Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่6
การต่อสู้อลวนกับห้องเรียนอลเวง1
(ข้อเสนอสุดท้าทาย)
 
                "สิ่งที่พวกเราต้องการก็คือการต่อสู้ให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยยังไงละ!!"
 
       สิ่งที่คาโซคุพูดนั้นไม่ได้เกินความคาดหมายของพราวเท่าไหร่ เธอก็คิดไว้แล้วละนะ ว่าท้าออกมาขนาดนนี้คงไม่แคล้วมาท้าแหงมๆ เธอแล้ว   กริฟฟรินน่ะพร้อมเสมออยู่แล้วแต่มันติดอยู่ที่ว่า
 
                "นี่นาย พวกฉันน่ะไม่ขัดข้องหรอกนะ ฉันว่าเพื่อนนายก็คงจะพอรู้ความหนักของหมัดที่ฉันเคยให้ไปแล้ว และแน่นอนว่ากริฟฟรินหรือเพื่อนของฉันก็พร้อมเสมอ แต่....เราจะสู้กันได้ยังไง ในเมื่อที่นี่มีกฏระเบียบอยู่นะ"
 
        ใบหน้าของกริฟฟรินนั้นออกอาการตกใจเล็กๆ ฉันเดาว่าเจ้าตัวคงจะลืมละมั้งว่าเรามาอยู่ที่โรงเรียน ไม่ใช่สถานที่ต้อสู้= =; แต่ทำไมกันนะ หน้าของผู้ชายทั้งสองถึงดูไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลับทำท่าจะหัวเราะอีกต่างหาก
 
                "ฮ่าๆๆ สาวน้อย ฉันไม่นึกมาก่อนเลยนะ ว่าเธอจะคิดอะไรแบบนี้ได้ด้วย"
                "หมายความว่าไงย๊ะ กล้าดียังไงถึงมาว่าเพื่อนของฉัน!"
 
         กริฟฟรินเหวใส่อีตาขี้หลีนั้นอย่างเหลืออด ฉันควรจะภูมิมั้ยเนี่ยที่มีเพื่อนที่รักฉันขนาดนี้ หรือฉันควรจะเสียใจที่มีเพื่อนที่เลือดร้อนได้ที่เร็วแบบนี้กัน = =;
 
               "ไม่ต้องกลัวไปหรอก แต่เอ๊ะหรือว่าเธอกลัวจะแพ้พวกเรากันละ"
 
    จึก! (ความอดทนขาดเส้นที่หนึ่ง)
 
                 "มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องกลัวนายมิทราบ นายต่างหากลึกๆก็กลัวพวกเราใช่ไหมละ เนอะ กริฟฟริน"
 
          ฉันหันไปมองกริฟฟรินที่บัดนี้กำลังต้อปากต่อคำกับอีตาขี้หลีอย่างสนุกปาก ฉันว่าเธอน่าจะชอบการโต้เถียงหรือชกต่อยนะ เหมือนยากูซ่าเลยอะ ถ้าพราวมาเห็นฉันว่าเธอคงตกใจกลัวเป็นลมไปอีกรอบแหงมๆ
 
                  "นั่นสินะ...เหตุผลอะไรกันนะ ^^"
 
     จึก! (ความอดทนขาดเส้นที่สอง)
 
                  "หึ!คนขี้ขลาดอย่างนายน่ะนะ ที่กล้ามาท้าฉัน ฉันว่าตอนเจอกันครั้งแรกมันคงไม่ทำให้นายเข็ดสินะ เล่นนอนสลบเป็นเจ้าชายนิทราตั้งนานสองนานนินา"
                  "อ้อเรื่องที่มี'ช้างยักษ์'หล่นมาทับฉันน่ะเหรอ ฉันว้าช้างตัวนั้นคงหนักประมาณ 70 กิโลละมั้ง ก็ตัวหนักซะขนาดนั้นนี่เนอะ..."
 
      จึก! (ความอดทนเส้นสุดท้าย....ขาด!!!)
 
