ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

by nooonaa

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 09 : เมียอันธพาล

+น้องเจมส์+

"มึงกลัวกูเจออะไรงั้นหรอ...ผงถ่าน"

"มึง!! ไอ้พลบค่ำ!"

พลบค่ำ

"สวัสดี...ผงถ่าน แล้วนั่น...มึงกำลังแบกใครอยู่งั้นหรอ"

ทันทีที่เสียงยียวนถาม เหล่าลูกน้องไอ้ถ่านก็กู่เข้ามาบังเราสองคนจนมิด ก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะเป็นคนเดินไปประจันหน้าอีกคนแทน

"แล้วมึงเสือกอะไรด้วย!"

"จุ๊ๆ ทำไมต้องทำให้มันวุ่นวายด้วยล่ะ กูก็แค่ถาม" อีกคนก็ยังคงพูดทีเล่นทีจริง แต่ลักษณะท่าทางแบบนี้มันต่างกับไอ้ถ่านยังไงก็ไม่รู้ มันก็ดูน่ากลัวอะนะ แต่มันเพิ่มอะไรบางอย่างเลยทำให้ผมรู้สึกเกลียดขี้หน้ามันทั้งๆที่ผมเองก็ยังไม่ได้เห็นหน้า

"ก็พวกกูไม่อยากตอบไง แล้วมึงมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะมึง!" เสียงโวยวายเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนไอ้ถ่านที่แบกผมอยู่ก็พูดเสียงเข้มขัดทัพก่อนจะค่อยๆปล่อยผมลงจากบ่ามัน แต่พอลงได้ มือใหญ่ก็ดันให้ผมไปหลบอยู่ด้านหลังทันที เหมือนกับว่ามันไม่อยากให้อีกคนเห็นผม

"ไอ้ฟอง กูจัดการเอง"

"แต่.."

"ไอ้ฟอง!" พออีกคนเถียงเหมือนจะไม่ยอมถอย ไอ้ถ่านก็ขึ้นเสียงหนักขึ้น จนอีกคนยอมเดินกลับมา แล้วเดินมายืนบังผมแทนไอ้ถ่าน ผมก็มองตามร่างสูงที่ค่อยๆเดินขึ้นหน้าจนไปยืนประจันหน้าอีกฝ่าย แต่มันก็ยังคงไม่เห็นคนที่ชื่อพลบค่ำ ผมเลยชะเง้อชะแง่งจนไอ้พี่ฟองต้องกดหัวผมกลับ

"อย่าดื้อได้มั้ย! อยู่นิ่งๆ" พี่มันดุผมพร้อมกับจับหัวผมให้อยู่ตรงอกตัวเอง ก่อนที่ลูกน้องสองสามคนจะเข้ามาช่วยบังผมจนมิด

ตกลงว่าพวกมึงกำลังเล่นอะไรกันวะ ไมกูต้องมาหลบด้วยเนี่ย

"มึงมาก็ดีแล้ว ว่าเรื่องเกมส์วัยนี้ดิ๊" เสียงไอ้ถ่านดึงความสนใจของคนข้างหน้า ที่พยายามจะมองผมเหมือนกัน อีกคนเลยหัวเราะลั่นเหมือนชอบใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะกระดิกนิ้วสองสามทีเหมือนเรียกใครบางคนให้มาหา ผมเลยมองลอดช่องแขนจองไอ้พี่ฟองก่อนจะเห็นสาวสวยขายาวสุดเซ็กซี่กำลังเดินทอดน่องมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่อย่างกับพวกนางแบบมาทางพวกเรา ผมเห็นอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกแปลกๆยังไม่รู้ ก่อนที่ไอ้แขนเรียวจะยกขึ้นคล้องคอผู้ชายที่เรียกตัวเองมา

"น้องเขาชื่อพลอย...กับนี่ เงินอีกสองแสน"

ปึก!

สองแสน!

เสียงกระเป๋าตกลงพื้นเป็นสัญญาณว่าเงินจำนวนมากมายนั้นอยู่ในไหน ไอ้ถ่านก็ก้มลงมองกระเป๋าตรงหน้าก่อนจะยิ้มชอบอกชอบใจใหญ่ เมื่อเห็นปึกเงินมากมายในนั้น ไม่นานผู้หญิงที่ไอ้ถ่านไปรับมาก็เดินมาหยุดเคียงข้างกับอีกคนโดยที่ไอ้ถ่านก็เอื้อมมือโอบเอวน้อยนั้นไว้หลวมๆ ก่อนที่ลูกน้องมันจะเดินเอากระเป๋าสีดำมาวางไว้ใกล้ๆกับกระเป๋าอันแรก

"นั่นเงินสองแสน กับน้องกิ๊ฟซี่" สิ้นเสียงไอ้ถ่าน หัวทุยสวยของหญิงสาวก็ซบลงบนไหล่มันทันที เหมือนคิดจะยั่วยวนอีกฝ่ายให้กระสันอยากได้ตน

แต่พอผมเห็นกลับรู้สึกอยากจะอ้วกแทน ทำไมผู้หญิงสมัยนี้เนี่ยนะ ถึงไม่คิดจะรักศักดิ์ศรีของตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าพวกมันเอาตัวเองมาเป็นของพนัน แต่กลับยอมทำตามด้วยความเต็มใจซะงั้น อย่างนั้นก็มีผมคนหนึ่งแหละ ที่ไม่อยากได้เจ้าหล่อนมาเป็นแม่ของลูกผม เพราะผมสงสารลูกที่มีแม่สิ้นคิดแบบนี้

