[ํYaoi]อย่าเล่นตัวนัก..ไม่งั้นจะเจ็บ...(ตัว)

 
 
2
 
[Prince’talk]
            “ไอ้ปริ้นซ์แมร่งเฟคจัดว่ะ”พอพิธีจบผมก็เดินออกมารวมตัวกับพวกเพื่อนผมทันที คำทักทายช่างกินใจเสียเหลือเกิน
          “วอนหาตีนแต่เช้าเลยนะมึงอ่ะ ไอ้เวฟ”ผมสวนกลับ
            “หยอกเล่นขำๆน่า”มันว่า
            “กูว่าไปเหอะอยากหลับละ”ไอ้อ้นออกปากชวน ที่มันบอกไปเหอะนั่นไม่ได้ว่าไปเข้าห้องเรียนนะ มันจะชวนไปนอนที่ห้องทำงานผมนั่นน่ะสิ
            “ไอ้สัส! มึงนี่เอาแต่นอนอย่างเดียวเลยนะ”ไอ้กายว่าไอ้อ้น
            โอ๊ะ! ผมลืมแนะนำตัวเหรอเนี่ย ผมปริ้นซ์ครับ ประธานนักเรียนสุดหล่อ สุดฮอต ใครเห็นต้องหลง บ้านโค-ตะ-ระ รวยครับ ไม่ได้อวดนะมีคนบอกมางี้(แหลลลลลล) เมื่อกี้ผมออกไปตอนแล้วนะครับที่ขึ้นไปบนเวทีนั้นไง จำได้กันป่าว(ไม่จำว้อย!)ใครจำไม่ได้กลับขึ้นไปอ่านด่วนๆ(อย่าเยอะได้มะเปลืองหน้ากระดาษ)ผมว่ากลับเข้ามาในเรื่องดีกว่าครับ(ดีมาก!)
            ตอนนี้ผมกำลังจะเดินไปห้องทำงานผมครับ เป็นประธานก็ต้องมีห้องทำงานส่วนตัวสิถูกมั้ยล่ะ เนอะถูกต้องที่สวด(เอิ่ม…พระเอกเราคิดเองเออเองนะคะไม่ต้องสน ถ้ารำคาญบอกได้เดี๋ยวเปลี่ยนตัว โฮะๆ ไรท์ล้อเล่นนะเออ)
            “เห้ย!มึงดูนั่นดิ ผู้ชายไรวะแมร่งสวยชิบ(ไม่ใช่ชื่อนายเอกเรานะคะ)หาย”ไอ้เวฟว่าแล้วชี้ไปที่ไอ้เด็กตัวเล็กๆที่เดินอยู่รั้งท้ายกลุ่ม อืม…นั่นผู้ชายจริงๆเหรอวะนั่น
            “ทำไมโงนเงนเหมือนจะล้มอย่างนั้นวะ”ไอ้กายออกความคิดเห็น เออจริงด้วยว่ะ เพื่อนมันก็ไม่สนใจเดินไปคุยไปไม่หันกลับมาสนใจเพื่อนมันเล้ย อ้าวๆและวินาทีนั้นเองไอ้ตัวเล็กนั้นก็ล้มตัวลง…
ตุ้บ!
            “เฮ้ย!เป็นไรวะ”ไวเท่าความคิดผมพุ่งตัวเข้ามารับไอ้เด็กนี่ไว้ทัน ทำไมหน้ามันซีดแบบนี้วะ มันอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็เงียบไป เชี่ย!
            “ชิฟฟฟฟฟฟฟ!”ใครวะมาชิบพ่องชิบแมร่แถวนี้ ผมหันไปมองพวกเพื่อนมันที่ทำหน้าตาตื่น
            “กูว่าแล้วไง”เพื่อนมันคนหนึ่งกุมขมับตัวเอง
            “กูว่าพาน้องเค้าไปโรงพยาบาลเถอะว่ะ”เพื่อนผมที่รีบเดินเข้ามาสมทบแสดงความคิดเห็น
            “ไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาดพามันไปห้องพยาบาลก็ได้”เพื่อนมันอีกคนโพล่งขึ้นทันที
            “ทำไมวะ ทำไมไปโรงพยาบาลไม่ได้วะ”ไอ้เวฟเพื่อนผมถาม
            “กะ…ก็…เถอะน่าเอามันมาเดี๋ยวผมพาไปห้องพยาบาลเอง เพื่อนพวกผม”เพื่อนไอ้ตัวเล็กมันย้ำ
            “อย่างพวกมึงเนี่ยนะเตี้ยๆกันทั้งนั้น”ผมว่า ก็จริงๆนะพวกเพื่อนไอ้ตัวเล็กนี่มีแต่เตี้ยๆ จะมีสูงก็แค่ไอ้ผิวสีแทนนี่คนเดียวแต่ยังไงก็เตี้ยกว่าผมอยู่ดี
            “ผมไม่เตี้ยนะครับ ผมจะพาเพื่อนผมไปเอง”ไอ้ผิวสีแทนว่า
            “แล้วพวกมึงรู้จักทาง?”ผมถาม
            “เอ่อ…นั่นดิ”ไอ้เด็กอีกคนทำหน้าเหมือนพึ่งคิดได้
            “งั้นกูพาไปเอง พวกมึงตามมาเป็นพอ”ผมบอกพวกมัน
            “แต่…”
            “น้องพี่ว่าน้องตกลงเถอะเพื่อนน้องจะตายห่าอยู่ละ”ไอ้อ้นประชด โห!ไอ้นี่ทุกครั้งมันจะเงียบๆหน้ามึนๆนะแต่คราวนี้กลับพูดแฮะ
            “ก็ได้ครับ”เพื่อนมันยอมตกลง ผมเลยรีบจ้ำอ้าวไปทางห้องพยาบาลที่อยู่ไม่ไกล ไอ้นี่มันผู้ชายจริงๆเปล่าวะทำไมตัวเบาหวิวงี้วะเนี่ย ผมคิด แต่ก็น่ารักดี เฮ้ย!ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย
            ผมเดินเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วตรงไปที่เตียงก่อนจะวางไอ้เด็กนี่อย่างเบามือ อาจารย์ห้องพยาบาลไปไหนนะ
            “เอ่อ…ขอบคุณนะครับพี่ปริ้นซ์เดี๋ยวพวกผมจัดการกันต่อเองพี่ไปเถอะครับ ผมเกรงใจน่ะ”เพื่อนไอ้ตัวเล็กว่า
            “อืม”ผมตอบรับแล้วหันไปมองไอ้ตัวเล็กที่หลับตาพริ้มไม่รู้สึกตัว ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพยาบาลโดยมีพวกเพื่อนผมตามหลังมา
            “ใจดีผิดปกติว่ะ”พอพ้นห้องพยาบาลมาหน่อยปากเสียๆของไอ้เวฟก็ทำงาน
            “นั่นดิ สนใจล่ะสิ”ไอ้กายแซว ผมได้แต่ตีหน้านิ่ง
            “สนใจไรพวกมึง กูแค่เห็นว่าเป็นเด็กใหม่ไม่รู้จักทางเลยพามาส่ง”ผมตอบพวกมันไป แต่พวกมันทำหน้าประมาณว่า ‘อ้อเหรอ’
            “หึ”ไอ้อ้นแค่นหัวเราะ ได้ทีล่ะรุมกันใหญ่อย่าให้ถึงคราวกูแล้วกัน
            แต่ไอ้เด็กนั่นน่ารักจริงๆนะ…ลองหาข้อมูลดูดีกว่า หึหึ (หัวเราะได้น่าตบ(จูบ)มาก)