                  "นี่!! นายกล้าหาว่าฉันหนัก70 เร๊อะ เฮ๊ะๆ แต่ว่านะ ก็คนที่หนัก70คนนี้แหละ ที่ทำให้คนแถวๆนี้สลบไปไม่รู้ลืมเลย อ้อ แล้วนายอย่ามาสะเออะเรื่องส่วนตัวของฉันให้มากนักเลย หึ 70 งั้นเหรอกล้ามากนะที่บังอาจมากล่าวหาหุ่นอันบอบปากของฉัน"
 
           ฉันตอกกลับไปอย่างฉุนขาด แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็เป็นเช่นเดิม รอยยิ้มอันกวนประสาทนั่น หมอนั่นมันยิ้มอะไรของมันกันนะ เป็นบ้ารึไง โว้ยยยยย ไอ นักเขียนงี่เง่ารีบเอาฉันออกไปที่แห่งนี้สักทีสิโว้ยยย // แกบังอาจมาว่าฉันงี่เง่าเร๊อะ ยัยนางเอก ฉันเป็นคนเขียนเรื่องนะโว้ย =[]=++ (นักเขียนขอแทรกแทรง)
 
            และแน่นอน หมอนั่นก็ยังคง ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม และยิ้ม โว้ย หงุดหงิดโว้ย
 
                   "อ้าวๆอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ แต่สรุปแล้วเธอก็คงไม่กล้ารับข้อเสนอของการท้าดวลของฉันสินะ เห้อน่าเสียดายจริงๆเราก็คาดหวังไว้สูงแต่คง.."
                   "ใครบอกนายว่าฉันไม่ตกลง!!"
 
            ไอหมอนั่นทำหน้าตกใจสุดขีด แถมเป็นท่าทางที่ชวนต่อยที่สุด!!! จะตามไปลากหรือกระชาก! อีตาขี้หลีออกมา และเดินไปลากกริฟฟรินมา ส่วนอีตาขี้หลีก็กลับไปหาเพื่อหรือไอผู้ชายปากเสียคนนั้นตามระเบียบ
 
                    "อะห๊า แสดงว่าเธอตงลงสินะสาวน้อย"
                    "ใช่ พวกฉันตกลง แล้วเราจะมาประลองเรื่องอะๆไรกันละ"
 
              อีตาขี้หลีหันไปหานายปากเสียนั่นทั้งสองคนยิ้มเล็กน้อย แต่ฉันแอบเห็นอีตาขี้หลีนั่นหน้าซีดไปนิดๆ สรุปสองคนนั้นมันคุยอะไรกันแน่เนี่ย
 
                    "เรื่องที่พวกเราจะมาประลองกันก็คือ การทำคะแนนสอบ!!"
                    "ห๊ะ! นายหมายความว่าไง คะแนนสอบเนี่ยนะ"
                    "ใช้แล้ว! คาโซคุ ฉันว่าแกลองคิดดูดีๆเถอะ = =;"
 
               กริฟฟรินและอีตาขี้หลีนั่นตะโกนออกมาอย่างสุดกำลัง ดูเหมือนว่าทั้งสองจะมีจุดอ่อนที่ตรงนี้สินะ เหอะๆ ก็เหมาะกันดีอะน้า
 
                     "ตกลง ฉันรับคำท้า!"
                     "เห้ยโออาน่าเอาจริงดิ!!"                    
                     "โอเค ดีมาก  พรุ่งนี้จะเริ่มเข้าห้องเรียน ฉันหวังว่าพวกเธอจะทำได้ดีนะ"
                     "แน่นอน พวกฉันไม่มีทางแพ้แน่นอน"
 
