คู่แค้นแสนรัก

             เช้าตรู่ของวันใหม่ นันทณาตื่นนอนตั้งแต่เช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวเเพื่อจะออกไปทำธุระบ้างอย่าง
 
   " ซัน !!" อิฐทินนท์ เอ่ยทัก
   " อะไรพี่อิฐ " นันทณาหน้าซีด 
  " จะไปไหน !" อิฐทินนท์ขู่ๆ
  "  เอ่ออ  ซันจะออกไปหาเพื่อนนะค่ะ นัดกันไว้แล้ว จะไปเที่ยวด้วยกันค่ะ "
  " ขับรถดีๆหละ " อิฐทินนท์พูดจบก็เดินเข้าห้อง นันทณางง ปกติจะถามยาว แต่ทำไมวันนี้ถามแค่ไม่กี่คำ 
 
    ขณะขับรถ 
  "  ที่ที่โกรธกัน ที่ที่โกรธกัน  ที่ที่โกรธกัน   อ่อ  หัวหิน !!!" ญิงสาวขับรถไปก็นึกถึงคำพูดของปลายฟ้าไป
 
 
             บ้านพักที่หัวหิน รถหรูของนันทณาจอดอยู่ข้างๆรถของภาคิน 
   " อยู่ที่นี้จริงๆด้วยแฮะ " นันทณาเดินลงจากรถ และเข้าไปในบ้าน
  " พี่ชาย !" สภาพที่เธอเห็นคือ ภาคินนอนหลับหมดสภาพอยู่ที่โซฟา ขวดเหล้ากองเต็มบ้านไปหมด 
   "  พี่ชาย ตื่น ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ซันบอกให้ตื่น" นันทณาปลุกภาคินโดยการใช่มือตีไปยังแขนของเขา ภาคินงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นหน้านันทณาก็เบือนหน้าหนี
     " ใครอนุญาตให้เข้ามาที่นี่ " ภาคินไม่ตอบแต่ยอมลุกขึ้นจะเดินออกจากบ้าน
   " ทำไมนายไม่พูดกับชั้ล"
   " นัดกับไอราชันย์ไว้ที่นี่หรอ ชั้ลก็จะเปิดทางให้เธอไง ชั้ลจะได้ไปให้พ้นๆ จากชีวิตเธอสักที ไม่ดีใจหรอ"
   " นายก็คิดถึงแต่ตัวเอง คิดเองเอ่อเอง ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่น ไม่เคยรับฟังความคิดของคนอื่น " 
  "  จะฟังอะไรอีก !! เธอก็พูดมันออกมาหมดแล้วไง เธอเกลียดชั้ล เธอไม่อยากเห็นหน้าชั้ล เธอเบื่อชั้ล เธอไม่อยากอยู่กับชั้ล เธอไม่ได้รักชั้ล เธอรักมัน เธอเป็นห่วงมัน เธอคิดถึงมัน !!! แล้วจะให้ชั้ลฟังอะไรอีกฮะ" ภาคินเพื่อโมโห พูดจาเสียงดังใส่หน้านันทณา
  " แล้วทีนายหละ เจอกับชั้ลทุกครั้งก็เอาแต่ด่า เอาแต่ทำร้าย ชอบโมโหใส่ชั้ล ชอบขึ้นเสียงกับชั้ล ชอบทำให้ชั้ลร้องไห้ ทำไมมันมีความสุขนักหรือไง"
  " ก็เพราะเธอนั้นแหละ ที่ทำให้ชั้ลเป็นแบบนี้ เพราะเธอ !!!"
   " ชั้ลไปทำอะไรให้นาย ชั้ลถามว่าชั้ลไปทำอะไร นายถึงได้เกลียดชั้ลนักหนา"
   " ชั้ลเคยบอกเธอไปแล้ว ว่าชั้ลไม่ชอบอะไร แต่เธอก็ยังพูดมันออกมาอีก " ภาคินอ่อนลง
   " ชั้ลกับพี่เชน เราเป็นพี่น้องกัน แล้วมันผิดตรงไหนที่ชั้ลจะรักพี่ชายของชั้ล ชั้ลผิดตรงไหนที่ชั้ลเป็นห่วงพี่ชาย" นันทณาเองก็อ่อนลง
   " ทำไมเธอต้องทำตัวเหมือนมีความสุขมากทุกครั้งที่อยู่กับมัน แต่เวลาอยู่กับชั้ล เธอไม่เคยมีความสุขเลย เธอรักมันมากใชมั้ย"
   " ใช่ ชั้ลรักมาก รักเท่าพี่อิฐพี่โอ รักแบบพี่อิฐกับพี่โอ แล้วก็ใช่ที่ชั้ลมีความสุขมากที่ชั้ลอยู่กับพี่เชน แต่ชั้ลไม่เคยบอกนายว่าชั้ลไม่มีความสุขตอนอยู่กับนาย เพียงแต่มันสั้นไปเท่านั้น เพราะนายชอบทำให้ชัลโกรธ"
   "  รักแบบพี่ชาย แต่ทำไมต้องคอยปกป้องมัน ต้องเสียงอัรตรายเพื่อมัน ทำไมต้องยอมให้มันหอมแก้มง่าย ทำไมต้องทำเหมือนจะเป็นจะตาย ตอนที่รู้ว่ามันอยู่โรงพยาบาล ทำไมต้องอยากตามมันไปทั้งที่รู้ว่ามันอันตายมาก" ภาคินถามอย่างหัวเสีย
  " เพราะเราผูกพันกันมาก ชั้ลกับพี่เชนเราเจอกันที่สวิตซ์ พี่เชนถูกทำร้าย แต่ไม่มีใครกล้าช่วยเหลือเค้า เพราะกลัวอิทธิพลจากแก๊งมาเฟียใหญ่ที่เป็นคู่อริกับพี่เชน ทำร้าย แต่ชั้ลเลือกที่จะชวนพี่เชน เราผ่านกระสุนปืน ผ่านระเบิด มาด้วยกัน พี่เชนแทบจะไม่เหลือใครในตอนนั้น ทุกคนกระจายตัวหลบหนีกันหมด เพราะมันเป็นทางเดียวที่ทำให้เรารอด พี่เชนเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ก็ตาย ชั้ลเลยช่วยเค้า ชั้ลสงสารเค้า แต่พี่เชนก็เลือกที่จะหนีไปคนเดียวเพราะกลัวชั้ลเป็นอันตราย การจากกันมันทำให้ชั้ลแทบไม่รู้เลยว่าเราจะได้เจอกันอีกรึป่าว เค้าจะรอดรึป่าว เค้าจะตายรึปล่าว เพราะอันตรายมันอยู่รอบๆตัวเค้า นี่คือเหตุผมที่ชั้ลเป็นห่วงเค้ามาก ที่ชั้ลกลัวการจากลา แต่ชั้ลยืนยันว่าเราเป็นพี่น้องกัน "
  " แต่ชั้ลรู้ว่ามันรักเธอ ไม่ได้รักแบบน้องสาว"
  " นี่ตกลงนายแคร์ชั้ลหรือแคร์พี่เชน ถ้าแคร์ชั้ลแค่รู้ว่าชั้ลไม่ได้รักเค้าแบบอื่น นายน่าจะสบายใจได้แล้ว แต่ถ้าแคร์พี่เชน ก็เชิญนายทุกข์ต่อไป"
   " แล้วที่เธอมาที่นี้เธอง้อชั้ลหรอ "
   " ปล่าวชั้ลมาพักผ่อน"
   "  เธอเกลียดชั้ลเหมือนที่เธอพูดมั้ย ซัน"
   " ปล่าว "
   "  แล้วเธอพูดออกมาทำไม "
   "  ก็ชั้ลไม่ชอบเวลาที่นายมาขึ้นเสียงใส่ชั้ล ตะคอกใส่ชั้ล โมโหใส่ชั้ล ไหนๆนายก็คิดไปเองแล้ว ชั้ลเลยพูดให้นายคลั่งตายไปเลย"
   "  ก็ชั้ลไม่ชอบ เธอไม่เข้าใจหรอว่าชั้ลไม่ชอบ !"
   " ทำไม !"
   "  ไม่มีใครชอบให้ผู้หญิงของตัวเอง ไปพูดว่ารัก หรือคิดถึงคนอื่นหรอกนะ " ภาคินพูดอย่างจริงจัง ดวงตาคมจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่หวานของนันทณา
   " แล้วนายจะแต่งงานกับฟางเมื่อไหร่หรอ " นันทณาเปลี่ยนเรื่อง
   " เอาอะไรมาพูด ชั้ลกับฟางเป็นเพื่อนกัน ฟางมีสามีแล้ว ชั้ลจะแต่งงานกับฟางทำไม " ภาคินงง แต่รู้ทันว่านันทณาหลอกถาม ทุกอย่างเข้าแฟนของภาคิน
   "  เอ้าหรอ แล้วนายจะแต่งงานกับใครหรอ"
   "  ก็กับผู้หญิงที่ชั้ลรักไง"
   " ใครหรอ "
    "  อย่ารู้เลย " นันทณาหน้าเสีย ภาคินยิ้มเจ้าเล่ห์
    " อ่อ งั้นมีความสุขมากๆนะ ชั้ลกลับแล้ว " นันทณาจะเดินออกจากบ้านแต่ถูกภาคินรั้งไว้
 
