Mummy-shaped Heart - หัวใจรูปมัมมี่

          หลังจากนั่งกินข้าวคนเดียวที่ศาลาเสร็จ ก็เหลือเวลาสักพัก เซนเป็นคนทานข้าวเร็ว เขาจึงไม่รู้จะทำอะไรต่อเมื่อไม่มีเพื่อน เก่งก็ไปนั่งกินข้าวกับพวกรุ่นพี่คนอื่น นั่งคิดไปสักพักเขาก็คิดได้ว่าเขาจะไปหาใครดี
               
          เมื่อเดินถึงห้องสมุด เขาก็ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ห้องสมุดโรงเรียนตั้งอยู่ที่ชั้นสามของตึกหนึ่ง แต่เซนจำได้ว่าตึกสองก็มีห้องสมุดเช่นกัน ห้องสมุดของโรงเรียนไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็กเช่นกัน ห้องสมุดจัดให้ดูสว่าง มีที่นั่งอ่านหนังสือเรียงกันเป็นแถวยาวหลายแถว ทั้งหมดเป็นไม้สีน้ำตาลเข้ม เถิบขึ้นไปก็เป็นชั้นวางหนังสือสีเดียวกันกับที่นั่ง หนังสือถูกวางอย่างเป็นระเบียบ นอกจากที่นั่งที่เรียงกันเป็นแถวยาวแล้ว ยังมีที่นั่งอีกตามจุดเล็กจุดน้อยตกแต่งอยู่ระหว่างชั้นวางหนังสือ ที่นั่งเป็นวงกลมบ้าง เป็นครึ่งวงกลมที่ติดกับผนังบ้างก็มี นอกจากจะสว่างแล้วห้องสมุดจะอยู่ทิศเหนือของอาคารพอดี มองออกไปจะเป็นสวนศาลาเก่า ด้านที่มองออกไปเป็นสวนศาลาเก่า บางจุดจะเป็นหน้าต่างตั้งแต่พื้นถึงเพดาน ให้ความรู้สึกที่โปรดโปร่งและให้ความสว่างขึ้นไปอีกในยามเช้า ชั้นสองก็จะตกแต่งคล้ายๆ กัน ดูรวมๆ แล้ว ห้องสมุดดู modern พอสมควร
               
          เดินเข้ามาในห้องสมุด สิ่งแรกที่มาต้อนรับเซนคือ กลิ่นของหนังสือ และความเงียบที่ปราศจากเสียงรบกวนจากภายนอก เข้ามาถึงเซนก็เห็นเพ็ญทันที เธอนั่งอยู่หลังเคาเตอร์อ่านหนังสืออยู่ เซนเดินไปที่เคาเตอร์ เพ็ญเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้
               
          “อ้าว เซ็น ขึ้นมาทำอะไรบนนี้อะ” เพ็ญทัก
               
          “อ้อ เรา เอ่อ… เราขึ้นมาหาหนังสืออ่านเล่นหน่ะ” เซนตอบ
               
          “ไม่มีเพื่อนนั่งคุยด้วยล่ะสิ” เพ็ญพูดขึ้นมาแบบยิ้มๆ
               
          “ใช่ รู้ได้ไงอะ”
               
          “ก็มองออกไป เราเห็นเซนนั่งคนเดียวอยู่ที่ศาลาหน่ะ” เพ็ญตอบและชี้ไปทางหน้าต่าง
               
          “เฮ้อ อ่านะ วันไหนอิทไม่มาก็ไม่รู้ทำอะไรดี”
               
          “เอาน่า เราเข้าใจความรู้สึกเวลาไม่มีเพื่อน ไปนั่งคุยกันที่โต๊ะอ่านหนังสือดีกว่า”
               
          เซนเดินไปเลือกหนังสือระหว่างที่เพ็ญเคลียร์งานบางอย่างอยู่ที่เคาเตอร์ เขาไม่ได้มาเลือกหนังสือไว้อ่าน แต่เวลานั่งคุยกันในห้องสมุด มีหนังสือมาวางไว้มันคงจะดูดีกว่า เซนไม่ค่อยเข้าห้องสมุดเท่าไร แต่เมื่อได้มาเข้า เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนเขาชอบเอาหนังสือมาดูภาพต่างๆ มากกว่าที่จะอ่านมัน ภาพสัตว์ต่างๆ สัตว์ทะเลลึกหายาก วิวทิวทัศน์สวยๆ รูปสิ่งประดิษฐ์ในยุดคสมัยต่างๆ แค่ได้ดูภาพก็เพลิดเพลินดีเหมือนกัน เมื่อเห็นว่าเพ็ญเสร็จแล้ว เซนเลยหยิบหนังสือที่ใกล้ตัวที่สุดแล้วเดินยังโต๊ะอ่านหนังสือ
               
          “คนในห้องสมุดไม่ค่อยเยอะเท่าไรเลยเนาะ” เซนกล่าวขณะลากเก้าอี้ออกมานั่ง
               
          “ส่วนใหญ่คนเขาจะใช้เวลากินข้าวและนั่งคุยกับเพื่อนมากกว่าหน่ะ” เพ็ญตอบและนั่งลง
               
          “ปกติขึ้นมาอยู่ห้องสมุดทุกวันเลยหรอ ไม่หิวหรอ และนั่งอ่านหนังสือไม่เบื่อหรอ” เซนถามเมื่อได้นั่งลง
               
