รุ่นน้องคนนี้พี่ขอจอง

 ซัน
 นี่ผมซ้อมมา 2 ชั่วโมงแล้วไม่รู้ป่านนี้น้องมันจะตื่นหรือยัง ผมจะขอไอพัทพักแล้วไปดูมันหน่อย นั่นไงไอพัทมันสั่งพักแล้ว ไปห้องพยาบาลดีกว่า
   "ไอ้ซัน มึงจะไปไหน" ไอพัทถามผม
   "กู.......จะไปหาอะไรกินหน่อย"
   "ก็นี่ไง........เอ๋!...หรือว่ามึงจะไปหาน้องเชลลี่วะ"
  "เออ....ใช่" ไอ้เทลบอก
  "เอ่อ....เออใช่กูจะไปหาน้องเขามีไรมั้ย ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็น้องเขาเป็นแฟนกูนะ"
   "เออ...กูลืมไปว่ามึงมีแฟนแล้ว......หืมม....."
  "วี้วววว........................" พวกเพื่อนในทีมบาสโรงเรียนโห่ร้อง
  "พี่ซันครับผมเอา...........เอ่อ....พี่ครับมองผมทำไมกันครับ"
  "ก็แหม.....แฟนเอาของมาให้แฟนแบบนี้มันน่าอิจฉาน่ะ"
  "เอ่อคือ.....ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ครับแฟนทำให้แฟน" พอน้องมันพูดจบมันก็เอามือที่เหลือที่ไม่ได้ถือกล่องแซนด์วิชมาควงแขนผมเอาไว้
  "โห...เชื่อแล้ว ไอ้ซันกูแพ้มึงว่ะ มึงหาแฟนได้ก่อนกูอะนี่ เงิน กูให้มึงตามสัญญา" 
พอผมรับเงินนะกล่องแซนด์วิชที่อยู่ในมือน้องมันร่วงเลย แล้วมันก็วิ่งกลับห้องไปไม่รู้เป็นไรของมัน พอผมเห็นมันวิ่งไปนะผมไม่สนใจใครแล้วผมวิ่งตามมันไปอย่างไม่คิดชีวิตเลย ในใจผมก็เต้นผิดจังหวะความรู้สึกของผมเหมือนว่าผมทำร้ายสิ่งๆหนึ่งที่เบาะบาง น่าถะนุถนอม นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ยผมทำร้ายน้องมันหรอ?แล้วน้องมันรักผมหรอ? ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้หรือว่าผมจะรักน้องมันเข้าจริงๆแล้ว นี่ผมทำอะไรเนี่ยผมทำร้ายคนที่ผมรักหรอเนี่ยไม่จริงๆ ผมไม่ได้ทำร้ายน้องมันผมไม่ได้ทำร้ายคนที่ผมรักไม่จริงผม.....ผม......โอ้ย!ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
  เชล
  พี่ซันใจร้ายหลอกผมเพื่อเงิน พี่เห็นความรู้สึกของผมเป็นของเล่นหรอ พี่เห็นผมเป็นตัวตลกหรอ..........ผม....ผม....พี่ไม่รู้หรอกว่า....ว่าผมน่ะ....รักพี่เข้าไปแล้ว........สิ่งที่พี่ทำมันทำให้ผมรักพี่เข้าไปแล้วพี่เข้าใจมั้ย
  "เชล.....เชล....เชลอยู่ไหน...เชล............................เชล!!!" ภาพที่ผมเห็นคือเชลมันไปยืนอยู่ตรงระเบียงมันทำท่าจะปีนด้วย
  "เชล...แกจะทำอะไรน่ะ"
  "พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผม........."
  "เชล....หยุดนะ........"
  "ไม่หยุด"
  ผมได้ยินอย่างนั้นมีหรอที่ผมจะให้คนที่ผมรักตายง่ายๆผมก็ต้องเข้าไปช่วยสิ ผมรีบวิ่งไปกอดร่างน้อยๆเอาไว้ในอ้อมแขนของผมแต่แล้วมันก็............
  "โอ๊ย!!........"
  "เชล.....เป็นอะไร......"
  "พี่ทับแขนผม................"
  "เฮ้ย!พี่ขอโทษ........"
  "ผมเจ็บแขนมากเลย...พี่พาผมไปโรงพยาบาลหน่อยสิ...."
  "เอ่อ.....คือ...ได้ๆ"
  "โอ๊ย...พี่ผมเจ็บ"
  "ขอโทษ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
  "พี่ผมเจ็บนะ..."
