Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่ 5

และแล้วก็ได้พบ

(หนีไม่พ้นมากกว่า)

 

                    "แค่เจอของแรง?"

                    "นายหมายความว่าไงกัน อ้าว แล้วสาวน้อย......"

                    "อาซูล่า นายอย่าบอกนะว่า....."

 

       โคซาคุถามด้วยใบหน้าตกตะลึงส่วนควิน.....

 

                    "ฉันจะเลิกจีบสาวไปอีกสามปี =[]=!!!!"

 

        ควินนั้น บัดนี้ใบหน้าซีดเผือด ไม่ใช่แค่หนึ่งแต่ปฏิกริยาจากทั้งสอง ก็เรียกเสียงหัวเราะจากอีกคนได้อย่างดีเยี่ยมเช่นกัน อาซูล่านั้นนั่งขำพวกเขาทั้งสองอีกสักพัก เมื่อโดนสอบสวน เขาก็เล่าความจริงให้ฟังทั้งหมดอย่างไม่คิดปิดบัง

 

                    "เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ"

                    "แล้วนายรู้ไหมว่าพวกหล่อนเป็นใคร"

 

        โคซาคุถามด้วยใบหน้าตึงเครียดและคาดหวัง ควินนั้นบัดนี้ได้เนรเทศตัวเองไปจีบอาจารย์ห้องพยาบาลแทน

 

                     "อืม....ฉันว่าพวกเธอน่าจะเป็นเด็กกลุ่มเดียวกับเรานั่นแหละ"

                     "งั้นเองเหรอเนี่ย"

 

         อาซูล่ามองควินด้วยใบหน้าแหยเก เมื่อโคซาคุไปลากควินและจับมานั่งเทศอีกชุดใหญ่และหลังจากนั้น หมอนี่ก็หิ้วควินรวมทั้งเขาด้วย!!! เดินออกไปจากห้องพยาบาล (หิ้วควินไว้ข้างหลัง ส่วนเขาอุ้มในท่าเจ้าหญิงอย่างโคตรสง่างาม เล่นเอาอาซูล่าแทบจะเอาหน้ามุดเข้าไปในอกกว้างของโคฮาคุได้ไม่ยาก) ควินนั้นโวยวายสักพักจากนั้นก้ต้องหุบปากอย่างฉับพนัน พร้อมด้วยดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับ

 

                     "นะ....บอกว่าอะไรนะ ขอฉันฟังชัดๆอีกทีซิ *()*!"

                     "ไม่ต้องทำท่าระริกระรี้ออกนอกหน้าก็ได้น่า แล้วนายก็อีกคน ช่วยเลิกทำท่าเหมือนคนไม่ได้ขี้อย่างนั้นได้ปะ"

 

         โคซาคุมองใบหน้าของอาซูล่าที่บัดนนี้เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา ดวงตาที่โตจนน่าตกใจบ่งบอกถึงความช็อกสุดขีด

 

                     "โคซาคุนายคิดดีแล้วแน่นะ ถ้าเรามีเรื่องกันนายก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น"

                     "ฉันแน่ใจที่สุดเลยละอาซูล่า เอาละควินไปกันเถอะ"

                     "พวกเราจะไปบุกยัยพวกนั้นให้มันหลาบจำเอง!!"

 

    ว๊าบ

 

           แสงสว่างที่เกิดขึ้นหน้าห้องพยาบาลได้ค่อยๆจางหายไป และในเพียงไม่กี่อึดใจ พวกเขาก็มาถึงหน้าหอพักหญิง

 

                    "โว้วๆ ที่นี่กว้างขวางชะมัด แต่ทำไมมิยักเห็นสาวๆเลยละ"

                    "น้อยๆหน่อย นายก็น่าจะรู้นี่ควิน ว่าที่นี่จำกัดระดับชั้น เพราะฉะนั้นพวกชั้นอื่นๆเขาคงจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่หรอกนะ เท่าที่ฉันคิด ฉันว่าทั้งโรงเรียนคงมีแค่พวกเราและพวกผู้หญิงอีกสามคนมากกว่า"

                    "ถึงยังไงฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่เรามาที่นี่อยู่ดี พวกนายน่าจะฟังที่ไอปากเมื่อกี้มันพูดในห้องไม่ใช่เหรอ ว่าห้ามพวกเรามาหอหญิง"

 

