Forever

     "นี่จูรี ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย"
     "อะไร ทำยังไงของเธอ  อ่ะ ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดเลยน่ะ  เธอเอาแต่บ่นอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว ฉันกับมินอายังไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะ  ใช่ไหมมินอา "
     "อืม ใช่เธอมีอะไรไม่สบายใจก็พูดมาเถอะเดื๋ยวพวกเราช่วยเอง"
     "จริงน่ะ พวกเธอจะช่วยใช่ไหม"
     "ใช่ ช่วยยยยยย"
     "ฉันจะทำยังไงดี ฉันชอบฟ้าลั่นมา 4 ปี ตอนนี้ก็จะจบ เข้ามหาวิทยาลัยกันแล้ว อยากบอกให้รุ้ไปเลยแต่ไม่รู้ทำยังไงดีอ่ะ พวกเธอพอมีวิธีไหมอ่ะ"
     "แย่หน่อยน่ะ  พวกเราไม่เคยสารภาพรักกับใครอ่ะ เฮ้อ!!!!!!!!  เธอพอมีวิธีไหมมินอา"
          ในขณะที่ทุกคนกำลังปรึษาหารือกัน มินอาก็หมกมุ่นกับโทรศัพท์  ทำเอาเราสงสัยกัน
     "เธอกำลังทำอะไรอ่ะมินอา" จูีรีเอ่ยขึ้นมา
     "กำลังหาความหมาย ของคำว่าสารภาพรักอ่ะ"
     "โถ่!!!!!  มินอาผู้ไม่เคยรู้" จูรีทำหน้าอนาถใจ   
          แต่คนที่หน้าอนาถมากกว่าคือฉันคนนี้  ชอบเขามาตั้ง4ปี แต่ไม่เคยบอก เอาแต่มองไปวันๆ คิดแล้วเหนื่อยใจ T_T
     ณ ร้านขายบะหมี่  ธุรกิจส่วนตัวของพ่อยูริน
     "พ่อค่ะ หนูมีอะไรอยากปรึกษาหน่อยอ่ะค่ะ"-_-
     "มีอะไรหรอ  วันนี้ลูกดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยน่ะ มีเรื่องเครียดหรอ"
     "เปล่าค่ะ  พ่อค่ะหนูขอถามอะไรหน่อยสิค่ะ"
     "ว่ามาสิ"
     "พ่อค่ะตอนพ่อสารภาพรักกับแม่ พ่อทำยังไงหรอค่ะ???"
     "ถามทำไมล่ะ  เอะ!!หรือว่าลูกจะไปสารภาพรักกับใคร"
     "เปล่าค่ะ  คือเพื่อนของหนูเขามีคนที่ชอบน่ะค่ะ เขาก็เลยมาปรึกษาหนูว่าทำยังไงถึงจะบอกความรู้สึกกับเขาได้   หนูก็ไม่รู้ทำยังไงก็เลยมาปรึกษาพ่ออ่ะ"
     "ตอนที่พ่อสารภาพกับแม่พ่อพาแม่ไปขับรถเล่น ตอนนั้นแม่เขาตกใจมาก พ่อขับรถหวาดเสียวมากเลยล่ะ  พ่อเลยถามแม่เขาว่าแม่เขารักพ่อรึเปล่า แม่เขาก็บอกว่าพูดอะไรตอนนี้เกือบตายรุ้ไหม
พ่อก็เลยบอกแม่เขาไปเลยว่าพ่อรักแม่"
     "เฮ้อ!!! ดูแล้วการสารภาพรักของพ่อคงไม่เหมาะสำหรับเด็กม.ปลาย อ่ะค่ะ"
     "เอาอย่างนี้   เขียนจดหมายรักไง ส่งให้เขาไปเลย พ่อว่าวิะีนี้เวิคสุดแล้ว"
     "ใช่แล้ว  วิธีนี้แหละ ขอบคุณค่ะพ่อ"*_*
          ณ  parang  hight school
     "นี่!!  ยุรินเธอแน่ใจน่ะว่าเธอส่งให้เขาแล้วหน่ะ"
     "แน่ใจสิ   ฉันเป็นคนเอาจดหมายนั่นไปใส่ในล็อกเกอรืของเขาด้วยตัวเองเลยน่ะ"
     "หรือว่าเขาจะไม่เห็นจดหมายของเธอ  เธอวางไว้ดีหรือเปล่า" ทำไมมินอาพูดอย่างนั้น ชอบทำให้ฉันสังหรณ์ใจอยู่เรื่อยเลย
     "มินอาเธอชอบพูดเป็นลางอยุ่เรื่อยเลยน่ะ"
ในขณะที่พวกเรากำลังพูดคุยถึงเรื่องจดหมายกันอยู่นั้น   ฟ้าลั่น หนุ่มป๊อปของเรา(บ้าจริงของเราที่ไหน ของโรงเรียนต่างหาก >///<)
     "นั่นไงฟ้าลั่นมาแล้ว" จูรีหันไปมองคนที่กำลังเดินมา แล้วชี้ไปที่คนนั้น
ทำไมฟ้าลั่นถึงหล่ออย่างนั้นน่ะ  เหมือนเทพบุตรจุติลงมาเลยอ่ะ>//<
     "ยูรินนนนนน   ยูรินนนนน"  จูรีแหกปากทำไมเนี่ย!!!!
     "เธอจะแหกปากทำไมจูรี หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ"
     "ยูรินนนนน  ยูรินนนนนน  ยูรินนนนนน อุบ...อือๆๆๆๆ  "
          ในขณะที่จูรีแหกปากฟ้าลั่นก็กำลังขึ้นชั้นบน แต่ก็ต้องละความสนใจมาที่จูรี  
     "เธอบอกว่าใครน่ะ ที่ชื่อยูริน"เสียงอันสุขุมของฟ้าลั่นทำให้ฉันเย็นไปทั้งตัว 
     "คนนี้ไง คนที่นั่งอยู่ข้างฉันไง"จูรีบอกพร้อมแสดงท่าทางชี้นิ้้วมาที่ฉัน
     "เธอชื่อ ยูรินใช่ไหม??"
          ฉันทำหน้างงแก้กลัวไปก่อน แล้วค่อยพยักหน้า
     "ใช่ ฉันเอง"
          พอฟ้าลั่นมั่นใจว่าใช่ ก็เดินลงมาหาฉัน แล้วส่งจดหมายมาให้
     
 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)