คู่แค้นแสนรัก

             เช้าตรู่ของวันใหม่ รถหรูสีดำของโอนุชิตแล่นมาจอดยังหน้าบ้านหลังใหญ่อธิพัฒน์ธนากร หญิงสาวที่นั่งข้างคนขับ รีบเปิดประตูลงมาจากรถเมื่อเป็นหญิงร่างท้วม 2 คนยืนตอนรับตนอยู่ที่หน้าบ้าน เธอรีบวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของหญิงทั้งสอง

     " ป้าอร ป้าอ้อม  คิดถึงจังเลยค่ะ สบายดีมั้ยค่ะ" อิณทินียิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอกับหญิงอันเป็นที่รัก      "  สบายดีค่ะ คุณหนูหละค่ะเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย" ป้าอรพูดพร้อมกับเลื่อนมือมาจับยังใบหน้าของหญิงสาว

     "  สบายดีค่ะ " ทั้งสามเข้าสู่อ้อมกอดของกันและกันอีกครั้ง ระหว่างนั้นโอนุชิตลงจากรถพร้อมกับถือกระเป๋าใบเลกมา 2 ใบ

     "  คุณโอ สวัสดีค่ะ" ป้าอรและป้าอ้อมทักทายเมื่อเห็นโอนุชิตเดินเข้ามา

     '  สวัสดีครับ 2 ป้าผู้น่ารัก" โอนุชิตยิ้มหวานใส่หญิงสูงวัยทั้งสอง

     "  เชิญเข้าข้างในก่อนค่ะ ป้าเตรียมของว่างไว้ให้แล้ว "

     "  เดี่ยวผมแวะไปดูยัยซันก่อนดีกว่าครับ ไม่เห็นหน้าหลายวันแล้ว" โอนุชิตพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋านำกระเป๋าไปเก็บในห้อง

     "  เอ่อ คุณโอค่ะ มาเหนื่อยๆ พักก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้ดีกว่านะ" ป้าอรรีบอาสา เพราะหากโอนุชิตรู้ว่านันทณาอยู่กับภาคินคงจะเป็นเรื่องอีกแน่ 

     "  ก็ได้ครับ" โอนุชิตรับคำ ป้าอรก็รีบเดินออกไปทันที

     "  ป้าอ้อมค่ะ แล้วพี่ชายอยู่ไหน" อิณทินีที่มอหาภาคินอยู่พักใหญ่เอ่ยถาม

     "  อ่อ นายใหญ่คงจะเข้าไปดูงานในไร่ตามเคยแหละค่ะ" ป้าอ้อมตอบพร้อมวางของว่างลงบนโต๊ะรับแขก

     บ้านท้ายไร่  หญิงสาวร่างเล็กกำลังเก็บเสื้อผ้า สัมภาระต่างๆ ขณะนั้นเสียงประตูดังขึ้น หญิงสาวเดินไปเปิดประตู

      "   ป้าอร "

      "  คุณหนู คุณโอมาถึงแล้วค่ะ เธอจะมาตามคุณหนูเองมาเลยรีบมาก่อน เดี๋ยวจะมีเรื่องกันอีก"

 หญิงสาวรีบเก็บข้าวของและรีบบเดินตามป้าอ้อมไปทันที

    บ้านใหญ่อธิพัฒน์ธนากร

" พี่โอ" โอนุชิตที่นั่งอยู่ในห้องโถงของบ้านเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวก็วิ่งเข้าหาเธอในทันที โอนุชิตกอดน้องสาวแน่น

" นี้ๆ ปล่อยก่อนๆ หายใจไม่ออก" โอนชุดผละออกจากร่างของน้องสาวตัวดี

"ไหนว่าไม่สบาย ยังซ่เหมือนเดิมนิ" โอนุชิตพูดพร้อมกับเลื่อนมือมาจับหน้าผากของน้องสาว

"หายแล้ว ไปกลับบ้านกัน" 

"อีกสองวันนะ อิณอยากผักพ่อนหนะ โอเครึป่าว" โอนุชิตส่งสายตาอ้อนๆมายังน้องสาว

"อือๆ งั้นเดี๋ยวกลับบ้านพักก่อนนะ เอาของไปเก็บก่อน" หญิงสวพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที

                        มื้อเที่ยงของวันนี้ทุกคนพร้อมหน้าร่วมกันรับประทานอาหารที่บ้านใหญ่ เว้นแต่นันทณาที่ตอนนี้นั่งซึมอยู่ใต้ร่มไม้ริมน้ำตกท้ายสวน  

