ยัยตัวร้าย แต่งงานกันนะ!

 
     ตอนนี้ฉันก็มานั่งดื่มมาการิต้าสีสวยอยู่ในโซนวีไอพีกับเจลิส ฉันเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เจลิสฟังทั้งหมดแล้วเจลิสก็ให้คำแนะนำว่าให้ฉันหมั้นกับคอกเทลไปก่อนแล้วหลังจากนั้นถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆก็ค่อยถอนหมั้น มันก็เป็นความคิดที่ดีนะแต่ ถ้าหมั้นแล้วผู้ใหญ่ไม่ยอมให้ถอนหมั้นล่ะจะทำไง
 
          "โอกิ เดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ" เจลิสบอก
 
          "อืม รีบๆมานะ" 
 
          "แล้วเธอก็อย่าเพิ่งไปไหรละกัน รอฉันก่อนตอนนี้เธอเริ่มจะไม่ไหวแล้วหล่ะ" เจลิสบอกแต่ฉันก็เริ่มจะมึนๆแล้วจริงๆนั่นแหละ ฉันเป็นพวกคออ่อนอยู่แล้วดื่มนิดหน่อยก็มึนแล้วล่ะ 
 
     นี่เจลิสก็ไปห้องนํ้าซักพักนึงแล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าเนี่ยอ๊ะ!นั่นมัน...คอกเทลงั้นหรอไม่จริงหรอกฉันตาฝาดรึเปล่านะ ฉันขยี้ตาแล้วเพ่งไปยังผู้ชายคนเมื่อกี้อีกครั้ง ชะ...ใช่จริงด้วยไหนบอกว่ามีธุระไงแล้วมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย แล้วนั่น...เขากำลังจะเดินมาหาฉันใช่มั้ยเขาเห็นฉันแล้วงั้นหรอ อย่างนี้สงสัยต้องเผ่นแล้วหล่ะ 
 
          "จะไปไหน! เธอมาทำอะไรที่นี่แล้วมากับใคร" ขณะท่ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดินออกจากตรงนี้คอกเทลก็เดินมาจับข้อมือฉันไว้แล้วยิงคำถามใส่ทันที
 
          "ฉันมาหาหมอมั้ง แล้วก็ฉันจะมากับใครมันก็เรื่องของฉันนายมายุ่งอะไรด้วย!" 
 
          "..." คอกเทลนิ่งไม่พูดอะไร 
 
          "แล้วไหนบอกว่าจะรีบไปทำธุระไง มาที่นี่ทำไมล่ะ" ฉันถามคอกเทลบ้าง ก็บอกว่ารีบไปทำธุระแล้วมาโผล่ที่นี่ได้ไงล่ะ 
 
          "หึ! ก็ไปทำธุระมาแล้วแต่เผอิญมีผู้หวังดีส่งข่าวว่า ว่าที่คู่หมั้นของฉันมาเที่ยวที่นี่แถมยังโดนลวนลามอีก จะไม่ให้ฉันมาได้ไงล่ะ"
 
          "ใครกันผู้หวังดี แล้ว...นายจะมาสนใจฉันทำไมล่ะฉันก็แค่ว่าที่คู่หมั้นที่ถูกบังคับ นายไม่จำเป็นต้องสนใจฉันหรอกฉันดูแลตัวเองได้" ฉันพูดแล้วสะบัดข้อมือออก ก่อนจะเดินออกมา แต่เดินไปได้ไม่ถึงสิบก้าวคอกเทลก็เดินตามมาจับข้อมือฉันไว้ 
 
          "อะไรอีกเล่า ปล่อยฉันนะ" ฉันพยายามสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมแต่คอกเทลก็ไม่ยอมปล่อยเหมือนเมื่อกี้
 
          "เธอจะไปไหน ดูสภาพสิเดี๋ยวก็ไปล้มอยู่กลางทางหรอก แล้วจะดื่มให้มันได้อะไรขึ้นมาคอก็อ่อน" คอกเทลบ่นก่อนจะลากฉันไปที่ลานจอดรถ
 
