FYC! ค่ายนี้มีแต่...

FYC 6

 

 

         

          ขณะที่ฉันวิ่งไปข้างหน้า ก็อดเหลียวมองด้านหลังไม่ได้ด้วยความหวาดระแวง เผื่อว่าเขาจะวิ่งตามมาและฉันจะได้รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และนั่น! สิ่งที่ทำฉันหวาดกลัวและทำให้ตกใจมากที่สุดก็กำลังวิ่งตามมาแล้ว! ฉันตัวเย็นวาบด้วยความกลัว หัวใจเต้นตึกตัก หันหน้ากลับมาวิ่งต่อ จุดหมายคือลิฟต์ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล หากเพียงแค่อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้น แค่ไม่กี่ก้าว...ฉันก็จะ...

 

          “กรี๊ดดดดดด!!!”

 

          ฉันหวีดร้องลั่นเมื่อไม่ทันที่นิ้วชี้จะเอื้อมไปกดปุ่มลิฟต์ ร่างน้อยอันบอบบางของฉันก็ถูกรวบไว้อย่างแรงด้วยลพแขนเดียว ฉันร้องไห้จ้า พยายามสะบัดตัวออกให้พ้นจากพันธนาการของเขา

 

          “ปล่อยนะ! ปล่อยฉัน!!! ฮือออ”

 

          ฉันโวยวายลั่น ไม่สนทั้งนั้นว่าที่ชั้นนี้จะมีใครบ้างนอกจากฉันและ...เขา! ไอ้ผู้ชายบ้ากาม ไอ้สารเลว ไอ้คนเฮงซวย!!!

 

          “หยุดนะ! หยุดบ้าซะทีอินฮยอง!”

 

          “ไม่!! ฉันไม่หยุด แกนั่นแหละปล่อยฉันสักทีไอ้คนชั่ว!!! ปล่อยฉัน!!! กรี๊ดดดดด!!!”

 

          ฉันดิ้นพล่านบวกกับส่งเสียงกรี๊ดไม่สนใจไม่อนาทรว่าลำคอมันจะเจ็บแสบเพียงใด เพราะเพียงขอแค่ได้ส่งเสียงร้องออกไป เผื่อว่าใครที่ได้ยินจะขึ้นมาช่วยฉันให้ออกไปจากผู้ชายคนนี้เสียที! เขาที่พยายามจะรวบตัวฉันให้กลับเข้าไปในห้องแอบสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อฉันดิ้นรนจนร่างมันร่วงลงไปกองกับพื้น และยังไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นเพื่อหนีต่อ ข้อเท้าทั้งสองข้างของฉันก็ถูกไอ้ผู้ชายคนนั้นฉวยโอกาสรวบไว้ด้วยมือเดียวแล้วลากเอาๆ ไปตามทางที่ปูด้วยพรมสีแดงนั้น

 

          “กรี๊ดดดดด!!! ปล่อยฉัน ไอ้บ้า!!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! กรี๊ดดดดด!!!!”

 

          ฉันยังคงส่งเสียงกรีดร้องไปตลอดทางหวังว่าเขาจะรำคาญแลหันกลับมาด่าฉัน ซึ่งเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะได้ฉวยโอกาสทำร้ายเขาเอาให้หนักไปเลย แต่...แต่มันไม่ใช่อ่ะ! คนที่เอาแต่ลากๆๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งเสียงกรีดร้องของฉันที่จงใจจะทำให้เขารำคาญ

 

          ร่างของฉันในตอนนี้ถูกลากกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ประตูบานนั้นยังคงถูกเปิดค้างไว้ด้วยเจ้าของห้องคนแรกไม่มีอารมณ์ที่จะเอื้อมมือไปปิดตามมารยาทแต่อย่างใด ฉันถูกลากมาหยุดถึงข้างเตียงในห้องนอน ห้องที่ฉันยังไม่ได้เข้าไปสำรวจอะไรสักอย่างก็เพราะเขาคนเดียว! เพราะมีเขาอยู่ในห้องนี้ฉันถึงได้ไม่คิดเลยสักนิดที่จะเดินสำรวจให้หนำใจตามแผนที่คิดไว้ก่อนหน้านี้

 

          ตอนนี้ข้อเท้าของฉันถูกปล่อยแล้ว และมันก็ร่วงฟุ่บ! ลงกับพื้นทันทีด้วยความหมดแรง ฉันที่นอนหอบหายใจจนตัวโยนกับพื้นพรมนุ่มสีเทาในห้องนอนก็เอาแต่นอนกลืนกินอากาศเข้าปอดอย่างกระหาย ปรือตามองคนที่ค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งบนเตียงสีขาว ใบหน้าคมเข้มนั้นหันก้มมามองฉันด้วยสีหน้าที่อยากจะจะลุกขึ้นไปข่วนหน้าเขาเสียจริง!

