FYC! ค่ายนี้มีแต่...

FYC 7

 

 

          เฮ้อ...

 

          ฉันที่นอนรอเขาอยู่ตั้งนาน พอเห็นว่าเขาไม่มาสักทีก็เลยแอบหนีมานั่งกอดเข่าถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ที่ระเบียงหน้าห้องนอน ฉันถอนหายใจอีกครั้ง พลางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับตัวฉันได้เลย ไม่สิ...ฉันว่าไอ้เรื่องบ้าๆ พวกนี้มันคงไม่ได้เกิดกับฉันเพียงคนเดียวหรอก ยัยเจบี...ยัยยองแอ...และไหนจะคนอื่นๆ อีก นี่ทุกคนจะเป็นยังไงกันบ้างนะ???

 

          “อินฮยอง!!!”

 

          ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงห้าวตะโกนเรียกชื่อฉันเสียลั่น ฉันขมวดคิ้ว ตอนแรกกะว่าจะลุกออกไปแสดงตัว แต่ก็...ขอเปลี่ยนใจล่ะ ฉันขอนั่งทอดอารมณ์อยู่ตรงนี้ดีกว่า ปล่อยให้เขาตะโกนเรียกชื่อฉันให้คอแหกแตกตายไปเลย = =*

 

          “อินฮยอง!!! ฉันไม่เล่นนะ! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ อินฮยอง!!”

 

          เออ แล้วใครบอกว่าฉันเล่นล่ะ ใครจะบ้ามีอารมณ์เล่นกับนายตอนนี้กัน เฮ้อ...

 

          “ซองอินฮยองงงง!!!!”

 

          โอยยยย เสียงดัง หนวกหูชะมัด = =*

 

          “อินฮยอง! อิน...”

 

          ชัดเลย...เสียงอยู่อย่างใกล้อ่ะ - -;;

 

          ฉันที่รู้สึกได้ว่าเสียงนั้นมันดังลั่นอยู่ข้างๆ ตัวนี่เอง และก็รู้จากหางตาได้ว่าร่างสูงแทบจะถลาออกมานอกระเบียงแต่แล้วก็ชะงักไปเมื่อเขาคงเห็นฉันนั่งกอดเข่าอยู่ตรงนี้ ฉันได้ยินเสียงถอนใจหนักๆ และรู้สึกเหมือนกับว่าร่างสูงกำลังเดินมาทางนี้ ก่อนที่เขา...จะย่อตัวลงนั่งยองๆ

 

          “มานั่งทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้เนี่ย”

 

          เสียงของเขาไม่มีวี่แววว่ากำลังโกรธหรืออะไร ตรงข้ามกัน...ถ้าฉันไม่กลัวจนสติฟั่นเฟือน ฉันว่าน้ำเสียงของเขาดูอบอุ่นอย่างประหลาด เอ่อ...ไม่ใช่หรอก! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ผู้ชายประเภทนี้ก็พูดดีเฉพาะตอนที่ยังไม่ ‘ได้’ ทั้งนั้นแหละ แต่พอ ‘ได้’ แล้ว ก็เห็นว่าทิ้งๆ ขว้างๆ ทำราวกับไม่รู้จักกัน ไม่มีการรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มีทาง! ถึงเขาจะดูดี มีเสน่ห์ และหล่อราวกับเทพบุตรขนาดไหน แต่ในสายตาของฉันในตอนนี้ จิตใจข้างในของเขาจริงๆ ก็คงไม่ต่างไปจากพวกซาตานพวกปีศาจนักหรอก!

 

          “นี่ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไง?”

 

          “ได้ยิน” ฉันตอบเสียงกระด้าง

 

          “ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ”

 

          “ขี้เกียจ” ฉันพูดออกไปตามจริง ยังคงนั่งกอดเข่า ทำตาขวางใส่ราวระเบียงต่อไป ทั้งที่คนที่ทำให้ฉันต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ก็นั่งอยู่ข้างๆ แท้ๆ

 

          “โอเค ฉันไม่เถียงกับเธอและ”

 

          “ก็ดี”

 

          เสียงทุ้มที่กำลังจะพูดต่อสะดุดกึกไปเมื่อฉันตอบโต้เขาทันควันด้วยสีหน้าเลือดเย็น นายชื่อแปลกถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาหานั่นจึงทำให้ฉันเบิกตากว้างต้องรีบถดตัวหนีไปติดราวระเบียง

 

          “นี่ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า จะกลัวอะไรนักหนาเนี่ย”

 

          ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าเขาบ่งบอกให้ฉันรู้เลยว่าเขาเหนื่อยใจแค่ไหน หึ คงระอาในตัวฉันมากสินะ ก็ดี๊! เบื่อเร็วๆ ได้ยิ่งดี ฉันจะได้ถูกคัดชื่อให้ออกจากกิจกรรมบ้าๆ นี่ซะทีน่ะ!

 

          “แล้วนี่ดูมองฉันสิ จะฆ่าฉันรึไงหะ?”

