คู่แค้นแสนรัก

   
                           เช้าตรู่ของวันใหม่ นันทณาและราชันย์ออกเดินทางเพื่อลงไปยังเกาะแห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่เปิดบ่อนคาสิโน ทั้งคู่ขึ้นเรือสปีดโบ๊ท โดยที่มีคนสนิทของราชันย์มารับ ไปยังเกาะ   ไม่นานนักก็ถึงเกาะแห่งนั้น บนเกาะถูกจัดเตรียมงานอย่างหรูหราแต่เป็นงานเล็ก เชิญแขกประมาณ สามถึงสี่ร้อยคน 
 
   "  งานจะเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม เย็นๆจะมีช่างแต่งหน้ามานะ ซันไปพักผ่อนก่อนไดเลย เดี๋ยวพี่จะไปดูความเรียบร้อยของงานก่อน  เฮียหนึ่งผมฝากด้วยนะครับ"  ราชันย์หันไปพูดกับนันทณาและคนสนิทของเขา นันทณาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินตามคนสนิทของราชันย์ไปในบ้าน
 
  "  โอ ตกลงจะมาหรือป่าว ชั้ลจะได้ให้คนไปรับ" ราชันย์คุยโทรศัพท์อยู่ริมหาด ปลายสายคือโอนุชิต
  "  ไปสิ อิณทินีไปด้วยนะ ภาคินด้วย" โอนุชิตที่คุยโทรศัพท์อยู่ภายในบ้านอธิพัฒน์ธนากร โดยที่อิณทินีและภาคินรอฟัคำตอบ
  "  ไอภาคินจะมาทำไม " ราชันย์ถามเสียงแข็ง
  " นะค่ะ คุณราชันย์ให้พี่ชายไปด้วยนะค่ะ" อิณทินีแย่งโทรศัพท์จากโอนุชิตมาคุย
  " แต่..."
  "  นะค่ะคุณราชันย์ ถือว่าอิณขอร้องนะค่ะ" 
  "  ครับ ถึงมาที่ท่าเรือเมื่อไหร่ โทรหาผมนะครับ เดี่ยวผมจะให้คนไปรับ"
  " ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ" 
  " ครั้งสุดท้ายนะ ที่กูจะช่วยมึง ถ้ามึงยังทำร้ายซันอีก อย่าหวังว่ามึงจะได้เจอซันอีก อิณก็เหมือนกัน ครั้งต่อไปพี่จะไม่ใจอ่อนอีก " โอนุชิตพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะเดินออกไปอยากเสียอารมณ์  
 
   เหตุการณ์เมื่อคืนที่อิณทินีจำต้องงัดได้เด็ดออกมา เพื่อช่วยพี่ชาย หลังจากที่เธอไปคุยกับภาคินที่บ้านท้ายไร่แล้า ภาคินระบายความในใจออกมาจนหมดและขอความช่วยเหลือจากอิณทินี เพื่อที่จะขอคืนดีกับนันทณา แต่ต้องถูกขัดขว้างเพราะโอนุชิตไม่ยินยอม เสียงแข็ง เธอเองพูดเท่าไหร่โอนุชิตก็ไม่ยอมฟัง ไม่ยอมให้อภัยภาคิน
   "  มันทำกับซันขนาดนั้นแล้ว อิณจะให้พี่ให้อภัยมันงั้นหรอ" ภาพในอดีตที่โอนุชิตเถียงกับอิณทินีอย่างหนัก
   "  ก็พี่ชายสำนึกผิดแล้ว พี่ชายรักซัน รักมาก อิณอยากให้พี่โอให้โอกาสพี่ชายอีกสักครั้ง"
   "  แต่มันทำมากเกินไป มันทำร้ายซันมากเกินไป อิณไม่รู้หรอกหัวอกคนเป็นพี่มันเป็นยังไง มันรู้สึกยังไง"
 
