FYC! ค่ายนี้มีแต่...

 
FYC 5
 
 
 
          “เดี๋ยวสิ”
 
          เฮือก! O_O
 
          ฉันที่กำลังจะเปิดประตูหนีออกไปจากที่นี่ต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจสุดขีด ที่จู่ๆ เอวน้อยของฉันก็ถูกลำแขนแข็งแกร่งตวัดรัดรอบให้เซเข้าไปหาปะทะเข้ากับแผงอกกว้างนั้น ตอนนี้หัวใจฉันเต้นตุ้บๆ รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้กับลมหายใจของคนข้างหลังที่เป่ารดอยู่แถวๆ ซอกคอ
 
          หะ...ให้ตายสิ นี่มันค่ายบ้าอะไรกันเนี่ย!
 
          “เอ่อ...ปะ...ปล่อย...ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันว่านี่มันต้องเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันแน่ๆ”
 
          ใช่! ฉันว่านี่จะต้องมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจผิดแหงๆ และถึงแม้ว่าเขาจะรู้จักชื่อฉันอ่ะนะ...แต่...แต่มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ! คู่หรอ? อาสาสมัครเหรอ? ไม่ใช่อ่ะ! เขาคนนี้ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั้น!
 
          ฉันกำหมัดแน่น เมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้กับใบหน้าฉันมากขึ้น และลมหายใจของเขา...มันก็เป่ารดใส่หูฉันจนตอนนี้ฉัน...ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวแล้ว!
 
          “ไม่นะ! ออกไป๊!!”
 
          วินาทีนั้นฉันตัดสินใจเบี่ยงหน้าหนีทันทีและพยายามกระชากแขนของตัวเองออกมาเพื่อดันให้เขาออกไปจากตัวฉันซะที แต่...แต่ฉันทำไม่ได้! เพราะลำแขนแข็งแกร่งที่กำลังรัดตัวฉันอยู่นั้นมันแน่นเสียยิ่งกว่าถูกงูรัดเสียอีก โอ๊ย! ฉัน...ฉันหายใจไม่ออกแล้วนะ
 
          O///O!!!
 
          ฉันหน้าร้อนผ่าว สะดุ้งเฮือกทันทีที่เขาเริ่มทำอะไรบางอย่างกับตัวฉัน...ริมฝีปากบางที่กำลังขบเม้มใบหูของฉันอย่างอ่อนโยน...ยั่วเย้า ก่อนที่ลิ้นอุ่นนั้นจะค่อยๆ ชอนไชเข้ามาในหูให้ลึกขึ้นทีละน้อย
 
          อึก...อื๊อ...ไม่...ไม่นะ! เธอต้องทำอะไรสักอย่างสิอินฮยอง ทำอะไรสักอย่างสิ!! ธ...เธออย่าปล่อยให้ผู้ชายบ้ากามคนนี้...มารังแกเธอแบบนี้นะ!
 
          “อื๊อ~!!! ยะ...หยุดนะ! พอซะที!”
 
          “อือ...” มีเสียงครางมาจากคนข้างหลัง ที่ยิ่งทำให้ฉันขนลุกเกรียว รู้สึกเสียบวาบไปทั้งตัว ลิ้นอุ่นนั้นเริ่มละจากหูของฉันแล้วค่อยลากเรื่อยมาตามแนวต้นคออย่างเชื่องช้า...อ้อยอิ่ง ฉันที่พยายามจะสู้กับการรังแกนั้นก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา เผลอยกมือขึ้นจิกแขนของเขาที่บัดนี้เริ่มคลายออกหลวมๆ หากก็เริ่มแล้ว...ที่จะขยับไปยังส่วนต่างๆ
 
          “อื๊อ! ไม่...อย่า...” ฉันได้ยินเสียงของตัวเองสั่นเครือจนน่าตกใจ ทั้งที่อยากจะตะโกนด่าเขาด้วยเสียงอันแข็งกระด้างและถ้อยคำหยาบคาย หากสิ่งที่ฉันได้ยิน มันกลับเป็นเสียงกระเส่าของผู้หญิง...ที่ฉัน...ฉันบังคับมันมันไม่อยู่!
 
          “เฮือก! O_O!”
 
          ฉันก้มลงมองมือขาวๆ ของเขาที่กำลังบีบเค้นทรวงอกของฉันอย่างเร้าความรู้สึกดิบให้มันมากขึ้นทีละเล็กละน้อย...ฉันตกใจตาลีตาเหลือก รีบพยายามดิ้นรน กระชากตัวเองให้ออกมาจากพันธนาการอันเหนียวหนึบนี้ ฉันใช้ช่วงจังหวะที่เขาเผลอบีบขยำทรวงอกของฉันอย่างเย้ายวนนั้น แล้วจึงค่อยรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีกระชากตัวเองให้ออกมาแล้วรีบเอื้อมมือไปเปิดประตูตรงหน้าเพื่อหนีให้เร็วที่สุด!
 