  "ทนหน่อยเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"
  พอผมอุ้มเชลขึ้นรถเสร็จนะผมก็รีบไปโรงพยาบาลเลย.............พอมาถึงการทำงานเร็วมากกก....เร็วจนผมหลับอ่ะ ก็กว่าจะออกมาจากห้องฉุกเฉินได้หมอบอกว่าน้องกระดูกร้าวเนื่องจากถูกของหนักทับ (ก็ผมนี่แหละ.....น้ำหนักผมน้อบซะที่ไหนเล่าน้องมันน้ำหนักแค่สี่สิบ.......ตาย..เวรล่ะ) ผมก็เลยต้องมานอนเฝ้ามัน พอมันตื่นนะมันไม่คุยกับผมเลยเอาแต่มองนู่นนี่ไม่มองมาทางผมเลยอ่ะ........ผมไปง้อมันก็แล้วพูดกับมันก็แล้วซื้อนู่นนี่มาให้ก็แล้วมันก็ยังไม่คุยกับผมอ่ะ.....ทำไงดีอ่ะผมคิดไม่ออกแล้วนะเนี่ย........อ้อ....รู้แล้วว่าผมจะทำอย่างไรดี.....
  "เชล...."
  "............"
  "เชล"
  "............"
  "เชลพี่.....พี่.........เอ่อคือพี่.........ระ...รักเชลนะ"
   วิธีนี้ได้ผลน้องมันหันมาแล้วแต่ทว่า..................................
  "พี่รักผมเพราะเงินใช่มั้ย...พี่ไม่ได้รักผมแบบคนรักใช่มั้ย"
  "เปล่านะ.........พี่รักเชลจริงๆนะ"
  "รักที่พี่พูดมันแปลว่ารักในความหมายที่พี่พูดจริงๆหรอ........พี่ไม่ใช่คนที่ถูกหลอกนี่...พี่ก็พูดได้สิ....พี่ลองมาเป็นผมมั้ย...มาเป็นคนที่ถูกหลอกบ้างสิ.....มาเป็นผม..ผมที่ถูกคนที่ตัวเองรักหลอก...หลอกให้รัก...ให้เชื่อใจ...แต่แล้วพี่ก็ไม่ได้รักผมเลย............พี่น่ะมันเห็นแก่ตัวเห็นแก่ตัวที่สุด......ออกไปผมไม่อยากเจอหน้าพี่....ออกไป....ผมบอกให้ออกไปไง.....ออกไป"
   ผมรีบวิ่งออกมาเลยเพราะตอนที่น้องมันโกรธน่ากลัวมาก...นี่ผมทำร้ายน้องมันจริงๆหรอ...ผมทำร้ายคนที่ผมรัก......ทำร้ายคนที่เขาไว้ใจผม....นี่ผมทำอะไรลงไป.............................
   ผมกลับหอพักมาตอนค่ำๆ เจ้าพัทมันเดินมาแล้วก็พูดว่า
  "เป็นไง......บ้างวะ...น้องเขาเสร็จมึงยัง"
  "ไอ้พัท............"
  ตึก.......ผมต่อยหน้ามันเต็มแรงจนไอ้พัทล้มลง ...เพราะตอนนั้นผมโกรธจริงๆแล้วก็โกรธมากด้วยที่มีคนมาพูดกับคนที่ผมรักแบบนี้
  "ไอ้ซัน...ใจเย็นๆก่อนดิ....มีไรค่อยพูดค่อยจะ" 
  "ไอ้เซน...มึงยังให้กูเย็นได้อีกหรอคนที่มันกล่าวหาอยู่น่ะ.....มันน้องมึงนะ"
  "ไอ้ซันนี่มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงต้องชกต่อยกันด้วย" แอน.......เพื่อนที่มาอยู่เป็นคนดูแลทีมเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม....ผู้หญิงที่ผมมั่นใจว่าจะเป็นคนทีผมไว้ใจมากที่สุด
  "ก็....ช่างมันกูไม่อยากเถียงกูจะไปเก็บเสื้อผ้าแล้วพวกมึงไปกับกู"
  "ผมวิ่งไปเก็บเสื้อผ้า แล้วรีบลงมาเปิดรถแล้วยัดผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้รวมทั้ง แอนลงไปในรถแล้วผมก็ขับรถไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว........