 

          “ไง หมดฤทธิ์แล้วล่ะสิ”

 

          “เพราะแก...เพราะแกนั่นแหละ!” ฉันพูดไม่ค่อยออก เพราะตอนนี้มันทั้งเหนื่อยและแสบๆ ที่ก้นไปหมด ฉันเผลอตะแคงตัวเล็กน้อย แอบเลื่อนมือไปลูบก้นเบาๆ ที่พอมือของฉันได้สัมผัสกับก้น ฉันก็รู้สึกได้เลยว่ามันร้อนๆ คงเพราะเมื่อกี้ที่ก้นฉันมันเสียดสีกับพรมเวลาถูกลาก...

 

          “ทำอะไร จะยั่วเหรอ?”

 

          เสียงกลั้วหัวเราะนั้นทำเอาฉันต้องตวัดหางตาขึ้นไปมองอย่างเคืองๆ และคาดโทษ ฉันจ้องจิกใบหน้าหล่อคมเขม็งด้วยความแค้นและอยากจะทำร้ายเขาให้หนำมืออหนำใจ แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือรีบละสายตาหนีไปทางอื่น เพราะไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกหมดค่าไปมากกว่านี้ ไม่ใช่อะไร...ก็เพราะสายตาซุกซนของเขา แววตาที่วาววับพราวระยับซะจนฉันไม่อยากจะสบตาด้วย เขามองฉันราวกับว่าฉันเป็นผู้หญิงพวก...

 

          “เฮ้ย!!!”

 

          ฉันสะดุ้งรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนจะถดๆๆๆ ตัวหนีคนร่างยักษ์ที่จู่ๆ ก็ทรุดตัวลงมานั่งยองๆ บนพื้น เอื้อมมือมาที่ก้นฉัน แต่ยังไม่ทันได้แตะ ฉันก็รีบถดตัวหนีออกมาได้ทัน นั่นจึงทำให้เขาได้แต่ค้างมือไว้อย่างนั้น เลิกคิ้วมองฉันก่อนจะหัวเราะ

 

          “ขะ...ขำอะไร! นี่แกจะทำอะไรฉันอีก แค่นี้ยังไม่มากพอใช่มั้ย!!!”

 

          “เฮ้อ”

 

          ฉันขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นเขาถอนหายใจเสียงดังอย่างจงใจให้ฉันได้ยิน พร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆ ทว่าใบหน้านั้นคงยังยิ้มใจดี...

 

          เอ๊ะ ใจดีงั้นเหรอ?

 

          หึ! เสแสร้งล่ะสิไม่ว่า!!!

 

          ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้งขายาวๆ ภายใต้กางเกงสแล็คสีดำสนิทค่อยๆ เยื้องก้าวตรงเข้ามาหาฉันอย่างเชื่องช้า ฉันที่ไม่เคยไว้ใจในตัวเขาอยู่แล้วก็รีบถดกายถอยหนีอีกจนกระทั่งแผ่นหลังมันไปชนกับผนังห้องนั่นแหละ ฉันถึงได้หยุด และเบิกตากว้างเมื่อรู้ทันทีว่าหลังจากนี้คงหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

 

          ฟุ่บ

 

          เฮือก! O_O!

 

          ฉันสะดุ้งเฮือก ตัวสั่นไปทั้งตัวเมื่อร่างที่ทั้งใหญ่และหนานั้นทรุดหายลงฟึ่บอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี้ เขามองหน้าฉันสักพัก ก่อนที่จะหลุบตามองต่ำลงไป ซึ่งพอฉันมองตามก็ถึงได้รู้ว่าเขากำลังมองอะไร

 

          อ้าก! ไอ้ผู้ชายบ้า!!! แกมองก้นฉันอีกแล้วนะ!!! >O<

 

          “อ๊ายยย!!! หยุดเลยนะ! อย่ามองนะไอ้คนบ้า! อี๊~~~>///<”

 

          ในตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกเลยสักอย่าง จนเมื่อมารู้สึกว่าคงไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้ฉันปลอดภัยจากสายตาแปลกๆ นั้นนอกจากการหดขาเข้าหาตัวแล้วกอดรวบมันไว้แน่นราวกับว่าทั้งรักทั้งหวงมากอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งมันก็ใช่! ถูกต้องเลยล่ะ! ฉันทั้งรักและก็หวงมาก โดยเฉพาะ...

