Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่2

การโยกย้าย

        เอาละนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่ เดเรสเฟล เมืองแห่งจอมเวท

   คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันและคิดว่าคงจะวนเวียนอยู่ในหัวของทุกคนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเป็นแน่ 'เดเรสเฟล เมืองแห่งเวทมนต์' งั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน!!?

        "ครูคะนี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วที่นี้ มันคือที่ไหนกันแน่คะ!!"

    ฉันตะโกนถามอย่างตื่นตระหนก แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นรอยยิ้มแสนธรรมดาขออาจารย์ พร้อมคำตอบที่ทำให้นักเรียนในห้องทุกคนแทบจะเป็นลม

        "หึๆ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยละ ก็ครูบอกไปแล้วไง ว่าที่นี่มีชื่อว่า เดรสเฟล หรือเมืองแห่งเวทมนต์ยังไงละ"

     แต่เหมือนว่าคำตอบของครูจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิด แต่กลับเพิ่มพูนความสงสัยของนักเรียนในห้อง ใบหน้าของแต่ละคนถ้าไม่ซีดเผือด ก็จะมีแต่ความตื่นตระหนกที่ฉายชัดอย่างไม่ปิดบัง และเมื่ออาจารย์ซึ่งเห็นปฏิกริยาของนักเรียนแต่ละคน ก็เกิดอาการหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย และเริ่มตอบคำถามของนักเรียนทุกคนเพื่อให้หายคาใจ

         "เอาละๆ ครูจะอธิบายเดี๋ยวนี้แหละ ก่อนอื่นครูขอเชิญพวกเธอทุกคนกลับไปนั่งที่ประจำของตัวเองก่อนนะ"

      อาจารย์พูดพลางผายมือไปยังที่นั่ง ที่บัดนี้มันได้กลายสภาพกลายเป็นโต๊ะไม้ฮอกกานีอย่างหรู คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ก็หายไปกลับกลายเป็นหนังสือสี่ห้าเล่มและบนโต๊ะยังมีกระดาษ1แผ่นบางวางอยู่ นักเรียนทุกคนเมื่อนั่งประจำที่ กระดาษที่น่าจะอยู่ที่เดิม มันกลับบินว่อนอยู่บนหัวของแต่ละคน

         "อ้อครูลืมบอกนี่คือกระดาษทำนายดวงนะ ถ้ามันมันเผาตัวเองอยู่บนหัวใครเมื่อไหร่ คนๆนั้นทางโรงเรียนจะส่งไปอยู่อีกสถาบันหนึ่ง พูดๆง่ายๆก็คือพวกเธอไม่มีสิทธิจะอยู่ในสภาบันเวทมนต์แห่งนี้ แต่ที่ที่พวกเธอควรอยู่คือ สถาบันสอนการต่อสู้แบบครบครันไม่ว่าจะเป็นดาบ เวทมนต์ หรือธาตุต่างๆนั่นเอง"

       เมื่ออาจารย์พูดจบกระดาษที่ลอยอยู่บนหัวของแต่ละคนก็เริ่มทำการตกลงสู่พื้น หรือบนโต๊ะของตัวเอง บางคนที่กระดาษไหม้อาจารย์ก็จัดการพานักเรียนเหล่านั้นไปเข้าแถว และแน่นอนว่า พราวก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

          "งั้นโอฮาน่า เราไปก่อนนะ"

        พราวยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนเช่มเคย แต่มันดันเกิดปัญหาอย่างหนักหน่วงตรงที่ว่า.....

            "ครูคะ ทำไมกระดาษบนหัวหนูมันถึงยังไม่หยุดบินละคะ!?"

        การดาษบนหัวของฉันนั้นมันกลับไม่เกิดอะไรขึ้นเลย มันยังคงบินวนเวียนอยู่บนรอบหัวฉันอย่างสนุกสนาน แหม...ช่างน่าประทับใจเสียจริงเชียว

-___-

            "เอาละนักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบก่อนนะ"

        อาจารย์พูดและเดินมาทางฉัน อย่าสบายๆ พร้อมกับคำพูดว่า

            "ไม่ต้องตกใจ ครูคิดว่ากระดาษมันกำลังวัดพลังของเธออยู่"

            "วัดพลังเหรอคะ มันหมายความว่ายังไงกัน"

            "ก็คือว่ากระดาษแผ่นนี้ก็เปรียบเสมือนเครื่องเอ็กซเรย์นั่นแหละ มันจะทำหน้าที่ตรวจหาคลื่นพลังในตัวเธอ ว่าตัวเธอนั้นมีคุณสมบัติของพลังเวทหรือพลังในการต่อสู้อันไหนมากน้อย และมันจะบอกพวกเราโดยการเผาไหม้หรือหยุดนิ่งนั่นแหละ แต่การที่มันไม่มีปฏิกริยาอะไรเลยนั้น แสดงว่าเคลื่อนพลังของเธอ สามารถตรวจสอบได้ลำบาก หรือพูดอีกนัยนึงคือว่า เคลื่อนพลังของเธออาจถูกผนึกอยู่นั้นเอง"

             "พลัง....ถูกผนึก?"

