Sulfur Love (RE-Write)

บทส่งท้าย
 
            “ยะ...อย่าทำแบบนี้สิ”
                ผมบอกพลางเม้มปากแน่นมือก็ตะกายจิกเสื้อคนตัวใหญ่ไว้แน่น   ใบหน้าหล่อใต้ขอบแว่นยิ้มกริ่ม      ถ้ามึงได้แกล้งกูมึงคงมีความสุขมากใช่มั้ย!
                “ไหนลองพูดขอฉันดีๆซิ”
                เสียงทุ้มแหบกระซิบเบาๆข้างหูผม    ริมฝีปากสวยเป่าลมร้อนๆเข้ามาภายในหูผมทำให้ร่างกายผมยิ่งปั่นป่วนหนักกว่าเดิม    ผมเม้มปากจิกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หนา  
                “อื้อ...ไอ้เทมส์...”
                ผมเรียกมันน้ำเสียงเบาหวิวแล้วกระเถิบตัวเข้าไปใกล้มันอีก
                “พูดต่อสิ”
                คนข้างหน้ายังไม่เลิกแกล้งผม    ทำไม...ทำไมชอบให้กูทำแต่เรื่องน่าอาย    เห็นกูเป็นตัวตลกหรือไง!    มือใหญ่รั้งตัวผมเข้าไปแนบชิด   ผมก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของมันแต่มือใหญ่ก็เชยใบหน้าของผมให้เงยขึ้นสบสายตาคมอีก
                “..พูดสิ..”
                พะ...พูดหรอ    มันน่าอายนะ   แต่ตอนนี้ร่างของผมมันเรียกร้อง   ถึงผมจะไม่อยากทำแบบนี้...     ผมเขยิบตัวแนบชิดเข้าไปอีกนิด
                “...ไม่ไหวแล้ว...ขะ..ขออีกนะ...เทมส์”
                คำพูดน่าอายหลุดออกจากปากผม   พะ...พูดไปแล้ว>/////<
                “ไม่ได้ยิน^^”
                ไอ้ปีศาจจจจจ!!
                “คุณพ่อเลิกแกล้งคุณแม่ได้แล้วนะครับ-o-”
                ผมกับไอ้เทมส์หยุดชะงักหันไปมองเด็กตัวเล็กในชุดนักเรียนเรียบร้อย   ดวงตากลมโตมองไอ้เทมส์ดุๆ    ไอ้เทมส์ยืนสตั้นค้างอยู่ท่าเดิมเมื่อเห็นว่ามีแขกใหม่เข้ามาร่วมวง    ผมฉวยโอกาสกระโดดแขนไอ้เทมส์ที่ถือช็อคโกแลตอยู่ยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวไปพร้อมๆกันด้วยความโมโหหิว   ย้ากกกกก!!
               
                ผลั๊วะ!
 
                “เจ็บ”
                ไอ้เทมส์พูดเบาๆแต่แม่ งตบหัวผมพุ่งเลย-*-  
                “คุณพ่อเลิกแกล้งคุณแม่ได้แล้วครับ   ผมไปนั่งรอที่รถนะ-o-”
                เด็กน้อยเดินสะบัดก้นออกไปจากห้อง   ผมหันไปฟาดมือลงบนแขนใหญ่แรงๆ  เป็นผลให้ไอ้แว่นจับหัวผมยัดร่องนมมัน-o-!!
                “อย่า! เชี่ยนมก็แบนก็ไม่อยากไซ้>O<”  ผมแหกปาก
                “ไม่ได้ให้ไซ้-_-”
                ผมว่ามันคงพูดไม่จบว่า ไม่ได้ให้ไซ้....แต่กูจะไซ้มึง   มึงต้องพูดต่อก่อนไซ้คอกูสิฟะ  อ๊ากกกก>////<    ผมดิ้นไปหนีบคอตัวเองไปแต่ไอ้แว่นหื่นก็พยายามเอาแท่งจมูกมันมาจิ้มคอผม   มึงก็รู้ว่ากูบ้าจี้>////<
                “ฮะๆ...อ๊ากกก  ฮ่าๆๆ  ลูกรออยู่>O<~”
                ไอ้แว่นหยุดชะงักครู่หนึ่ง
                “งั้นจูบก่อน....หรือจะให้จูบโชว์ต่อหน้าลูก”
                เลือกยากนะเนี่ย-o-;   จูบกันสองต่อสองมันก็เล่นซะผมแทบเดินไม่ได้   จูบต่อหน้าลูกแค่จุ๊บนิดเดียว   แต่ผมก็ไม่อยากให้ลูกเห็นอ่ะ   ผมเขิน>///<    ผมยกมือโอบรอบคอคนตัวสูงอย่างสั่นๆ   ไม่ใช่ว่าไม่เคย  ถึงจะชินแต่ผมก็เขินอยู่ดี
                “อย่าจูบบ่อยนักสิ-////-”
                “ก็แกอยากน่ารักเองนี่^^”
                คนตัวใหญ่กดปากช่วงชิงความหวานของช็อคโกแลตในปากผมไป     ผมหลับตาพยายามไม่ขืนตัวเองต่อต้านมัน  เดี๋ยวจะยาว-o-   ลูกรออยู่ด้วย   
                ...ฟังไม่ผิดหรอก  ลูกของผม...กับเทมส์>///<...
                ออกมาเหมือนผมกับไอ้เทมส์มากๆเลยละน่ารักมากๆเลยด้วย>///<   ตอนออกมาลูกผมผิวขาวจั๊วะอย่างกับหิมะ   ริมฝีปากสีแดงสดเหมือนเลือด   ที่ห้องแล็ปเลยตั้งชื่อให้ว่า “สโนว์ไวท์”   แต่ผมกลัวลูกโตมาจะแต๋วกินเลยชิงเปลี่ยนชื่อเป็น “ไอติม”  ลูกผมไม่ได้เกิดตามธรรมชาติแต่เกิดจากการเอายีนพวกผมไปตัดๆแล้วยัดเข้าไปในมดลูกเทียม   หลังจากนั้นก็เอามาต้มน้ำร้อน 5 นาทีแล้วนั่งรอแปบนึงงง  ก็แกะเปลือกออกมากินได้เลย  เว้ย!!  ไม่ใช่แว้ววว>O<   แต่กรรมวิธีก็ประมาณนี้แหละครับ(Writer: เป็นเทคโนโลยีที่ใช้เฉพาะในนิยายของเดี๊ยนเท่านั้น  โฮะๆ ^O^//ประทับตีนแมว!)
                “อีกนานมั้ยครับ  ประชุมผู้ปกครองเก้าโมงครึ่งนะ-_-;”
                ไอติมโผล่หัวเข้ามาอีกรอบผมเลยรีบผลักไอ้เทมส์แล้วลากลูกไปขึ้นรถ   อายเว้ยยยย>////<
                “ติมนั่งเบาะข้างๆพ่อได้มั้ยครับ><”  ไอติมถาม
                “งั้นแม่ต้องมานั่งตักพ่อละสิ^^”
                ไอ้แว่นกระตุกยิ้ม   ไอ้เวรนี่-*-
                “ไม่อ้าววว  ติมจะนั่งตักพ่อให้แม่ไปนั่งบนหลังคารถ>O<”
                “ซะงั้น-o-” 
                ผมบ่น  ทำไมทำแบบนี้ละคุณลูก  กูอุส่าห์เลี้ยงมึงมาตั้งแต่ฝักออกจากไข่    อยู่กับมันตลอดเลยด้วยเพราะไอ้เทมส์มันทำงานอยู่ที่แคลิฟอร์เนียที่ศูนย์วิจัยและรักษาอะไรซักอย่างชื่อมันยาวผมแต่รู้ว่าตั้งมาเพื่อล้มองค์กรพ่อมันน่ะแหละ    ศึกพ่อลูกคู่นี้มันยังคงดำเนินต่อไปอีกยาว-o-…
                “นั่งหลังทั้งคู่จบ-*-”  ผมบอก
                “ไม่  ติมจะนั่งกับพ่ออออ>O<”
                เลี้ยงมากับมือไหงมันรักพ่อมันมากกว่าวะT^T
                “นั่งกับแม่นะครับ   ถ้าเป็นเด็กดีพ่อจะพาไปฮ่องกงดิสนี่ย์แลนด์นะ^^”
                เจ้าตัวยุ่งพยักหน้าแบบฮาร์ดคอก่อนจะรีบมุดเข้าไปนั่งเบาะหลังอย่างรวดเร็ว    เออ!!  กูไม่รวยเหมือนมึงนี่  ไม่มีอะไรมาล่อ  ลูกเลยดื้อกับกูT^T   ผมไว้อาลัยกับตัวเองแล้วเดินไปนั่งเบาะหลัง    ผมเอนตัวนอนยาวพลางเหลือบมองคนขับ    ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้
                ...มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ....
                ขอบใจนะเทมส์ที่อยู่ข้างกันเสมอมา    ขอบใจที่คอยดูแลกันและก็ขอบใจ....ที่ยอมสร้างครอบครัวร่วมกับกู
 
