Housemaid! "ผมนี่แหละแม่บ้าน"

By nooonaa

Housemaid! 4 : สงสัย

~กวาง~

ไม่อยากจะเชื่อ ผมว่าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ อาจจะเป็นเพราะผมคิดมากไปก็เป็นได้ แต่ทำไมมันต้องขัดแย้งด้วยละว่าผมคิดถูก

คิดถูกที่ว่าคุณเธอไม่ได้เป็นผู้หญิง

ใช่ผมต้องบ้าแน่ๆ ก็เห็นอยู่ว่าเป็นผู้หญิงชัดๆ ก็แค่ท่าทางเหมือนผู้ชาย เสียงห้าวๆ แล้วยังโนบราอีก

โอ๊ย! ตกลงมันเป็นเพศไหนกันแน่วะ

ถ้าเป็นทอมมันต้องไม่โนบราดิ มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้หน้าอกมันแบน แต่นี่มันไม่ได้ใส่อะไรเลยแต่กลับแบนขนาดนั้น มันต้องมีอะไรปิดบังอยู่แน่ๆ เอาไงดีวะไอ้กวาง กูอยากรู้สะด้วยสิ คันมือเว้ย

โอ้ย!

ผมขยี้หัวตัวเองจนแทบบ้าแต่ก็ยังคิดไม่ออก จะทำยังไงดีวะเนี่ย

"มึงไม่ได้เป็นบ้าใช่มั้ย"

"ไอ้สัดทิว กวนตี.นกู"

"ก็กูเห็นมึงขยี้หัวตัวเองเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะเว้ย มึงเป็นห่.าไรวะ" กูก็อยากรู้วะว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมมันถึงหงุดหงิรงุ้นง้านแบบนี้ก็ไม่รู้

"มึงเครียดโปรเจคจบหรอ" ไอ้ฟินย์ถามผมครับ เงียบมาต้องนานเพิ่งจะพูด สงสัยมันคงเป็นห่วงผม

"ป่าว...กูแค่มีเรื่องคิดอะไรนิดหน่อย ว่าแต่สตูเป็นไงบ้างวะ" ผมปฎิเสธมันก่อนถามมันกลับ ไอ้ฟินย์หันไปค้นอะไรสักอย่างที่กระเป๋ามันก่อนจะหยิบเอกสารสี่ห้าแผ่นมาให้ผม

"กำไรเท่าไหร่"

"เดือนนี้น้อยวะ" ผมพลิกเอกสารนั้นไปมาก่อนจะพบส่วนที่กำไรหายไป

"ไอ้ทิว ทำไมส่วนของมึงขายไม่ค่อยได้เลยวะ" ผมจ้องมันเขม็งอย่างหาคำตอบแต่มันกับยิ้มแห้งๆกลับมา

"กูไม่ได้ลงของใหม่อะมึง มันไม่ใช่ความผิดกูนะเว้ย ก็น้องฟ้าไม่ปล่อยกูเลยนี่หว่า ถ้าจะโทษก็โทษน้องฟ้านู้น" แถไปเรื่อยไอ้บ้ากาม มึงจะมากไปและ

"มึงไม่ต้องโยนความผิดให้ผู้หญิง เป็นเพราะมึงเองนั้นแหละ กูบแกให้เพลาๆมันบ้างไม่ใช่หรอวะ กำไรหายไปอย่างงี้มึงเอาเงินมาโปะเลยนะมึง" ผมใส่มันไม่ยั้งเลยครับ บางทีมันก็เล่นมากเกินไป มันทำให้การงานเสียหายไปหมด ไม่ใช่ผมงกนะ แต่ถ้าปล่อยผ่านมันก็ทำอีก ยิ่งมันเป็นพวกเสือผู้หญิงด้วยต้องยิ่งปรามมันให้ได้ ไม่งั่นเหลวแหลกตายกันพอดีเพื่อนผม

"กูว่ามึงหาเมียสักคนเถอะทิว มึงชักหาสาระในชีวิตไม่ได้แล้ว"

"โหยไอ้ฟินย์ ได้ทีด่ากูใหญ่เลยนะมึง" สมน้ำหน้าครับ โดนไอ้ฟินย์ด่าเข้าให้ นี่ถ้าใครโดนไอ้ฟินย์เสือยิ้มยากของเราด่านี่โคตรเสียชาติเกิดอะ ผมพูดคำนี้ได้เลย เพราะมันไม่เคยว่าใครเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้มึงโดนวะไอ้ทิว...ฮ่าๆ

พวกคุณสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าพวกเราเปิดสตูอะไร พวกเราเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์สาขาออกแบบแฟชั่นครับ แล้วเราก็เริ่มสร้างชื่อในวงการดีไซน์เนอร์เมื่อปีก่อน ถือว่าประสบความสำเร็จดีครับตอนนี้แบรนของเราเลยโด่งดังไปทั่วเอเซียแล้ว แล้วถ้ามันเป็นไปตามเป้าเราก็จะขยายมันไปฝั่งตะวันตกให้แบรนของเราอินเตอร์มากขึ้น มันก็ดีครับได้ทั้งพิสูจน์ฝีมือพวกเราแล้วก็ได้เงินมาใช้จนได้รับฉายาในวงการมากมาย แต่มันก็เหนื่อยเอาการ เพราะพวกเราเปิดร้านเองออกแบบเอง ตัดเย็บเอง แล้วก็บริหารเอง ชีวิตพวกเราเลยอยู่ที่ห้องเสื้อกับร้านเหล้าสะส่วนใหญ่

นี่ผมยังไม่ได้บอกใช่มั้ยครับว่าห้องเสื้อเราชื่ออะไร มันมีชื่อว่า 'bliss' ครับ มันอาจจะไม่ใช่คำที่เริ่ดหรูแต่มันก็เหมาะกับพวกเรามาก เพราะมันมีความหมายว่า 'ความสุขดั่งบนสรวงสวรรค์' ซึ่งพวกเราสามคนรู้สึกแบบนั้นจริงๆครับ รู้สึกเมื่อได้จับปลายดินสอวาดภาพหรือจับเครื่องเย็บผ้า และยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีกเมื่อลูกค้าที่ได้สวมใส่เสื้อผ้าของเราแล้วยิ้มออกมา มันมีความสุขที่สุดเลยครับ

Bliss

ห้องเสื้อที่ตอบสนองความต้องการของทุกท่าน

"โอ้ย! ไอ้สัด ใครเตะมาวะ" เสียงกร่นด่าออกมาอย่างอารมณ์เสียจนเรียกสติผมกับมา ไอ้ทิวครับมันร้องเสียงหลงจนผมตกใจไปด้วย มือใหญ่ของมันกุมเข้าที่หัวก่อนจะขยี้จนหัวยุ่ง ผมมองกลับไปทิศทางที่มันมาก่อนจะเห็นชายหนุ่มร่างเล็กล้มหน้าขมำคากองหนังสืออยู่ข้างหน้า หน้ามันนี่เหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่ไอ้พวกที่ยืนตรงข้ามกลับหัวเราะสะลั่น เหมือนมันจงใจแกล้งไอ้หนุ่มคนนั้นนั่นแหละ

"ไอ้ฟินย์ อะอ่าว..ไปไหนวะ" ผมหันจะไปพูดกับไอ้ฟินย์แต่มันกลับเดินออกจากโต๊ะที่เรานั่งอยู่แล้วตรงไปหาไอ้เด็กหนุ่มคนนั้น มันช่วยร่างเล็กเก็บของที่กระจัดกระจายก่อนจะพยุงให้ลุกขึ้น ผมเห็นหน้ามันไม่ชัดเลยครับแต่มันขาวแล้วก็ตัวเล็กมากๆ แถมมีแว่นอันโตใส่อยู่ตลอด คงจะเป็นพวกหนอนหนังสือสินะถึงโดนไอ้พวกนั้นแกล้ง

"ไอ้ทิว ไอ้พวกนั้นเตะบอลใส่มึง กูเห็นมันขำมึงด้วย"

"ไอ้เหี้.ย! มึงตาย!!" พอผมใส่ไฟไอ้กลุ่มนั้นให้ไอ้ทิวฟังก่อนที่มันจะเลือดขึ้นหน้าวิ่งตรงดิ่งเข้ากระทืบไอ้กลุ่มนั้นวุ่นวายไปหมด ผมมองแล้วก็ขำ มึงกล้าแกล้งคนก็สมควรจะโดนคนอื่นแกล้งบ้าง ยิ่งโดนไอ้ทิวกระทืบมึงไม่รอดแน่

"ไอ้กวาง กูไปก่อนนะเว้ย" อยู่ดีๆไอ้ฟินย์วิ่งมาทางผมก่อนจะคว้ากุญแจรถลูกรักมันไป มันคว้ามือเรียวนั้นแล้วดึงให้เดินตามมัน มันดูอารมณ์เสียยังไงไม่รู้ครับแต่ทำไมมันต้องพาเด็กคนนั้นไปด้วย

แล้วผมละ ทิ้งผมกันไปหมด กลับบ้านก็ได้วะ ไปค้นหาความจริงเรื่องคุณเธอดีกว่า น่าสนใจกว่าเยอะเลย

เจอกัน...คุณเธอ!

"คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ"

"ครับคุณแม่บ้าน เออ...แล้วคุณเธอละครับ"

"คุณหนูจะเรียกหาคุณเธอทำไมกันคะ" อย่าทำหน้าสงสัยผมอย่างนั้นสิคุณแม่บ้าน ผมนี่ออกจะดูเป็นคนดีศรีสังคม ไม่คิดอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับคุณเธอหรอก(มั้ง)ครับ

"ผมแค่อยากขอโทษเธอเรื่องมันนั้นน่ะครับ ผมมาคิดๆดูแล้วผมมันก็แย่อย่างที่คุณแม่บ้านบอกนั่นแหละครับ" ผมแกล้งตีหน้าเศร้าก่อนจะกอดเอวหนาไว้หลวมๆอย่างออดอ้อน มือนุ่มลูบหัวผมไปมาอย่างสงสาร แค่นี่ผมก็ชนะแล้วละคุณเธอ

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณแม่บ้านจะบอกคุณเธอให้มาหานะคะ รอคุณแม่บ้านเดี๋ยวเดียวนะคะ"

"ขอบคุณคุณแม่บ้านมากเลยครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่บ้านชอบเด็กกล้าหาญที่จะรับผิด แล้วคุณหนูก็กล้าที่จะรับ คุณแม่บ้านเป็นปลื้มมากเลยนะคะ" สำเร็จ! คราวนี้ผมก็จะเป็นคนถูกกระทำในสายตาคุณแม่บ้านบ้างแล้วละ คราวนี่เธอไม่รอดแน่คุณเธอ!

"ผมรอที่ห้องนั่งเล่นนะครับ" ผมก้มหอมแก้มนุ่มนั้นเบาๆก่อนที่คุณแม่บ้านจะเดินหายไป ผมเลยเดินไปรอบุคคลสำคัญของงานที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะนั่งดูทีวีไปพลางๆ

"คุณหนู.." มาแล้วหรอ เร็วดีนี่

"คุณเธอ..." ผมทำเป็นดีใจที่คุณเธอมา แต่ผมกลับเห็นคุณแม่บ้านอยู่ด้านหลังเหมือนเป็นห่วงคุณเธออยู่ ผมเลยต้องแสร้งยิ้มกว้างเข้าไปอีกจนคนตรงหน้าขมวดคิ้วจนเป็นปม

ถ้าไม่ติดที่ผมต้องการจะชนะและความสนุกผมไม่ทำแบบนี้แน่

ยังไงเธอก็ต้องเป็นรองฉัน

"จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย" มันบ่นพึมพำเหมือนไม่ค่อยไว้ใจผม ผมเลยต้องเพิ่มระดับความน่าเชื่อถือขึ้นไปอีก

"ยังโกรธฉันอยู่หรอ....นังตัวดี!" ผมกัดฟันพูดในคำท้ายจนดวงตากลมโตนั้นเปิดกว้าง เริ่มจะโกรธแล้วใช่มั้ยละ

"มึง..."

"อย่าสิ อย่าด่าฉัน ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ถึงเธอจะเป็นแม่บ้านแต่ถ้าฉันทำตัวไม่ดีมันก็แย่มาก ฉันไม่อยากจะเป็นคนเลวในสายตาใคร....โดยเฉพาะคุณแม่บ้าน" ประโยคสุดท้ายมันเบาสะจนใบหน้าสวยนั้นหน้าแดงก่ำ อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวมันก็จะตกเป็นเป้าโจมตีทันที

"กำลังหาเรื่องฉันใช่มั้ย"

"ไม่ใช่นะ ฉันจริงจังจริงๆ"

"คุณมันกะหล่อนที่สุด"

"คุณเธอ อย่าพูดแบบนั้นสิ " ผมคว้ามือเรียวทั้งสองมากุมกันไว้แน่น แต่มันกลับสะบัดมันออกอย่างแรง ผมเลยทำสีหน้าตกใจอย่างถึงที่สุด

"คุณต้องการอะไรกันแน่!" คราวนี้มันตะคอกใส่ผมเสียงดังสะน่ากลัว แถมยังผลักอกผมอีกต่างหาก ผมเลยแกล้งล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

"นาย.."