  " พี่โอ แต่พี่ชายไม่ได้ตั้งใจ พี่ชายก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าพี่โอหรอก "
  "  นี่ขนาดมันไม่ได้ตั้งใจ ถ้ามันตั้งใจมันไม่ฆ่ายัยซันเลยหรอ"
  " ไม่มีใครอยากทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกนะค่ะ  แต่ก่อนพี่ก็แกล้งอิณ ทำร้ายอิณ แล้วพี่ก็บอกบอกว่าพี่รักอิณ รักอิณมาก จนต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้อิณ อิณว่าพี่น่าจะเข้าใจพี่ชายดีกว่าอิณนะค่ะ"
  " แต่พี่ไม่ได้ข่มขืนอิณ แต่มันทำ"
  " หรือพี่ต้องข่มขืนอิณก่อนค่ะ พี่ถึงจะให้อภัยพี่ชาย"
  "  อิณ !"
  " ถ้าพี่ไม่เปิดโอกาสให้สองคนนั้นดีกัน เราก็ต่างคนต่างอยู่ค่ะ ยังไงอิณก็ไม่ทิ้งพี่ชายให้อยู่ที่นี่คนเดียว แล้วพี่โอก็เตรียมตัวไปหย่ากับอิณที่อำเภอพรุ่งนี้เลยนะค่ะ เรื่องมันจะได้จบๆ พี่ชายกับอิณจะได้ไปต้องไปยุ่งเกี่ยวกับซันกับพี่อีก" อิณทินีหน้างอน จะเดินออกจากห้อง โอนุชิตคว้ามือไว้
  " มันจะไปกันใหญ่แล้วนะอิณ มันสร้างปัญหา ก็ให้มันแก้เองสิ"
  "  อิณให้เลือกแค่สองอย่างค่ะ พี่ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง จะทำตามคำขอของอิณ หรือจะไปหย่า"
  "  โธ่เว้ย !!  เออๆ ครั้งสุดท้ายเท่านั้นนะ ถ้ามีครั้งหน้า หย่าก็หย่า" โอนุิตหัวเสียเดินออกจากห้อง อิณทินีก็ลำบากใจเหมือนกัน
 
   ปัจจุบัน ณ เวลานี้ โอนุชิต อิณทินี และภาคิน รออยู่บริเวณท่าเรือ เพื่อลงไปยังเกาะ ไม่นานนักก็มีคนมารับ 
 
     ภายในห้องนอนของราชันย์ นันทณาที่ถูกจับให้อยู่ในชุดราตรียาวที่น้ำเงิน เกาะอก คอเว้ารูปหัวใจ แต่งคาดเอว อย่างหรู ที่ราชันย์เป็นเลือกมาให้  นันทณายืนหนุนรอบตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ เพื่อสำรวจความเรียบร้อยทั้งเรือนร่าง   เสียงเคาะประตูดังขึ้น
 
   " ซัน พี่เข้าไปได้มั้ย "
  "  เชิญค่ะ พี่เชน" สิ้นเสียงนันทณาประตูห้องก็ถูกเปิดออก ราชันย์ยืนมองนันทณา อย่างตะลึง เขาหยุดยิ่งอยู่กับที่ไม่พูดจาใดๆ ใบหน้าของเขามองดูใบหน้าเธอและเรือนร่างอย่างพอใจ 
  " อย่ามองนานสิ" หญิงสาวเริ่มมีท่าทีเขิลอาย กับดวงตาคมคู่นั้น ที่ยังคงจ้องมองเธอไม่เลิก
  " วันนี้ซันสวยมาก" ราชันย์ยังคงยิ้มไม่หุบ
  " ก็ดูชุดสิ หรูซะขนาดนี้ ช่างแต่งหน้าก็คงจะหาที่ได้รางวัลระดับโลกมามั้ง ถึงได้ออกมาดูดีขนาดนี้ บางทีซันก็คิดว่าที่ให้ซันไปประกวดนางงามจักรวาลหรือปล่าว ถึงได้โอเว่อ ซะขนาดนี้"
    " เดี๋ยวเราออกไปคงจะมีแต่คนอิจฉาพี่ " 
  " แต่ซันอายเค้า"
  "  ไม่ต้องอาย ไปกันได้แล้ว " ราชันย์คว้ามือนันทณามาค้องแขนอย่างภูมิใจ แต่ต้องชะงักเมื่อหญิงสาวไม่ยอมเดิน ราชันย์มามองหน้านันทณา ก่อนจะรู้ว่าเธอยังไม่ใส่รองเท้า ราชันย์เดินไปหยิบกล่องรองเท้าและหยิบรองเท้าคู่สวยที่บรรจุในกล่องออกมาสมใส่มันไว้กับเธอ 
  " พี่ทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นหรือปล่าว"
  " นอกจากแม่ ก็ซันนิแหละ"
  "  อนุญาตให้ทำได้กับอีกคนนึงนะ แม่ น้อง เมีย ^^" 
  " ยังหาเมียไม่ได้ครับ" ราชันย์บีบจมูกนันทณาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะบรรจงจูบลงบนแก้มนวลทั้งสองข้างของหญิงสาว แต่พาเธอเดินออกจากห้องไป
 