 
 
 
                ผมมองดูใบเกรดในมือแล้วอยากจะแทรกแผ่นดินหนี    อายครับ.....ลูกสอบได้ 4 หมดแต่ผมดิสอบมาได้ 4 ไม่ถึงห้าตัวตลอดชีวิตมานี้  โฮกกกก   นับว่าโชคดีที่ลูกไม่ได้เหมือนผมไปซะหมด   ถ้าเหมือนหมดผมกลัวว่าลูกจะโง่เหมือนผมแต่ดีที่มันได้เชื้ออัจฉริยะพ่อมันมาT^T
                “ต๊ายยย  นั่นผู้ปกครองใครน่ะหล่อจัง>////<”
                “สูงอย่างกับนายแบบแน่ะ  อ๊ายยยย>////<”
                เวลากูเดินกับมึงทีไรกูเหมือนไร้ตัวตน-o-;;   ทำไมชีวิตช่างมืดมนแบบนี้นะไอ้ไอซ์T^T
                “ลูกได้เกรด 4  จะให้อะไร”หล่อถาม
                “ก็ซื้อแผ่นเกมให้ไง-.-”  คิดไรมากละ
                “หมายถึงให้อะไรฉัน”
                “เกี่ยวไรกับมึงอ่ะ   มึงมาเรียนแทนลูกหรอจะเอารางวัลน่ะ-o-!!”
                “ฉันเป็นคนสอนลูกนี่ถึงเรียนเก่ง  เพราะงั้น....รางวัล^^”
                “ไม่ให้ไม่เกี่ยวกูก็สอน-3-”
                ให้ไม่ให้เดี๋ยวก็รู้^^”
                พูดถึงรางวัลของมันแล้วผมถึงกลับขนลุกซู่เหมือนโดนน้ำเย็นราด!    คืนนี้ต้องหาที่อยู่ใหม่ซะแล้ว  ไม่งั้นไม่ได้นอนแน่-o-;;;
                “ครอบครัวนายมันแปลกประหลาด!!   บ้าหรือป่าวแม่จะเป็นผู้ชายได้ยังไง!!”
                “แล้วมายุ่งอะไรกับครอบครัวฉัน  ก็แม่ฉันเป็นผู้ชายแล้วจะทำไม!!  ไม่แปลกซะหน่อย!!”
                “แปลก!!”
                “ฮือๆๆ  ไม่แปลกนะ...”
                ผมเบิกตากว้างมองเด็กผู้ชายสองคนทะเลาะกันอย่างหนัก    ผมวิ่งเข้าไปหาไอติมที่ยืนร้องไห้เพราะถูกตะคอกใส่
                “เป็นไรลูกๆ”
                ผมถามรัวๆอย่างร้อนรนมือก็ลูบใบหน้าหวานที่แดงก่ำ    มือเล็กๆจับเสื้อผมไว้แน่น   ดวงตาใสจ้องมองผมแล้วถามย้ำบางอย่าง
                “..คะ..ครอบครัวเราแปลกหรอ..ครับ  ฮือๆ”
                เหมือนสายฟ้าฟาดใส่หัวผมอย่างจัง    ผมหน้าชาไปชั่วครู่  ถามว่าแปลกมั้ยที่มีทั้งพ่อและแม่เป็นผู้ชาย 
                ...มันก็คงแปลก...
                ผมลืมนึกไปเลยว่ามันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น    ผมน่าจะนึกให้ดีก่อนจะมีเขา...    แต่มันสายไปซะแล้วนี่ผมกำลังทำให้เขาเป็นตัวแปลกประหลาด   ทำให้เขามีปมด้อยหรือป่าว.... 
                “บางครอบครัวมีแค่พ่อหรือแม่คนเดียวก็เรียกว่าครอบครัว   บางคนก็ต้องทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน   ฉันว่าสิ่งที่สำคัญของคำว่าครอบครัวก็คือ...ความรักความผูกพัน...    จำเป็นหรอว่าผู้ชายต้องรับบทแม่เท่านั้น”
                ผมแหงนหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนกล่าวยาว     มือใหญ่วางลงบนหัวผมเบาๆ
                “ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
                ผมพยักหน้าขานรับน้ำเสียงห่วงใยของคนข้างหน้า    มันรู้สินะว่าผมกำลังกังวล    มึงนี่เข้าใจกูยิ่งกว่าตัวกูเองซะอีกนะ
                “ขะ..ขอโทษด้วยนะคะที่ลูกผมพูดจาไม่ดี^^;;”
                “ไม่เป็นไรครับ^^”
                ผมยิ้มตามมารยาทให้พ่อของไอ้เด็กเปรตนั่น   ไอติมเกาะเสื้อผมพลางส่งสายตาจิกกัดไอ้เด็กนั่นที่ถูกลากตัวออกไป    ผมลูบหัวไอติมเบาๆ   ถึงมันจะเป็นเรื่องที่น่าโมโหก็เถอะ  ทำไมไม่เดินไปต่อยมันละร้องไห้ทำไม-o-
                “ไอ้ติมมมมมมม>O<”
                เด็กตัวเล็กวิ่งกระด๊องกระแด๊งเข้ามาหาลูกผม
                “ไอ้ติมเป็นไรหรอO.o”
                ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาเอียงคอถาม   นิ้วเล็กๆจิ้มไหล่บอบบางของลูกผมประหนึ่งเป็นก้อนอุนจิ    ไอติมไม่เลิกเกาะติดผมทั้งที่มีเพื่อนมาคุยด้วยแล้วก็เถอะ    ผมมองผู้ชายสองคนที่เดินเคียงข้างมาด้วยกัน    ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองสบายๆรับกับหุ่นสูงใหญ่   ใบหน้าหล่อก้มมองใบคะแนนพลางพรึมพรำกับผู้ชายตัวเล็กข้างๆ   ถ้าไม่สังเกตดีๆหลายๆคนคงดูไม่ออกว่ามันเป็นผู้ชาย   เพราะใบหน้าที่หวานน่ารักเหมือนผู้หญิงทำให้ใครๆก็หลงเข้าไปจีบ
                “ไอ้ไอซ์-o-”
                ทำหน้าให้เหมือนอยากเจอกูหน่อยเหอะ><   แม่ งพูดแบบเรียบมากเลย
                “หวัดดีครับน้องไอซ์^^”
                พี่เซลเอ่ยทักทายผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม   อ๊ากกกก  ผมขอสลายร่างหน่อยได้มั้ยครับ>////<
                “ม๊ะม๊าฮะ  ไอ้ติมเป็นไรก็ไม่รู้อ่ะ-o-”
                เด็กน้อยตัวเล็กหันไปถามไอ้ซัล