          แต่นั่น...ร่างกายอันปวกเปียกของฉันก็คงไม่ไวเท่ามือของชายบ้าตัณหาคนนั้นที่กระชากตัวฉันให้เซถลาเข้าแผงอกกว้างของเขา ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายผลักบานประตูนั้นปิดลงอย่างแรงจนฉันสะดุ้งเฮือก และทันทีที่ประตูไม้ถูกปิดลงต่อหน้า ร่างของฉันที่แทบจะไม่มีแรงต่อสู้อะไรแล้วก็ถูกผลักเข้าหาผนังห้องอย่างแรงโดยที่เขาก็พุ่งตัวตามเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
 
          มือหนาที่อยู่ไม่สุก...เริ่มรุกรานลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของฉัน และเรื่อยไปจนถึงสะโพกก่อนที่จะลงมือขยำเค้นคลึงอย่างยั่วเย้าอารมณ์...มือนั้นลูบต่ำลงไปอีก...เปลี่ยนมือไปทำเป็นปูไต่ที่วิ่งเร็วๆ ไปตามเรียวขาของฉันที่ซ่อนอยู่ภายใต้กระโปรงสั้นตามมาตรฐานโรงเรียน ฉันเผลอหนีบขาเข้าหากัน และเดาออกได้เลยว่าสีหน้าอันเหยเกของตัวเองนั้นมันน่าเกลียดแค่ไหน
 
          ฉันหอบหายใจด้วยความทรมาน ในสมองของฉันตอนนี้มันมีเรื่องหลายอย่างให้ขบคิดจนสับสนวุ่นวายเต็มหัวไปหมด ดวงตาอันพร่าเบลอเริ่มมองภาพตรงหน้าไม่ชัดเจนอย่างก่อนหน้า เนื้อตัวเริ่มอ่อนแรงแทบจะยืนไม่ไหวจนต้องเผลอยกมือขึ้นเกาะร่างหนาตรงหน้าไว้
 
          ไม่สนแล้ว ฉันไม่สนแล้วว่าเขาจะคิดว่าฉันให้ท่าเขาหรือไม่ แต่...แต่ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันแทบไม่มีแรงที่จะทำอะไรต่อแล้วนอกจากจิกมือลงไปขนลำแขนกำยำของเขาอย่างสะกดอารมณ์ดิบให้มันอยู่ลึกที่สุด ไม่...ฉันจะต้องไม่แพ้เขา นี่มันแค่วันแรกเองนะ! และนี่มันก็ยังไม่ได้เริ่มกิจกรรมด่านร่งด่านแรกอะไรเลยด้วย! เพราะฉะนั้น...ฉันต้องไม่แพ้เขาสิ!!! อื๊อ~ >_<     
 
           ติ๊ดๆๆๆ...ติ๊ดๆๆๆ
 
          “ฮึ?”
 
          ฉันปรือตามองคนตรงหน้าที่เลิกรังแกฉันไปแล้ว ตอนนี้เขากำลังล้วงหยิบโทรศัพท์จากกางเกงขึ้นมากดรับด้วยสีหน้ายุ่งๆ เหมือนขัดใจมากอย่างนั้น...
 
          “มีอะไร?”
 
          เขาทักปลายสายด้วยน้ำเสียงกระด้าง ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินผละห่างออกไปจากตรงนี้ด้วยคงเพราะไม่อยากให้ฉันได้ยินบทสนทนาพวกนั้น ฉันมองแผ่นหลังกว้างภายในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยืนหันหลังให้...ส่วนเรื่องคุยอะไรกับคนในสายนั้นฉันคงไม่จำเป็นที่จะต้องรับรู้หรอกนะ!
 
          ฉันหันไปมองประตู ก่อนจะหันไปมองไอ้ผู้ชายคนนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังคุยธุระไม่เสร็จ และหวังว่าจะไม่หันมามองฉัน...
 
          ฉันมองดูเขาสักพักให้แน่ใจ ก่อนที่จะหันกลับไปแล้วรีบเปิดประตูวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ด้วยความรวดเร็ว!  
 
          เจบี! ยองแอ! พวกแกอยู่ที่ไหน!? พวกแก...พวกแกอยู่ที่ไหน!? พวกแกรีบมาช่วยฉันได้มั้ย รีบมาช่วยฉันที ฮือๆๆๆ ใคร...ใครก็ได้อ่ะ! ใครก็ได้รีบมาช่วยฉันที!!!
         
          “เฮ้ย! นั่น...กลับมานะ! อินฮยอง!!!”