รักนี้ไม่มีกั๊ก

                                                   ธามไท

ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ธามไท อายุ 20 ปี เรียนที่มหาลัย..... 

 "ไอ้ออทัมแกว่าเมื่อวานยัยยุนอาแลพูดแปลกๆว่าไหมว่ะ"  ออทัมมองหน้าแล้วก็พูด

"แล้วน้องเค้ายังไงถึงว่าแปลก"

"ก็วันที่เราไปอบรมกันยัยนั่นยังด่าฉันฉอดๆเลย แล้วเมื่อวานมาทำดีกับฉันอย่างนี้จะไม่ให้สงสัยได้

ไง"

"แกก็คิดมาก น้องเค้าอาจชอบแกก็ได้ แล้ววันที่อบรมน้องเค้าอาจจะเขินจนทำไรไม่ถูกก็เลยด่าแก

ไง"

"อ่อหรอ จะพยายามเชื่อแล้วกันว่ายัยนั่นเขิน ไม่ใช่ว่าเกียจฉัน"

"เออน่า เขินแน่นอน(มั้ง) แกเป็นถึงนักร้องเชียวนา ผู้หญิงคนไหนไม่ชอบก็บ้า"

"เออๆ แล้วยัยยูริเพื่อนยัยยุนอา แกสนใจหรอ"

"ป่าว บ้าไปแล้วฉันไม่ชอบยัยนั่นหรอก สวยก็สวยอยู่หรอกแต่ แม่งชอบกวน"

"แต่ที่ฉันเห็นมีแต่นายไปกวนยัยนั่นก่อนนา อย่ามาปิดบังกันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยม ฉันรู้หมดแหละว่าแกคิดอะไร เพราะแกไม่ค่อยสนใจใครนอกจากงานประธานคณะ"

"เออ ไอ้เพื่อนคนเก่งไปเรียนกันได้แล้ว"

"เออๆ" แล้วทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นห้องเรียน

                                                End ธามไท

                                                   ออทัม

     ขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อ ออทัม อายุ 20 ปี เรียนที่มหาลัย..... เป็นเพื่อนซี้ของธามไท

ตั้งแต่มัธยม 

"ไอ้ธาม ลงไปกินข้าวกันได้แล้ว หิวโว้ย!"

"เออๆ ไปแล้ว จะเสียงดังอะไรนักหนาง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว"

"แล้วเมื่อคืนไปไหนมาถึงง่วงนอนอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าไปผับมาอีก "

"เออ แต่ไปแปปเดียวเอง "

"เออ แล้วที่นั่นเป็นไงมั่ง ไอ้พวกนั้นบริหารงานดีป่ะ"

"ดี เยี่ยมมากได้กำไรเพิ่มขึ้น แต่ฉันเริ่มหิวข้าวแล้ว"

"เออๆ ไปกินข้าวได้แล้วมัวแต่พูดก็ไม่ต้องลงไปกินกันพอดีข้าว"

แล้วทั้งสองก็เดินลงมากินข้าว แล้วอย่างว่าแหละมีทั้งประธานสุดหล่อกับหนุ่มฮอตประจำคณะแล้ว

ยังเป็นนักร้องอีก

"กรี้ดดดดดดดดดดด"

"พี่ธามคะขอถ่ายรูปหน่อย"

"พี่ออทัมคะ น่ารักอ่ะ"แล้วเสียงพูดก็ดังขึ้นเรื่อยๆ"

"น้องครับ ขอให้พี่สองคนกินข้าวก่อนนะครับ พี่สองคนหิวจะตายแล้ว  "

"ค่ะๆ ^///^"

"ไอ้ธามไม่มีโต๊ะแล้วว่ะ ทำไงดีว่ะ"

"ไม่รู้"

"เอ้า ไอ้นี่ถามนะโว้ย ไม่ได้ให้มากวน"

"เออ ขอโทษ"

"เอ๊ะ!"

"อะไร"

"ไปนั่งกับสองคนนั่นดีกว่า"

"ใคร"

"ก็ยัยยูริ กับ ยุนอาไง"

"แน่ใจนะว่าแกจะไปนั่ง"

"เออดิ หรือจะให้นั่งบนพื้น"

"เออ ไปก็ได้"

"เออ แค่นี้ก็จบ"

"สวัสดีครับน้องยุนอาขอพี่สองคนนั่งด้วยได้ไหมครับ"

"ไม่ได้ ฉันไม่ให้นั่งไปหาที่นั่งที่อื่นนั่งดิ แต่ถ้าหาไม่เจอก็ไปนั่งบนพื้น"

"ฉันไม่ได้ถามเธอ ฉันถามยุนอา"

"แต่ฉันไม่ให้"

"พอๆ นั่งกันเถอะค่ะไม่เป็นไร นั่งหลายคนสนุกดี"

                                                 End ออทัม

"แต่"

"ไม่มีแต่ ให้เค้านั่งกัน"

"ก็ได้ เห็นแก่เธอนะเนี่ย"

"อือ" ยัยยูริทำท่าไม่พอใจอย่างมากที่ฉันให้สองคนนั้นนั่งแต่มันสะดวกกับแผนฉัน

"นายเป็นไร ทำไมหน้าตาอย่างกับมีแพนด้าอ่ะ"

"เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ"

"ก็ฉันแค่อยากรู้ผิดด้วยหรอ"

"ก็ไม่ได้ผิดอ่ะ แต่เธอจะถามฉันทำไม"

"ก็ฉันเป็นห่วงนายนี่"

"เหอะ เธอกินยาเขย่าขวดเปล่าอ่ะ"

"ฉันกินยาเขย่าขวดทุกครั้ง ไม่เหมือนนายหรอกสุนัขออกจากปากเยอะขนาดนี้ทั้งฉีดทั้งกินยาก็ไม่

หายหรอก"

"แล้วไงอ่ะ หนักหัวเธอหรอ"

"ป่าว แต่ฉันกลัวจะลามไปถึงพี่ออทัมนะสิ"

"แล้วไง นั่นมันเพื่อนฉันไม่ใช่เพื่อนเธอ"

"แต่ฉันเป็นห่วงพี่เขา กลัวจะติดเชื้อนาย"

"หึๆ ไหนเธอบอกชอบฉันไงแล้วทีนี้มาว่าฉัน"

"ฉันก็ไม่ได้ชอบนายหรอก ตั้งแต่ทีแรกที่เจอกันแล้ว"

"ฉันก็ว่าแล้ว เพราะฉันรู้สึกว่าเธอไม่ชอบฉันตั้งแต่ทีแรกแล้ว"

"เออ แล้วไง"

"ก็ไม่แล้วไงอ่ะ"

"คอยดูนะฉันจะให้นายมากราบเท้าเท้าฉันให้ได้"

"ฉันจะคอยดูแล้วกัน"

"เออ คอยจับตาดูแล้วกัน ป่ะไปกันได้แล้ว"แล้วฉันก็เดินออกมาจากโรงอาหารด้วยความน่าเบื่อ

"คอยดูเถอะฉันจะทำให้นายมากราบแทบเท้าฉันให้ได้"

"เอาจริงหรอว่ะ ยุนอา"

"จริง" คอยดูเถอะว่าฉันทำได้จริงๆ