"คุณเธอ! ทำไมทำแบบนี้" คุณแม่บ้านที่ดูอยู่ข้างหลังวิ่งมาว่าก่อนจะช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น

"คุณแม่บ้าน " มันอุทานตกใจใหญ่

"คุณเธอ คุณแม่บ้านไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้!"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่บ้าน ผมไม่เป็นอะไรหรอก คุณเธอไม่ได้ตั้งใจจะทำผมหรอกครับ"

"ไม่ได้หรอกคะ คุณเธอเป็นแม่บ้านที่คุณแม่บ้านรับเข้ามา ดังนั้นต้องสั่งสอนเธอบ้าง" ตายแน่คุณเธอ คราวนี้เธอก็หมดที่พึ่งแล้ว สะใจเว้ย

"คุณแม่บ้านคะ หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ" มันรีบแก้ตัวใหญ่จนผมแอบขำไม่หยุด ใบหน้าสวยฉายแววตกใจเป็นอย่างมากที่คุณแม่บ้านโผล่มาแล้วยิ่งผมตีหน้ามึนใส่อีกมันยิ่งโกรธเข้าไปอีก

"ไม่เป็นไรครับคุณแม่บ้าน ในฐานะที่ผมเป็นพี่แล้วผมก็เห็นคุณเธอเป็นน้องสาวของผม ผมเลยอยากจะสอนน้องเองเผื่อบางทีน้องจะเลิกเกลียดผม ดีมั้ยครับคุณแม่บ้าน" แล้วความสนุกมันก็จะเพิ่มขึ้นไปอีก คราวนี้เธอหนีฉันไม่ได้แล้วคุณเธอ

"ก็ได้คะ งั้นก็ฝากคุณหนูด้วยนะคะ"

"ไม่เอานะคะคุณแม่บ้าน หนูไม่..."

"ไม่เอาสิคุณเธอ เธอต้องเปิดใจรับฉันบ้าง" ผมรีบแย้งก่อนที่มันจะอ้อนคุณแม่บ้านใหม่ หน้าสวยๆนี่หงิกเลยครับ

"ถ้าอย่างนั้นคุณแม่บ้านขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ" ผมพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะดันหลังคุณแม่บ้านให้ออกจากห้องนั่งเล่นไป

"ผมขออร่อยๆเลยนะครับ"

"ได้เลยค่ะคุณหนู แล้วส่วนเธอ ห้ามดื้อกับคุณหนูเข้าใจมั้ย" คุณแม่บ้านย้ำอีกทีจนมันหน้าซีดเข้าไปอีก

"ค่ะคุณแม่บ้าน" มันก้มหน้าลงแล้วตอบเสียงหงอยจนคุณแม่บ้านไปจริง ผมเลยเดินเข้าไปหามันก่อนจะเกี่ยวเอวบางสวยนั้นเข้ามากอดไว้แน่น

"นี่!!"

"ชู่...ยังจะหือกับฉันรึไง ต่อไปนี้ก็มีแค่ฉันกับเธอแล้วนะ คุณเธอ"

"คุณต้องการอะไรกันแน่" อะ ฉลาดดีนี่

"ฉันแค่ต้องการค้นหาความจริงอะไรบางอย่างแล้วก็ลงโทษคนโกหกให้สาสม เธอว่ามันน่าสนุกมั้ยละ" ร่างบางเริ่มสั่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อผมพูดจบจนผมเริ่มจับได้ มือเล็กพยายามจะดันตัวเองออกแต่ผมก็จับมันไว้แน่นเข้าไปอีก

"คุณไม่มีอะไรจะทำรึไงถึงมาจับผิดแค่แม่บ้านเนี่ย" หึ จะมาเบี่ยงประเด็นทำไม ถ้าไม่ผิดมันก็ต้องไม่กลัวอะไรสิ แต่เธอนี่ส่อแววมาก

"เธอไม่ใช่แค่แม่บ้านแน่...แต่เธอคือของเล่นชิ้นใหม่ของฉัน คุณเธอ"

ต่อแต่นี้ไปผมจะมีอะไรๆสนุกเล่นแล้วละครับ ยิ่งของเล่นสวยๆแบบนี้ผมยิ่งชอบ

ฉันจะทะนุถนอมเธออย่างดี...คุณเธอ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130605

ไอ้คุณหนูกวางโรคจิต 555