                “เป็นอะไรหรอน้องไอO.o”
                เด็กผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาถาม    ใบหน้าหล่อสุขุมฉายแววเป็นห่วงเป็นใยลูกลิงตัวน้อยที่เกาะผมอยู่    มือเล็กๆยื่นออกไปหาเด็กผู้ชายตัวสูงก่อนจะกระโดดโผเขากอดเต็มแรง
                “ฮืออออ  พี่โซลลลลTOT”
                “ว้ากกก!!  อย่ามากอดพี่เค้านะ>O<!!”
                โซลกอดไอติมแล้วลูบหลังเบาๆโดยที่มีมือเล็กๆของน้องชายคอยฉุดกระชากให้ออกจากกันอยู่
                “ไม่เอาน่าซิล   เพื่อนร้องไห้ต้องปลอบสิ”  ไอ้ซัลสั่งสอนลูก
                “แต่มันกอดพี่โซลง่าT^T”
                “ซิล....”  ไอ้ซัลกดเสียงต่ำ
                “ก็ได้  ปลอบก็ได้-3-”
                เจ้าตัวเล็กเดินไปจิกหัวลูกผมออกแล้วกอดร่างเล็กๆของลูกผมไว้แทน   โห้ยยย!  ไอ้เด็กติดพี่-o-!! 
                “ต้องสั่งสอนซิลใหม่แล้วละ-.-”  พี่เซลบอก
                “ซัลก็สอนแล้วนะ  แต่มันไม่ฟังอ่า-3-”
                “ซัลสอนไม่ดีอ่ะสิ”
                “มาเลี้ยงเองสิวะ>O<!!”
                “ขึ้นเสียงหรอ  เดี๋ยวคืนนี้ชุดใหญ่^^”
                “หื่น-*-”
                พี่เซลล็อกคอไอ้ซัลไว้แล้วก้มกระซิบอะไรบางอย่างข้างหู   ไม่รู้ว่ากระซิบอะไรแต่ไอ้ซัลหน้าแดงมากอ่ะ    ลูกของไอ้ซัลเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกผมครับ   แต่ผมไม่ได้สอนที่นี่นะ     สองคนนี้ถือเป็นหนูทดลองคู่แรกของแลปทีมไอ้เทมส์เลย    เรื่องทำลูกแบบใหม่เหมือนที่ผมทำให้ไอติมถือกำเนิดออกมา      ไอ้ซัลกับพี่เซลมีลูกสองคนห่างกันคนละปี    พี่ใหญ่สุดออกมาหล่อลากเหมือนพี่เซลไม่มีผิดอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับไอติมครับ   สัน...  เอ้ย! นิสัยเหมือนแม่มันเป๊ะเลย  ปีนวอนตาก!  เหมือนกันแถมน่าตาบ๊องแบ๊วเหมือนตุ๊กตามากเลย   คนพี่ชื่อโซลาร์เซล  เรียกย่อๆว่าโซล  ส่วนคนน้องชื่อซิลเวอร์  เรียกย่อๆว่าซิล
                “ไอ้หมูตอนนั่นมันว่ามึงหรอ  เดี๋ยวกูจะไปจัดการมัน>O<!!”ซิลตะโกน
                “..อยะ..เลยช่างมันเถอะ”  ลูกผม
                “ไม่ด้ายยย  มาทำกับบัดดี้แบบนี้  มันต้องโดนนนน   เรียกประชุมองค์รักษ์!!!”
                ซิลตะโกนเสียงดัง  ซักพักเด็กผู้ชายก็วิ่งกรูเข้ามายืนข้างหน้าผมเป็นกองทัพ   นี่มันอะไรกันฟะOoO!!
                “มีอะไรให้รับใช้หรือครับองค์หญิง!!”
                เด็กที่ยืนเรียงแถวตะโกนขึ้นพร้อมกัยพร้อมกับโค้งงามๆให้เจ้าเด็กตัวเล็กที่ยืนสยายผมเบาๆ
                “คือว่านะ...แบบว่า  ไอ้อ้วนห้อง2มันแกล้งบัดดี้เค้า  อะฮึก!  เค้ายอมไม่ด้ายยยย”
                ร่างเล็กๆทุรดเข่าลงกระแทกพื้นมือก็กุมหน้าอกเหมือนเจ็บปวดที่หัวใจ   
                “..ช่วยจัดการ..ให้เค้าหน่อยนะT^T”
                ใบหน้าหวานเงยหน้าสบตาพวกเด็กผู้ชายด้วยน้ำตาอาบหน้า   เอารางวัลออสก้ารุ่นจิ๋วไปเลย   บีบน้ำตาได้ภายใน5วินาที-o-!
                “เราจะจัดการให้ครับองค์หญิง>O<!!”
                “ฝากด้วยนะ^^”
                พวกเบี้ยล่างเดินกระทืบเท้าเหมือนทหารออกไปอย่างเป็นระเบียบ   ผมมองเด็กตัวกระเปี๊ยกข้างหน้าที่ปาดน้ำตาออกแล้วตีหน้ายิ้มตามเดิม    ช่างเป็นเด็กที่...น่ากลัวชิบหาย-o-;;
                “เก่งมากเลยลูก><”  ไอ้ซัลชม
                “ไว้ซิลไปเนโรเมื่อไหร่    ซิลจะเป็นเจ้าหญิงเหมือนม๊ะม๊าครับ>///<”
                “เป็นเจ้าหญิงมันดีตรงไหน-.-”  พี่เซลถาม
                “ถามแปลกๆนะ   เจ้าหญิงน่ะควบคุมนักเรียนได้ด้วยคำสั่งเดียวไงละ^O^”
                “ม๊ะม๊าบอกว่าเป็นเจ้าหญิงแล้วจะมีคนมาจีบเยอะ   ให้อ่อยๆหลอกกินฟรีไป   ม๊ะม๊าก็เคยทำด้วยใช่มั้ยครับ  หลอกกินฟรีชาวบ้านเนี่ย>.<”
                “ซัล...-_-+”
                “อย่าพูดต่อหน้าป๊ะป๋าสิลูก^^;;”
                กูเชื่อว่าลูกมึงสามารถเจริญตามรอยเท้าปีศาจหลอกแด กของมึงได้แน่ๆ   ไอ้ซัลไม่ต้องอ่อยก็มีคนประเคนของให้กินอยู่ละ   ผมก็ได้รับของเซ่นแลกกับเมล์ไอ้ซัลอยู่เหมือนกัน    ช็อคโกแลต 1 กล่องต่อ 1 ตัวอักษร   คุ้มสุดๆ  หึๆ-..-
                “หวังว่าคงไม่ทำถึงขั้นให้เด็กคนนั้นลาออกหรอกนะ-.-”  โซลเอ่ย
                “ไม่รู้สิครับ  ฮะๆ^^”  ซิลหัวเราะ
                “แต่เราสงสารเขา...อย่าทำรุนแรงนะ”  ไอติมบอก
                “...น้องไอติม...”
                “ว่ามึงก็เหมือนว่ากู   ว่าแม่ไอซ์ก็เหมือนว่าม๊ะม๊ากูเหมือนกัน!!   ซิลรักแม่ไอซ์นะ>3<”