"อ่าว...ทำไมเป็นคนนี้ล่ะ แล้วคนนั้นล่ะ ไม่ใช่เด็กมึงงั้นหรอผงถ่าน" แต่แล้วสายตาเจ้าเล่ห์ก็มองลัดพวกไอ้ถ่านจนมาถึงผม และนั่นทำให้ผมเห็นหน้ามันชัดๆว่าอีกคนก็หล่อบาดใจไม่แพ้ไอ้ถ่าน แต่สายตาเจ้าเล่ห์ของมันกลับเล่นเอาผมเองก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะรีบจับหัวผมกดเข้าที่อก ส่วนไอ้ถ่านเองก็รีบเอาตัวเองเข้ามาบังตามสายตานั่นพร้อมกับขึ้นเสียงโหดใส่ทันที

"เด็กคนนั้นไม่เกี่ยว!"

"หือ? ไม่เกี่ยวอะไรกัน ก็ตกลงกันแล้วว่าต้องเอาเด็กของแต่ละฝ่ายมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แล้วทำไมเด็กคนนั้นถึงไม่เกี่ยวล่ะ" เพียงแค่มันพูดผมก็เริ่มรู้สึกผิด เพราะสมองผมเริ่มจะประติดประต่อตามที่มันพูดได้บ้าง แต่มันเป็นเพราะความบ้าบวกความดื้อของผมเอง ที่ทำให้พวกมันต้องเดือดร้อน

ก็กูไม่รู้ว่ามึงจะปกป้องกูนี่หว่า ถึงพยายามไล่กูกลับ แค่มึงบอก...กูก็ว่าง่ายอยู่แล้ว

แต่กูก็ขอบใจมึงนะ...ไอ้ถ่าน

ผมคิดแล้วก็เผลอหลุดยิ้มที่มันทำเพื่อผม ก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะกัดผมเข้าให้

"ยิ้มจนปากจะฉีกแล้วมั้ง ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองกำลังซวยน่ะ"

"เรื่องของกูหน่า!" ถึงจะโดนกัดแต่ก็ยังแข็งเพราะกลบเกลื่อนสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่ ก็โดนเข้าแบบนี้...ใครบ้างจะไม่ดีใจวะ

ผมเลยแอบเงยขึ้นไปมองอีกคนที่อยู่ด้านหน้า ก่อนจะพบว่ามันเองก็จ้องผมอยู่ แต่สีหน้ามันดูเครียดจนต้องกัดฟันแน่น ผมเลยยิ่งหน้าร้อนเข้าไปใหญ่ ที่มันเครียดเพราะผม ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันกลับไปพูด

"ไอ้นั่นมันไม่ใช่เด็กกู น้องกิ๊ฟซี่ต่างหากที่ใช่"

"อ่าว แล้วเด็กคนนั้นเป็นใครงั้นหรอ" ไอ้พลบค่ำยังคงก่อกวนจนน่ากระแทกให้ฟันหลุด จนร่างสูงที่กดหัวผมอยู่ต้องเป็นฝ่ายพูดบ้าง

"นี่มันเด็กกู มึงอย่ามายุ่ง!"

ไอ้พลบค่ำคนนี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง ถึงพยายามช่วยกันกันสุดฤทธิ์สุดเดชขนาดนี้ แต่ไอ้ใบหน้าหล่อของต้นเหตุก็ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วสวนกลับออกมาจนร่างสูงชะงักกึก

"งั้นก็ยิ่งดีเลย กูเพิ่มเงินเป็นสี่แสน พร้อมกับผู้หญิงอีกคน เพื่อแลกกับเด็กคนนั้น"

"ไม่ได้!!" สิ้นเสียงยียวนของอีกฝ่าย ไอ้ถ่านก็ตวาดกลับจนใครๆก็สะดุ้งตกใจกลัวกันทั้งนั้น แต่ไอ้บ้านนั่นกลับหัวเลาะชอบใจพร้อมกลับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟแล้วสูบมัน

"รู้สึกว่ามึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่ะ ในเมื่อกูทำตามกฎ"

กฎที่เพิ่มเป็นสองเท่าเพื่อจะเอากูเนี่ยนะ! โหย เหมือนกูจะฮอตโคตรๆไงก็ไม่รู้ว่ะ แต่โทษทีเถอะมึง กูไม่ภูมิใจด้วยนะเว้ย

"มึง! ไอ้ พลบ ค่ำ" คราวนี้ไอ้ถ่านมันกัดฟันกรอดพร้อมกับกำหมัดแน่น แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ มันคงไม่อยากสร้างปัญหาให้นักกว่าเดิม ไอ้พี่ฟองเลยปล่อยผมออกก่อนจะเดินเข้าไปกระซิบมัน ร่างสูงใหญ่เองก็รับฟังพลางปรายตามาทางผม

"เอาไงๆล่ะ มึงจะตัดสินใจยังไงอะไรก็ว่ามา จะยอมแพ้หรือจะแข่ง"

ถ้าไม่ยอมรับข้อเสนอก็ต้องยอมแพ้งั้นหรอ แม่ง! ทุเรศว่ะ

"แข่งก็แข่งสิวะแม่ง! ไอ้ถ่าน! มึงรับคำท้าเลยนะเว้ย กูแม่งรำคาญเสียงมันเหี้ยๆ ทำเป็นพูดมากอยู่นั่นแหละ มันจะสักเท่าไหร่กันวะ!"

