รักใสๆกับนายมาเฟีย

"อ่ะ...อุ๊บ"เธอตกใจมาก ที่เขาจูบเธอ
"ขอโทษนะ ที่ทําอย่างนั้น..กับเธอน่ะ"เขาตอบอย่างเย็นชา เมื่อเขาพูดจบ เขา
ก็เดินจากไป
ฉันไม่รู้ว่าฉันทําลงไปได้ยังไง ทําไมนะทําไม
"กลับมาแล้วค่ะ"เธอบอกอย่างมีความสุข
"เฮ้อ..."เธอมองขึ้งไปบนท้องฟ้า
"ใส...ใส กินข้าวได้แล้ว"แม่ของเธอเรียกเธอลงไปกินข้าว
"นี่แกพ่อบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่างกลับบ้านดึก"พ่อของเขา
บ่นอย่างนี้มาสองวันแล้ว
เมื่อเขากินข้าวเสร็จ เขาก็รีบขึ้นไปบนห้อง เขาไปอาบนํ้าอย่างรวดเร็ว ฟุบ..เขา
ล้มลงนอนบนเตียงแล้ว เขาก็เข้าไปเปลี่ยนสถานะในเฟสบุ๊ค
แอ๊ดดดด!!!
"นี่!...ฉันทําอะไรลงไปเนี่ย"พ่อของเขาตะคอกใส่
แต่เขากลับเดินหนี...
"นี่!...แกกลับมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ!!"พ่อของเขาพูดอีกรอบ
แต่เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี
ปัง! เสียงปิดประตู
"ดนัย...มานี่"พ่อของเขาเรียกคนรับใช้ปะจําตัวมา
"ครับนายท่าน"
"ไปสืบประวัติ นันนภัสท์ มา"พ่อของเขาสั่งคนรับใช้
"ครับนายท่าน"
ณ โรงเรียน ตอนกลางวัน
"นี่...เธอฉันขอไปคุยด้วยหน่อยสิ"เขาชวนเธอ
"เอ่อ..ได้สิ"เธอตอบอย่างเป็นมิตร
"ว่าแต่...มีอะไรจะคุยด้วยเหรอ"เธอถามเขา
เขาจูบเธอต่อหน้าเพี่อนทุกคนที่อยู่ที่นั่นแล้วเขาก็กอดเธอ
"เธอจะคบกับฉันได้ไหม"เขาถาม
หลังจากนั้นเขาก็คุกเข่า เขาหยิบอะไรไม่รู้ขึ้นมา มันคือแหวนนั่นเอง
"นี่...แหวนประจําตระกูล"เขาใส่แหวนให้เธอ
ผู้ที่ได้เป็นคู่ชีวิตของวังรัตนภัสนา จะต้องมีแหวนรูป ดอกกุหลาบ เท่านั้น
"เอ่อ...คือ...นายให้แหวนฉันทําไมเหรอ"เธอถาม
"ก็..ฉันเลือกเธอเป็นคู่ชีวิตแล้วนี่หน่า"เขาบอกเธอ
"นี่..นายจะบ้าเหรอ"เธอตีไหล่เขา
"ผมไม่ได้บ้าหรอก"เขาตอบเธอ
"เย็นนี้ไปกินข้าที่ สยาม กันนะ"เขาชวนเธอไปกินข้าว
"อะ...เอ่อ..ได้สิ"เธอตอบแบบเขินอาย
ณ ร้าน shukishi
"อ่ะ มาแล้วเหรอ"เธอถาม
"อื้อ"เขาตอบ
ณ ที่บ้าน ฟ้าใส เวลา21.30
วันนี้มันเป็นวันที่ฉันรู้สึกว่า มันเป็นอะไรที่...
"เฮ้อไปนอนดีกว่า"เธอบอกับตัวเอง
"ฉันรักนายพฤกษ์"เธอพูดในใจ
     To Be Continue