FYC! ค่ายนี้มีแต่...

FYC 13

 

 

 

 

          อีกแค่สี่วัน...เฮ้อ

       

          ฉันถอนใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะปิดโปรแกรมปฏิทินจนหน้าจอกลับมาโชว์รูปหน้าตัวเองเหมือนเดิม ตอนนี้ห้องทั้งห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงของเครื่องปรับอากาศฉันยังไม่ได้ยิน มันคงเป็นยี่ห้อแพงน่ะ ถึงได้มีแต่ความเย็น...ไร้เสียงใดๆ ทั้งนั้น

 

          ที่ฉันว่าเงียบเนี่ย ก็เพราะว่าวันนี้นายเจซัคไม่อยู่ เขาออกไปจากห้องตั้งแต่เช้า แล้ว โดยทิ้งเพียงโน้ตแผ่นสีเหลืองที่ติดไว้อยู่บนหน้าผากฉันแค่นั้น ในโน้ตนั้นบอกว่าเขาจะกลับมาให้ทันมื้อเที่ยง ซึ่งแน่นอนว่าฉันจะต้องเป็นคนทำ = =;;

 

          ฉันเดินเปื่อยๆ ทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนไปที่ตู้เย็นในครัว เปิดชั้นล่างดูว่ามีของสดอะไรมั้ย ฉันมองหาพวกเนื้อ พวกผัก ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เก็บของแห้งเพื่อดูว่าวันนี้จะกินข้าวหรือว่าจะกินอย่างอื่นดี...และนั่น คำตอบเพียงหนึ่งเดียวของฉันก็คือ กินข้าวเหอะ = =;;

 

          ฉันตวงข้าวใส่หม้อขนาดเล็ก แล้วนำมันไปหุง ก่อนจะหมุนตัวกลับมามองพวกของสดบนโต๊ะอีกครั้งว่าจะทำอะไรเป็นมื้อเที่ยงดี...อืม...นายนั่นไม่ค่อยชอบกินผักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็เห็นกินแต่เนื้อๆๆ ไข่ๆๆ หรือไม่ก็นม ผลไม้ก็กินน้อย เห็นเขาบอกว่าไม่ชอบ มันเปรี้ยวบ้าง หวานไปบ้างล่ะ สรุปก็คืออะไรที่เป็นพวกพืชผักผลไม้นี่อย่าทำให้เขาเลย เสียของ = =;;

 

          หรือว่าจะทำ...ทักกางจองให้เขากินดีนะ!?

 

          ว้าวๆๆๆ เอาเล้ยๆๆ >O< นานๆ ทีฉันจะลงมือทำเองเลยนะเนี่ย อิอิ นายนี่มีบุญซะจริง ได้กินทักกางจองฝีมือฉันด้วย โหะๆ >O< เอ่อ...คือ...ไม่ใช่ไรหรอก คือฉันอยากกินเองน่ะ อีกอย่าง...ไหนๆ เขาก็ไม่ชอบผักด้วย ส่วนเนื้อนั้นบอกรับได้หมด ฉันก็เลยขอทำทักกางจองล่ะนะ = =;; แต่...ฮืออออ...ฉันจะทำอร่อยสู้แม่ได้รึเปล่านะเนี่ย T3T

 

          แต่...ก็ช่างมันเถอะ!

 

ฉันเปลี่ยนมาเป็นยิ้มร่า เพราะอย่างน้อยก็ตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำทักกางจอง ฉันเดินไปล้างมือที่อ่างน้ำ ล้างให้สะอาดก่อนลงมือทำอาหาร...

 

          ...ฉันมองข้อมือตัวเองที่อยู่ภายใต้สายน้ำแรงฟู่ มองข้อมืออันขาวใสของตัวเองก็ให้นึกถึง...เพื่อนคนอื่นๆ

 

          ตอนนี้ฉันเองก็ยังนึกสงสัยอยู่ไม่หายว่า ทำไมฉันคนเดียว...ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ถูกล่ามโซ่ตรวน ซึ่งในขณะที่คนอื่นๆ นั้นต่างก็ถูกพันธนาการด้วยโซ่กันทั้งนั้น ส่วนเรื่องอิสระ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทุกคนจะได้รับสิทธิพิเศษเหมือนฉันรึเปล่า? คือไม่ใช่ไรหรอก...อย่างน้อยก็น่าจะได้กินอิ่มนอนหลับสบาย ไม่ถูกพวกผู้ชายพวกนั้น...ข่มเหง??