            อาซูล่าพูดขึ้น แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็ตาม แต่นี่ถือว่าเป็นโรงเรียนการต่อสู้ มันคงต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่การที่พวกเขามาถึงที่นี่อย่างโจ่งแจ้งมันไม่ใช่วิธีที่ฉลาดเอาซะเลย ภายนอกหอพัก ก็จะเป็นสวนหย่อมเล็กๆ มีทางไปโรงอาหาร(นับว่าเป็นบุญมากที่โรงอาหารไม่แยกหญิงชาย ไม่งั้นไอควินคงขาดใจตาย)

 

            บรรยากาศค่อนข้างจะเหมาะกับสุภาพสตรีเป็นอย่างยิ่ง มีสวนดอกไม้ ที่ออกกำลังกาย ร้านเครื่องสำอาง ร้านเสื้อผ้า ร้ายขายเครื่องเขียน ยังไม่รวมร้านค้าต่างๆที่มาเปิดอีกมากมาย ทำให้ภายนอกนนี้เป็นห้างขนาดย่อมๆได้สบาย

 

            ในขณะที่เขามัวแต่นั่งสำรวจ พอหันไปอีกที ก็เห็นไปสองตัวมัวแต่นั่งซุกซิบ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะและใบหน้าที่ชวนหวาดเสียว เล่นเอาเค้าที่ถือว่าเป็นคนเฉยๆเงียบไม่กลัวอะไรยังนึกขนลุกแทนสาวๆทั้งสามคนไม่ได้เลย 'ฉันว่างานนี่พวกเธอได้เจอศึกหนักแน่ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไปทโมนทั้งสองตัว ฉันขอไว้อาลัยเลยแล้วกัน'

 

                     "อาซูล่า มานี่หน่อยดิ"

                     "ห๋า? โอ้ย!!"

                     "ระวังอาซูล่า!!!"

 

             โคฮาคุตกใจสุดขีด เมื่ออาซูล่าสะดุดล้ม และไม่ทันรีรอ โคฮาคุก็รีบเข้าไปรับทันที ทำให้ร่างบอบบาง*(ความจริงก็ไม่ได้บอบบางนะ ออกจะแมน จริงไหมคะเพื่อนๆ )ของอาซูล่าเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของโคฮาคุอย่างง่ายดาย และไม่ทันไร ทั้งสองคนก็เสียหลักทำให้ควินต้องเข้ามารับอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งโคฮาคุและอาซูล่าอยู่ในอ้อมกอดของควิน ใบหน้าของทั้งสามคนใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของแต่ละคนได้เลยทีเดียว เวลาผ่านไปสักพัก เมื่อทั้งสามได้สติ ก็รีบลุกขึ้น โคฮาคุรีบเล่าแผนการให้ฟังทันที

 

        ผ่านไป20นาที

 

                      "พวกนายสองคนเอาจริง?!"

                      "แน่นอน!/แน่นอนที่สุดสาวๆทำพวกเราแสบมาก!"

                      "เห้อก็ได้ แต่เรื่องนี้ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันไม่เกี่ยว"

                      "โอเช!!"

 

             อาซูล่าเริ่มร่ายเวทในการส่งกระแสจิตไปให้พวกสาวๆ แผนของเพื่อนๆทั้งสองคือ ส่งสาสน์ท้ารบไปถึงพวกเธอทั้งสาม เพื่อล่อให้ออกมาก โดยให้อาซูล่าส่งกระแสจิตไปหาคนใดคนหนึ่ง และถึงแม้พวกเธอจะไม่ออกมา พรุ่งนี้ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่ดี สู้ยอมมาสู้กันตอนนี้น่าจะปลอดภัยกว่า แต่อาซูล่าก็อดทึ่งในเลห์เหลี่ยมของทั้งสองไม่หายอยู่ดี คนอะไรจะเก็บความแค้นไว้ขนาดนนี้ นี่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ โรงเรียนคงได้เกิดสงครามเป็นแน่แท้

 

             ใช้เวลาไม่นาน กระแสจิตก็ถูกส่งพุ่งตรงไปยังทั้งสามคนโดยบังเอิญ(หรืออาซูล่าจงใจกันนา....ทันทีทันใด

 

      ภายในห้องพัก

 

                      "พราว กริฟฟริน แย่แล้ว!"

 

              เพื่อนทั้งสองหันมามองโอฮาน่าด้วยใบหน้าซีดเผื่อ

 

                      "โอฮาน่า เธอก็ได้ยินเหรอ พวกเราจะทำยังไงดีละ!!"

