CatWalk “กูจะดังให้มึงจำ”

 

By nooonaa

 

Catwalk 12 : เจ้าของ

 

+น้องหมาเล็ก+

 

ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ

 

"มาแล้วหรอ..."

 

ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาแค่ตอนนี้มันกลับแดงเหมือนโดนแดดเผา ยิ่งแดดตอนบ่ายๆแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

 

มึงทนยืนรอกูได้ยังไงกัน

 

"รอนานมั้ย" ผมถามมันอย่างรู้สึกผิดเต็มหัวใจ อยากจะเอ่ยคำขอโทษสักพันครั้งแต่กลับไม่กล้าที่จะพูด ผมนี่มันเป็นเด็กที่นิสัยแย่ที่สุด เห็นแก่ตัวจนไม่น่าให้อภัย

 

"ไม่นานหรอก กลับกันเถอะ" ถึงปากจะบอกว่าไม่นาน แต่สีหน้ามันดูเหนื่อยล้าจากการเพลียแดด ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อกลับหันไปเปิดประตูให้ผมเขาไปนั่งก่อนที่ตัวเองจะขึ้นตามมา ผมเองก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไร เพราะรู้สึกผิดจนพูดไม่ออก แล้วยิ่งมันไม่อาละวาดแบบที่ชอบทำกับผมประจำ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก

 

"มึงหิวมั้ย" แต่แล้วเสียงทุ้มก็ดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เป็น ผมเลนหันไปมองเสี้ยวใบหน้าหล่อนั้น

 

"นิดหน่อย"

 

"สั่งมากินที่ห้องละกัน" มันคงจะรู้สึกเหนื่อยจริงๆถึงอยากกลับห้อง แต่มันไม่คิดที่จะถามผมเลยหรอ ว่าทำไมผมถึงลืมมัน

 

"มึงไม่อยากรู้ว่ากูไปไหนมาหรอ" แต่พอผมพูดแบบนั้น มันก็หันมามองผมเฉยๆแล้วหันกลับไปมองถนนแบบเดิม

 

สีหน้ามันไร้ความรู้สึกมากนอกจากคำว่าเหนื่อย

 

แล้วทำไมหัวใจผมถึงโหวงๆแบบแปลกๆ

 

"กูพาเพื่อนไปดูหนังมา แต่กูไม่ได้ดูหรอก กลับมาก่อน"

 

"หรอ.." อะไรกัน ทำไมถึงพูดแค่นั้น

 

"พอดีเพื่อนกูเขาชอบผู้หญิงคนหนึ่ง กูเลยช่วยเป็นพ่อสื่อให้"

 

"......." แต่คราวนี้มันกลับเงียบ เงียบจนผมได้ยินเสียงแอร์ที่กำลังทำงาน ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ต้องทำยังไงให้อีกคน มันถึงจะช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดนี้ได้

 

ตลอดการเดินทางกลับคอนโดเราสองคนก็แทบไม่พูดอะไรกันอีก พอมันถึงห้องปั๊บก็ตรงเข้าไปอาบน้ำปุ๊บ ผมเลยมานั่งรอมันอยู่ที่ปลายเตียง

 

ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ผมรู้สึกผิดจริงๆนะ

 

ไม่นานร่างสูงก็เดินออกมาพร้อมกางเกงนอนขายาวตัวเดียวเหมือนเคย แต่พอมันเห็นผมมันก็มองเลยผ่านไปเหมือนไม่มีผมอยู่ในห้อง ครั้งนี่หัวใจผมเจ็บแปลบๆจนน้ำตาคลอก่อนที่ผมจะเรียกมันเมื่อเริ่มหมดความอดทน

 

"หยุด! อย่ามาเดินหนีกู!" มึงไม่มีสิทธิทำกับกูแบบนี้!

 

"........"

 

เงียบ! มึงเอาแต่เงียบ!

 

"ถ้ามึงโกรธกูเรื่องวันนี้ก็ด่าออกมาสิ หรืออาละวาดแบบที่ทำตลอดก็ได้ แต่ว่าเมินกูแบบนี้!" ถึงผมจะรู้ว่าผมมันแย่แค่ไหน แต่มันก็ไม่ควรจะทำกับผมแบบนี้เหมือนกัน

 

"กูไม่ได้โกรธ มึงคิดไปเอง"

 

"ไม่ได้โกรธ! แล้วทำไมถึงต้องเงียบถึงขนาดนี้ด้วย!" แก้ตัวชัดๆ กูไม่ใช่เด็กน้อยที่จะไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะเว้ย!

 

"อย่ามาชวนกูทะเลาะ ตอนนี้กูเหนื่อย" มันพูดแค่นั้นแล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนทันที มันทิ้งให้ผมยืนอารมณ์เสียคนเดียวแบบนี้ได้ไง

 

"ไอ้ทิว! มึงลุกขึ้นมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่เคลียร์ให้จบกูก็จะกวนมึงอยู่อย่างนี้ อ๊ะ!..." อยู่ๆมันก็กระชากผมล้มลงไปกับเตียงก่อนจะพลิกตัวมาคร่อมผมใหม่ ผมเองก็ตกใจพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่มันจะจู่โจมจูบผมอีกครั้ง

 

อืม...