 

          “เมื่อกี้ฉันเห็นไวๆ เหมือนก้นเธอจะแดงนะ?”

 

          เฮือกกกก!!!! O///O

 

          “อ...ไอ้คนบ้า!!! ไอ้คนโรคจิต!!! นี่แกแอบมองก้นฉันตลอดเลยหรอ กรี๊ดดดด!!!”

         

          “โอ้ย! หยุดร้องซะทีเถอะยัยเด็กบ้า! ฉันไม่ได้แอบมอง! แต่ฉันตั้งใจมองต่างหากล่ะ ไหน...เอามือออกไปซิ ให้ฉันดูหน่อย”

 

          อะไรนะ!? O///o! นี่เขาหน้าด้านถึงขนาดกล้าขอกันง่ายๆ กันอย่างนี้เลยเหรอ ฉันจ้องเขาเขม็งด้วยสายตากรุ่นโกรธก่อนจะตีเพียะไปที่มือหนาที่กำลังจะเอื้อมมาที่ก้นฉัน จนมือหนานั้นชะงักไป แล้วใบหน้าคมเข้มนั้นก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาดุๆ มาให้ เหอะ...กะ...กลัวตายล่ะ ฉันเม้มปากแน่น รู้สึกตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อเจอกับสายตานั้น

 

          “ถ้าเธอยังไม่หยุดดื้ออีกนะอินฮยอง...”

         

          “ทำไม! แกจะทำไมฉัน!?”

 

          “คืนนี้เธอได้เสียเวอร์จิ้นแน่! จะเอาอย่างนั้นมั้ยล่ะ!!”

 

          ฉันเบิกตามองเขาด้วยไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกตัวหดเล็กลงทันทีที่เสียงกร้าวนั้นตวาดคำพูดน่ากลัวออกมาด้วยความรำคาญหรือโกรธฉันก็ไม่แน่ใจ ตอนนี้ฉันรู้สึกตัวเองน้ำตารื้นขึ้นมาหน่อยๆ ไม่รู้ว่ากลัวหรือว่าอะไรกันแน่นะ

 

          ผู้ชายเจ้าของชื่อแปลก จ้องหน้าฉันเขม็งยิ่งกว่าครูฝ่ายปกครองจ้องเด็กผิดระเบียบเสียอีก สายตาดุๆ ของเขาทำเอาฉันหงอลงไปมาก และไม่กล้าที่เงยหน้าสู้หน้าเอาอีกนอกจากหลุบตาลงมองขาโต๊ะที่ตั้งอยู่ชิดกับตัวฉันนี้

 

          ฉันได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจของคนตรงหน้าอีกรอบ และฉันก็ไม่กล้าที่จะหันไปมองเขาด้วยว่าเขากำลังทำสีหน้ายังไง ฉันลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก หางตาคอยชำเลืองมองเขาว่าจะทำมิดีมิร้ายฉันตอนไหน ทำอย่างไร? เพราะถ้าเขาทำอะไรที่มันยิ่งกว่าที่ผ่านมา ฉันรับรองได้เลยว่าจะไม่ปล่อยให้เขาได้กลับออกไปจากค่ายนี้ด้วยร่างกายที่ครบสามสิบสองแน่!

 

          ฉันสะดุ้ง เบิกตากว้างและเตรียมจะลุกขึ้นผลักเขาออกไปเมื่อจู่ๆ มือหนาก็ดึงขาฉันออกอย่างแรงส่งผลให้ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวต้องไถลร่างตามแรงดึงนั้นออกมานอนจ้องหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันในขณะนี้ เขาเองก็ใช่ย่อย...เพราะทันทีที่ฉันตั้งท่าจะลุกขึ้นมาผลักเขาออกไป มือหนาอีกข้างที่ไวกว่าก็กดให้ร่างฉันนอนราบไปกับพื้นตามเดิม ฉันที่แทบจะไม่มีแรงขัดขืนอะไรอีกแล้วก็ร่วงตามแรงผลักนั้นไปส่งผลให้หัวกระแทกพื้นอีก โอ้ย! เจ็บ! เจ็บตัวอีกแล้วหรอเนี่ย!