   "  เดี๋ยวสิ ๆ คือ ชั้ลอยากจะขอโทษเธอกลับเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา ที่ชั้ลเคยทำให้เธอโกรธ เสียใจ ชั้ลไม่อยากคิดมากเรื่องนี้อีกแล้ว ชั้ลอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่" 
   " อื้อๆ ไม่เป็นไร ชั้ล ชั้ลไม่โกรธ ชั้ลยกโทษให้ ขอให้นายมีความสุขกับคนที่นายรักนะ" นันทณากลืนน้ำตา กลัวภาคินเห็น
   "  อย่ากลับก่อนสิ อยู่กลับชั้ลก่อน ถ้าเธอหายโกรธแล้วจริงๆ อยู่กับชั้ลก่อนนะ ชั้ลอยากลี้ยงอาหารขอโทษเธอ"
   "  อ่อ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวคนรักของนายมาเห็นมันจะไม่ดีนะ แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีคนด้วย อยู่กันสองต่อสอง แบบนี้ เดี๋ยวเค้าจะคิดมาก  ชั้ลว่าชั้ลกลับดีกว่า"
   " อยู่ก่อนเถอะน๊าา นะนะ ชั้ลเคลียพื้นที่ทุกอย่างแล้ว"
   " ก็ได้ๆ " นันทณาจำยอม ' คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ ที่ซันจะด้อยู่กับพี่ '