                เป็นคำที่เรียกกันในกลุ่มเราน่ะครับ  จะได้ไม่ต้องมีลุงป้าน้าอาบอกอายุให้มันดูแก่-o-;   ตุ๊กตาตัวน้อยวิ่งเข้ามากอดขา....ไอ้เทมส์-o-   ไหนบอกรักกูแล้วไหงไปกอดไอ้เทมส์ฟะ-o-!!
                “คิดถึงพ่อเทมส์จังเลยคร้าบบบ>.<” 
                “ครับ  ขอบใจที่ดูแลไอติมให้นะ^^”  ไอ้เทมส์บอก
                “จ้า  แล้วมีไรให้ซิลบ้างอ่ะ   ซิลได้ที่3ของห้องด้วยนะ>///<”
                “ขนมมั้ย^^”
                “ไม่เอาๆ  พ่อเทมส์อุ้มซิลแบบเจ้าหญิงหน่อยสิ>///<”
                แขนใหญ่ช้อนร่างเล็กๆขึ้นมาด้วยมือเดียว   ไอ้ตุ๊กตาตัวน้อยเอนตัวซบแผงอกกว้างพลางยิ้มแก้มปริ
                “ซัลลูกมึงแรดอ่ะ-.-”  ผมบอก
                “มึงว่าลูกกูหรอ-o-”  ไอ้ซัล
                “กูชมละมั้ง-.-”
                “ก็ช่วยไม่ได้ละนะ   ไอ้เทมส์มันหล่อ^^”
                “มึงส่งลูกมึงมาแย่งแฟนกูหรอ-*-”
                “มึงนี่ก็หึงแม้กระทั่งเด็กหรอวะ-_-”
                “ปะ...ป่าวเว้ย>O<!”
                “ถ้าป่าวงั้นคืนนี้กูจะให้ซิลไปนอนกับเทมส์หน่อยนะ  ขี้เกรียจเลี้ยง”
                “ไม่ได้>O<!”
                “ทำไมไม่ได้ละ  ไอ้เทมส์มันชอบแบบโชตะๆไม่ใช่หรอ^^”
                “ไม่ใช่ๆ>.<”
                “เคยได้ยินมันบ่นว่าอยากนอนกับสาวพยาบาล  ลองให้ซิลคอสพยาบาลดีกว่า^^”
                “เดี๋ยวกูคอสเองงงง>O<!!”
                “คิกๆ^^//ฮ่าๆ^o^”
                ...อะไร-o-…
                จู่ๆไอ้ตุ๊กตาผีกับแม่มันก็หัวเราะ     ผมมองคนตัวสูงที่ขยับยิ้มที่มุมปากปลายนิ้วยาวดันขอบแว่นเล็กน้อย(แต่อย่างเท่>///<)ก่อนวางเจ้าตัวเล็กลงพื้น
                “ขอบใจนะ^^”
                “ไม่เป็นไรฮับ>///<”
                เจ้าปีศาจน้อยยิ้มไปหัวเราะไป
                “บอกเองนะว่าจะคอส...^^”
                โอ้ววว  ไม่นะ-o-!!   เสร็จไอ้สองแม่ลูกนี่ซะแล้ว   งานเข้าเลยไง   ง่า!  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละ>////<
                “ไม่คอสเว้ย>////<”  ผมบอก
                “เอ๋~  แม่ไอซ์บอกจะคอสนี่ครับ   เอ๊ะๆ  หรือเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงแม่ไอซ์  เสียงควายออกลูกหรอครับ^^”
                อยากจะเปิดกะโหลกเอาเซลล์เชื้อไอ้ซัลออกจากไอ้เด็กนี่จัง   มันน่ารักนะแต่ปากคอเราะร้ายเหมือนแม่มันม๊ากกก...มากกก>O<
                “ซิล  พูดจาไม่มีมารยาทเลยนะ  คุณพ่อครับจะไปกันได้หรือยังเพื่อนคุณพ่อรออยู่ไม่ใช่หรอครับ”
                โซลดุน้องชายตัวเอง   เจ้าตุ๊กตาเบะปากสะบัดหน้าค้อนๆพี่ชายก่อนจะเดินลากผม-.-  เอ๋!  ออกไปกับมัน   อย่า!!  อย่าทำไรกูเลย>O<!!
                “ซิลครับT^T”  ผม
                “แม่ไอซ์ทำให้ซิลโดนพี่โซลดุ....”
                บรรยากาศรอบตัวมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน-o-;;
                “ก็ซิลพูดไม่ดีจริงๆนี่”  ผมต่อ
                “โกรธแล้วนะ>O<!”
                “อะไรฟะ-o-!”
                “โกรธแล้วด้วย-3-”
                “อ่า  ง้อจ้าๆ^^;”
                “ย่อตัวลงสิ!”
                “อะไร  ย่อทำไมO.o!”
                “ก็จะขี่หลังน่ะสิ  เร็วๆๆๆ>O<”
                ไอ้เด็กเปรต-*-    ผมย่อตัวลงให้ไอ้ตัวเล็กกระโดดเกาะหลัง   ใบหน้าเล็กเกยอยู่ที่ไหล่ผม   ผมก็ไม่ได้แค้นถึงขั้นจะฆ่าจะฟันมันหรอกนะ   เด็กอ่ะโน๊ะ  แม่มัน!!เลี้ยงยังไงลูกก็ออกมาอย่างงั้นแหละ-*-
                “อย่าโกรธซิลเลยนะ  ซิลแค่อยากให้พ่อเทมส์มีความสุข”
                เสียงเล็กๆกระซิบเบาๆข้างหูผม
                “อือ  ไม่โกรธหรอก  คราวหน้าขอเอาคืนมันบ้างนะ”
                “จะเอาคืนพ่อเทมส์หรอฮะO.o”
                “ใช่แล้ว  จะให้มันใส่ทรูพรีท  หึๆ  ซิลก็ช่วยด้วยนะ^^”
                “ได้เลยครับ^^”
                “^^”
                “อัตราค่าบริการเริ่มต้น 299บาท  ไม่รวมภาษีมูลค่าเพิ่ม   ค่าพล็อตเรื่อง1,200บาท  ค่าแสดง 3,000 บาท ค่า...”
                “พอ>O<!!”
                หัวการค้าแต่เด็กเลยนะเฮ้ย!  ค่าบริการเริ่มต้น299แล้วไหงมันกระโดดไปพันสองละนั่น-o-!!   ผมเดินไปลานจอดรถอย่างเอือมๆ  ถึงตัวผมจะรายล้อมไปด้วยเด็กๆแต่ไอ้เด็กนี่แสบที่สุดตั้งแต่ผมเคยเจอมาเลย   แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเพราะลูกของเพื่อนผมก็เหมือนลูกผมเหมือนกัน   ผมคงไม่กล้าโกรธมันหรอกครับ
 