 

          ฉันถอนใจพลางส่ายหน้าไปมา ไม่อยากจะนึกต่อเลยว่าป่านนี้พวกยัยยองแอและเจบีจะเป็นยังไงบ้างนะ? เจบีน่ะ...คู่ของมันก็คือคนที่นายเจซัครู้จัก มันก็น่าจะสบายกว่าคนอื่นหน่อยๆ บ้างแหละ อย่างน้อยผู้ชายร่างสูงโปร่งท่าทางน่าจะใจดีคนนั้นก็คงไม่ทำร้ายจิตใจหรือร่างกายยัยเจบีหรอกนะ

 

          แล้วยัยยองแอล่ะ...เฮ้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งเซ็ง นี่ฉันอยากจะบอกว่าฉันไม่สามารถติดต่อยัยพวกนั้นได้เลยนะ ทั้งที่เงินในโทรศัพท์ของฉันก็มีเหลือเฟือ แบตฯ ก็ชาร์ตเตรียมไว้ทุกวัน สัญญาณ? ไม่อ่ะ! มันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับสัญญาณเลย เพราะทุกครั้งที่ฉันแอบโทร. ไปหาพวกมัน เสียงสัญญาณก็ดังตู้ดรัวทุกที มีอยู่สองอย่างคือถ้าสายไม่ว่าง ก็ต้องปิดเครื่อง...ซึ่งอย่างแรกนี่คงเป็นไปไม่ได้อ่ะ เพราะพวกมันจะคุยอะไรกับใครนักหนาทั้งวันทั้งคืน เป็นไปไม่ได้หรอก

 

          ฉันล้างมือเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง มองพวกของสดตรงหน้า ใช้สายตาและสมองคอยประมวลผลว่าจะทำอะไรก่อนดี แล้วนั่น...ฉันถึงได้เริ่มหั่นเนื้อไก่เตรียมไว้ก่อนเลย

 

          ผ่านไปราวๆ สักหนึ่งชั่วโมงได้...อาหารทุกอย่างก็เพิ่งจะได้ปรากฏอยู่บนโต๊ะกินข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ฉันมองข้าวสวยสองถ้วยใหญ่ที่วางไว้ประจำตำแหน่งของพวกเราสองคน มองเลยไปยังจานใส่ทักกางจอง ที่มีสีส้มสดออกแดงซอสด้วยความภาคภูมิใจ ^.^ และมองเลยไปยังจานใส่ผลไม้ที่มีทั้งแอปเปิ้ลแดงและเขียววางสลับสีกันอย่างงามหยดในจานสีดำนั้น ฮ้า~ ถ้าทำสวยๆ หน่อยเขาก็คงจะอยากกินขึ้นมาบ้างแหละน่า อิอิ ^^

 

          แกร็ก...

 

          อ๊ะ สงสัยจะมาแล้ว?

 

          ฉันชะเง้อหน้าออกไปมองเขาที่กำลังถอดรองเท้าอยู่หน้าห้อง ร่างสูงนั้นยังคงดูปกติ สีหน้าก็ยังดูปกติ เพียงแต่ไม่ได้ยิ้มไม่ได้เครียดอย่างที่ฉันเอาแต่นึกไว้ก่อนที่จะได้เห็นเขา ฉันรีบเดินซอยเท้าทำหน้าแป้นแล้นเข้าไปหาเขาอย่างโคตรเสนอหน้า เออะ = =;;

 

          “คุณ”

         

          ฉันเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่สดใส สีหน้านั้นก็ยิ้มกว้างซะจนหุบไม่อยู่เมื่อนึกถึงทักกางจองที่กำลังร้อนๆ และส่งกลิ่นหอมมาถึงตรงนี้ และฉันก็หวังว่าเขาจะชอบทักกางจองในฉบับของฉันนะ ฮ่าๆๆ