 

ทำไมมันถึงจูบผม

 

ลิ้นหนาชอนไชไปทั่วทั้งปากจนผมต้องจิกแขนมันแน่น เพื่อบอกว่าผมเริ่มหายใจไม่ทัน มันเลยเปลี่ยนมาดูดดึงริมฝีปากผมอยู่สักพักจึงยอมถอนออก

 

"ไอ้ทิว..."

 

"มึงกำลังทำให้กูเป็นบ้า..."

 

"หา! ...." กูไปทำอะไรให้มึง

 

"กูคิดว่ามึงหนีกูไปอีกแล้ว มันทำให้กูประสาทกิน"

 

ที่แท้ก็คิดว่าผมจะหนี แล้วดูมันพูดดิ เหมือนจะขาดผมไม่ได้อย่างนั้นแหละ

 

ฉ่า!!

 

หน้าผมร้อนลุ่มๆอีกแล้ว

 

"กูจะหนีมึงไปไหนพ้น จมูกมึงดีจะตาย" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันควับ ผมเลยยิ้มแหย่ๆให้ แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับเอามือขึ้นมาเลิกเสื้อผมขึ้นช้าๆ

 

"ว่ากูเป็นหมาตลอดเลยมึงเนี่ย" มันเอ่ยอย่างขบขันจนผมรู้สึกขำตาม น้ำเสียงมันเริ่มกลับมาขี้เล่นแบบเดิมแล้ว นี่มันหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย

 

"ฮ่าๆ ก็เหมือนจริงนี่หว่า ว่าแต่...หายโกรธกูยัง"

 

"รู้ได้ไงว่ากูโกรธ"

 

"เล่นเงียบแบบนี้คงไม่โกรธมั้ง"

 

"แคร์กูด้วย"

 

แคร์?

 

ตึกตักๆ

 

เอาอีกแล้ว...

 

"ใครเขาแคร์มึง มั่วจริงมึงเนี่ย" ผมผลักอกมันอย่างแรงเพื่อให้มันเขยิบตัวออกจากผม แต่มันก็ยังคงคร่อมผมนิ่ง ก่อนจมูกโด่งสวยจะเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆ

 

"มั่วก็มั่ว แต่ตอนนี้มึงต้องโดนทำโทษ"

 

"ไอ้บ้า! จะมาทำโทษกูทำไม!"

 

"เด็กดื้อไม่เชื่อฟังผัวสั่งมันก็ต้องโดนทำโทษ มึงไม่ส่งข้อความหากู แถมไม่บอกอีกว่าจะไปไหน อย่างนี้ต้องสั่งสอนให้หราบจำ"

 

อุ่ย...สีหน้ามึงดูจริงจังมากเลยอะ ก็รู้อะนะว่าผมทำผิด แต่ดูเหมือนข้อหามันจะเยอะเกินไปป่าววะ

 

"ไว้วันอื่นได้มะ เออ...กูมีเรื่องเม้าให้มึงฟังเยอะแยะเลยมึง" ผมพยายามดันใบหน้าหล่อให้ออกห่างจากซอกคอผมก่อนจะเปลี่ยนเรื่องหน้าด้านๆ แต่มันกลับงับนิ้วผมแล้วเชียจนชุ่ม เหมือนมันจะพยายามปลุกอารมณ์ร่วมของผม

 

แต่เรื่องแบบนี้...ผมยังไม่หายกลัวเลย แค่คิดมันก็แวบจนขนผมลุกเกลียว

 

"เป็นไรวะ ตัวแข็งเชียวมึง" มันเองก็ดูตกใจที่อยู่ๆตัวผมก็แข็งทื่อ มันจับผมขึ้นมานั่งคร่อมตักก่อนจะเอามือทาบแก้มทั้งสองข้างผมเบาๆ

 

"ทำไมหน้ามึงซีดแบบนี้"

 

"เออ..." ผมจะบอกมันยังไงดี

 

"ไอ้แวน..."

 

"กูกลัว มึงจะทำแบบวันนั้นใช่มั้ย" แค่คิดมันก็ชวนอ้วก ภาพเหตุการณ์ที่ผมร้องขอความสงสารแต่กลับถูกทรมานจนอยากจะร้องไห้มันก็เอาแต่ตีวนอยู่ในหัว ผมไม่อยากจะรู้สึกเจ็บและน่าสมเพชแบบนั้นอีก

 

"มึงกลัว...กูขอโทษ" มันซบหน้าลงกับไหล่ผมแล้วกอดผมเข้าไปชิดซะแน่น เสียงมันอู้อี้มากแต่พอจับคำได้ว่ามันเอาแต่พร่ำขอโทษผมนับร้อยครั้ง ผมเองก็เริ่มตั้งสติได้ก่อนจับมันออกห่าง

 

"ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ...."