ผมวิ่งไปสั่งให้มันแข่งแม่งเลย แถมเท้าเอวชี้หน้าให้ด้วย ก็ดูมันดิ เอาแต่พูดๆน่ารำคาญ ปวดประสาทที่สุด ยิ่งพูดกดดันอีกยิ่งน่าถีบ เดี๋ยวจะคอยดู ว่ามันจะเจ๋งสักแค่ไหน

"ไอ้เจมส์!...มึงจะออกมาทำไมเนี่ย!" แต่ไอ้ถ่านกลับดุใส่ผมเสียงก่อนจะคว้าเอวให้เข้ามาใกล้ตัวเองแถมยังพลิกตัวให้เข้าหามันอีก

"ก็กูรำคาญเสียงมันอะ พูดแม่งก็รีบจัดการมันดิ จะปล่อยให้มันเห่าอีกนานเท่าไหร่วะ" รำคาญมึงด้วย มัวแต่เงียบปล่อยให้มันพูดอยู่นั่นแหละ

ตุบๆ

ทุบแม่งเลย! หมั่นไส้!

"มึงทุบกูไมเนี่ย"

เปรี้ยะ!

"โอ๊ย! เจ็บนะ!" มันดุใส่ผมก่อนจะดีดนิ้วควายๆของมันใส่หน้าผาก เจ็บจี๊ดเลยครับ เลยต้องถูหน้าผากตัวเองเป็นระวิง มันเองก็ขำใส่เล็กน้อยก่อนจะกดริมฝีปากนุ่มๆของตัวเองซ้ำๆจนผมเริ่มหายเจ็บ

"หึๆ"

"เอ๋ ตกลงมันเป็นเด็กใครกันแน่ผงถ่าน ไอ้ฟองหรือมึง"

"ยังจะถามอีก! ไม่เห็นว่ามันจะกินหัวกูอยู่แล้วรึไงเนี่ย นี่มึงโง่หรือง้าวกันแน่ห๊ะ!"

สัด! น่ารำคาญเป็นที่สุด!

"ฮ่าๆ เด็กมึงนี่เจ๋งโคตรๆเลยว่ะ" แต่แล้วไอ้ห่านั่นกลับชมผม โดยไม่มีท่าทีที่จะโกรธกันเลยสักนิด ก่อนที่มันจะย่างก้าวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น แล้วก้มเอาใบหน้าเหี้ยๆของมันให้ต่ำเสมอกับหน้าผม จนตอนนี้ผมรับรู้ถึงลมหายใจมันได้อย่างชัดเจน แต่อีกคนกลับเอามือใหญ่ๆมาปิดหน้าผมจนมิดพร้อมกลับถอยหลังลากผมให้ออกห่างจากตรงนั่นสองสามก้าว

"มึงคิดจะทำไรไอ้ห่าพลบค่ำ!" เสียงมันดูโมโหมากเลยครับ แถมยังกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก ผมเลยทำตัวเงียบๆไม่ซ่าอีก จนอีกคนหัวเราะรวนกว่าเดิม

"ฮ่าๆ หวงงั้นหีอไอ้ถ่าน ดีๆ กูชอบว่ะ งั้นไว้กูค่อยมองเด็กมึงบนเตียงกูก็ได้ เจอกันที่สนาม" มันว่าเสร็จก็พากันเดินเข้าสนามแข่งไปเหมือนอยากจะแข่งซะเต็มประดา แต่ผมนี่สิ...กำอึ้งกับสิ่งที่มันพูดอยู่ตรงนี้

บนเตียง...เออ

"ไอ้ถ่าน บนเตียงนี่มันคือไร" ผมถามมันพร้อมกับสีหน้ากังวลที่สุดเท่าที่เคยเป็น แต่มันกลับถอนหายใจออกยาว ก่อนจะลากผมให้ตามมันไปจนเข้ามาอยู่ในห้องๆหนึ่งที่ผมพยายามจะเข้าไปเมื่อตอนมาถึง มันดันผมติดกำแพงก่อนจะเข้ามือคร่อมผมทั้งตัว

"กูขอโทษ กูไม่เคยคิดจะเอามึงมาเป็นของพนันเลยนะ" สีหน้ามันจริงจังมากเลยครับ เล่นเอาซะหัวใจผมกระตุก ก่อนที่มันจะค่อยๆเอานิ้วเรียวยาวมาเกลี่ยเข้าที่แก้มผมเบาๆเพื่อเอาเส้นผมให้ออกจากแก้ม

ซึ่งมันดูอบอุ่นยังไงก็ไม่รู้

"อื่อ กูรู้" ผมเลยรับคำมันพลางส่งยิ้มให้ เพื่อเป็นการบอกมันทางอัอมว่าผมรับได้ มันเลยก้มลงมาหอมแก้มหนักๆ

"น้องเจมส์ของพี่ถ่านนี่น่ารักจริงๆ เข้าใจพี่ถ่านตลอด เหมือนเมียเข้าใจผัวเลยอะ"

เมีย เข้า ใจ ผัว

!!!

"ไอ้บ้า! ใครเป็นเมียมึง!"

สัด! ขนลุกชะมัด!

"อ่าว ก็น้องเจมส์ไงครับ เมียพี่ถ่าน" ไอ้เหี้ยนี่! กลับมาตีหน้าทะเล้นใส่ผมอีกแล้ว แล้วผมก็ทำอะไรมันไม่ได้ด้วย เจ็บใจเว้ย!

"อย่ามาพูดมาก!"