               หลังจากนั้นฉันและอีตาปากเสียนั่นก็ลากเอาเพื่อนๆของตัวเองกลับทันที//แต่กริฟฟรินดเหมือนจะเครียดมากกว่าสดใสอะนะ ส่วนพราวยังสลบเหมือนเดิม หลังจากกลับมา เพื่อนทั้งสองของฉันคนนึงก็ทำท่ากลัว อีกคนทำท่าเหมือนจะตาย น่าประทับใจในท่าทางของแต่ละคนจริงๆ แต่ก็นะ ตอนนี้ในหัวของฉันมันคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ไม่หยุดเลยละ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว โรงเรียนใหม่งั้นเหรอเป็นที่ที่น่าสนุกเสียจริง ฮิฮิ
 
                ผ่านไปสักพัก ทึกคนก็เริ่มทยอยเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวของแต่ละคน ที่แห่งนี้หรูอย่างถึงที่สุดเลย ขนาดเตียงก็เป็นผ้าเนื้อดี แถมหัวเตียงยังเป็นท้องคำแท้อีก อะไรมันจะไซโซโก้เก๋นางเอกลิเกยังตกเก้าอี้ขนาดนั้นนะ เอาละ.......zZZZZ  (หลับดีกว่า...ครอกฟี้.....)
 
       กรี๊งงงงงงงงงงงง!!!
 
               แน่นอนว่าขึ้นชื่อว่าโรงเรียน มันคงจะได้ตื่นสายกว่า6อยู่หรอก โฮๆๆ ชีวิตของฉันน่าสงสารเสียจริงๆ คนปลุกฉันและกริฟฟรินจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก พราว พวกเราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เตรียมของและรีบออกไปทัยที (โชคดีที่ชุดโรงเรียนนี้พอถึงเวลาเข้าห้องเรียนก็จะให้พวกเราใส่เสื้อโค๊ตของโรงเรียน) ห้องเรียนที่พวกเราไปนั้นอยู่ตึกกลาง แน่นอนว่าพวกเราไม่มีทางเดินไปแน่นอน แม้ว่ามันจะใกล้ไกลแค่ไหน ก็แหมพวกเราก็มีเวทมงเวทมนต์อะไรแบบนี้ ใครมันจะเดินให้โง่ละ
 
                    "โอฮาน่า เหม่ออะไรอยู่ทำไมไม่เข้าห้องเรียนละ"
                    "เอ๊ะ...อ้อ..เอ่อ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละจร้า"
 
                ฉันหันหน้าเลิกลั่กเล็กน้อย เมื่อเดินเข้าไปในห้องพบว่ามันไม่ต่างอะไรไปจากตอนแรกที่มาเลย หน้าต่างรอบๆห้องกลายเป็นหน้าต่างไม้แบบสมัยเก่าสีห้องเป็นสีออกน้ำตาลอมส้ม เข้ากับโต๊ไม้ฮอกกานีอย่างดี เฟอร์นิเจอร์สุดหรูนี่ยังไม่นับรวมอุปกรณืบนโต๊ะ แทบจะเป็นลมแนะ ปากกาเป็นปากกาขนนก หนังสือที่วางอยู่ตอนนี้มีประมาณ5เล่มได้  แต่สิ่งที่ทึ่งสุดๆก็คือ
               
                     "ไข่!!!????"
 
                  หลังจากทุกคนอุทานมาพร้อมเพรียงกันอย่างตกตะลึง ทันใดนั้นก็มีร่างร่างหนึ่งโผล่พรวดออกมาจากพื้น ร่างๆนั้นเป้นอะไรที่คุ้นตาเหลือเกินแต่ทว่า
 
                      "เห้ยผะ...."
                      "พวกนายหยุดเลยนะ อย่าพึ่งวิ่งด้วย ฉันคืออาจารย์สอนเวทต่างหาก ไม่ใช่ผีนะเฟ้ย =[]=+"
                      "อะ...เอิ่มพวกเราขอโทษค่ะ/ครับอาจารย์ "
 
                พวกเรารีบหุบปากอย่างฉับพลันเมื่อเหนในมือของอาจารย์มีลูกไปขนาดย่อมๆปราปฏอยู่ หลังจากนั้นอาจารย์ที่สูงไม่ถึง150ซม.ก็สั่งให้พวกเราไปนั่งที่ แน่นอนว่าทุกคนต้องมานั่งแถวหน้าไม่ก็ตรงกลางห้ามนั่งหลังสุดเด็จขาด  ==;
 