 

          “เป็นอะไรของเธอเนี่ย หะ? ยิ้มอยู่ได้” เขาถามเสียงกลั้วหัวเราะขณะเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น...อะ...อ่าว แล้วเขาไม่กินข้าวก่อนเหรอ? ไหนบอกว่าจะกลับมาให้ทันมื้อเที่ยงไง ซึ่งนั่นมันก็หมายความว่าเขาจะกลับมากินข้าวที่นี่ไม่ใช่เหรอ???

 

          ฉันเดินตามเขาไปติดๆ ยื้อยุดแขนเขาให้ลุกขึ้นมา

 

          “นี่คุณ...ลุกขึ้นไปกินข้าวก่อนเถอะ ฉันอุตส่าห์ทำทักกางจองไว้ให้คุณด้วยนะ เร็ว...” ฉันพยายามที่จะยกแขนอันหนักอึ้งนั้นขึ้นมา แต่เขาก็ยังทำนั่งนิ่ง มีเพียงแค่ใบหน้าเท่านั้นที่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เขาถอนใจนิดๆ

 

          “เธอไปกินเถอะ ฉันยังไม่หิวน่ะ”

 

          “อ้าว!”

 

          เฮ้ย! ได้ไงกัน นี่ฉันอุตส่าห์ลงมือทำทักกางจองด้วยตัวเองเลยนะเฟ้ย ของโปรดของฉันเลยนะเนี่ย และอีกอย่าง...มัน...มันก็อร่อยด้วยอ่ะ! ไม่บ่อยนะที่ฉันจะทำมันได้อร่อยขนาดนี้อ่ะ ฮืออออ T^T แล้วนี่นายจะมาไล่ฉันให้ไปกินคนเดียวอีก มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ TOT

 

          “คุณ...แต่ฉันอยากให้คุณไปกินอ่ะ วันนี้ฉันอุตส่าห์ลงมือทำทักกางจองเลยนะ T^T”

 

          ฉันยังไม่เลิกที่จะดึงแขนเขาไว้อย่างนั้น นายเจซัคไม่ได้ว่าอะไร เขาทิ้งหลังพิงโซฟาอย่างกับคนเหนื่อยล้าเอามากๆ แล้วหลับตาลง

 

          “แต่ฉันยังไม่อยากกินหนิ เธอไปกินก่อนเถอะ ฉันอยากนอนพักสักครึ่งชั่วโมง”

 

          ฉันเบะหน้าด้วยความน้อยใจ พอเห็นเขานั่งหลับตา นิ่งไปนาน...ก็รู้ว่าเขาคงหลับไปแล้วจริงๆ นั่นฉันถึงได้ยอมปล่อยแขนของเขา ก่อนจะเดินคอตกกลับเข้าห้องนอนไป...เออ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน แล้วงี้ฉันจะไปกินลงได้ยังไงคนเดียว

 

 

………………………………………………………………….

 

 

          “อินฮยอง นี่ ตื่นเร็วๆ สิ เดี๋ยวทักกางจองของเธอก็เย็นชืดหมดหรอก ตื่นนนน”

         

ฉันไม่รู้ว่านี่เวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วกับการที่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ที่เดินหงอยๆ เข้ามาทิ้งหน้าลงกับเตียง ตอนนี้ถ้าฉันไม่ฝันไป ไม่คิดไปเอง...ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินเสียงใครสักคนเรียกอยู่ใกล้ๆ แรงเขย่าเบาๆ ที่ไหล่ และไหนจะกลิ่นหอมของ...

 

          ฟุดๆ ฟิดๆ =..=

 

          อา...กลิ่นเหมือนทักกางจองเลย *o*

 

          หะ? ทักกางจองงั้นเหรอ? =_=

 

          พรึ่บ!!!! O_O!!!

