

 

"ก็ได้...แล้วเมื่อไหร่มึงจะปล่อยกูอะ" มันปวดแล้วนา

 

"หึๆ โทษทีๆ กูลืม" มึงลืม! มึงพูดออกมาได้ยังไง กูเจ็บนะเนี่ย มันขำในลำคอเล็กน้อยก่อนจะมาแก้เนคไทให้ผม พอผมเป็นอิสระก็รีบลุกออกจากเตียงมันทันที

 

"มึงติดกระดุมด้วย แม่.ง..ขาวสัด"

 

"มึงว่าอะไรนะคำสุดท้ายน่ะ" มันบอกผมให้ติดกระดุมแล้วประโยคสุดท้ายมันว่าอะไร มันเบาสะจนผมแทบไม่ได้ยิน

 

"กระโปรงมึงเปิด" อะไรนะ ผมรีบก้มไปดูก็เห็นชายกระโปรงผมเลิกขึ้นด้านข้างจนเห็นขาอ่อนจนถึงกางเกงใน หน้าผมนี่ร้อนผ่าวเลยครับ แค่อยู่ในชุดผู้หญิงนี่ก็น่าอายเกินทนแล้ว ยังจะมีเปิ่นอีก น่าอายวะ

 

"มึงก็เลิกดูสิวะ ไอ้ทะลึ่ง!" ผมด่ามันไปก่อนจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แต่กระดุมสองเม็ดสุดท้ายมันกลับหายไป มันคงต้องเป็นตอนที่มันกระชากเสื้อผมแน่นอน

 

กลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้องก่อนก็ได้วะ ไอ้คุณหนูบ้านี่รุนแรงจริง

 

ผมเลยทำท่าจะเดิินออกจากห้องไอ้คุณหนู แต่มือหนากับจับแขนผมไว้แล้วดึงไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม

 

"จะทำอะไร"

 

"กระดุมมึงขาด ออกไปแบบนี้คุณแม่บ้านตีหัวกูแตกแน่" เพิ่งจะรู้สึกรึไง

 

"นั่งรออยู่นี่" มันบอกผมเสร็จมันก็เดินไปที่โซนเสื้อผ้าและเครื่องตัดเย็บของมัน มันค้นของสักพักก็กลับมาพร้อมเข็มกับด้าย ผมนั่งมองมันตาปริบๆก่อนจะถึงบางอ้อ

 

"ยืนขึ้นสิ กูจะเย็บให้" มันดึงตัวผมลุกขึ้นก่อนที่มันจะเป็นคนลงไปนั่งแทน มือหนาคว้าเอวผมเข้าไปใกล้จนมันไปอยู่ระหว่างขาแกร่ง

 

"มันใกล้ไปป่าววะ กูขนลุกวะ"

 

"กูก็ขนลุก มึงก็อยู่นิ่งๆสิวะ กูจะได้เย็บให้เสร็จๆ" ก็ได้วะ เพราะตอนนี้ขนกูลุกจนเสียดสีกันแล้วเนี่ย

 

ใบหน้าหล่อจดจ่อที่อยู่ที่หน้าอกผมเล่นเอาหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ยิ่งมือหน้าคอยดันหลังให้ผมเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นผมยิ่งหนาวแปลกๆ จนผมต้องกลั้นหายใจทันที

 

อย่าใจสั่นสิวะ

 

มันเป็นผู้ชายนะเว้ย

 

"มึงเป็นอะไรวะ ตัวสั่นๆ" ยังจะถามอีก กูสั่นเพราะมึงเนี่ยแหละ

 

"เสร็จยังวะ เร็วๆดิ" มือหนาที่เย็บจนเสร็จก่อนจะกระตุกเส้นด้านออก ผมก้มลงมองดูกระดุมที่มันเย็บก็ต้องอึ้ง มันเรียบร้อยสะเหมือนร้านทำ มันชักแปลกๆและ

 

"มึงเป็นตุ๊ดอ่อ"

 

"ไอ้เหี้.ย ปากมึงนี่" มันยกมือจะซัดผมใหญ่แต่ผมหลบมันทัน ไม่งั้นผมตายแน่

 

"ก็กูเห็นมึงเย็บผ้าได้ด้วยอะ แล้วยิ่งห้องมึงมีแต่ชุดผู้หญิง มึงเป็นตุ๊ดแน่" ไม่งั้นมันจะมีทำไม ใช่มั้ยครับ

 

"มันคืองานอดิเรกของกู แต่เห้ย...กูคิดอะไรออกและ" คิดอะไรของมึงวะ อยู่ดีๆมันก็ลุกไปคว้าโทรศัพท์เครื่องสวยของมันขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก

 

"ไอ้ฟินย์...กูเจอนางแบบโปรเจคจบเราแล้ว"

 

มึงเจอใครนะ แล้วทำไมตามึงต้องจ้องกูแบบนั้นด้วย กูชักจะใจไม่ดีแล้วนะ

 

"แม่บ้านกูเอง"

 

ซวยแล้วกู

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130506

 

เม้นให้กันบ้างนะคะรีดเดอ

 

ขอบคุณคร่า

 

เจอกันตอนหน้านะคะ