"หึๆ" ร่างสูงใหญ่ขำเล็กน้อยก่อนจะเชยคางผมให้มองตากัน ผมเองก็งงแต่ก็ไม่สามารถหลบสายตามันได้ เพราะมันดันดักทางผมถูก

"อย่าหลบตากูสิ"

"อะไรเล่า!" ผมทำเป็นขึ้นเสียงแต่ก็ยอมสบตาคมนิ่ง

"กูแค่จะบอกน้องเจมส์ ว่ามึงไม่มีทางได้ไปอยู่บนเตียงใคร...นอกจากกู"

ว่าอะไรนะ!

ตึกตักๆ

อ่า...เดี๋ยวๆ หัวใจผม! มันเต้นแรงเกินไปแล้ว!

"คะ ใคร ใครเข้าจะ จะ อยากไปอยู่บนเตียงมึง"

ฟู่

บ้าแน่ผม ถ้ามันยังมัวแต่หยอดใส่แบบนี้ ผมต้องตายแน่

"เห้ย ได้เวลาแข่งแล้วไอ้ถ่าน" แต่เหมือนโชคช่วยที่ทำให้ผมหลุดออกมาจากวงโคจรประสาทของมันได้ เพราะไอ้พี่ฟองเดินเข้ามาเรียกร่างสูงให้ออกไปแข่ง มันเลยยอมปล่อยผมออกก่อนจะเอื้อมมาจับมือผมเพื่อพาออกไปข้างนอก

ผมมองมือใหญ่ที่จูงพาไปตรงนั้นตรงนี้จนหน้าผมเริ่มร้อนเพราะคนเริ่มมองพวกเรามากขึ้น คงจะสงสัยว่าผมเป็นใคร ไอ้ถ่านถึงเอาผมติดตัวตลอด ยิ่งสาวๆสวยๆนั้นก็ดูจะมีท่าทีสงสัยมากกว่าใคร เพราะพวกหล่อนเอาแต่มองและกระซิบนินทราจนน่าปวดหัว ไอ้ถ่านเองก็คงรู้เลยเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นโอบเอวตลอดงาน

"อย่าไปสนใจคนอื่นสิครับมึง สนใจแค่กูก็พอ"

"โอ๊ย! เลิกพูดให้กูเขินได้มั้ยเนี่ย! ย้ำอยู่นั่นแหละ!"

เคยเห็นใจกูบ้างมะ มึงเนี่ย เล่นเอากูไปต่อไม่ได้ตลอด

"หึๆ"

ยังจะขำอีก!

ผมเลยต้องตัดปัญหาโดยการเดินหนีออกจากมันแล้วเดินไปนั่งกับไอ้พี่ฟอง ตาคมเองก็มองตามจนรู้ว่าผมอยู่กลับใครถึงยอมหันกลับไปเช็ครถต่อ แต่พอผมนั่งได้ ไอ้พี่ฟองก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยกซดเบียร์จนหมดกระป๋อง เหมือนพยายามระงับอะไรบางอย่าง จนคนที่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านแบบผม ก็ยอมทนดูเฉยๆไม่ได้

"เป็นไร มดกัดไข่หรือพี่"

"หืม...ไอ้เด็กเวรนี่!"

"เห้ยๆ ล้อเล่นน่า ก็เห็นเครียดๆ เลยอยากให้หายเครียด" ผมนี่ยกมือห้ามหลังมือใหญ่ของอีกคนแทบไม่ทันเลยครับ โชคยังดีที่พี่มันไม่คิดจะทำจริง ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบจนสุดปอด พอเห็นว่าพี่มันเริ่มดีขึ้น ผมเลยถามต่อ

"ตกลงเครียดไร"

"จะเครียดห่าไรอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะนายเนี่ย"

"ผม?" เกี่ยวไรด้วยวะ

ผมชี้หน้าตัวเองอย่างสงสัย ก่อนที่เจ้าตัวจะยกเบียร์ขึ้นดื่มอีก แต่คราวนี้มันดันหมดทั้งๆที่คนดื่มยังไม่หายสะใจ เลยเป็นเหตุให้พี่มันเคว้งกระป๋องเบียร์ลงพื้นอย่างหัวเสีย พร้อมกับที่ทุกคนต่างก็กระโดดออกห่างจากพื้นที่นั้น ไม่เว้นแม้แต่ผม

"ไอ้ถ่าน เพื่อนมึงน้ำลายฟูปากแล้ว" ผมนี่วิ่งไปหลบหลังไอ้ถ่านเลยครับ มันก็หันไปมองตามก่อนจะหันมาลูบหัวผมเบาๆ

"มันไม่ใช่หมาบ้าสักหน่อย ถึงจะน้ำลายฟูปากได้น่ะ"

"มันก็เหมือนกันแหละน่า รีบไปจัดการเลยนะมึง" เดี๋ยวมันก็วิ่งมากัดกูหรอก กูยังไม่อยากหอนตอนกลางคืนนะเว้ย

ผมรีบดันหลังมันให้เข้าไปดูอีกคน มันก็นั่งคุยกันสักพัก ก่อนที่ไอ้ถ่านจะตบหลังอีกฝ่ายให้หายเครียด ไอ้พี่ฟองเลยมีสีหน้าดีขึ้น

มีเรื่องอะไรกันนะ ถึงทำให้พวกมึงดูเครียดขนาดนี้

"น้องเจมส์ครับ มาหากูหน่อยสิ" อยู่ๆไอ้หอกก็เรียกผมซะดังทั่วเต็นท์ เล่นเอาซะผมเป็นคนดังเลยทีเดียว ผมเลยรีบวิ่งไปหามันก่อนที่มันจะรั้งเอวผมให้นั่งตักตัวเอง พอเองก็ยอมนั่งง่ายๆเพราะไม่อยากจะสร้างปัญหาเพิ่มให้พวกมันอีก ไอ้ถ่านยิ่งยิ้มชอบอกชอบใจที่ผมไม่ต่อต้าน ก่อนจะหันไปสั่งพวกลูกน้องอีกที