 

          “หาโอกาสอยู่” ฉันพูดเสียงสั่นเครือ สีหน้ายังคงเลือดเย็นไม่เปลี่ยนแปลง นายชื่อแปลกคนนั้นมองฉันอย่างอึ้งๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ

 

          “เธอนี่มัน...เธอนี่มันบ้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยนะ”

 

          “ฉันบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีกถ้าเกิดว่าแกคิดจะทำอะไรฉัน”

 

          “นี่ แล้วก็อีกอย่างนะ กรุณาเรียกฉันให้มันดีๆ หน่อยเถอะ ฉันแก่กว่าเธอ อายุมากกว่าเธอตั้งหลายปี นี่เธอก็โตพอแล้วนะ น่าจะรู้ว่าเด็กควรเรียกผู้ใหญ่ว่ายังไง”

 

          “แล้วถ้าแกโตพอ! แกก็น่าจะรู้ดีว่าการรังแกเด็กมันไม่ใช่สันดานของผู้ใหญ่!!!” ฉันหลุดปากตะโกนออกไปลั่น ตอนแรกที่พูดออกไปนั้นก็อดตกใจไม่ได้หรอก กลัวว่าเขาจะโกรธเอาและอาจจะลงมือทำร้ายร่างกายฉันได้อีก ทว่า...ทว่าพอฉันได้เห็นสีหน้าอึ้งๆ ของเขาแล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะโพล่งออกไปอีกด้วยความเหลืออดและได้ใจ

 

          “แกมันผู้ใหญ่ชั่ว! พวกแกมันก็ชั่วทุกคน!! ฉันเกลียดพวกแก! ฉันเกลียดพวกแก๊!!!”

 

          เพียะ!!!

 

          อะ...อะไรน่ะ?

 

ทำไม...ทำไมฉัน...ทำไมฉันถึงได้...เจ็บ...

 

          นี่เขา...เขาตบหน้าฉันเหรอ...???

 

          ใบหน้าของฉันที่หันไปตามแรงตบแบบไม่มีการยั้งมือใดๆ ก็ได้แต่เบิกตากว้างอย่างอึ้งๆ ไม่คาดคิดว่าผู้ชายตรงหน้านี้จะกล้าลงมือตบฉัน...ด้วยความแรงขนาดนี้ ฉันเริ่มหายใจหอบถี่มากขึ้นเรื่อยๆ เผลอยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง...

 

          และ...

 

          ของเหลวที่ไหลซึมเข้าปาก กลิ่นคาวที่ฉันเกลียดนักเกลียดหนา...

 

          ละ..เลือด...เลือดนี่???

 

          ฉันเผลอไล่ปลายนิ้วไปแตะที่มุมปาก ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีจนน้ำตาเล็ด และเมื่อพอมาถึงตอนนี้ ร่างทั้งร่างของฉันก็สั่นเทิ้มไปด้วยความแค้นที่มากขึ้นเป็นทวีคูณ น้ำตาร่วงไหลอาบแก้มเป็นสายราวกับทำนบแตก ทั้งที่ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่มีการปาดน้ำตาทิ้งหรืออะไรทั้งนั้น ฉันทิ้งมือที่ใช้แตะเลือดลงข้างตัว ค่อยๆ หันใบหน้าอันเย็นชาไปมองบุคคลตรงหน้าที่ก็มองฉันมาอย่างเย็นชาไม่แพ้กัน ฉันกัดฟันกรอด ได้แต่คิดอยู่ในใจว่าถ้าฉันมีมีดอยู่ในมือ...ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะเอามีดนั้นปักหัวใจเขาให้ตายคามือฉันเอง!!!

         

          “ดี ฉันหวังว่าเธอคงจะเงียบได้อย่างนี้ตลอดไปนะ”

 

          ฉันไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ

 

          คนสารเลวตรงหน้ามองหน้าฉันสักพัก พร้อมกับถอนใจออกมาอีกระรอก ก่อนที่เขาจะโน้มเข้าหาฉันแล้วยื่นลำแขนมาอุ้มฉันจนตัวลอยจากพื้น

 

          ด้วยระยะความใกล้ชิดขนาดนี้ กลิ่นนี้...และความอบอุ่นจากอ้อมอกของเขา มัน...มันทำให้ฉันใจเต้นถี่รัวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด มันรู้สึกดี...ดีจนฉันต้องรีบสะบัดหน้าหนี และสะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคิดบ้าๆ นี่ไปซะ ไม่! ไม่เด็ดขาด! ฉัน...ซองอินฮยอง จะต้องไม่ตกเป็นเหยื่อราคะของเขาเด็ดขาด! ไม่มีวัน!!!

 

          คนเลวเดินนิ่งๆ มาจนถึงเตียงก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงแล้วค่อยผ่อนตัวฉันให้ลงไปนอนกับเตียงอย่างแผ่วเบา...อ่อนโยน ไม่มีคราบของผู้ชายสารเลวเหลืออยู่อีกต่อไป มีเพียงแต่คราบของผู้ชายที่ดูราวกับเทพบุตรผู้อ่อนโยนเท่านั้น...หึ! เสแสร้ง!!!