 
 
 
                ผมเดินจูงมือขาวเล็กของไอติมเดินไปตามทางเดินที่โปรยด้วยหินเป็นลวดลายสวยงาม     ร่างสูงโปร่งในเสื้อผ้าสบายๆขยับแขนถกแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงศอก    ชายผมแดงที่ยืนอยู่ไม่ไกลยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมสีทองสลวยออกจากใบหน้าสวย   ร้อยยิ้มเอียงอายผุดขึ้นบนใบหน้าหวานยิ่งทำให้คนตัวหญ่ฉีกยิ้มกว้างตามไปด้วย
                “แม่ต้าพ่อซอสสวัดดีครับ-/\-”
                ไอติมยกมือไหว้พี่ต้ากับไอ้ซอสที่ยืนปิ้งบาร์บีคิวอยู่  
                “ดีจ้า^^”
                พี่ต้าเอ่ยตอบพร้อมย่อตัวลงลูบหัวไอติมเบาๆ   แต่ผมงงว่าลูกผมหน้าแดงทำไม   อย่าบอกนะว่าชอบแบบนี้  เย้!!  ลูกผมเป็นเมะสินะ><
                “ไอซ์  เค้กช็อคโกแลต^^”
                ซอสยื่นจานที่มีเค้กสีน้ำตาลเข้มประดับตุ๊กตาน้ำตาลตัวเล็กๆข้างบนมาให้ผม   ผมแทบจะกระโดดงับมือไอ้ซอสเลยทีเดียว   รู้ใจกูจังเลยนะ><~
                “มึงย่างนานไปมั้ยกูหิว-*-”
                ผมมองไอ้หน้ามุ่ยที่เดินมาเท้าเอวยืนมองเตาย่าง   มือสวยเสยเส้นผมที่ยาวปกหน้าออกคลายร้อนอีกมือก็จับคอเสื้อสะบัดแรงๆ   ผมลอบมองทะลุคอเสื้อกว้างลงไปที่ไหลปลาร้าสวยที่มีรอยจุดแดงๆบางอย่าง   ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำอะนะ -..-
                “พี่ซี...ไม่มาด้วยหรอO.o”  ผมถาม
                “-*-”
                ไอ้วิวย่นคิ้วหนักกว่าเดิม
                “โทษๆ  กูลืมไป-o-”
                ตอนนี้พี่ซีไปเป็นดาราดังแล้วครับ   เล่นหนังฮอลลีวูดด้วยก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน   ขนาดไอ้วิวอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆมันยังแทบไม่ได้เจอเลย    ผมเข้าใจความรู้สึกมันเลยว่าการที่แม้แต่โทรศัพท์คุยกันยังไม่ได้   มันอึดอัดแค่ไหน...
                “อย่าไปสนใจเลย  ไม่มีอะไรหรอก-*-”
                ไม่มีอะไร!  แต่หน้ามึงเหมือนอยากจะเอากูไปถ่วงหม้อT^T  
                “อย่างอนกูดิT^T” ผมบอก
                “ไม่มีไรเว้ยมึงนี่  กูรำคาญละนะ-*-”
                “ขอโทษT^T”
                ผมเดินเต๊าะแตะจูงลูกไปนั่งที่เก้าอี้    ผมหยุดมองเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยที่ยืนจ้องหนุ่มน้อยหน้าใส   นัยน์ตาสีฟ้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ  ใบหน้าสะสวยไม่ต่างกับหนุ่มผมทองเป็นแม่เลยแม้แต่นิดเดียว   ผมสีดำยาวระต้นคอเล็กน้อยขับผิวขาวเนียนแบบพวกลูกครึ่งได้เป็นอย่างดี
                “เธอ...เธอชื่อไรหรอO////O~”
                ซิลเอ่ยถามหนุ่มน้อยสายตาเย็นชา   เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยยืนบิดไปบิดมาเท้าเล็กๆพยายามก้าวเข้าไปใกล้ๆทีละน้อยๆ   แต่หนุ่มน้อยตาสีทะเลกลับเดินหนีเฉยเลย!!
                “-o-!!”
                ผมมองเจ้าตัวน้อยที่ยืนสตั้นหน้าเหวอ   ทำไมทำกับตุ๊กตาน้อยของผมแบบนี้อ่ะ><
                “หยิ่งชะมัดเลย>O<!!”  ไอ้ตัวเล็กตะโกน
                “สวยจังเลยนะO.O” ไอติมพรึมพรำ
                “เจ้าสาวกู!”
                “หวงก้าง  เขายอมแล้วหรอ-o-”
                “หือ....มึงจะแย่งกูหรอ-*-”
                “ไรมึงเนี่ยยยย -_-”
                “กูจอง  คนนี้เจ้าสาวกู  กูจะไปขอแม่ต้าแล้ว>O<”
                เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยวิ่งโร่เข้าไปกอดขาพี่ต้า   พี่ต้าย่อตัวนั่งลงพลางส่งยิ้มหวานอย่างเอ็นดูให้เด็กน้อยตรงหน้า
                “แม่ต้า   ซิลจะเอาลูกแม่มาทำเมียได้มั้ยอ่า>///<”
                “เมีย-o-?” พี่ต้าถึงกับแอบเงิบเลยทีเดียว
                “ซิลขอลูกสาวคุณแม่นะครับ  ซิลสัญญาจะเลี้ยงดูอย่างดีให้กินเพ็ดดีกีทุกวันเลยครับ>///<”
                “ลีไม่ใช่ผู้..-o-”
                “ตกลงแล้วนะครับ   ขอบคุณครับ>////<”
                เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยไม่ฟังอะไร  วิ่งโร่ท่าบิ๊นนนน  แบบอาลาเล่ตามหนุ่มน้อยตาสีสวยไป    ผมรู้สึกเริ่มเห็นอนาคตของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในภายภาคหน้าแล้วละ-o-;
                “อ้าปากสิ^^”
                “เอ๊ะ...ครับ>////<”
                ผมหันมามองลูกชายผมที่นั่งกินขนมแบบหวานฉ่ำกับน้องโซลอยู่   ใบหน้าหล่อคลายยิ้มอ่อนโยนมือเรียวสวยตักไอติมรสหวานให้คนหน้าแดงที่นั่งอ้าปากรออยู่   นิ้วเรียวยาวเชยปลายคางมนก่อนจะปาดคราบน้ำครีมสีขาวที่ไหลลงมาข้างมุมปากของคนตัวเล็ก
                ...ไม่นะ!  ลูกกูด้วยหรอเนี่ย-o-!!!....
 
 
 