         แขกในงานอยู่มากันจนครบ รวมทั้งโอนุชิต อิณทินี และภาคินที่รออยู่ภายในงาน  ราชันย์และนันทณา เดินเข้ามาในงานอย่างสง่า และเด่นที่สุดในงาน ผิวขาวนวลของนันทณาที่ตัดกับชุดราตรียาวหรูสีน้ำเงิน มันทำให้เธอยิ่งดูขาวผ่องมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนราชันย์เอง นอกจากเขาจะมีใบหน้าที่หล่อเหลา เป็นที่หมายปองของผู้หญิงหลายคน ยังคงมีรูปร่างที่สูงสง่า วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทธหรูสีขวา ราชันย์พานันทณาไปแนะนำกับหุ่นส่วนที่มาร่วมงานในวันนี้  ภาคินยังคงมองดูนันทณาตลอด  ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยพอใจกับการที่นันทณามาออกงานคู่กับราชันย์แบบนี้
   " พี่โอ อิณ ตามสบายเลยนะครับ" ราชันย์กับนันทณามาทักทาย โอนุชิต อิณทินี และภาคิน ภาคินและนันทณามองตากันอยู่ครู่หนึ่ง นันทณาก็เบือนหน้าหนี
  " วันนี้ซันสวยมากเลยนะ ^^"  อิณทินีเอ่ยทัก
  "  พี่เชนนะสิ พาช่างแต่งหน้าระดับโลกมาแต่งให้ซัน "
   " ไม่เห็นหน้าเป็นอาทิตย์ ไม่คิดถึงพี่บางหรอ"
  "  พี่โอยังไมคิดจะโทรมาหาซันเลย ซันจะคิดถึงพี่โอทำไม" นันทณาทำเป็นน้อยใจ โอนุชิตก็เดินเข้ามาสวมกอด
 
  "  นายผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอครับ" หุ้นส่วนคนนึงเดินมากระซิบถามราชันย์ เขาเลยถือโอกาสแนะนำนันทณาอย่างเป็นทางการ
 "  ทุกคนเชิญฟังทางนี้หน่อยครับ" ราชันย์เอ่ยเสียงดัง แขกในงานทุกคนหันมาตามเสียงเรียก
  " ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญของผม เธอถือหุ้นสวนร่วมกับผมนับแต่นี้ไป ผมอยากให้ทุกคนให้เกียรติเธอ เหมือนกับให้เกียรติผม ปฏิบัติต่อเธอเหมือนกับผม " ราชันย์ยังพูดไม่จบ ภาคินก็เดินออกไปจากตรงนั้น โดยมีอิณทินีตามไป นันทณามองตามภาคินไป
  " ว่าที่นายหญิงหรอครับ" แขกคนนึงเอ่ยถาม
  
  " ปล่าวหรอก เธอคือน้องสาวคนเดียวของผม คนที่ผมรักมากที่สุด " ราชันย์และนันทณามองหน้ากัน ก่อนจะยิ้มให้แก่กัน
  
  " แล้วเมื่อไหร่จะหานายหญิงหละครับ "  
 
       ปัง ปัง ปัง ปัง  !!! เสียงปืนดังมาจากริมหาดทราย แขกในงานวิ่งกันจ้าละหวั่น ราชันย์โอบกอดนันทณามาหลบยังมุมหนึ่งของงาน
 