             "ใช่ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวปล่อยไว้สักพักมันก็จะเห็นผลเอง"

      ทันทีที่อาจารย์พูดจบ กระดาษที่ลอยอยู่บนหัวฉันนั้น จู่ๆมันก้ปรากฏเป็นรูปปากของคนแทน และปรากฏเสียงของขายวัยชราขึ้นมาแทน

             "กานต์กิน เด็กสาวคนนี้คลื่นพลังของเธอนั้นรุนแรงมากทั้งสองด้าน ฉันไม่สามารถตรวจสอบได้เลย เพราะฉะนั้น ฉันขอมอบอำนาจการตัดสินให้แม่หนูคนนี้ก็แล้วกัน"

             "หนะ...หนูเนี่ยนะคะ!!"

             "ใช่แล้ว เพราะตัวหนูมีความเป็นไปได้ในทั้งสองด้าน ไม่ว่าหนูจะเลือกในทางไหนก็ไม่เกิดผลเสียอะไรขึ้นอยู่แล้ว"

       กระดาษแผ่นนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ยี่ระต่ออะไรเลยในโลกนี้ จนฉันรู้สึกว่าอยากจะจับมันมาบีบให้เละ และเอาไปเผาแล้วนำขี้เถ้าไปฝังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันซะเลย!! พูดไม่ทันขาดคำ กระดาษที่พูดๆอยู่เมื่อกี้ ก็อัญเชิญตัวเองให้บินว่อนออกไปนอกหน้าต่างทันที(อันที่จริงต้องเรียกว่าทะลุหน้าต่างมากกว่าอะนะ = =;)

      ...........

       ห้องทั้งห้องเกิดอาการเงียบสงบขึ้นมากระทันหัน ทำให้อาจารย์ต้องออกมาพูดเพื่อแก้ปัญหาความคาใจและความอึดอัดของทุกคน

             "เอาหละ ก็อย่างที่กระดาษแผ่นเมื่อกี้บอก เธอจะเลือกไปอยู่ทางสายไหน สายที่ถนันทั้งเวทและการต่อสู้ หรือ สายที่เจาะจงเฉพาะเวทมนต์อย่างเดียว"

       คำตอบที่ครูให้เลือกนั้น ถ้าเป็นไปได้ สิ่งที่ฉันอยากจะตอบมากที่สุดก็คือ อยากกลับบ้านโว้ยยยย!!! TT{}TT แต่ดูเหมือนตัวเลือกนี้จะไม่มีแน่นอนอยู่แล้วสินะ

             "งั้นหรือหนูขอเลือกไปอยู่ที่ สถาบันสอบการต่อสู้ทุกรูปแบบค่ะ"

             "โอเค งั้นเธอไปเข้าแถวร่วมกับคนอื่นๆได้"

        อาจารย์ผายมือไปยังแถวที่มีเพียงแค่ 6 คนเท่านั้น ฉันเดินไปหาพราวที่ยิ้มร่ารอฉันอย่างดีใจ

              "โอฮาน่า ดีจังที่พวกเราได้อยู่ที่เดียวกัน"

              "อื้ม ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ ดีใจจังที่ได้อยู่กับพราว"

         พวกเรามองหน้า และหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างมีความสุข ในกลุ่ม6คนนี้มีผู้หญิงสามคน ผู้ชายสามคน ครึ่งครึ่งพอดีเลย ผู้หญิงอีกคนลักษณะจะเป็นคนที่ติดจะอัธยาศัยดีมากเลยทีเดียว เพราะเมื่อผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มมาคุยกับฉันแล้วพราวอย่างเป็นกันเอง

         ส่วนผู้ชายอีกสามคนคนแรกดูหยิ่งๆ ผมสีน้ำตาลอมแดงดวงตาสีเดียวกัน ความสูงที่ต้องสูงเกิน180cm แน่ๆของเขานั้น แทบทำเอาฉันน้ำลายไหลเลยทีเดียว เขาดูเป็นคนไม่ค่อยพูดและติดนิสัยของอ่านหนังสือเป็นแน่แท้ เพราะที่มือของเขานั้นถือหนังสือเล่มหนาอยู่ด้วย