       

          “อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้”

 

          “ขู่หรอ!”

 

          “ไม่ได้ขู่! และก็หุบปากซะนะ หยุดโวยวายอย่างไม่มีเหตุผลซะที”

 

          ฉันขมวดคิ้วมุ่น สะบัดหน้าไปมองเขาด้วยความไม่พอใจ

 

          “ไม่มีเหตุผลหรอ? ที่ฉันกรี๊ดที่ฉันร้องก็เพราะแกนั่นแหละไอ้คนชั่ว! แกจะทำร้ายฉัน แกจะข่มขืนฉัน! แค่นี้มันยังไม่พอใช่มั้ยสำหรับเหตุผลที่ฉันต้องโวยวายน่ะ!!!”

 

          “หยุด!!! หุบปากซะซองอินฮยอง!!! ครั้งนี้ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะ ถ้าขืนเธอยังโวยวาย ยังดิ้นยังบ้าอยู่อีกล่ะก็ ฉันจะทำให้เธอฝันร้ายไปตลอดชีวิต...เดี๋ยวนี้!  ตอนนี้เลย! เอามั้ย!!!”

 

          ฉันสะดุ้ง เม้มปากเข้าหากันอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมมันรื้นไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ฉันที่ทั้งกลัวและน้อยใจในชีวิตก็ได้แต่ทิ้งศีรษะลงกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ฮึก...เชิญเลย! เขาอยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบายได้เลย!!! ก็ในเมื่อฉันในตอนนี้มันทั้งเสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่แล้วนี่ จะทำอะไรก็ไม่ได้! จะโวยวายจะต้อสู้เพื่อตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง!!! เอาสิ! เอาเล้ย! ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าฉันท้องขึ้นมา พวกนักการเมืองนักวิชาการพวกนั้นคงดีใจที่ฉันกำลังจะเพิ่มประชากรให้เขาอีกหนึ่งคน!

 

          ฉันเม้มปากกลั้นสียงสะอื้นให้เบาที่สุด น้ำตาไหลรินลงสู่พื้นพรมสีเทาจนพื้นที่เล็กๆ แถวนั้นได้แฉะไปด้วยน้ำตาของฉันที่ไหลพรากไม่หยุด

 

          อื๊อ~

 

          ร่างฉันเกร็งไปทั้งตัว เมื่อรู้สึกว่าเขาเลิกชายกระโปรงฉันขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ถลกกะ..กางเกง...กางเกงในตัวเก่งของฉันลงมาจนสุด ฉันที่ได้แต่นอนหลับตาแน่นก็กลั้นเสียงสะอื้นไห้ไม่ไหวอีกแล้ว ฉันเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม จิกมือไปที่พื้นพรมแน่นจนเจ็บร้าวไปทั้งมือ

 

          เหมือนกับได้ยินว่าเขาพูดอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะรู้สึกว่าร่างนั้นลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินออกไป นั่นจึงทำให้ฉันยอมลืมตาขึ้นมาและเหลียวไปด้านหลังเพื่อแอบมองร่างนั้นที่กำลังเดินออกไปจากห้อง

 

          “อ๊ะ!”

 

          เฮือก!

 

          ฉันสะดุ้ง รีบหันกลับมาทันทีที่จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจหันกลับมามองฉัน

 

          ฉันใจเต้นแรง เบิกตามองพื้นพรมตรงหน้าพลางคิดวุ่นวายอยู่ในหัวว่าเขาจะลงโทษอะไรฉันมั้ยนะที่ฉันบังอาจแอบมองเขาน่ะ ให้ตายสิอินฮยอง! นี่เขายังไม่ได้สั่งเสียหน่อยว่าห้ามแอบมองเขาน่ะ แล้วนี่เธอจะไปกลัวอะไรเขานักหนากัน!?

 

          “นี่ แล้วก็อย่าคิดหนีฉันไปอีกล่ะ นอนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ แล้วเดี๋ยวฉันจะกลับมา”

 

          หึ! ใครเชื่อก็โง่ล่ะ!

         

          “ฉันว่าเธอคงไม่โง่พอนะที่อยากจะเจ็บก้นอีกรอบ”

 

          เฮือก! O_O!

 

          ไอ้...ไอ้บ้าเอ้ย!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!! >[]<