"มึง ไอ้กาน ไปเอาถุงมือกูมาให้หน่อย" ว่าเสร็จ ลูกน้องมันก็วิ่งไปหยิบถุงมือมาให้ แต่ผมก็รับมันมาแทนก่อนจะจับมือใหญ่ของมันมาวางบนตัก แล้วค่อยๆสวมถุงมือให้

"กูใส่เองก็ได้" มันทำท่าจะคว้าถุงมือจากผมไป แต่ผมกลับรั้งมือมันไว้และใส่ให้จนเสร็จ

"ก็กูอยากทำ มึงมีปัญหารึไง!" ผมจิกตาใส่มันไปที ก่อนจะทำเป็นบ่นพึมพำไร้เสียง โดยที่ตาก็ยังคงเอาแต่มองว่ามันจะเล่นผมกลับเมื่อไหร่ แต่อีกฝ่ายกลับเงียบและไม่ทำอะไร เพราะมันเอาแต่มองผมนิ่งๆจนหน้าผมเริ่มร้อน

ถ้าจะมองขนาดนี้นะมึง

"พี่ถ่าน ได้เวลาแข่งแล้วครับ เชิญที่สนามเลยพี่" ร่างหนาที่ผมคุ้นตามาก เพราะมักจะเห็นมันเดินตามไอ้ถ่านอยู่ตลอด ร่างสูงเลยยอมละสายตาจากผม มันหันไปสั่งไอ้พี่ฟองเล็กน้อยอีกครั้งก็พาผมเดินไปที่จุดสตาร์ท โดยที่มีพี่ฟองคอยคุมเชิงอยู่ด้านหลัง อีกฝ่ายเองก็เดินตามมาจนประจันหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะดันหลังหญิงสาวให้เดินมาทางพวกเรา เจ้าหล่อนเองก็เดินมาคลอเคลียไอ้ถ่านใหญ่ แต่ผมก็ดึงแขนมันเล็กน้อยจนมันยอมหันมาหา เลยจัดการสั่งเสียงเข้ม

"ห้ามคิดอะไรกับมันนะเว้ย!" สิ้นเสียงผม มันก็เลิกคิ้วขึ้นทันที ก่อนที่มันจะคลายลงพร้อมกับยิ้มกริ่มใส่ แต่มันก็ดูจะว่าง่ายและเชื่อฟังดี เพราะมันเองก็เบี่ยงไหล่หนีเหมือนไม่ใส่ใจท่าทางยั่วยวนนั่น จนร่างบางเซเพราะเสียหลักเล็กน้อย ผมมองก็หลุดขำก๊ากจนเธอหน้าขึ้นสี ไอ้ถ่านเลยจูงมือผมให้ตามมันไปใกล้รถแข่งคันงามของอีกฝ่าย ก่อนจะเปิดประตูรถออกให้

มึงนี่...ก็ทำตัวน่ารักเป็นนี่หว่า

เมื่อประตูรถถูกเปิดออก มันก็บอกให้ผมไปนั่งข้างในข้างคนขับ ผมเลยทำตามอย่างไม่คิดอะไร จนอีกฝ่ายเอื้อมตัวไปคว้าเข็มขัดนิรภัยมาขาดให้ พร้อมกับที่มือใหญ่จะจับคางผมให้หันมาและกดจูบที่ปากผมเบาๆ

"ทนๆไปก่อนนะ เดี๋ยวกูกลับมารับ"

หึ ได้อยู่แล้ว

"อืม เร็วๆล่ะ กูหิวข้าวแล้ว"

"อืม" มันรับคำเสร็จก็ถอนตัวออกจากรถ ก่อนที่คู่แข่งที่ผมรำคาญเสียงมันมากๆจะขึ้นรถมาแทน ผมก็มองตามไอ้ถ่านที่ขึ้นรถของตัวเองไปโดยที่ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นตามที่ผมสั่ง

มันสนใจในคำพูดผมด้วยล่ะ...มันรู้สึกดีพิลึก

เนอะ

"นายชื่ออะไรงั้นหรอ"

"เห้ย!" อยู่ๆเสียงยียวนนั่นก็มากระซิบถามที่หู ทำให้ผมตกใจจนผงะถอยห่างโดยอัตโนมัติ แต่อีกคนกลับยิ่งยื่นหน้ามาใกล้ พร้อมกับสูดลมเข้าไปในปอดยาวจนผมขนลุก

ฟืด....

"กลิ่นมึงนี่หอมดีจัง ชักอยากจะชนะแล้วสิ จะหอมให้ทั่วตัวเลย"

หอมให้ทั่วตัว

อึก!

