MY HUSBAND ขอโทษครับ!! ผมมี ‘ผัว’ แล้ว!! [YAOI]
เขียนโดย 
THEBO
วันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 13.39 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2556 08.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) Character 3 [100%] BN&WB
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Character
3
[Whiteborad]
“ไวท์จ๋าาาาาาาาาาาาาาา^3^” เป็นเสียงใครไม่ได้หรอกครับนอกจากไอ้เค้ก - -*
“รู้แล้วป่ะ ว่าวันนี้มึงต้องทำอะไร ^ ^”
“เออ กูไม่ลืมหรอกน่า เอาของมึงมาดิ” โดนใช้ไปส่งอีกจนได้
“เดี๋ยวสิไอ้ไวท์ มึงนี่วัวลืมตีนจริงๆ ลืมเพื่อนสุดหล่อคนนี้ได้ยังไง -*- ”
“ดีแค่ไหนแล้วที่กูยังจำหน้ามึงได้ไอ้เอส”
“เหอะ! กูไปก่อนล่ะ จะไปเตะฟุตบอล” ใช้งานผมเสร็จปุ๊บ ชิ่งเลยนะเพื่อน - -
“มึงมีอารมณ์เหรอวะ 5555+” ไอ้เค้กอดที่จะแซวไอ้เอสไม่ได้ ผมหลุดขำออกมาเบาๆ
“พร่องมึงอ่ะ!! - -“ ไม่เบานะครัชแหม่..
“งั้นกูไปก่อนนะเว้ยไอ้ไวท์”
“ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนสนิทกูนะไอ้เค้กมึงควรจะ...” ผมงัดใช้ลูกอ้อนของผมออกมาใช้ แต่มัน
ก็คงใช่ไม่ได้ผมกับไอ้หัวแข็งเค้กนี่ - -
“แหม่...กูควรจะไปเร็วๆ ใช่มั้ย มึงจะได้รีบไปส่งงาน โอเคๆ งั้นกูไปล่ะ ฟิ้วววววววววว”
เชี่ยยยย เค้กกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!! TT TT
ตอนนี้ผมกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ตึกวิทย์
“เฮ้อ..เวรกรรมอะไรของกูวะ” ผมพึมพําเบาๆกับตัวเอง สองแขนหอบรายงานของไอ้สองตัวเวรนี่มา
ให้ก็บุญขนาดไหนแล้ว - -*
ปั้ก!!!!
“โอ้ยเชี่ย!!!! เดินดูทางหน่อยสิวะ!” ผมเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง จนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงพื้นพร้อมกับรายงานของผมและเพื่อนเวรก็หล่นกระจัดกระจายด้วย
“ขอโทษครับ ‘น้องไวท์บอร์ด’ “ เห้ย!! รู้จักชื่อผมด้วย ใครวะ!?!
ผมค่อยๆเงยหน้ามอง’บุคคลปริศนา’ - - ใบหน้าหล่อคมคายไร้ที่ติ จนผมอดจ้องหน้าไม่ได้
"ยื่นมือมาสิครับเดี๋ยวพี่ช่วย" มือหนายื่นมาตรงหน้าผม
"ยุ่ง!" ผมปัดมือคนข้างออกแล้วรีบเก็บรายงานอย่างลวกๆ ค่อยๆลุกขึ้นเพราะเจ็บตูด - -
“ทีหลังก็เดินดูทางหน่อยสิวะ! แล้วมึงอ่ะเป็นใครมึงรู้จักกูได้ไง เอ๊ะ แต่ว่าหน้ามึงคุ้นๆนะ”
“สวัสดีอีกครั้ง ลืมพี่ได้ไงเนี่ย พี่ชื่อ แบนด์เนมครับ ^ ^”
แบนด์เนมงั้นเหรอ...
เฮ้ย!!!
ย้อนไปวันรับน้อง...
“....น้องสามคนข้างหลังออกมาข้างหน่อยสิ!!!” ขณะที่ผมกำลังแคะเล็บขบของตัวเองอยู่ เสียงของพี่นาทีก็ดังขึ้น
เวรกรรมอะไรของกูอีกวะ! เพราะไอ้เค้กแท้ๆ กูละหมั่นไส้ ชิ!!!