  " ไหนพี่บอกว่าเรื่องมันจบแล้วไง ทำไมยังไล่ฆ่ากันแบบนี้อีก" นันทณาที่อยู่ในอาการกลัวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
 
  " พี่ก็คิดว่ามันจะจบแล้ว แต่มันยังกัดไม่ปล่อย" ราชันย์หยิบดึงปืนออกมา
 
 " นาย หนีก่อนเร็ว  ไอป้อง เตรียมเรือไว้แล้ว" เอียหนึ่งคนสนิทของราชันย์ที่วิ่งถือปืนมาตาม เสียงปืนยังคงดังสนั่น  ภาคินที่วิ่งเขามาในงานเพื่อมาตามหานันทณา เขายังคงวิ่งไปมาอย่างบ้าบิ่นไม่กลัวแม้แต่กระสุนปืนที่ยังดังสนั่น
 
 " พี่ชาย !!!"  นันทณาร้องลั่นเมื่อเห็นภาคินที่อยู่ที่โล่งแจ้ง ไม่มีกำบังอะไรขวางกันไว้ เธอพยามออกไปแต่ถูกราชันย์ฉุดรั้งไว้  ภาคินได้ยินเสียงจึงวิ่งเข้ามาหา
 
 " เป็นอะไรรึป่าว "  ภาคินถามอย่างเป็นห่วง
 
 " ไม่กลัวตายหรือไง วิ่งกลับมาทำไมอีก"
 
  " ก้มาตามใจตัวเองไง " ภาคินเผลอหลุดปากออกมา
 
   " เสียงปืนดังอนาถแบบนี้ยังจะมาทำซึ้ง  เดี๋ยวแกพาซันหลบไปทางหลังเกาะ ชั้ลจะล่อพวกมันออกไปที่อื่น ดูแลหัวใจแกให้ดีๆ ไอชาย"  ราชันย์แตะบ่าภาคิน ก่อนจะวิ่งออกไปยังเรือ พร้อมกับเฮียหนึ่ง  < เหตุการณ์เรื่องของราชันย์จะถูกกล่าวอีกครั้ง ในเรื่อง เส้นทางแห่งรัก >
 
  "  พี่เชน !! พี่เชน !! " นันทณาพยามที่จะตามราชันย์ไปแต่ถูกฉุดรั้งโดยภาคิน
 
  "  หนีก่อน !"  ภาคินพยุงร่างหญิงสาวพาหนี กระสุนปืนดังสนั่นเป็นระยะๆ แต่น้อยลงกว่าเมื่อครู่ เพราะส่วนใหญ่ได้วิ่งไล่ตามราชันย์ไป  ภาคินพานันทณามาหลบที่ท้ายเกาะ 
 
  " พี่โอ กับอิณหละ" 
 
  " คนของสุดที่รักเธอ พาหนีไปตั้งนานแล้ว"
 
  " แล้วนายจะกลับมาอีกทำไม" 
 " ชั้ลลืมของ ต้องกลับมาเอา" 
  "  ลืมอะไร " ภาคินไม่ตอบ แต่กลับ จับใบหน้าของนันทณามาใกล้ๆ และบรรจงจูบเธออย่างอ่อนโยน หญิงสาวเองก็ไม่ขัดขืนอะไร เขาถอนจูบออกอย่างแผ่วเบา นันทณาผลักภาคินออกอย่างแรงทันทีที่เรียกสติกลับคืนมาได้
  "  ฉวยโอกาส !! ออกไปห่างๆ ชั้ลเลยนะ ชั้ลไม่อยากอยู่ใกล้คนอย่างนาย"
  "  ยังไม่หายโกรธชั้ลอีกหรอ " ภาคินเสียใจกับท่าทีรังเกียจของเธอที่มีต่อเขา
  " นายน่าจะถามว่ายังไม่หายเกลียดชั้ลอีกหรอมากกว่านะ " เขาใจหายวาบกับคำพูดของเธอ มันเหมือนมีดคมบอดลงบนหัวใจของเขา ภาคินจำต้องเดินออกมานั่งห่างๆจากเธอ เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายกับเธอมาก แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะโกรธเกลียดเขาได้มากขนาดนี้
 