"ฝันไปเถอะมึง! คนอย่างกูแม่งไม่ง่ายนะเว้ย คิดอยากจะหอมก็รอนู้น ชาติหน้าน่ะ" ผมกดเสียงต่ำแบบที่คิดว่ามันเป็นการดูถูก แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะชอบอกชอบใจกว่าเดิม ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบแก้มผมเบาๆ ผมเองก็รีบปัดมันออกเพราะความขยะแขยง แต่มันกลับทำเพียงแค่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้

"ปากดีซะด้วย หึ โคตรถูกใจเลยว่ะ"

"สัด!!" กูแม่งจะเหลืออดแล้วนะ

"ฮ่าๆ" แต่มันก็เอาแต่หัวเราะ ผมเลยหันหน้าหนีไปนอกหน้าต่าง ก็พบว่าไอ้ถ่านก็หันมามองพวกเราอยู่ก่อน ก่อนที่ไอ้บ้าข้างตัวมันจะเอาตัวมาใกล้แล้วชะเง้อคอมองตามผม ทำให้หน้ามันห่างกับผมแค่คืบ ผมเองก็ผงะถอยห่าง แต่มันกลับหันมาฉกหอมแก้มผมไปทีพร้อมกับยักคิ้วใส่อีกคน ในขณะที่ผมเองก็ทำได้แค่อึ้ง แต่แล้วไอ้ถ่านก็ทุบพวงมาลัยตัวเองดังปึก ก่อนจะทำท่าลงมาลากคออีกคนทันที ผมเห็นอย่างนั้นเลยรีบผลักมันออกพร้อมกับสวนหมัดเข้าที่ยอดอกมันไปที

ปึก!

"สัด! กล้าหอมกูหรอห๊ะ! เคยตายมั้ยมึง!!"

คิดว่ากูเหมือนเด็กคนอื่นๆของพวกมึงรึไง เหี้ย! ถ้ายังไม่เลิกดูถูกกู เดี๋ยวปั๊ดชุดใหญ่ให้ซะนี่

"หึๆ ฮ่าๆ เจ็บจี๊ดเลยว่ะ แม่ง หัวรั้นดีจริงมึงเนี่ย" แล้วมันก็เอาแต่ขำแบบเดิม อะไรของมันนักหนาก็ไม่รู้ นี่รู้สึกหมั่นไส้มึงแล้วจริงๆนะ

"สัด! อย่าพูดมาก เหม็นขี้ปาก"

ครืดๆๆๆ

พอผมด่าเสร็จ โทรศัพท์ในกางเกงผมก็สั่นขึ้นมาทันที ผมเลยล้วงมันออกมาดู กูพบว่าเป็นอีกคนที่ผมเพิ่งสบตาไป

"มีไร" ผมหันไปมองมัน ก่อนจะกรอกเสียงนิ่งที่ตัวเองพยายามบังคับไม่ให้สั่นเพราะความดีใจที่อีกคนโทรหา แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่เงียบก่อนจะถอนหายใจออกยาวทันที

(.........)

"กูถามว่ามีไร" เงียบแบบนี้แล้วกูจะรู้มั้ยไอ้หอก

(กูไม่ชอบให้มันแตะมึง)

อะไรนะ!

"ทำไม" แล้วกูห้ามได้รึไงเล่า

(ก็กูไม่ชอบ! อย่าให้มันได้แตะมึงอีกนะสัด แล้วบอกมันด้วยว่าอย่าแตะมึงอีก ไม่งั้นมันโดนผัวมึงเอาตายแน่!)

"เหี้ย!"

โทรมาขู่กูแค่นี้เนี่ยนะ!

(กูบอกให้พูด!)

เออ!

"ไอ้สัดพลบค่ำ มึงห้ามแตะกูอีกนะเว้ย! ไม่งั้นผัวกูเอามึงตาย! พอใจยังไอ้สัด!"

ผมแม่งหันไปขู่อีกฝ่ายอย่างหัวเสียก่อนจะถามไอ้บ้าอำนาจเสียงแข็ง แต่มันกลับขำในลำคอเล็กน้อยก่อนจะวางสายไป

บ้า บ้ากันทั้งโลกแล้วพวกมึงเนี่ย

"เหี้ย! แล้วเมื่อไหร่จะแข่งวะ!"

น่าเบื่อเว้ย! กูอยากจะนอนตีพุงแล้วเนี่ย!

“เราจะเริ่มการแข่งขันคู่ดุเดือดระหว่าง Double D กับ Seethe กันแล้วนะครับ ใครพลาดนี่เสียชาติเกิดมาก ดังนั้นเชิญทุกท่านที่สนามได้เลยตอนนี้ เพราะเกมวันนี้ ...มีของรางวัลเป็นเด็กของหัวหน้าแก๊ง Double D ด้วย แถมฝั่ง Seethe ก็ทุ่มไม่น้อย ยอมเกทับต้องสองเท่า เพื่อที่จะได้ของรางวัลเอ็กคูซีฟ......” เสียงพิธีกรดังต่อเนื่องไม่มีหยุด ผมฟังแล้วคิ้วก็เริ่มกระตุกยิกๆ แต่พอฟังดีๆก็เหมือนว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิด คนจะผิดก็คงเป็นผม

นี่ผมกลายเป็นรางวัลล้ำค่าไปแล้วหรือเนี่ย ถ้าถามมันก็จี๊ดๆนะที่เอาผมมาเล่นบ้าบอกัน แต่มันก็เป็นเพราะความปากหมายของผมเองนี่ มันก็สมควรและเนอะ

ไม่นานสาวสวยก็เดินทอดน่องออกมากลางถนนที่พวกเราเตรียมพร้อมอยู่ เจ้าหล่อนหมุนตัวบิดเอวไปทางนั้นทีทางนี้ที เหมือนอยากจะอวดว่าตัวเองนั้นเริ่ดขนาดไหน ไอ้ผมเองก็ยอมรับอะนะว่าสวย แต่กูก็แม่งรำคาญว่ะ รีบๆแข่งซะทีเถอะ

"อย่าใจร้อนสิ จะรีบไปไหนกัน"

ไอ้นี่ก็พูดไม่เลิก ผีเจาะปากให้พูดรึไง

"เรื่องของกูปะ" เอาสิมึง มึงจะมาไม้ไหนก็เจอกูกวนตีนกลับเท่านั้นแหละ

"หึๆ ช่างเป็นเด็กที่ไม่น่ารักเอาซะเลยนะ"

ไอ้พิธีกรก็พร่ำไปครับ พร่ำซะยาวยืด จนสุดท้ายสาวสวยคนนั้นก็เริ่มนับเลขถอยหลังจนถึงเลขสุดท้าย ก่อนที่คนข้างตัวผมจะเริ่มเหยียบคันเร่งกระชากออกตัวทันทีที่ผ้าตกถึงพื้น ณ ตอนนั้นเสียงมันดังระงมไปทั่ว ผมเองก็เริ่มรู้สึกตื่นเต้นจนใจสั่น

ปรื๊น!