 

          ฉันที่นอนนิ่งๆ รอดูว่าเขาจะทำอะไรฉันต่อไปก็นอนตาแข็งมองแต่เพดาน ปล่อยให้เขาค่อยๆ พลิกตัวฉันให้นอนคว่ำลง แล้ว...แล้วก็...เลิกชายกระโปรงขึ้น ถลกกางเกงในตัวเก่งของฉันลงมาจนสุด ฉันนอนกำหมอนแน่นด้วยความแค้น ไม่อยากจะคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อไป!

 

          “แสบหน่อยนะ”

 

          ฉันขมวดคิ้ว ลมหายใจเริ่มติดขัด สะ...แสบ...แสบงั้นหรอ??? นี่เขากำลังจะทำอะไรเนี่ย!!!

 

          “อื๊อ!”

 

          ฉันครางออกมาเสียงแหลม ใบหน้าเหยเกด้วยความแสบตามคำของเขาที่ได้บอกไว้ตั้งแต่ทีแรก ฉันฝังหน้าลงกับหมอน ส่วนมือนั้นก็ขยำมุมหมอนไปด้วย โอ๊ยยยย แสบๆๆๆๆ

 

          แต่เอ๊ะ...

 

          นี่เขาทำอะไรกับก้นฉันกันแน่?

 

          คิดแล้วก็ไม่รอช้าที่จะพลิกตัวดูว่าเขาทำอะไร แต่ก็อีกแหละ...เพราะไม่ทันที่ฉันจะได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร มือหนาก็กดร่างฉันให้นอนคว่ำหน้าไปแบบเดิม แล้วก็ค่อยๆ แปะนิ้วลงบนก้นฉันอีกครั้งพร้อมกับลาก...ป้าย...อย่างแผ่วเบาราวกับว่ากลัวฉันจะเจ็บไปมากกว่านี้

 

          อะไรเย็นๆ คล้ายกับว่าครีมหรือเจล หรืออะไรสักอย่างที่ฉันพอจะเดาได้จากเนื้อของเหลวนั้นและกลิ่นหอมเย็นๆ ของมันที่มาพร้อมกับความเย็นช่วยบรรเทาความแสบลงไปได้มากเมื่อเขาทาจนทั่ว...

 

          “อ่ะ เสร็จแล้ว”

 

          เท่านั้น! ฉันก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที รีบคว้าผ้าห่มที่อยู่ใกล้ตัวมาคลุมส่วนล่างไว้ สายตานั้นจ้องหน้าเขาเขม็ง ส่วนมือนั้นก็แอบๆ ลูบไปที่ก้น...มันค่อยหายแสบลงไปแล้วจริงๆ

 

          นี่เขา...เขา...

 

          พอดีกับที่สายตาของฉันเหลือบมองไปเห็นหลอดยาในมือที่เขากำลังถืออยู่ แค่นั้น...แค่นั้นจริงๆ ที่ทำให้ฉันเบิกตากว้าง เผยอปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก

 

          “ไง ทีนี้ก็คงรู้แล้วซะทีนะว่าฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอจริงๆ”

 

          สีหน้าบ่งบอกถึงความระอา และกอปรกับที่เขากำลังจะลุกออกไป ปากเจ้ากรรมของฉันก็หลุดปากเรียกชื่อของเขาไปเสียงดังลั่น

 

          “เดี๋ยว! คุณเจแซค!!!”

 

          ร่างสูงชะงักกึกทันที ส่วนฉันก็เอ๋อรับประทานสิคะ...และยิ่งใบหน้าเรียบนิ่งนั้นค่อยๆ หันกลับมามองฉันอย่างเชื่องช้า ก่อนที่ฉันจะได้เห็นเขาหลุดยิ้มมาแว้บหนึ่ง แต่ถึงจะแค่แวบหนึ่งนั่นก็ทำให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขายิ้มอะไร

 

          “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

 

          ฉันงุนงงกับสีหน้ากลั้นยิ้มนั่น

 

          “เอ่อ...ก็...ก็เจแซคไง คุณชื่อเจแซคไม่ใช่หรอ??”

 

          นายเจแซคหันกลับไปนิดหนึ่ง เขาพยายามกลั้นยิ้ม...กลั้นอีก...กลั้น! ทว่าสุดท้ายแล้วเขาก็หลุดหัวเราะก๊ากออกมาจนฉันที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่ตรงนี้โคตรหงุดหงิดอ่ะที่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิด?

 

          “ฮ่าๆๆ โอเคๆ ฉันชื่อนั้นแหละ เจแซค...ฮ่าๆๆๆ”

 

          นายเจแซคยกมือขึ้นป้องปากหัวเราะคึดๆ คัดๆ ออกจากห้องไป ทิ้งไว้ให้ฉันที่นั่งหัวเด่อยู่ตรงนี้ได้แต่อ้าปากเหวอเอ๋อเหลอด้วยความไม่เข้าใจ  

 

          อาไรง่ะ? =O=;;