                ผมมองทุกคนโดยรอบ   สีหน้าทุกคนดูมีความสุขเมื่อได้เจอกัน(เว้นแต่ไอ้วิว  มันหน้านิ่ว-*-)  ผมอมยิ้มมองหนุ่มหน้าสวยที่นั่งเคียงข้างกับเจ้าชายผมแดง   มือใหญ่กุมมือสวยไว้แนบข้างกาย    ดวงตาสีท้องฟ้าสบดวงตาสีเข้มที่เปี่ยมไปด้วยความรักแล้วทั้งสองก็นั่งจับมือันอย่างเงียบๆภายใต้ต้นไม้ใหญ่
                “ซิลอยากขี่คอป๊ะป๋า>.<”
                “มาเลย^^”
                “เย้~ ”
                ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงก่อนยกเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยขึ้นไว้บนคอ   เสียงหัวเราะใสๆดังระงมมาจากครอบครัวแสนสุข
                “ฮ่าๆ อ๊ากกก ระวังลูกหล่น><”
                ไอ้ซัลวิ่งเข้าไปดันก้นเจ้าตัวเล็กด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าลูกจะหงายหลังตกลงมา   ไอ้ซัลพยายามเขย่งปลายเท้าให้ดูสูงขึ้น   มันคงรู้ว่าความเตี้ยของมันทำให้มันประคองลูกมันไม่ได้   พอพี่เซลขำมัน  มันเลยพลอยขำตาม
                “ขำทำไมห๊ะ><!”
                ไอ้ซัลถามแล้วฟาดมือลงบนไหล่หนา   พี่เซลเบ้หน้าเจ็บเล็กน้อยก่อนจะยกเข่าแทงสีข้างไอ้ซัล
                “เจ็บนะ>O<!”
                “พี่ก็เจ็บ^^”
                “ซัลเจ็บกว่า...แม่ ง แทงมาได้ยิ่งปวดเอวอยู่-*-”
                “พูดจาไม่เพราะเลยนะ  เดี๋ยวปั๊ดอ้าขาแทง  ฮ่าๆ”
                “บ้า!  พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ไง>////<”
                แต่ละคนพอมีครอบครัวแล้วก็ดูมีความสุขกันดีจังเลย   ก็ได้อยู่กับคนที่เรารักนี่เนาะ  ยิ่งไอ้ซัลกับพี่เซลนะมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งที่บ้านที่ทำงานเลย    ตอนนี้พี่เซลรับหน้าที่เป็นรองประธานบริษัทส่วนไอ้ซัลก็อยู่ฝ่ายทำสื่อโฆษณาประมาณเนี่ย     ส่วนพี่ต้าบริหารร้านอาหารในเครือที่ฝรั่งเศสวันนี้บินมาสังสรรค์กันเป็นกรณีพิเศษเดี๋ยวก็กลับไปพร้อมกับไอ้ซอสพรุ่งนี้แหละครับ    ไอ้ซอสมันเป็นติ่งบ้านพี่ต้าทำงานเป็นคนรับใช้!  เอ้ย ผู้จัดการร้านอาหาร  ว่างๆมันก็ไปเดินแบบหาเงินมาเลี้ยงเมีย  
                “เอานี่ไปให้วิวมันหน่อย  อย่าแอบกินละ-_-”
                ไอ้เทมส์บอกพลางส่งจานไก่ย่างหอมฉุยให้ผม   โอ้ววว-..-
                “ไอ้วิวมันชอบกินสดๆแบบลากลงคลองอ่ะ  อันนี้กูกินแทนมันเองนะ><”
                “อย่าตะกละ-_-”
                “มึงอ่ะ!”
                ผมเดินสะบัดผมประหนึ่งว่ากำลังโฆษณาแพนทีนใส่หน้าไอ้แว่น    ผมเดินตรงไปยังผู้ชายที่นั่งกอดอกทอดมองสระน้ำกว้าง     ดวงตาเหม่อลอยเหมือนรอคอยใครบ้างคนนั่นทำให้ผมรู้สึกวูบในใจแปลกๆ   แบบเพื่อนเจ็บผมก็เจ็บ   เพื่อนเหงาผมก็เหงาตามอ่ะ  
                “นั่งถ่ายMVหรอมึง-o-!”  ผมถาม
                “ไรมึง-*-” ไอ้วิวตอบ
                “มึงเป็นไรอ่ะ  มีไรบอกกูได้นะกูเป็นห่วงมึงนะ(ป่าวหรอก กูแค่อยากเสือก จบป่ะ-o-!)”
                “กูเห็นในวงเล็บมึงนะไอ้วอก-*-”
                “กูอุส่าห์วงเล็บปิดแล้วนะเว้ย><”
                “มึงจะเล่นมุกใช่มั้ย-.-”
                “เล่นรัตนชาติได้ป่ะ><”
                “พอๆกูตบมุกให้ละ-*-”
                “ตบเชี่ยไรหักมุกชัดๆ-.-“
                “ตบ...ให้หัก”
                “แม่ งงงงงเอ้ย>O<!!”
                กรนตีนชิบอ่ะ   ยังสงสัยเลยว่ามันมีชีวิตอยู่รอดมาถึงวันนี้ได้ยังไง   มันน่าจะโดนกระทืบตายไปซะก่อนนะ-*-
                “ทำไมมึงไม่มีลูกอ่ะ”  ผมถาม
                “กูเป็นผู้ชายนะ-*-”
                “ทำแบบกูไง><”
                “..ไม่ละ  ไม่อยากมี..”
                ไอ้วิวเบือนหน้ามองผิวน้ำสงบนิ่งอีกครั้ง    มันชันขาขึ้นกอดรัดเอาไว้คางก็ซบลงเหนือเข่า    ผมอดกังวลไม่ได้กับท่าทางของมัน  ผมอุส่าห์พยายามทำให้มันหายเหงาหันมาเศร้าแทนซะงั้น   ด่ากูตอบก็ได้นะอย่าทำตัวเป็นหมาหงอยแบบนี้ดิวะT^T
                “..แค่เวลาจะอยู่พร้อมกันยังไม่มีเลย  กูไม่อยากให้ลูกขาดความอบอุ่น..”
                แค่อยู่บ้านไม่พร้อมกันบ้างมันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง  ไอ้เทมส์ก็นานๆกลับมาทีเหมือนกัน   แต่ผมก็ยังอยู่ได้อ่ะเพราะโทรคุยกันทุกวันแถมเปิดเว็บแคม...ไม่อยากบอกเลย   มันน่าอายอ่ะ-/////-
                “กูเลี้ยงให้ก็ได้นะ”  ผมบอก
                “กูไม่อยากมี  แบบนี้แหละดีแล้ว”
                แบบนี้ที่มึงว่านี่หมายถึงไม่มีลูกก็ชิวดีสินะ   แต่หน้ามึงเหมือนไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยหว่ะ   แบบนี้ขอมึงอ่ะหมายถึงแยกกันอยู่กับพี่ซีหรือป่าว   กูก็เข้าใจอยู่นะว่ามึงกับพี่ซีอยู่ไกลกัน   มันอยู่ไทยพี่ซีอยู่ฝรั่งเศส   พี่ซีก็งานรัดตัวมาจะกลับกลับมาไทยก็ยากแค่เวลาโทรศัพท์ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ
                “นั่งซึมเชียว”
                ซอสเดินมานิ่งลงที่เก้าอี้ข้างไอ้วิว    มือใหญ่โยกหัวคนหน้านิ่วไปมาเบาๆก่อนจะเร่งระดับขึ้นจนหัวไอ้วิวแทบจะพุ่งลงพื้น   มึงก็นะไปแกล้งมัน-o-
                “เชี่ย!”
                ไอ้วิวด่าแล้วปัดมือซอสออกจากหัวมัน
                “มีคนมาหา”
                “กูไม่อยากเจอ”  ไอ้วิวตอบซอสกลับ
                “เออ  งั้นกูไปบอกให้เขากลับละนะ”
                ไอ้วิวยังนั่งนิ่งทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น    แต่ผมกำลังสนใจว่าใครที่มาหาไอ้วิวหน้านิ่วนี่กันนะ    ผมหันหลังกลับไปมองทางเดินยาว    ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีเข้มก้าวเท้าเดินมายังจุดที่ผมยืนอยู่     มือใหญ่เสยผมสีชาที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อออกให้พ้นใบหน้าหล่อใส    ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะถอยตัวหลบฉากของพระ-นายคู่นี้
                “หัดรับโทรศัพท์ซะบ้างสิโทรมาหลายรอบแล้วนะ”
                เสียงทุ้มเอ่ยแนวงอนๆ   ไอ้วิวชักสีหน้ามองใบหน้าหล่อชั่วครู่ก่อนจะลุกเดินหนี
                “พอดีมีมือถือไว้ตำน้ำพริก-*-”
                ไอ้วิวตอบอย่างกวน..ตีนกลับไป   คนตัวใหญ่ทำหน้าเซ็งๆก่อนยิ้มเก้อๆมองคนหน้าบึ้งที่เดินออกไป     เท้าใหญ่วิ่งไล่ตามคนข้างหน้าไป
 