                     "เอาละก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวก่อนนะ"
                      "ฉันเป็นอาจารย์ชื่อว่า กานต์กิน จะเป็นผู้ฝึกสอนวิชาต่างๆให้กับพวกเธอก่อนอื่น ฉันขอให้พวกเธอดูไข่ที่อยุ่บนโต๊ะของทุกคนก่อน"
 
                ทุกคนต่างหันไปมองไข่ที่มีรอยด่างแตกต่างกัน ของฉันเป็นรอยด่าง สีม่วง ของกริฟฟรินเป็นสีแดง ของพราวเป็นสีฟ้า ส่วนพวกผู้ชาย อีตาปากเสียได้สีดำ อีตาขี้หลีได้สีเหลือง อีตาเงียบเฉยได้สีน้ำตาล
 
                       "ไข่ใบนี้จะฟักในอีก10วินาทีหรือก็คือภายในหนึ่งนาทีนี้"
                       "พวกเธอจะทำยังไงให้มันฟักได้ภายใน30นาที แน่นอนว่าฉันไม่ใจร้ายปล่อยให้พวกเธอทำอะไรแบบนี้โดยไม่บอกวิธีหรอกนะ วิธีคืออัดพลังใส่เข้าไปคือไข่แต่ละใบต้องการพลังตามสีขอมันซึ่งแน่นอนว่าตัวพวกเธอมีพลังตามสีนั้นๆอยู่ ถ้าใครทำได้เป็นสองคนแรกฉันจะมีรางวัลให้ และแน่นอนว่าถ้าใครทำไม่ได้ภายใน30นาที ก็เชิญกลับบ้านไปได้เลย เอาละ..."
                        "แต่ครูครับ...."
                        "อาซูล่าฉันไม่ได้สั่งให้เธอพูดนะ"
 
                  อาจารย์มองอาซูล่าหรืออีตาเงียบเฉย แต่แผงแววลุกโชนอยู่ในทีนั่นทำให้อีตาเงียบเฉยต้องหุบปากไปถนันตา
 
                        "เอาละนะทุกคนเริ่มการทดสอบได้!!"
 
     ภายในห้องห้องหนึ่งของโรงเรียน Makeme Trouble
 
                                 "นี่วี นายว่าเด็กพวกนี้เป็นไงบ้างละ"
                                 "เหแอล นายสนใจเด็กพวนั้นด้วยเหรอ"
                                  "หึ หึ แล้วนายละอี นายคิดว่ายังไง"
                                 "อืม...ฉันว่าก็ดูโอเคดีนะ พลังของแต่ละคนก็พอใช้ได้เลยละ แล้วนายละไอ"
                                 "ฉันไม่สนอยู่แล้วยังไงซะคนผู้นั้นก็ต้องปรากฏออกมาในไม่ช้าแน่นอน อีกอย่างพวกเขาก็พอจะใช้ได้นะ ใช่ไมละแอล"
                                 "หึ ใช่ เหมาะเลยที่จะใช้...."
 
                บุรุษลึกลับทั้งสี่คนกำลังหัวเราะกับภาพที่เห็นในลูกแก้ว แม้คำพูดประโยคสุดท้ายจะพูดกันในกระแสจิตเพื่อไม่ให้คนนอกอย่างพวกเราเหล่านักอ่านรับรู้ได้ในตอนนี้อย่างแน่นอน แน่นอนว่าพวกเขานั้นต้องสนใจเหล่าเด็กทั้ง6คนอย่างมากเลยทีเดียว แล้ว......พวกเขาเป็นใครกันละ?
 
#อัพตอนที่6เป็นที่เรียบร้อยแล้วนะคะ หวังว่าจะสนุกกันนะคะ บทนี้อาจจะยาวไปหน่อยนะคะ
      ปล.ตอนที่7แนะนำให้อ่านนะคะ