“ครับ!!/ครับ!!” สมน้ำหน้าไอ้เค้กมัน อยากให้มันรับกรรม -/\- ผมจึงรีบตอบตกลงพร้อมกับไอ้เอส
แล้วพี่นาทีก็เริ่มเดินเข้ามากดดันตรงหน้าครีมเค้ก แล้วก็พูดอะไรซะอย่าง ซึ่งผม...ไม่ได้ฟังเลย กว่าพี่นาทีจะปล่อยให้ผมและไอ้เอสกลับไปนั่งที่ ก็ยืนรออยู่นานจนเหน็บกินขา เพราะกว่าไอ้เค้กมันจะพูดออกมาแต่ละคำ - - ก็ปาไป 1 วัน ดอกพิกุลไม่ร่วงหรอกแม่คู้ณณณณณ แต่ผมรู้สึกสะใจนิดๆนะ ผมกับไอ้เอสได้กลับมานั่งที่ก่อนแต่ไอ้เค้กต้องยืนรอพี่นาทีสอบปากคำอีกยาว :)
“ไอ้ไวท์ๆ...กูขอไปขี้แปปนึง” แรงสะกิดที่แขนข้างขวาของผมทำให้ผมมองไปที่ไอ้เอสทันที - -*
“มึงก็ไปดิวะ มึงจะขออนุญาติกูทำเพื่อ? แม่มึงรึไง - -*”
“เออ!! กูบอกมึงไว้เฉยๆ เดี๋ยวมึงกับไอ้เค้กก็ชิ่งหนีกูอีก”
“จ๊ะๆ กูไม่หนีไปไหนหรอกกก ไปได้แล้วมึงเดี๋ยวขี้ราดตรงนี้กูไม่เก็บให้มึงนะเว้ย”
“มึงคือ เพื่อนที่ ’ดี’ จริงๆ - -*”
“ขอบใจ ไม่ต้องชมรู้ตัว”
ซักพักไอ้เอสก็เดินกับเข้ามาพร้อมกับไอ้เค้กที่กำลังเดินมา
ผมที่กำลังจดจ่ออยู้กับท้องฟ้า(แกจะติดต่อหายานแม่รึไงยะ)สายตาของผมก็ไปสะดุดกับข้อความบนหน้าผากไอ้เค้กทันที =[]=
“เอากระจกหน่อยมั้ยมึง” ผมหยิบกระจกที่ตกอยู่ข้างๆตัวผมแล้วยื่นให้ครีมเค้กที่กำลังนั่งหน้าเอ๋ออยู่
“อะไร” ดูๆ มันยังเอ๋อไม่เลิก - -*
ผมกับไอ้เอสมองหน้ากันอย่างรู้ทันกันพร้อมกับเอามือปิดหูทั้งสองข้างไว้พร้อมกัน
“เชี้ยยยยยยยยยย!!!!!!!! แม่งเล่นกูแล้วววววว” จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี - -
“ทุกคน!!! เลิกได้ครับ!!!” สิ้นเสียงของพี่นาทีผมกับเอสก็ช่วยกันแบกครีมเค้กซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นร่างไร้วิญญาณไปแล้ว
“ปล่อยไว้ข้างทางดีมั้ยเนี่ย ตัวหนักชิบ” อดบ่นไม่ได้ขอบ่นหน่อยเหอะ!!!