                วืด~
 
                ไอ้วิวถูกคว้าตัวเข้ามาไว้ในอ้อมแขน    ใบหน้างอนเบี่ยงหน้าพร้อมดันตัวออกจากอ้อมกอดแกร่ง   
                “งานนี้เป็นงานสุดท้าย...พี่อยากอยู่กับวิวนะ”
                แรงดื้อดึงเมื่อครู่หยุดลง    มือสวยกำคอเสื้อกว้างไว้แน่น   ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนตัวใหญ่อย่างตกใจ
                “บ้าน่า!  จะเลิกเป็นดาราหรอห๊ะ!!”
                “ถ้ามันทำให้วิวมีความสุขละก็...”
                “ที่พี่เรียนมาทั้งหมด...มันก็สูญเปล่าสิ!  พี่อยากเป็นดาราไม่ใช่หรอ!!”
                “แต่พี่ก็อยากอยู่กับวิวเหมือนกัน!”
                ผมแอบตกใจที่ได้ยินแบบนั้น    พี่ซีจะเลิกเป็นดาราหรอ....แค่เพราะไอ้วิวเนี่ยนะ
                “ไม่ต้องหรอก   ขอโทษทีผมแค่..รู้สึกเบื่อๆที่ต้องอยู่คนเดียว   อย่าเลิกเป็นเลย..”
                มึงจะบอกไปว่ามึงเหงาเหาบนหัวมึงจะตายใช่มะ   พี่ซีปล่อยไอ้วิวออก   มือใหญ่จับไหล่วิวเอาไว้แน่น  
                “พี่ไม่อยากให้วิวอยู่คนเดียว..”
                “ผมก็ไม่อยากทำลายความฝันของพี่!”
                “ความฝันของพี่มันเป็นจริงแล้ว  แค่นี้พอแล้วละ”
                “อย่าพูดบ้าๆน่า....แค่ผมเปิดทีวีแล้วเจอพี่ผมก็พอใจแล้ว   ไม่ได้...เหงาอะไรหรอก   เพราะงั้นเป็นดาราต่อไปเถอะ...”
                “..มะ”
                “ผมไม่ได้ขอร้องในฐานะ วิว  แต่ผมขอร้องในฐานะแฟนคลับคนนึง!”
                ดวงตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ออกมาจากปากของคนข้างหน้า     ไอ้วิวยกมือปิดหน้าซ่อนความเขินอายไว้   ใบหน้าหล่อคลายยิ้มละมุนก่อนจะดึงคนหน้าแดงเข้ามากอดแนบอก
                “ก็ได้  พี่รักวิวนะ..”
                “..นานๆทีค่อยกลับมา..บ้างก็ได้นะ  ผมไม่เป็นไรหรอก”
                “โอ๋ๆอย่างอนนะครับคนดี^^”
                “ไม่ใช่เด็กนะ  ปล่อยเลยๆๆ-*-”
                “ฮะๆ^^”
                เสียงหัวเราะเล็กๆเริ่มหัวเราะตาม   ไม่รู้ว่าการหัวเราะมันเป็นโรคติดต่อหรือป่าวจึงทำให้ผมต้องหัวเราะและอมยิ้มตามทุกๆคนไปด้วย
                “เรื่องของกูแต่ไหงปิดด้วยคู่มึงฟะ>O<!!”  ไอ้ซัลโวย
                “เอาน่าๆแบ่งๆกันเกิดนะ”  ผมบอก
                “มึงก็ด้วยตอนสุดท้ายแท้ๆมึงดันแย่งหน้าทีพากย์กูไป-*-”
                “กรรม  เขาส่งบทมาให้กูพากย์อ่ะ-o-”
                “มึงสองตัวนี่มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆเลยยยยย>O<!!”
                “ฮ่าๆ”
                ผมวิ่งหนีฝ่ามือพิฆาตของไอ้ซัลพลางหัวเราะอย่างสะใจ     จะจบที่ใครหรือใครเป็นคนพากย์มันก็เหมือนกันละน่า   ถ้าไม่มีมึงก็ไม่มีนายเอกของเรื่อง  ถ้าไม่มีพี่เซลแล้วใครจะเป็นพระเอกคู่มึง   ถ้าไม่มีเพื่อนๆทุกคน  ใครจะเป็นตัวชงให้มึงละ   จะอะไรก็ไม่สำคัญขอแค่มีกันและกันแบบนี้ตลอดไปก็พอแล้ว    ร่วมฝ่าฟันกันมาก็ตั้งมากมายหวังว่าก่อนตายคงไม่ลืมกันหรอกนะ  ฮ่าๆ 
                ...ก็พวกมึงเป็นเพื่อนคนสำคัญ....
                ไม่มีวันที่จะลืมกันได้หรอกจริงมั้ย
                ปล. หวังว่าคนอ่านคงจะไม่ลืมพวกผมนะ   เพราะพวกผม..เข้าไปอยู่ในใจพวกคุณแล้วไง  (Writer:เกรียนนนนนนนนนหว่ะ!)
               
                  
 
 
                “ดีมากครับ!  ขอบคุณมากๆเลยนะครับทุกคน!”
                เสียงประกาศออกมาจากโทรโข่งอันใหญ่ในมือ   ผู้คนในชุดดำที่สกีนลายว่า “Staff” ต่างช่วยกันเก็บข้าวเก็บของกันอย่างวุ่นวาย   แต่ถึงอย่างนั้นก็ละสายตาไปจากนายแบบหนุ่มที่ยืนโดดเด่นอยู่กลางสตูดิโอไม่ได้
                “ขอบคุณนะครับทุกคน  ผมกลับก่อนนะครับ^^”
                นายแบบหนุ่มฉีกยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวที่มุมปาก   รอยยิ้มขี้เล่นน่ารักของเขาทำเอาสาวๆโดยรอบแทบละลายเป็นน้ำไปตามๆกัน   ร่างสูงโปร่งคว้ากระเป๋าเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องก่อนจะเดินออกมาตรงทางเดินลับที่เชื่อมต่อกับลานจอดรถ     ดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองรถรับส่งคันงานสีดำมันวับที่จอดเทียบเคียงอยู่ริมเสาก่อนที่เขาจะเดินตรงไปขึ้นรถคันนั้น
 
                ปึ้ก!
 