 

          ฉันกระเด้งตัวดีดลุกขึ้นทันทีโดยไม่ทันระวังใครอีกคนที่นั่งอยู่ขอบเตียง ส่งผลให้หัวฉันไปกระแทกคางเขาเข้าอย่างแรง โอ๊ยยยย....เจ็บๆๆๆ คนบ้าอะไรวะเนี่ยคางแข็งชะมัด!T-T

 

          ฉันลูบหัวตัวเองป้อยๆ ปากก็ร้องซี้ดด้วยเพราะมันเจ็บจริงๆ แต่อีกคนนี่สิ...พอฉันนึกขึ้นได้ว่าเขาก็คงเจ็บเหมือนกัน...พลันร่างทั้งร่างก็รู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว ฉันค่อยๆ เหลือบตามองคนตรงหน้าที่ยังนั่งนิ่ง ไม่ได้ลุกไปไหน พอมองขึ้นไปเรื่อยๆ ถึงได้เห็นเขานั่งกุมปากตัวเองอยู่ พร้อมด้วยสายตาอาฆาตเบาๆ

 

          เออะ...ตาย...ตายแน่ๆ  ยัยอินฮยองเอ๊ย T^T

 

          “ไป-กิน-ข้าว!”

 

          เสียงรอดไรฟันที่ดังอู้อี้ๆ อยู่หลังมือนั้นทำให้ฉันตัดสินใจยิ้มแป้นข่มความกลัวไว้ก่อน ก่อนที่ฉัน...จะรีบถลาลงจากเตียงแล้ววิ่งแจ้นหนีหายเข้าไปในห้องน้ำทันที!

 

          ฉันที่วิ่งเข้ามาหลบภัยอยู่หลังประตูห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็ได้แต่ยืนหอบหายใจถี่รัวด้วยความตื่นเต้น หนึ่งเลยล่ะ...ฉันกลัวเขามากเวลาเขาโกรธ ไม่ว่าจะโกรธจริงรึปลอมนั่นล่ะ แต่เพราะเขาตัวใหญ่ไง เวลาจะทำอะไรมันก็เลยดูน่ากลัวไปหมดสำหรับฉัน = =;; และสอง...ฉันรู้สึกผิดที่ตัวเองดันไปทำเขาเจ็บแบบนั้น เฮ้อ...ไม่น่าเล้ย ไม่น่ารีบร้อนเพราะได้กลิ่นทักกางจองเลย T^T

 

          ฮึ? ทักกางจอง...

 

          “อินฮยอง นี่ ตื่นเร็วๆ สิ เดี๋ยวทักกางจองของเธอก็เย็นชืดหมดหรอก ตื่นนนน”

 

          เอ๊ะ? นี่หรือว่าเขา...เขาจะอุ่นทักกางจองให้? งั้นเหรอ O_o?

 

          ฉันยิ้มกว้างกับตัวเอง รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทั้งที่ก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าจะเขินทำไม บ้าและ! บ้าไปแล้วฉันนนนน กรี๊ดๆๆๆๆ >///<

 

          “นี่ ไม่ใช่ว่าไปหลับต่อในห้องน้ำล่ะยัยขี้เซา?”

 

          ฉันชะงักกึก หยุดความเขินไว้แค่นั้นทันทีที่เสียงทุ้มตะโกนดังเข้ามาถึงในนี้ ฉันกระตุกยิ้มที่มุมปาก ยิ้มแสยะที่กลั่นออกมาจากความหมั้นไส้!

 

          ฉันหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับประตูห้องน้ำแล้วตะโกนสุดเสียง

 

          “นี่คุณ! ฉันตื่นแล้วจริงๆ นะ! และฉันก็ไม่ได้ขี้เซาอย่างที่คุณว่าซะหน่อย!!”

 

          ว่าเสร็จก็ลองเงี่ยหูฟังว่าเขาจะโต้กลับมาอีกมั้ย หากสิ่งที่ฉันพยายามจะฟังก็ไม่มีให้ได้ยิน เงียบ...เงียบไปแล้ว สงสัยเขาจะออกไปจากห้องนอนแล้วมั้ง เออ ก็ดี ฉันจะได้ล้างหน้าล้างตาสักที

 

          ฉันเปลี่ยนใจหมุนตัวกลับมาที่อ่างล้างหน้าสุดหรู แตะก๊อกเปิดน้ำแรงฟู่ แล้ววักน้ำขึ้นมาล้างหน้าลวกๆ

 

          “หรอ แล้วไอ้ที่ฉันต้องเสียเวลามานั่งปลุกเธอตั้งสิบห้านาที่นี่...เขาไม่เรียกว่าคนขี้เซาใช่มะ?”