   พอมาถึงโรงพยาบาลผมก็รีบลากไอ้พวกนั้นทั้งหลายขึ้นไปห้องที่เชลพักอยู่ พอมาถึงผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปคนแรกก็เห็นน้องมันหลับอยู่ผมก็เลยเข้ามา
  "มีอะไรวะ...มึงพากูมานี่ทำ....เชล.....เชลมันเป็นไร"
  "ไอ้เซน..น้องมึงกระดูกร้าวเพราะมันพยายามจะกระโดดหอโรงเรียนแต่กูคว้าไว้ทันกูล้มไปทับโดนแขนน้องมึงเข้าเลยกระดูกร้าว...แล้วเรื่องนี้เกิดเพราะใครรู้มั้ย...........เพราะไอ้พัท....."
   "ไอ้พัทมึงทำน้องกูมึงตาย....."
  "หยุดพี่เซน......หยุดเดี๋ยวนี้"
  "เชล........"
  "เชลบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้.......ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่ตลาด......"
  "เอ่อ....."
  ผมรีบเข้าไปกอดน้องมันทันที.......แต่น้องมันก็หันแขนข้างที่เจ็บมาหาผม
  "ไม่ต้องมายุ่งกับกู"
 เฮ้ย!.....น้องมันกลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ไม่น่าเชื่อ............สายตาที่อ่อนโยน น่ารัก แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสายตาที่เย็นชา ไร้ซึ่งความรู้สึกแบบนี้
  "มึงอย่ามายุ่งกับกู.........ไอ้ซันมึงออกไปห่างๆกูเดี๋ยวนี้........"
  "เชล....พี่แค่"
  "อย่ามายุ่งกับกู...........เซนมึงเอามันกลับไปได้แล้ว"
  "เฮ้ย.........นี่น้องมึงเรียกมึงแบบนี้หรอวะ"
  "เวลามันโกรธนะ...กูยังต้านไม่อยู่เลย"
  "กูบอกให้เอามันออกไป"
  "ไม่พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นพี่จะอยู่ที่นี่"
  "ไม่ไปใช่มั้ยได้....คุณพยาบาลครับ"
  "พี่ไม่ไป......แต่ถ้าเชลอยากให้พี่ไปได้เลยเดี๋ยวพี่จัดให้"
  ผมเอามีดปลอกผลไม้มากรีดข้อมือตัวเองจนเลือดอาบน้องมันเปลี่ยนสายตาที่เย็นชาเป็นสงสารแทน เชลวิ่งลงมาดูมึอผมอย่างไม่กลัวว่าสายน้ำเกลือจะหลุดออก
  "พี่ซันผมขอโทษพี่ซัน......ตื่นสิพี่"
  ผมได้ยินเสียง เชลเรียกผมก่อนที่ผมจะวูบลงไป พอมาตื่นอีกทีเชลมันก็นอนอยู่ข้างๆผมส่วนผมก็นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
  "โอ๊ย!......."
  "พี่ซัน.....อย่าเพิ่งขยับ.....ข้อมือพี่เพิ่งเย็บ"
  "พี่เจ็บ......"
  "ผมขอโทษ.....ผมไม่น่าโกรธพี่เลย...ผมขอโทษ"
  น้ำใสๆใหลออกจากตาที่มองผมอย่างรู้สึกผิด ผมก็เลยเอามือข้างที่ไม่เจ็บมาซับน้ำตาให้
  "ไม่เป็นไรพี่รู้ว่าเชลโกรธ...พี่เข้าใจ"
  "ผม....ขอโทษนะครับ....ผมขอโทษ"
  "เชลอย่าไม่เอา.....อย่าทำแบบนี้เดี๋ยวก็แขนหักหรอก"
  "ผมจะทำให้ตัวเองเจ็บจะได้รู้จะได้จำไง"
  "ถ้าเชลแขนหักแล้วใครจะทำอะไรให้พี่กินล่ะ...แล้วพี่จะได้อยู่กับเชลหรอ...."
  "ผมขอโทษ...............ผมผิดเอง"
  "เช้าแล้วนีเชลเฝ้าพี่ทั้งคืนเลยหรอ"
  "เอ่อ........เปล่า"
  "อย่ามาโกหกพี่รู้นะว่าเชลเฝ้าพี่ทั้งคืน..ก็ตาเชลปวมซะขนาดนั้น....ไปเชล...ไปนอนที่ห้องตัวเองได้แล้ว"
  "ครับพี่"