   ภาพเก่าๆระหว่างเธอกับพี่ชายหวนกลับมาในความคิดของเธอ ภาพที่เธอกับพี่ชายไปไหนมาไหนตลอด ภาพที่พี่ชายเคยเอาอกเอาใจซื้อทุกอย่าให้เธอ  ภาพที่พี่ชายนอนกอดเธอทุกคืน ภาพที่พี่ชายคอยดูแลเธอในเวลาที่เธอเจ็บไข้ และภาพที่พี่ชายเธอคอยดุด่าเธอเวลาที่เธอแกล้งหญิงสาวที่ขึ้นชื่ว่าเป็นภรรยาของเขา

  หญิงสาวได้เพียงแต่นึกในใจ ' ต่อไปนี้เราคงไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอีก พี่ไม่ตามใจซัน พี่ไม่นอนกับซัน พี่ไม่ดูแลซัน พี่ดุด่าซัน พี่ไม่รักซัน ถึงตอนนี้ซันพอจะรู้แล้วว่าพี่รักเขา ยู่ไปก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว พี่อิฐ พี่ฟ้า เจ้าตัวแสบก็อยู่สวิต  ซันน่าจะไปอยู่ในที่ที่ซันมีตัวตนดีกว่า ' น้ำใสๆค่อยๆรินไหลออกมาจากดวงตาหญิงสาว แววตาเธอชั่งดูเหม่อลอยนัก

     " ซัน !!" ใครคนนึงเรียกชื่อของเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งเฮือก รีบเช็ดน้ำตาปกปิดความรู้สึกของเธอเอาไว้ หญิงสาวหันหน้าไปหาเเจ้าของเสียง

     "พี่ภูผา มาได้ยังไง" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง

     " มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้ "

     " วันนี้ว่างมั้ย" 

     " ว่างสิ ทำไมหรอ"

     " ไปเที่ยวกัน"

     "  ที่ไหน เอาจริงหรอ"

     " จริงสิ ไปสวนสนุกกัน เร็วๆ"  หญิงสาวพูดเสร็จก็เดินนำหน้าภูผาไป

                บริเวณไร่ส้มอธิพัฒน์ธนากรในช่วงพลบค่ำ ผู้คนในไร่วิ่งตามหาใครบางคนอยู่อย่างจ้าละหวั่น

     "  เจอคุณซันมัั้ย" โอนุชิตถามคนงานในไร่คนนึงที่วิ่งมาเจอกัน

     "  ไม่เจอครับ"

     " ลุงเจอคุณซันมั้ยค่ะ" อิณทินีที่วิ่งหอบถามคนงานในไร่ที่สวนทางมา

     " ไม่เจอเลยครับ"

     "  ไม่เจอเหมือนกันค่ะ" ป้าอร ป้าอ้อมที่วิ่งมาสมทบที่หลัง

  ทางด้านภาคินที่วิ่งไปมาอยู่นาน ความหงุดหงิดที่อยู่ในใจเริ่มแสดงออกมา   

    "  หายหัวไปไหนวะ !!!"

    "  นายใหญ่ๆ คนไร่นู้นบอกวาคุณซันออกไปกับนายภูผาตั้งแต่บ่ายแล้วครับ" คนงานคนหนึ่วิ่งมาบอกชาหนุ่มร่างสูง  ชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะเรียกทุกคนกลับเข้าบ้าน

    "  ไม่ต้องไปหาแล้ว เค้าไปกับภูผาทั้งแต่เมื่อบ่าย" ภาคินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงออกชัดถึงความไม่พอใจ

    "  นี้มันก็มืดมากแล้ว ทำไมยังไม่กลับ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ " โอนุชิตที่อยู่ไม่ค่อยเป็นสุข เพราะเป็นห่วงน้องสาวมาก 

      ในขณะนั้นไฟจากรถคันหนึ่งส่องสว่างมาหน้าบ้าน และรถคันดังกล่าวก้แล่นมาจอดยังประตูทางเข้า ภูผาลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวที่อยู่ในอาการเพิ่งตื่นจากนอนให้ลงจากรถ

     "  ยัยซันไปไหนมา  "  โอนุชิตถามเสียงดุ

     " ไปเที่ยวมาค่ะ" ใบหน้าเธอดูเมินเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     " แล้วทำไมติดต่อไม่ได้"