          “ไม่หิว เราชินแล้ว ส่วนอ่านหนังสือก็ไม่น่าเบื่อเท่าไรนะ” เพ็ญตอบ
               
          “อ่านะ อ่านพวก novel กับหนังสือเรียนมันต่างกันนี่เนาะ” เซนนึกได้
               
          “ป่าว เราว่าอ่านหนังสือเรียนก็ไม่น่าเบื่อนะ” เพ็ญพูดและขยับแว่น
               
          “หรอ ถ้าไม่ได้มองว่าอ่านหนังสือเรียนมันน่าเบื่อ ก็น่าจะเป็นคนเรียนค่อนข้างดีนะ” เซนสังเกตุได้
               
          “ป่าว เราก็ไม่ได้เรียนดีเท่าไหร่หรอก” เพ็ญพูดเสียงเบา และเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะพูดเปลี่ยนเรื่องอื่น
               
          “ปกติช่วงพักกลางวัน เซนจะทำอะไรอะ” เพ็ญถามต่อ
               
          “กับอิทก็ทำหลายอย่างนะ ส่วนใหญ่จะกินข้าวและก็นั่งคุยกัน แต่บางทีก็จะไปขึ้นดาดฟ้ากัน ไปนั่งเล่นคอมที่ห้องคอมบ้าง บางทีก็ไปขโมยของที่ห้องพักครู แต่สิ่งที่ไม่ดีๆ นี่ไม่ใข่ idea เรานะ ของอิทมัน” เซนพูดและก็ขำเบาๆ
               
          “หง่ะ ไปขโมยของกันเลยหรอเนี่ย ว่าแต่ดาดฟ้าเขาล็อคไม่ใช่หรอ ขึ้นไปได้ไง” เพ็ญถาม
               
          “ได้ อิทพาเราขึ้นไป บางทีเห็นพวกรุ่นพี่ขึ้นไปสูบบุหรี่กันก็ยังมี”
               
          “เพ็ญ” อาจารย์ห้องสมุดเดินมาจากด้านหลังและเรียกหาเพ็ญ ทำเอาเซนตกใจอยู่ไม่น้อย “เดี๋ยวเย็นนี้อย่าลืมเช็ครายชื่อหนังสือที่เอามาคืนให้อาจารย์ด้วยนะคะ”
               
          “ค่ะ เดี๋ยวหนูทำให้” เมื่อได้ยินเพ็ญตอบเช่นนั้น อาจารย์ก็เดินจากไป
               
          “ตกใจหมด อยู่ดีๆ อาจารย์ก็เดินมาจากด้านหลัง” เซนกล่าวเมื่ออาจารย์เดินห่างไปแล้ว
               
          “ฮ่าๆ อาจารย์เขาไม่ได้ยินหรอก”
               
          “เฮ้อ นึกถึงการบ้าน bio และไม่อยากทำ” เซนบ่นขึ้นมาลอยๆ
               
          “ทำๆ ไปเดี๋ยวก็เสร็จเองแหละ”
               
          “นี่อย่าบอกนะ ว่าเพ็ญทำเสร็จแล้ว” เซนพูดและทำตาโต
               
          “เอ่อ ใช่ ตะกี้เรานั่งทำหน่ะ เสร็จละ” เพ็ญตอบแบบไม่อยากบอกว่าตัวเองทำเสร็จเท่าไหร่
               
          “จริงหรอ งั้นเดี๋ยวเรายืมไปดูได้ปะ”
               
          “ได้สิ เดี๋ยวเราไปหยิบมาให้” พูดแล้ว เพ็ญก็เดินไปหยิบหนังสือมาให้ และเซนก็รับมาก็เปิดดู
               
          “นี่ตอบได้หมดเลยหรอเนี่ย เราว่าเพ็ญต้องเรียนเก่งมากแน่เลย ปีที่แล้วสอบได้ที่เท่าไรเนี่ย” เซนถาม แต่เพ็ญกับเงียบไป
               
          “มีอะไรหรอ เพ็ญ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร…” เซนกล่าวขึ้นมาหลังจากที่เพ็ญเงียบไปสักพัก
               
          “ป่าว ไม่ใช่อย่างนั้น คือเรา…” เพ็ญพูดทิ้งประโยคไว้อย่างไม่จบ และหลบสายตา
               
          “นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการที่โดนแกล้งใช่ไหม?” เซนก้มหน้าเข้าหาเพ็ญและถามแบบกระซิบจากที่คุยกันเบาๆ อยู่แล้วเพราะอยู่ในห้องสมุด
               
          เพ็ญเงยหน้าขึ้นมามองเซน
               
          “มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซินดี้ใช่รึป่าว” เซนถามซ้ำ ย้ำเรื่องเดิม เน้นเสียงให้เข้มขึ้น เขานึกสายตาที่เกรงกลัวอะไรบางอย่างของเพ็ญเมื่อเธอมองซินดี้ในคาบ biology
               
          “เซนเรา…”
               
          กริ๊งงงงงงงงง เสียงกระดิ่งดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าหมดเวลาพักแล้ว
               
          ทั้งคู่เงียบไปสักพัก ก่อนที่เพ็ญจะพูดว่า
               
          “หมดเวลาพักละ กลับห้องกันเถอะ เซน”
               
          เมื่อพูดเสร็จ เพ็ญก็ลุกขึ้นเก็บเก้าอี้แล้วเดินจากไป