                      "หนอยแน่ พวกนั้น ส่งสาสน์ท้ามาถึงที่ ฉันว่าพวกเราไปกันเถอะ"

                      "พวกเธอทั้งสองใจเย็นๆก่อน"

 

               ฉันใช้เวลาสักพัก และเริ่มเล่าสิ่งที่คิดออกไป

 

                      "ฉันว่ากรณีนี้ พวกเราคงหนีไม่พ้นแหงมๆ เล่นส่งมาถึงโสทประสาทขนาดนี้ ถ้าพวกเราไม่ออกไป ถ้าพรุ่งนี้ตอนชั่วโมงเรียนพวกนั้นเกิดไม่กลัวกฏระเบียบโรงเรียนแล้วท้าพวกเราสู้ละก็เรื่องใหญ่แน่"

 

             ภายในห้องเงียบสนิท แต่ละคนต่างใช้ความคิดในแบบของตัวเอง จนเวลาผ่านไป ได้มีกระแสจิตส่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ความคิดของโอฮาน่าถูกต้อง ถ้าพวกเธอไม่ยอมออกมา พรุ่งนี้ในชั่วโมงเรียนได้เป็นปัญหาแน่!

 

                       "พราว กริฟฟริน ฉันว่าพวกเราไปกันเถอะ!"

                       "ตะ...แต่ว่า"

                       "เยี่ยม มันต้องอย่างนี้สิโอฮาน่า เราไปกันเล้ย!!"

 

       ว๊าบ!!

 

              แสงสว่างปรากฏขึ้นภายในห้อง ทั้งสามคนหายไปในพริบตาเหมือนเคย เมื่อลืมตาก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มทั้งสาม คนนึงใบหน้าพราวระยับ อีกคนใบหน้าเหี้ยมเกรียม ส่วนคนสุดท้าย ดูเหมือนว่าพอเห็นพวกเธอเขาก็รีบเผ่นทันที

 

                       "พวกเธอสินะ ที่เล่นงานฉันซะน่วมเลย"

                       "สาวๆ พวกเราได้เจอกันอีกแล้วนะ เรื่องเมื่อคราวก่อน ฉันจะขอค่าตอบแทนหน่อยนะ"

 

              พราวซึ่งบัดนี้ได้หายไปแล้วซึ่งก็พอรู้แหละว่ากลัวมาก แต่ที่หายไปนี่ไม่ใช่ธรรมดานะ มันเป็นการหายที่เบสิกมาก นั่นคือ การเป็นลม!!!

 

                      "เอาละ ที่พวกเรามานี่ก็เพื่อที่จะคุยกับพวกเธอนิดๆหน่อยๆ ช่วยตามมาหน่อยได้ไหม"

                      "สาวๆ ไม่ต้องกลัว พวกเราไม่ได้จะลากเธอไม่ข่มขืนหรอก อีกอย่าง ฉันไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้วด้วย เดี๋ยวหน้าฉันหมดหล่อพอดี=3="

                      "พวกนายต้องการอะไร"

 

               ฉันตัดสินใจถามออกไปในที่สุด เมื่อเห็นว่า การเงียบมันไม่ทำให้ได้คำตอบ กริฟฟรินนั้นก็พร้อมจะมีเรื่องได้เสมอ ขอเพียงฉันเอ่ยปากบอกให้ลุย แต่เรื่องนี้ พวกเราคงต้องใช้สติสักหน่อยไม่งั้นซวยกันหมดแน่

 

                      "พวกเราต้องการ........"

 

 

#อั๊ยช่า!! กลับมาแล้วค่ะ เอาบุญมาฝากเพื่อนๆทุกคนด้วยนะคะ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ คิดถึงกันไหม คราวนี้กลับมาพร้อมไอเดียใหม่ๆเพียบเลยค่ะ นิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่pigtroubleแต่งได้ดีที่สุดแน่นอนค่ะอยากให้เพื่อนๆมาช่วยคอมเม้นหน่อยนะคะ ^^ อยากได้กำลังใจ แม้จะเป็นแค่ประโยคเดียว แต่มันถือเป็นแรงบัลดาลใจสำคัญมากเลยค่า สุดท้ายแล้ว ก็อยากให้เพื่อนๆมีความสุขเมื่อได้อ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ บทที่6และ7 ถือเป็นฉากที่สำคัญที่สุดค่ะ เพราะ ทั้งหกคนเริ่มเข้าเรียนแล้ว การเรียนที่เหมือนไม่เรียน(?)ในโรงเรียนแห่งนี้ จะเป็นยังไง กันน๊า