                มือใหญ่เปิดประตูบานรถแล้วไถลตัวลงไปนั่งที่เบาะรับแอร์เย็นๆ    ชายรูปร่างดีที่นั่งตีหน้านิ่งเป็นหุ่นสลักเหลือบตามองหนุ่มเพลย์บอยที่พุ่งเข้ามานั่งเบียดเขา
                “โอ่ะ!  โทษทีหว่ะไอ้เวสกูมึงไม่เห็นว่ามึงนั่งอยู่^^”
                ใบหน้าหล่อใสขยับยิ้มกวนประสาทคนข้างๆ   เวสเตอร์นั่งเมินหน้าออกนอกหน้าต่างทำเป็นไม่เห็นเพื่อนร่วมสังกัดของเขาเช่นกัน
                “หวังว่าคงไม่ลืมว่าฉันก็นั่งอยู่นะ”
                เสียงทุ้มลอยมาจากเบาะคนขับ   ผู้จัดการหนุ่มลอบมองเด็กในสังกัดความดูแลของเขาที่นั่งอยู่ข้างหลัง    พลันเห็นรอยยิ้มแห้งๆของเคลวินใบหน้าหล่อก็ลอบถอนหายใจทันที
                “มารับตารางงานแล้วก็รีบๆลงไปได้แล้ว” ผู้จัดการว่า
                “อ่อคุณกวินเดี๋ยวนี้คุณไล่ผมหรอ><”  เคลวินตอบกลับ
                “ฉันรำคาญนายไง”
                “ใช่ดิ  ผมมันไม่เหมือนปลาตายแบบไอ้เวสใช่มั้ยละ><”
                คนถูกพาดพิงหันใบหน้าตายด้านกลับมามองชายผมสีอ่อนข้างๆ
                “ลงไปได้ละ”  เวสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบ
                “มึงไล่กูหรอห๊ะ” เคลวินถาม
                “เออ”
                “แสรดดดด-*-”
                เคลวินเอื้อมมือไปหยิบกระดาษบึ้กหนาขึ้นมาเปิดไล่ดูตารางงานของตัวเอง   ใบหน้าหล่อแสดงอาการเหนื่อยออกมาอย่างโจ่งแจ้งแล้วยกกระดาษปึกหน้าตีใบหน้าตัวเอง
                “ต้องใช้ใบหน้าหากินไม่ใช่หรอเคลวิน”  คุณผู้จัดการเอ่ย
                “อ่า...รู้แล้วน่า  แต่ผมเหนื่อยอ่ะ  แค่เห็นตารางงานก็ท้อแล้ว-3-”
                “ตารางงานของเวสก็พอๆกับนายน่ะแหละ”
                “แล้ววันนี้ทำไมไม่ให้ผมติดรถไปด้วยอ่ะ  ผมขี้เกรียจขับรถนะ”
                “วันนี้ฉันต้องไปสตูดิโออัดรายการด้วย  มันคนละทางกับนาย”
                “ไปทำไม...-.-”
                เคลวินหยิบตารางงานสายคาดที่เขียวเข้มขึ้นมาเปิดดูตารางงานของเพื่อนร่วมสังกัด    ปลายนิ้วเรียวยาวไล่ดูรอบเวลาและช่องหมายกำหนดการก่อนจะขยับยิ้มเล็กน้อย
                “อ๋อ~  รู้แล้ว  ฮ่าๆ คุณจะไปเจอผู้จัดการดาราคนนั้นสินะ   ปิ๊งเขาแล้วดิ”
                เคลวินเอ่ยล้อเลียน
                “ฉันรู้จักกับผู้ใหญ่ของรายการนั้นเลยต้องไปขอบคุณที่ให้งานเวสเตอร์หน่อย”  คุณผู้จัดการตอบ
                “แถ..”
                “ลงไปได้แล้ว”
                “ฮ่าๆ  รู้แล้วน่า”
                เคลวินหัวเราะ   ดวงตาเข้มมองชายคนข้างๆ  ใบหน้าหล่อเข้มจ้องมองรูปถ่ายในมืออย่างใจจดใจจ่อ   รูปผู้ชายตัวเล็กผิวขาวอมชมพูในชุดนักเรียนเนคไทด์สีเขียว    รอยยิ้มสดใสฉาบอยู่บนใบหน้าอ่อนโยน   ถึงแม้แววตานั้นจะไม่ได้มองกล้องโดยตรงแต่ก็ทำให้คนมองใจเต้นได้ไม่น้อย
                “เก็บใส่กระเป๋าแล้วรอไปดูตัวจริงเลยดีกว่า^^”  เคลวินบอกพลางตบไหล่หนาของเวสเตอร์แรงๆ
                “อ่า....ไม่รู้ว่าเขาจะจำฉันได้มั้ย”
                เคลวินยักไหล่เล็กน้อย   ร่างสูงถอยตัวออกจากรถก่อนมุ่งหน้าไปที่รถสปอต์คันสวยของตัวเอง
                “ให้รอคนที่แอบชอบหรอ  หาคนมาคบเล่นๆแก้เซ็งก่อนดีกว่ามั้ง”
                เสียงทุ้มบ่นกับตัวเองก่อนจะสตาร์ทรถพุ่งทะยานออกไปที่ถนน    ถนนโล่งกว้างขนาดใหญ่     สองข้างทางที่ไร้ผู้คนสัญจร    ร่างสูงเหยียบคันเร่งให้รถวิ่งเร็วขึ้นอีก   เสียงเพลงดังระงมในรถกลบเสียงลมที่พัดผ่านคันรถอย่างรวดเร็ว
 
                บี๊บบบบบบบบบบบบบบ
 
                เสียงแตรรถที่ลากยาวมาแต่ไกล   ร่างสูงสะดุ้งตัวหักหลบรถบรรทุกคนใหญ่ที่โผล่ออกมาจากข้างถนน    รถคันงานพุ่งตกขอบถนนลงไปในโพรงหญ้า    แรงกระเทือนที่กระโปรงรถและแรงดึงรั้งของเข้มขัดข้างคนขับ    ทำให้ถุงลมนิรภัยกระเด้งออกมารองรับศีรษะคนขับ    ร่างสูงโปร่งหายใจอย่างขาดห้วงเพราะความตื่นตกใจ    
 
                ปึ๊ง!!!
 
                รถคันสวยที่บิดเบี้ยวจนจำเค้าเดิมไม่ได้จอดสนิทอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่    ใบหน้าพยายามฝืนลมตาขึ้นมองแต่สุดท้ายเขาก็ต้องตกสู่ห้วงความมืด....
 
 
 
 
                “ทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งทางครอบครัวแล้วนะคะ   ส่วนเรื่องอาการบาดเจ็บของคุณเคลวินเราได้ปิดข่าวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
                นางพยาบาลร่ายบอกยาวเหยียด   ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆเล็กน้อยก่อนจะเหล่ตามองขาตัวเองที่ถูกพันผ้าไว้จนเหมือนมัมมี่
                “แล้วผมจะออกได้เมื่อไหร่ครับ^^”
                “น่าจะสัก4เดือนกว่าๆละมั้งคะ”
                “จริงอ่ะ-o-”
                “คิกๆ ล้อเล่นค่ะ   ขอโทษทีนะคะที่ห้องเดี่ยวเต็มเลยต้องจัดคุณมาไว้ห้องผู้ป่วยรวม   แต่ไม่เป็นไรหรอกนะคะ   คุณอยู่ห้องนี้ก็เหมือนอยู่คนเดียวแหละค่ะ..”
                “อย่าบอกนะว่า...”
                ...แบบ5แพร่งน่ะหรอ!!...
                ดวงตาคมเข้มหันควับมองม่านที่ปิดกั้นเตียงเขากับเตียงข้างๆ   พยาบาลชุดขาวขยับยิ้มพร้อมหัวเราะคิกคักก่อนจะเลื่อนมือเปิดผ้าม่านให้เห็นเพื่อนร่วมห้อง
ใบหน้าหวานทอดมองหนังสือในมือ    แผ่นหลังเล็กพิงแนบไปกับหมอน    ปอยผมสีน้ำตาลอ่อนตกลงข้างแก้มใส    มือเล็กๆจับจ้วงทัดข้างใบหูอย่างลวกๆ   สายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เส้นผมสลวยเริ่มปลิวเต็มหน้าอีกรอบ   ใบหน้าหวานเอียงหลบลมเข้ามาภายในห้อง
                แล้วสายตาสีเข้มก็สบเข้ากับดวงตาหวาน
 
                ...นี่แหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้…
 
To be continued [Star’s Love วุ่นรักกิ๊กกั๊กกับนายซุป’ตาร์]
 
 
 
 
 
 
++++++++++++++
ถึงกระนั้นข้าน้อยก็แอบไปแต่งPet' Chainก่อนซะได้555
อย่าลืมหาอ่านนะคะ Pet' chain><