อ๊าก! เหี้ย! มึงจะเหยียบเร็วไปไหนว่ะ อ๊าก!

หลังผมนี่ติดกับเบาะเลยครับ ไอ้บ้านี่ขับโคตรจะเร็วอะ แถมยังปาดหน้าไอ้ถ่านจนอีกฝ่ายเกือบหักลงข้างทางหลายรอบ พอทางโค้งมันกันดึงเบรกมือก่อนจะหักเลี้ยวสุดวง ผมนี่เอียงตามแรงเหวี่ยงนั่นไปมาจนอยากจะอ้วก ก่อนที่กลิ่นควันจากล้อรถที่มันไหม้เพราะเจ้าของมันดริฟหักศอกเมื่อกี้

“เห้ย! ช้าๆหน่อยสิวะ เหี้ย!” ใจกูเต้นจนจะวายอยู่แล้ว!

ผมแม่งด่าหมดอะ ถึงใจจะรู้ว่ามันกำลังแข่งอยู่ก็เถอะ แต่พอนึกได้ ผมก็รีบหันไปดูอีกคันที่ตามมาติดๆ ก่อนที่คนขับจะพยายามเหยียบคันเร่งหมดลิมิต ทำให้มันขึ้นมาตีคู่ได้สำเร็จ แต่ไอ้สัดพลบค่ำกลับหักเลี้ยวบาดหน้าอีกฝ่าย ทำให้ไอ้ถ่านต้องเบรกรถกระทันกันและทำให้มันต้องห่างจากพวกเราอีกครั้ง

ไอ้นี่...แม่งโคตรขี้โกงอะ

ผมเริ่มจะไม่ชอบไม่และ มันพยายามปาดหน้าไอ้ถ่านทุกครั้งที่ถูกตีเสมอ แล้วไอ้ถ่านก็จะยอมเบรกหรือไม่ก็หักหลบ เพราะมันกลัวจะชนกับรถที่ผมนั่ง ยิ่งรอบแรกมันใช้วิธีนี้จนไอ้ถ่านห่างกับมันไปไกลหลายเมตร จนดูเหมือนเส้นชัยของไอ้ถ่ายจะริบรี่ ผมเลยหันกลับไปมองมันที่ตามหลังมาด้วยความรู้สึกกังวลใจยังไงก็บอกไม่ถูก

“ไอ้พลบค่ำ มึงนี่โคตรขี้โกงสัดๆเลยว่ะ”

บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมอารมณ์เสียมาก มันจงใจโกงชัดๆ ทั้งๆที่เกมนี้เขาให้คนของแต่ละฝ่ายมานั่งกับฝ่ายตรงข้าม เพื่อไม่ให้คนแข่งเล่นตุกติกจนทำให้รถขู่แข่งเกิดอันตราย เพราะถ้ารถขู่แข่งเกิดอันตราย คนของพวกมันก็จะเจ็บไปด้วย แต่นี่เหมือนมีไอ้ถ่านคนเดียวที่รักษากฎ แล้วดูไอ้ห่านี่ดิ โกงชัดๆ มันทำให้รู้สึกคันไม้คันตีนยังไงก็บอกไม่ถูก ยิ่งรอยยิ้มแสยะที่ออกจากปากมันเมื่อมันเหล่มองกระจกหลังก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะซัดมันสักหมัด

“หึ ถ้าแข่งแบบธรรมดา...แล้วมันจะสนุกหรอ”

เลว!

ไอ้เหี้ย! นี่มึงคิดจะโกงตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช้มั้ย! งั้นมึงเจอกูบ้าง!

ตอนนี้ฟิวผมขาดแล้วจริงๆ ผมจัดการจิกหัวทุยของมันแล้วกระชากเต็มแรงจนมันร้องเสียงหลงพร้อมกับหักพวงมาลัยรถตามแรงจิก ทำให้รถมันหักเลี้ยวแล้วหล่นข้างทางทันที ตอนแรกรถมันก็หมุดเหวี่ยงตัวจนผมคิดว่าตัวเองคงไม่รอด แต่ไอ้บ้านนั่นก็เจ๋งพอตัว มันยังคงตั้งสติได้ เพราะมันเองก็เหยียบเบรกสุดตีน ก่อนที่ท้ายรถจะปัดไปมาอย่างน่าหวาดเสียว และในที่สุดมือมันก็ดึงเบรกมืออีกทางเพื่อช่วยในการหยุดรถ ทำให้ตอนนี้รถที่ผมนั่งมันจอดกึกอยู่ข้างทาง