    หญิงสาวนั่งโอบกอดตัวเอง เมื่อลมหนาวพัดผ่านมา ชายหนุ่มมองดูหญิงสาวอยู่ห่างๆแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ เขามองดูเธออยู่สักนึง เรือนร่างเล็กเริ่มสั่นสะท้านขึ้นเรื่อยๆ เขาตัดสินใจถอดเสื้อสูทธ มาปกคลุมร่างของเธอไว้ แต่ก็ถูกปัดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี
  " ชั้ลไม่ต้องการ เอาของนายคืนไป "
  " แต่มันหนาวมาก เอาไปใส่ซะ " ภาคินหยิบเสื้อสูทรและยื่นให้เธออีกครั้ง
  " ชั้ลไม่ต้องการของๆนาย " นันทณายังคงนั่งโอบกอดตัวเองแน่น ยิ่งดึกมากก็ยิ่งหนาวมาก แต่ก็ยังไม่ยอมรับเสื้อจากเขา
  " ดื้อไม่รู้เวลาเลยจริงๆ " ภาคินอุ้มนันทณามาอยู่ในอ้อมกอดของตนและใส่เสื้อของเขาให้เธออย่างเร็ว โดยที่เธอเองก็พยามขัดขืน
  " ปล่อยนะ ! ปล่อยสิ ปล่อย !" นันทณาพยามดิ้นออกจากอ้อมกอดขอภาคิน 
  " อุ๊บบ  อ่อย อ่อย อิ อ่อย" เสียงพูดที่ฟังไม่รู้เรื่อง เพราะถูกมือใหญ่ปิดปากไว้
  " เงียบๆ มีคนเดินมาทางนี้" ภาคินที่พยามมองผู้ชายสองสามคนที่เดินมาทางที่เขาและเธอหลบซ่อนอยู่ แต่ชายทั้งสามก็เดินจากไป 
  " เราคงต้องนอนค้างที่นี้จนกว่าจะเช้า" 
 "  ไม่มีทาง ชั้ลจะไปหาพี่เชน" นันทณาพูดเสียงแข็ง
 "  เธอรักมันมากเลยหรอ" ดวงตาชายหนุ่มที่เต็มไม่ด้วยความหวัง หวังว่าคำตอบของเธอมันจะไม่ทำให้เขาต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้
  "ใช่ ! รักมาก" 
  " เธอเกลียดชั้ลมากมั้ย " 
  " ทำกับชั้ลขนาดนั้น ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ"
  "  ถ้าชั้ลตายเธอจะเสียใจมั้ย"
  "  นายพูดบ้าอะไร " หญิงสาวอึ้งกับคำพูดของเขา คำพูดไม่มีคำของเขา มันทำให้หัวใจของเธอแทบดับสนิท อย่าว่าแต่ตายเลย ตอนนี้แต่เธอไม่ได้เจอหน้าเขามาเปนอาทิตย์ เธอเองก็แทบจะเป็นจะตายอยู่แล้ว
  " ก็เธอบอกว่าเธอเกลียดชั้ลมากไง ถ้าชั้ลตายเพื่อชดใช้ความผิดกับสิ่งที่ชั้ลได้ทำ มันก็น่าจะดีกว่าที่เธอว่าทำท่าทีรักเกียจชั้ลแบบนี้"
 
  " ตอนทำทำไมไม่คิด !!"
 
  "  ซัน พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ย อย่าเกลียดพี่ได้มั้ย อย่าทำเหมือนรังเกียจพี่ได้มั้ย"
  "  หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ชั้ลไม่อยากพูดถึงมันอีก ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับ ไม่ต้องมาเจอกัน ไม่ต้องมาพูดกัน" 
  " ทนได้หรอ" ภาคินเอ่ยถาม แม่ในใจจะสิ้นหวัง นันทณาไม่ตอบคำถาม เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เธอหลับตาลง  แม้ภายในใจตอนนี้จะทุกข์ทรมานเหลือเกิน ใจหนึ่งก็รักอีกใจหนึ่งก็เจ็บ