“เดี๋ยวกูจะไปส่งมันเอง กูมีธุระไปบ้านมันพอดี” ไอ้เอสรับอาสาไปส่งไอ้เค้ก ซึ่งผมก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง -0-
“เออๆ งั้นกูไปล่ะ ว่าจะไปซื้อของกิน ของในตู้เย็นกูหมดเกลี้ยง” ไม่ใช่หมดเกลี้ยงเพราะผมหรอกครับ เพราะไอ้คนที่กินของผมมันคนใกล้ตัวผมเนี่ยแหละ นั้นคือ...ไอ้เค้ก - -*
“อือๆ พรุ่งนี้เจอกันเว้ย!” พอไอ้เอสพูดจบ ผมก็ขับรถบึ่งไปที่ซูปเปอร์มาเก็ตแถวๆคอนโดผม อ้อ!! ที่ผมต้องออกมาอยู่คอนโดคนเดียว เพราะว่าพ่อแม่ของผมทำงานที่ต่างประเทศและท่านก็ไม่มีเวลากลับมาซะทีจะให้ผม ไปอยู่บ้านคนเดียวมันก็วังเวง - -* ผมจึงอ้อนวอนท่านทั้งสอง กว่าจะได้ก็ปาไปสี่ห้าวันเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ แม่ผมหวงผมยิ่งกว่าใครในหิน ใครจะแตะตัวผมก็ยังไม่ได้เลย (ยกเว้นเพื่อนสุดที่รักของผม 2 คน) แล้วอีกอย่างนะถ้าให้ไปอยู่ที่บ้านก็คงต้องปัดกวาด ถูบ้าน ล้างจาน สารพัด ซึ่งที่ผมกล่าวมาทั้งหมด กูทำไม่เป็นสักอย่างเลยครับ - -
เอ่อ...โม้มากละ รีบซื้อของแล้วกลับไปตีฮอนกับเพื่อนรักก่อนดีกว่าดีกว่า -0-
ขณะที่ผมกำลังเลือกซื้อของอยู่นั้น..สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นของลดราคาพอดี เอิ่ม..ไม่ใช่ว่าผมงกหรอกนะ T^T แต่ช่วงนี้กำลังตกอยู่ในสภาวะไม่มีอะไรจะกิน หรือเรียกง่ายๆว่า 'แดกแกลบ' เพราะผมมัวแต่เอาเงินไปจ่ายค่านู้นค่านี้ (ซึ่งเกี่ยวกับเกมส์หมดเลย) เอาเถอะๆ
ผมรีบเดินไปยังจุดลดราคา (ส่วนใหญ่เป็นพวกขนม) แล้วต่อด้วยของใช้ส่วนตัวอาทิเช่น ถุงยาง เห้ย! ไม่ใช่และ - -
เมื่อได้ของที่ผมต้องการแล้ว ผมจึงมุ่งหน้าไปที่แคทเชียร์
“ทั้งหมด 350 บาทค่ะ” ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบกระเป๋าตังขึ้นมา..แต่ปรากฏ
ว่า.....มันไม่มี!!!!
“…..” ซวยแล้วกู สงสัยจะต้องลืมอยู่ในรถแน่เลย T T
“คุณคะ..ทั้งหมด 350 บาทค่ะ” อีพนักงานก็เรียกกูจังงง T^T
“เอ่อ...”
“นี่ครับ ^ ^ “ แบงค์หนึ่งพันยื่นผ่านหน้าผม แล้วส่งไปให้พนักงาน
“เอ้า! นี่ ทีหลังอย่าลืมกระเป๋าตังล่ะ ^ ^” ผมรับถุงของจากมือร่างสูงอย่าง งงๆ
“ขะ ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวก่อนครับ!!” ผมรีบวิ่งออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้ววิ่งตรงไปหาร่างสูงที่กำลังเปิดประตูรถค้างไว้อยู่
“มีอะไรเหรอครับ ^ ^ ?”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ ผมชื่อ ไวท์บอร์ด”
“อือ ไม่เป็นไรหรอกทีหลังอย่าลืมล่ะ อ้อ!..ลืมแนะนำตัวพี่ชื่อ แบนด์เนมนะครับ สุดสวย :)”
จุ๊บ!
ขณะที่ผมกำลังยืนอึ้งอยู่นั้น ร่างสูงก็รีบก้มหน้ามาประทับริมฝีปากตรงแก้มผมเบาๆ
“-/////-“
“พี่ไปก่อนนะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก” ว่าจบพี่แบนด์เนมก็ขยิบตาข้างขวาให้ผมแล้วก็ปิดประตูขึ้นรถออกไป
ผมเดินไปที่รถตัวเองอย่างเหม่อลอย พลางคิดไปว่า
‘นี่น่ะ มันคือ พรหมลิขิต รึป่าวนะ’
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
“เห้ย!! นี่มันคุณคนที่ช่วยผมไว้นี่หน่า!!”
“ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับ ^ ^”
“พี่เรียนคณะอะไรเหรอครับ”
“วิศวะ”
“ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าพี่เลยอ่ะ”
“หึ...ก็พี่ไม่ค่อยจะชอบมารับน้องเท่าไหร่น่ะ”
“งั้นเหรอครับ....งั้นผมขอตัวไปส่งงานก่อนนะครับ” ได้โอกาสชิ่งผมจึงรีบวิ่งออกไป
และปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้น...
“หึ..น่ารักขนาดเนี่ยจะปล่อยไปได้ยังไง น้องไวท์ :)”
หรือ..มันเป็น 'พรหมลิขิต' ที่ทำให้เราได้เจอกัน
Brandname & whiteboard
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