อึก! ไอ้ถ่าน ช่วยกูด้วย

“มึงทำบ้าอะไรวะ! เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอกมึง!” มันตวาดใส่ผมเสียงดังลั่นรถ ในขณะที่ใจผมเองก็ยังไม่หายสั่นเพราะความกลัว ผมเลยค่อยๆหันไปมองหน้ามันช้าๆก็พบว่ามันมองผมด้วยแววตาโกรธเคืองมาก มากจนอาจจะอยากฆ่าให้ตายก็ได้ แต่โชคผมมันยังคงจะดี เพราะร่างสูงที่ผมเพิ่งคิดถึงนั้นกำลังวิ่งมาหาผมพร้อมกับเปิดประตูแล้วเอาผมออกมาจากตัวรถทันที

“ไอ้เจมส์! มึงเป็นไรป่าววะ!” เสียงมันดูสั่นมากเลยครับ เหมือนมันกลัวว่าผมจะได้รับอันตราย เพราะตาคมดุเองก็เอาแต่สำรวจผมทั่วตัว ผมเลยรีบส่ายหน้าให้ แต่ดูมันจะยังไม่พอใจ เพราร่างสูงผวาเข้าไปคว้าคอเสื้ออีกคนแล้วซัดเข้าที่ใบหน้าหล่อสามทีติด จนร่างหนาทรุดลงกับพื้นเพราะไม่ทันตั้งรับ

“ไอ้ ไอ้ถ่าน พะพอแล้ว” เมื่อผมเห็นว่าอีกคนยังคงตั้งตัวไม่ได้ เลยรีบเข้าไปห้ามมันไว้ แต่มันกลับดันผมออกก่อนจะซัดใส่ร่างหนาอีกหลายหมัด

“เหี้ยเอ้ย! มึงคิดจะพาเมียกูไปตายรึไงไอ้ห่า!”

ผลั้วะ!

“ไอ้ถ่าน!” ผมได้ยินประโยคนั้นก็เล่นเอาสมองมันอื้อไปหมด เหมือนกับว่า...ที่มันโกรธจนหน้ามืดแบบนี้เพราะเป็นห่วงผม

ตึกตักๆ

ผมท่าจะเป็นบ้าแล้วแน่ๆ

“สัด! เพราะเด็กมึงจิกหัวกูต่างหากเว้ย เหี้ย! กูจะตายเพราะเมียมึงต่างหากเล่า!” ทันทีที่อีกคนสวน ไอ้ถ่านก็หยุดหมัดทันที อีกคนก็เช็ดเลือดที่มุมปากออกก่อนที่ลูกน้องมันจะวิ่งเข้ามาช่วยพามันออกห่างจากไอ้ถ่าน ผมเลยรีบเดินไปหาอีกคนก่อนจะกล่าวคำขอโทษที่ตัวเองก็รู้อยู่เต็มอกว่าผิด

“กูขอโทษ กูแค่โมโหที่มันเอาแต่ปาดหน้ามึง” ผมไม่ได้คิดว่ารถมันอาจจะพลิกคว่ำนี่ แค่โมโหเลยตัดสินใจทำแบบนั้น ถ้ารู้ก็ไม่ทำหรอก

แต่ร่างสูงกลับไม่พูดอะไรต่อ มันแค่คว้าต้นคอผมเข้ากอดแน่น ก่อนจะปล่อยลมหายใจของมันก็ออกช้าๆเหมือนโล่งอกยังไงยังงั้น ผมเองก็เบาใจที่มันไม่โกรธ แต่ก็อยากจะขอโทษบ้าง

“กะ กู....”

“กูขอโทษมึงด้วยไอ้พลบค่ำ ถือว่าเกมนี้กูยอมแพ้ ” เสียงทุ้มดังขึ้นขัดผม มันถูกปล่อยออกมาอย่างชัดเจน ก่อนที่ไอ้พี่ฟองจะโยนกระเป๋าเงินให้มันทั้งกระเป๋า ผมมองภาพนั้นก็รู้สึกผิด แต่ก็ทำได้แค่เงียบ

“หึ งั้นมึงก็เอาไอ้เด็กเวรนั่นมาให้กู” ไอ้บ้านั่นมันแสยะยิ้มใส่จนอีกคนกำหมัดแน่น มันเลยหันไปพยักหน้าไอ้พี่ฟองไปที ก่อนที่พี่มันจะโยนกุญแจรถให้

“ไอ้เด็กนี่...กูคงยกให้มึงไม่ได้ มึงเอารถกูไปแทนละกัน”

“เห้ย! พี่ถ่าน” ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ เสียงลูกน้องมันก็ร้องอุทานตกใจกันใหญ่ ผมเองก็ไม่รู้จะทำไง เพราะตอนนี้ผมกำลังดีใจกับประโยคของมันต่างหาก

ไอ้เด็กนี่...กูคงยกให้มึงไม่ได้

มันดู...แปลกๆ ว่ามั้ย

“พี่ถ่าน นี่มันลูกรักพี่นะ พี่จะเอาให้มันง่ายๆอย่างนี้หรอ”

ลูกรักงั้นหรอ นี่มึงยอมแลกมันเพราะไม่อยากยกกูให้ไอ้พลบค่ำใช่มั้ย นี่มึงกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ไอ้ถ่านก็ขึ้นเสียงเข้มใส่พวกลูกน้องมันจนหงอ ก่อนที่มันจะลากผมออกมาจากตรงนั้น

“หนวกหู! หยุดพูดสักที ยังไงกูก็จะไม่ยอมยกมันให้ใครแน่เว้ย!”

อึก!

ฉ่า! ตายห่า เจอประโยคเด็ดเข้าให้อีกแล้วไงมึง!

สัด! จะปกป้องอะไรกู ก็ช่วยดูระดับการเต้นหัวใจกูด้วย มันจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

140323