 

"พอแล้ว...พอแล้วมึง" แค่รู้สึกถึงความจริงใจที่มึงรู้สึกผิดจริงๆ กูก็โอเคแล้ว

 

"กูทำให้มึงรู้สึกแย่ มันฝังใจมึงมากใช่มั้ย"

 

"ก็มึงบอกว่าจะรับผิดชอบกูไม่ใช่รึไง" ทำไมกัน ทำไมแค่เห็นดวงตาเศร้าๆนั้น ผมถึงกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ทั้งๆที่ผมก็รู้ว่า...ถ้าผมพูดออกไป มันจะผูกมัดผมไว้กับมันตลอดไป

 

แต่ผมก็เลือกที่จะพูดออกมา...เพราะอะไรกัน

 

+พี่หมาใหญ่+

 

นอนไม่หลับ

 

นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ ผมเดินออกมานั่งอยู่ที่นอกระเบียงห้อง เอนกายลงแล้วให้อากาศเย็นๆของค่ำคืนนั้นผ่านตัวผมไป ผมนั่งมองดาวบนท้องฟ้าแล้วก็ต้องคิดหนัก

 

เมื่อร่างเล็กในอ้อมกอดของผมหลับ ผมก็ประคองมันลงนอนกับเตียง แล้วเอาแต่มองใบหน้าสวยนั้นนิ่งๆไม่ขยับไปไหน ผมมองแล้วก็เริ่มสับสนอยู่ในใจ ทำไมผมถึงยอมมันได้ขนาดนี้

 

แค่มันยื่นคำขาดว่าจะไม่พูดกับผมถ้าผมไม่พามันไปส่งที่โรงเรียน มันก็ทำให้หัวใจผมบีบรัดกันแน่นเหมือนจะขาดใจ จนต้องยอมพามันไปส่ง ทั้งๆที่ใตอยากจะเก็บมันไว้กับตัวไม่ให้ห่าง

 

แค่มันส่งข้อความบอกให้กินข้าวด้วย ก็เล่นเอาผมอิ่มไปทั้งวัน แล้วลืมเรื่องที่มันปล่อยให้ผมรอข้อความมันตลอดสามชั่วโมงได้

 

แค่ผมเห็นมันอยู่ตรงหน้า ผมก็ลืมเรื่องที่มันปล่อยให้ผมยืนรอมันหน้าโรงเรียนท่ามกลางแดดร้อนจัดๆไปได้ อยากจะพามันกลับคอนโดแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกัน

 

แค่เห็นมันกลัว ผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้มันหาย ให้มันยกโทษให้ อยากจะกอดให้มันรู้สึกดีกว่านี้ ให้มันลืมเรื่องร้ายๆที่ผมเอาเปรียบมัน

 

ทำไมผมถึงได้จิตตกขนาดนี้

 

"ไอ้ทิว..." อยู่ๆเสียงงัวเงียก็ดังอยู่ข้างหลังผม แต่พอผมหันกลับไปมองก็เจอร่างเล็กกำลังยืนขยี้ตาแล้วหาววอดๆเหมือนจะร่วงลงไปนอนตรงนั้นให้ได้ ผมเลยเอื้อมไปดึงมือมันให้เดินมาใกล้ แล้วจับมันมานั่งซ้อนตักผม

 

"ทำไมยังไม่นอนอีก" ผมก้มลงหอมซอกคอขาวของมันโดยที่เจ้าตัวเอาแต่หลับตา ถ้าง่วงขนาดนี้แล้วจะเดินออกมาทำไม

 

"มึงหาย"

 

หึ...เพราะผมหายไปจากเตียงเนี่ยนะ

 

เด็กน้อยเอ้ย...งี้กูก็ตายสิวะ

 

"ทำไม เป็นหมาที่ต้องนอนพร้อมเจ้าของรึไง" ผมแกล้งถามประโยคเดิมที่มันเคยถามผม แต่ดูมันเหมือนจะหลับไปแล้ว ผมมองแล้วก็ขำ เพียงแค่อยากได้ยินอะไรที่คิดไว้ก็ทำให้ผมต้องพูดเรื่องน่าขำ

 

ผมเลยอุ้มมันกลับเข้ามานอนที่เตียงนุ่ม แต่เพียงแค่ผมลงนอนข้างๆ ร่างเล็กก็ซุกเข้าหาเหมือนต้องการความอุ่น ผมเลยเอาผ้าขึ้นห่มแล้วกอดมันให้แนบชิด ผมก้มลงหอมกลุ่มผมนุ่มอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงตาม แต่แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้นเบาๆแต่เล่นเอาหัวใจผมเต้นแรง

 

"เป็นหมาที่ต้องนอนกอดเจ้าของด้วยมั้ง"

 

มึงพูดแล้วนะ ว่ากูเป็นเจ้าของมึง...ไอ้แวน

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130928

 

ลงอีกตอนเพื่อง้อรีดเดอร์ ฮ่าๆ หายงอนกันนะ จุบๆ