      "  โทรศัพท์แบตหมดค่ะ"

     "  ทำไมกลับกันดึกขนาดนี้"

     " ที่เที่ยวอยู่ไกลค่ะ"

      " พี่ภูผากลับก่อนเถอะ เดี๋ยวซันค่อยโทรไปนะ" หญิงสาวรีบตัดบทโดยให้ภูผากลับบ้านไปก่อน ก่อนที่เธอจะเดินไปยังบ้านพักของตนเอง โอนุชิตรีบจ้ำฝีเท้าตามไป หญิงสาวรีบวิ่งเข้าบ้านและปิดประตูแน่น ปล่อยให้โอนุชิตยืนเคาะประตูอยู่หน้าบ้าน

      " ซันเปิดประตู เปิดเดียวนี้ ออกมาเปิดประตู"

      " นันทณาชั้ลบอกให้ออกมาเปิดประตู" ชื่อจริงของเธอจะถูกเรียงจากพี่ชายทั้งสองก็ต่อเมื่อเค้าโกรธมากเท่านั้น หญิงสาวเดินไปเดินประตูให้กับคนที่เป็นพี่ชาย

      "  ทำไมทำตัวแบบนี้ " โอนุชิตคว้าแขนน้องสาวกระชากร่างของเธอให้มาอยู่ต่อหน้าอย่างแรง ทำเอาหญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ

      " วันนี้ไปไหนกับมันมา ทำไมต้องกลับบ้านดึกๆดื่นๆ รู้มั้ยวันอันตราย" โอนุชิตเมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ ก็พูดเสียงอ่อนลง เธอยังคงไม่หยุดร้อง

      " นี้อย่าร้องสิ หยุดร้องได้แล้ว" โอนุชิตพูดพร้อมกับคว้าร่างของน้องสาวเข้ามากอด

      " พี่กลับไปเถอะ ซันจะนอนแล้ว" สิ้นคำพูดหญิงสาวก็เดินไปยังห้องนอนทันที

      " ดีเลยพี่ก็่วงเหมือนกัน งั้นไปนอน" โอนุชิตรีบเดินเข้าห้องไปก่อน

      " ซันอยากอยู่คนเดียว พี่ไปนอนที่บ้านใหญ่เถอะ" หญิงสาวพูดในเชิงขับไล่ แต่โอนุชิตลงไปนอนราบอยู่กับเตียงเรียบร้อยแล้ว เขาผายมือออกเป็นการยียวนให้น้องสาวกลับคืนสู้อ้อมกอดอันแสนนอบอุ่นของตน

      " ซันบอกใหกลับไปไง" หญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิม โอนุชิตดึงร่าของน้องสาวเข้าสู้อ้อมกอดของเข้า ช่างเป็นอะไรที่อบอุ่นเหลือเกิด พี่ชายที่โอบกอดน้องสาวที่นอนสะอื้นให้จากด้านหลัง หยิงสาวที่เก็บความรู้สึกน้อยใจมานาน ตอนนี้ถูกระบายออมาเป็นหยดน้ำตาที่นองอยู่เต็มใบหน้า

     " อย่าร้องไห้สิ พี่อยู่นี้แล้วไง" โอนุชิตพยุงร่างขึ้นมาเล็กน้อย จูบยังแก้มนุ่มๆของน้องสาว

     " พี่เอาแต่ว่าซัน ฮืออๆๆ พี่ไม่รักซันแล้วนิ พี่รักอิณ ฮืออ ฮืออ ฮืออ  พี่ไม่เคยไปไหนมาไหนกับซันเหมือนเมื่ก่อน พี่ไม่ตามใจซันเหมือนเมื่อก่อน พี่ไม่ดูแลวันเหมือนเมื่อก่อน พี่ไม่นอนกับซันเหมือนเมื่อก่อน พี่เอาแต่ด่าว่าซัน ซันทำอะไรก็ผิดไปหมด ไปเที่ยวก็ยังจะผิดอีก ฮืออ ฮือ ฮือ คอยดูนะ ซันจะไปอยู่ที่อื่นได้ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลย ฮือ ๆ ๆ "  หญิงสาวระบายความในใจออกมาทั้งหมด ทำเาคนเป็นพี่น้ำตาซึม โอนุชิต หอมแก้มนวลของน้องสาวอีกครั้ง เขาผลิกร่างน้องสาวให้มามองหน้าเขา