        ส่วนอีกคนคนนี้ดูจะเป็นคนที่เจ้าชู้พอควรเลยดูจากสายตาที่เขามองมาทางพวกเราอย่างไม่คิดปิดบังขนาดนี้หนะนะ แต่ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกที่ผู้หญิงในห้องทุกคน (ยกเว้นฉัน พราว และ กริฟฟริน[เพื่อนคนที่สาม หรือก็คือผู้หญิงที่เข้ามาทักพวกเรานั่นเอง]ที่มองเขาประดุจตัวประหลาด) เพราะ หน้าตาที่ออกไปทางลูกครึ่งแน่นอน ประกอบกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลย และผมสีเหลืองนวล ทำให้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หล่อแบบหาตัวจับได้ยากจริงๆ

       ผู้ชายคนสุดท้าย เค้าเหมือนจะดูเป็นคนขี้โวยวายพอสมควร  ปากก็ยังคงด่าหนุ่มจอมเจ้าชู้นั่นไม่หยุด ดวงหน้ากลมมน เข้ารับกับดวงตาสีน้ำตาลและผมเงาดำที่ยาวมาถึงต้นคอ ทุกสิ่งที่อย่างที่อยู่บนตัวของผู้ชายคนนี้ล้วนดูดีไปทุกอย่าง จนทำให้ฉันแทบจะลมจับได้เลยทีเดียว(ยัยนางเองบ้าผู้ชายเอ๊ย =3=+++:นักเขียนขอแทรกนิดๆนะ555)

              "เอาละๆ พวกเธอเลิกคุยกันได้แล้ว เดี๋ยวครูจะพาพวกเธอไปอีกโรงเรียนหนึ่ง ก่อนอื่นพวก6คน ครูขอให้หลับตาให้หมดก่อนนะ ส่วนคนอื่นๆที่อยู่ในห้องเดี๋ยวจะมีครูมาอธิบายเกี่ยวกับการเรียนให้พวกเธอฟังเอง"

         หลังจากอาจารย์พูดกับคนในห้องเสร็จ ก็หันมามองพวกเรา พร้อมกับสั่งให้หลับตา แต่ฉันก็แอบได้ยินถ้อยคำประหลาดที่อาจารย์พูด แม้มันจะเร็วแต่ก็พอจะจับใจความได้ว่า 'จงพาพวกข้าไปสู่ แดนของสี่ผู้คุมกฏด้วยเถิด' หลังจากถ้อยคำที่อาจารย์กล่าวจบ รอบตัวของพวกเราก็เป็นสีขาวโพลน พอฉันลืมตาขึ้น ก็เห็นตัวเอง รวมทั้งพราว และกริฟฟริน มาอยู่ในห้องๆหนึ่ง

         ภายในห้องค่อนข้างกว้างขวาง กำแพงเป็นสีชมพูอ่อน มีเตียงสามเตียง โต๊ะสามโต๊ะ ตู้เสื้อผ้าสามตู้ ห้องน้ำและห้องส้วมอีกสองห้อง โต๊ะเครื่องแป้งอีกสามชุด เตียงแต่ละเตียวเขียนชื่อของพวกเราทั้งสามคนไว้อย่างสวยงามด้วยภาษาประหลาด แต่แปลกที่ว่าพวกเรากลับอ่านมันออก

               "โอฮาน่า นี่พวกเรามาอยู่ที่ไหนกันแน่"

           พราวถามกลับเสียงสั่นอย่างหวาดระแวง ตวงตาสีคาราเมลมองรอบๆห้องด้วยความตระหนก

               "เฮ้ พราว โอฮาน่า มาดูอะไรนี่สิ"

           กริฟฟริน เรียกความสนใจของพวกเราไปอยู่ที่ประดาษแผ่นหนึ่งมันบินอยู่รอบๆตัวของพวกเรา และกลายเป็นปาก(ซึ่งฉันหวังว่ามันคงจะไม่ใช่ไอกระดาาเมื่อกี้นะ)มันพูดกับพวกเราว่า

                "ฉันขอต้อนรับพวกเธอเข้าสู่ โรงเรียน Makema Trouble แห่งนี้....."

#สวัสดีค่า บทที่สองนี้ค่อนข้างจะยาวหน่อยนะ เอิ่ม...บางที่อาจะไม่หน่อยก็ได้อะนะ โรงเรียนแห่งนี้อย่างที่ทุกคนรุ้กันว่าคือโรงเรียนที่สอนการต่อสุ้อย่างครบครัน แต่ว่า มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนอาจสงสัยว่า สอนการต๋อสุ้เหรอ? ทำไมถึงต้องมาเรียน? แล้วพ่อแม่ของพวกเด็กๆละ? พลังในตัวเด้กๆที่ถูกเลือกหมายความว่าอย่างไร? สิ่งที่เกิดขึ้นกับโอฮาน่า มันถูกลิขิตไว้อยู่แล้วเหรอ หรือว่ามันเกิดจากความบังเอิญ ถ้าทุกคนอยากรู้ความจริง ก้ขอให้เชิยมาติดตามได้ในเรื่อง Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง  ได้เลยค่า ^O^