          "นี่ปล่อยฉัน เพื่อนฉันให้รออยู่ที่โต๊ะนะ ถ้ายัยนั่นมาแล้วไม่เจอจะทำไง" ฉันหยุดเดินแล้วพยายามจะเข้าไปข้างในให้ได้
 
          "ก็ปล่อยไปสิ สภาพเธอตอนนี้จะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว" คอกเทลพูดก่อนจะดึงตัวฉันให้เดินไปที่รถของเขา แต่ใครจะยอมกันเล่านายนี่ไม่มีสิทธิสักหน่อย
 
          "ปล่อยฉัน ฉันจะเข้าไปหาเพื่อน" ฉันพูดแล้วพยายามดิ้นให้ถึงที่สุดแต่คอกเทลก็ไม่ยอมปล่อยฉันอยู่ดี
 
          "นี่อยู่เฉยๆอย่าดิ้น จะเดินดีๆหรือจะให้ฉันอุ้ม" 
 
          "ไม่ ฉันจะไปหาเพื่อนฉัน ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยยยย" ฉันพยายามดิ้นแล้วตะโกนให้คนมาช่วยแต่ใครจะช่วยฉันกันล่ะT^T
 
          "นี่หยุดร้องนะ" คอกเทลหันมาดุฉัน
 
          "ไม่หยุด ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยยยย"
 
          "ไม่หยุดใช่มั้ย ได้!" คอกเทลหยุุดเดินแล้วหันหลังมาหาฉันก่อนจะ ประกบริมฝีปากลงมาอย่างดุดันดันและร้อนแรงเนิ่นนานที่เขาจูบฉันอยู่อย่างนั้นจนตอนนี้ฉันเริ่มจะขาดอากาศตายอยู่แล้วฉันพยายามดิ้นและทุบไปที่ไหล่ของเขา ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆถอนจูบแล้วปล่อยฉันให้เป็นอิสระ
 
          "จะยอมไปดีๆได้รึยังฮะ" คอกเทลพูดด้วยเสียงอันแหบพร่าก่อนจะเดินนำไปที่รถของเขา
คราวนี้ฉันยอมเดินตามเขาไปแล้วเขาก็เปิดประตูรถให้ฉันพอฉันขึ้นไปนั่งเรียบร้อยเขาก็ก้มลงมาจูบที่หน้าผาก
 
          "เป็นเด็กดีแบบนี้สิ ถึงจะน่ารัก" เขาพูดแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ที่เขาพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงนะคงไม่มีอะไรหรอกมั้งฉันนอนดีกว่ารู้สึกมึนหัวมากเลยล่ะตอนนี้
 
 
     # cocktail Talk #
 
     ตอนนี้โอกินหลับไปแล้วครับ ผมมานึกถึงสิ่งที่ผมทำผมไม่เข้าใจว่าผมทำไปทำไมผมรู้สึกเป็นห่วงเธอ แถมตอนที่รู้ว่าเธอไปที่ผับนั่นผมก็ยังรู้สึกโมโหอีกนี่ผมเป็นอะไรไป ยิ่งเห็นเธอดื่มก็ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดหนักกว่าเก่าก็เลยจูบเธอไปและที่สำคัญเรื่องที่ผมไปทำธุระนั่นยังไม่ทันไปถึงไหนด้วยซํ้าพอผมรู้ก็รีบขอตัวออกมาทันที มันทำให้ผมสับสนกับตัวเองกับแแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง
หน้าตาน่ารักดูเธอจะเป็นคนที่ร่าเริงนะแต่พอรู้ว่าเธอจะหมั้นเธอก็คงจะตกใจแล้วก็ยังทำใจไม่ได้เหมือนกับผมตอนแรกแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอยากจะหมั้นกับเธอนี่มันอะไรกัน
 
 
 
 
 

 
เย้ๆๆ มาอัพแล้วน้าา^^หายไปนานรึเปล่า? 
ช่วยแนะนำกันด้วยน้า
 
รักคนอ่านน้า