I Love You

    << ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วสินะที่ฉันมาเรียนที่นี่ มันไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงเลย แต่! สิ่งที่เปลี่ยนคือฉันกับชาร์ลเราสนิทกันมากขึ้นทุกวัน จนฉันเริ่มอยากจะรู้แล้วสิว่าฉันคิดอะไรกับชาร์ล แล้วชาร์ลคิดอะไรกับฉันมั้ย…..>>
 
kyla: แองเกิล ๆ ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ
Angle: อ่าวไคล่า ได้แน่นอนสิมีไรหรอจ๊ะไคล่า
kyla: เอิ่ม....คือว่า......
Angle: ว่าไงไคล่าถามมาสิ ถามได้ทุกอย่างเลยไคล่า
kyla: คือ...ฉันมีเพื่อนอยู่คนนึง
Angle: แล้วไงอ่ะไคล่า
kyla: ก็ฉันรู้สึกดีมากเมื่อได้เจอกับเขา เวลาที่เจอใจของชั้นมันเต้นดังตึบ ๆๆๆ ฉันอยากรู้อ่ะว่าความรู้สึกแบบนี้มันคือะไรกันแน่
Angle: อ่ะ..อ่ะ..อ่ะ..อ้าว...ฉันจะบอกให้ก็ได้ 555 เธอกำลังชอบเค้าอยู่เธอไม่รู้หรอ เอิ่มและเค้าเป็นใครไคล่า บอกฉันมานะฮ่ะไคล่า บอกมานะ ไคล่า
kyla: เปล่านะแองเกิลฉันถามเฉยๆ พอดีฉันลืมของอ่ะไปก่อนนะบ๊ายบาย ไปละนะ !
Angle: เด๊วสิไคล่า ไคล่า 
kyla: เกือบไปและไคล่าเอ้ย  แต่เฮ้อ..แล้วฉันคิดอะไรกับเค้าอย่างที่แองเกิลพูดมาจริงๆหรอ
    ( ในตอนนั้นฉันไม่รู้ไม่แน่ใจเลยว่าใจของฉันมันคิดอะไรกันแน่ ฉันกังวลในคำพูดของแองเกิลมาก แต่ฉันยังคงพูดคุยกับชาร์ลเหมือนเดิม )
 
Charles: ไคล่า ไคล่า แฮ่ะๆๆๆๆ
kyla: มีอะไรหรอชาร์ลวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว
Charles: ไคล่าๆ พอ..พ่อเธอมาหาอ่ะ ยืนรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน แฮ่ะๆๆ 
kyla: อะไรนะ..ไม่จริงอ่ะ
     ฉันรีบวิ่งไปดูที่หน้าประตู ฉันตกใจมากที่เห็นพ่อของฉันยืนอยู่ที่หน้าประตู ฉันได้ยินเสียงพ่อของฉันที่กำลังตะโกนเรียกถึงฉันอยู่ ฉันมองที่พ่อของฉันจนฉันกลั่นน้ำตาของฉันไว้ไม่ไหวแล้ว
     (ในตอนนั้นผู้คนอ้อมล้อมด้วยความแปลกใจโดยไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น)
     
     พ่อของฉันรีบเดินมาหาฉันแล่วพูดกับฉันว่า "พ่อขอโทษนะไคล่า" ฉันเมินหน้าหนีด้วยความเย็นชาทั้งๆที่ในใจของฉันมันอ่อนไหวเหลือเกิน พ่อของฉันอ้อนวอนให้ฉันยกโทษในเรื่องที่ผ่านมา ฉันโกรธและเสียใจมากในความผิดของพ่อ  ฉันอ่อนไหวแต่ก็คิดอยู่ในใจว่า ฉันจะไม่มีทางยกโทษให้พ่อของฉันแน่นอน
     (ทุกคนต่างพากันงงกับเหตุการณ์โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันคือเรื่องอะไร)
     
     ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีฉันจึงตัดสินใจวิ่งหนีออกมาทันที พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ ฉันวิ่งออกมานั่งร้องไห้อยู่ในสวนหลังโรงเรียนและคิดถึงแต่ความผิดของพ่อที่ไม่น่าให้อภัย และในวินาทีนั้นฉันเห็นชายผู้หนึ่งมานั่งอยู่ข้างๆของฉัน ฉันจึงหันไปมองและได้รู้ว่านั่นคือชาร์ล แต่ฉันก็ยังอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ชาร์ลจึงพูดขึ้นมาว่า
     " ไคล่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า เธอย่าร้องไห้ไปสิไคล่าเธอยังมีฉันให้ระบายนะ"   "
     ( ฉันหยุดร้องไห้แล้วจ้องมองหน้าของชาร์ลไปซักพัก )
 
     "ชาร์ลฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไรดีฉันโกรธเค้ามาก มากจนฉันให้อภัยเค้าไม่ได้จริงๆ "
Charles: ไคล่าเธอใจเย็นๆนะ และเธอช่วยเล่าเหตุผลที่เธอให้อภัยพ่อของเธอไม่ได้ให้ฉันฟังได้มั้ยไคล่า
kyla: ฉันไม่รู้! แต่ถ้าเธออยากฟัง ฉันจะบอกเหตุผลที่ฉันไม่ยอมให้อภัยเค้าให้เธอฟังเอง   >>>