     " จำไวนะเด็กน้อย เธอคือชีวิตของพี่ ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่รัก ไม่เป็นห่วง คิดดูดีๆสิ พักหลังๆ พี่ชวนน้องไปไหนน้องก็ไม่ไปกับพี่ พี่ชวนไปเที่ยวน้องก็ไม่ไป พี่ขอไปนอนด้วยน้องก็ไม่ให้นอน ไม่เอาอะไรสักอย่าง แล้วจะมีเวลาไหนที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน เวลาไหนที่พี่จะตามใจซัน น่าจะเป็นพี่มากกว่านะที่ต้องน้อยใจ แล้วอีกอย่างเวลาที่เราไปแกล้งอิณเค้า เราก็โดยทำร้ายกลับมาทุกครั้ง และส่วนมากพี่ก็ไม่สามารถอยู่ปกป้องเราได้ พี่เลยต้องดุต้องด่าไงเวลาที่ซันไปแกล้งคเค้า พี่ไม่อยากให้น้องของพี่เจ็บตัว" โอนุชิตพูดไปก็ลูบหัวน้องสาวไปอย่างเอ็นดู

    " พี่จะรักซันน้อยลงมั้ย"

    " มันจะไม่มีวันนั้นนะนันทณา" โอนุชิตพูดพร้อมกับจูบหน้าผากของน้องสาวอย่างอ่อนโยน

    " พี่รักอิณรึป่าว"

    " ไม่ได้รัก" โอนุชิตตอบแต่ไม่มองตาน้องสาว

   " โกหก พี่แอบรักเค้าตั้งแต่เด็ก ซันจำได้ ถ้าเค้าดีจริงซันจะหลีกทางให้เพื่อความสุขของพี่ แต่พี่ต้องห้ามรักซันน้อยลง พี่ต้องเอาใจซันเหมือนเดิม พี่ต้องมานอนกับซัน"

   " ผีเข้าหรอ หรือกินยาผิดมา" โอนุชิตถามอย่างงง

   " วันนี้ซันไปเที่ยวสวนสนุกมา ตอนนั่งรถกลับพี่ฟ้าโทรมาหาซัน ซันเลยเล่าให้พี่ฟ้าฟังว่าพี่ ไม่รักซันแล้ว พี่ฟ้าก็เลยให้ขอคิดอะไรบางอย่าง"

   " อะไรหรอเล่าหน่อยสิ "

   " พี่ฟ้าบอกว่า อิณทินีนะเป็นคนที่ซันรู้จักมาตั้งแต่เด็กแล้ว ย่อมรู้นิสัยใจคอของเค้าดี แตกต่างจากคนอื่นที่ซันเพิ่งรู้จัก ซันไม่สามารถรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเค้าได้ และพี่ฟ้าก็บอกว่าทุกคนต้องแต่งงาน ซันไม่สามารถอยู่กับพี่แค่สองคนได้ตลอด ตอไปซันก็ต้องแต่งงาน ต้องแยกไปอยู่กับครอบครัว พี่ฟ้าบอกให้ซันเปิดใจ คอยสังเกตุดูว่าอิณ เค้าเป็นคนยังไง เค้าหวังอะไรจากเรารึป่าว เค้ารักพี่โอมากรึป่าว แล้วก็เอามาเปรียบเทียบกับคนที่ซันจะเลือกให้พี่โอ ว่าใครเหมาะสมที่จะมาดุแลคนที่ซันรักได้ดีที่สุด แค่เนี๋ย"

  "เจ๋ง พูดดีตลอดเลย นางฟ้าประจำบ้าน" โอนุชิตยิ้มแฉ่ง ชื้นในตัวพี่สะใภ้

  "แหม ยินออกเลยนะ พอได้ยินแบบนี้" หญิงสาวแขวะ

  " พี่แต่งได้ แต่ซันห้ามแต่ง"

  " ซันจะแต่ง แต่งตามพี่โอไง ซันจะได้ไม่เหงา ไม่ต้องนอนคนเดียว"

  " ถ้าจะแต่งเดี๋ยวพี่หาให้เอง  เออ นิ เรากับภูผาเป็นอะไรกัน"

  " ก็เป็พี่เป็นน้องกันไง จะใหเป็นอะไรหละ"

  " ไม่ใช่มันจะมาจีบเรานะ"

  " ไม่หรอก นอนได้แล้ว ง่วง " หญิงสาวหอมแก้มพี่ชายก่อนจะหลับตาลง