 

          เสียงนั้นดังอยู่แค่หน้าประตูนี่เอง ฉันชะงัก ตวัดสายตาขึ้นไปมองเงาประตูในกระจกก่อนที่จะหมุนตัวกลับไปเปิดประตูผั่วะ

 

          “นี่คุณ...!!! O///O”

         

          ฉันผงะไปทันทีเมื่อพอเปิดประตูเข้ามาแล้วก็เผยให้เห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนเท้าศอกอยู่กับขอบประตูนั่น เขาส่งสายตาพราวระยับมาให้ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

 

          เออะ ให้ตายสิ หัวใจเต้นแรงชะมัดเลยง่ะ!

 

          “ทำไม...ฉันทำไม?” เขาถามพลางทำสีหน้ากวนประสาท ยังคงยืนรอคำตอบที่ฉันเองก็ลืมไปแล้วว่าจะด่าเขาว่าอะไร เอ่อ...นี่...นายคิดจะใช้ความสูงใหญ่ของตัวเองเข้าข่มร่างเล็กๆ ของฉันใช่มั้ยเนี่ย T-T

 

          ฉันค่อยๆ เหลือบตาขึ้นมองเขาก่อนจะยิ้มแหยๆ หลังจากที่สายตาก็ได้ลองประเมินดูแล้วว่าขนาดตัวของคนตรงหน้านี้ถ้าคิดจะทำอะไรแล้วก็คงทำได้ซำบายๆ เลยอ่ะ = =;; เพราะงั้น...ยิ้มตัดบทดีกว่า

 

          “ฮี่~ ^o^”

 

          นายนั่นกระตุกคิ้วเข้าหากัน สีหน้าแปลกๆ นั้นมีให้เห็นไม่นานนัก เมื่ออยู่ดีๆ เขาก็...

 

          จุ๊บ!

 

          อุ๊!? O.O!!!

 

          “!!!...เอิ่บ...”

 

          ฉันเบิกตาโพลงมองใบหน้าแดงระเรื่อของคนตรงหน้าแล้วก็ได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว! ฉันมองนายเจซัคที่เบือนหน้าหนีไปนิดๆ พลางยกมือขึ้นมาขยี้จมูกนิดหน่อย (ขยี้ทำไม?) นั่นล่ะ ก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับมา มันเป็นใบหน้าที่ดูแปลกๆ พิกล...คือ...

 

          หน้านิ่ง...

 

          เย็นชา...

 

          ตายด้าน...

 

          แต่หูแดง...?

 

          “เอิ่บ...ไปกินข้าวได้แล้วยัยเตี้ย - -”

 

          เขาพูดเสียงเรียบ หน้าตาย ก่อนที่จะรีบหมุนตัวเดินหนีออกไปจากตรงนี้ทันที โดยปล่อยให้ฉันที่ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนี้ได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจ ฮะ...เฮ้ย! คือแบบว่า...เมื่อกี้นี้เขา...เขาจุ๊บฉันใช่มะ???

 

          ฉันสะดุ้งสุดตัวเผลอยกมือขึ้นมาคลำที่ปากตัวเองก็ให้รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นไปอีก เฮือก! O///O จริงๆ ด้วยแหละ!

 

          ฉันกระพริบตาปริบๆ รีบถลาออกมายืนอยู่หน้าห้องน้ำก็ไม่เห็นร่างสูงแล้ว นี่อย่าบอกนะว่า...เขา...เขาก็เขินเหมือนกันอ่ะ???

 

          ฮ่าๆ ฮ่าๆ

 

          กรี๊ดดดดดด!!!>///<  ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย น่ารักง่า!!!~ ๐>O<๐