[Yaoi] Beautiful Boy สยบรักราชินีซึนเดเระ {Boy's Love}

Story Chapter 1

จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

 

 

            จิ๊บๆๆๆ

            เสียงร้องของนกตัวน้อยๆ อากาศที่สดชื่นในยามเช้า ทำให้รู้สึกดี และรู้สึกสดชื่นอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มาโรงเรียนแต่เช้าตรู่แบบนี้ การทำงานที่ค้างคามาทั้งอาทิตย์เคลียร์เสร็จในเวลาอันรวดเร็วเมื่อไร้ซึ่งสิ่งรบกวนจิตใจ ทั้งเสียงผู้คนมากมายในโรงเรียนที่เอะอะอยู่ด้านนอก รวมถึงเสียงของเพื่อนๆ ที่ร่วมงานกันอยู่ในห้องอันทรงเกียตินี้เช่นกัน

            “อ่า…เสร็จสักที”

            เสียงหวานโพล่งออกมาอย่างดีใจ เมื่อทำงานที่ได้รับมอบหมายจากผู้อำนวยการโรงเรียนเสร็จเรียบร้อย หลังจากที่ต้องเร่งมันมาทั้งอาทิตย์

            “อากาศยามเช้านี่สดชื่นจริงๆ เลย” เจ้าของร่างอันบอบบางพาตัวเองไปยังหน้าต่าง พร้อมกับสูดบรรยากาศภายนอกอย่างสดชื่น

            “ขอให้วันนี้ มีแต่เรื่องดีๆ ด้วยเถอะ” ร่างบางจะภาวนาเช่นนี้เป็นประจำทุกวัน เพื่อปลอบใจตัวเอง และเพื่อที่จะให้ตัวเองมีกำลังใจในการเรียนและทำงานต่อไปตลอดทั้งวัน

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            แกร๊ก!!!

            “กะแล้ว ว่านายจะต้องมาเรียนเช้าแบบนี้” ผู้มาใหม่ที่เปิดประตูเข้ามาพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟาด้วยท่าทีสบายๆ

            “แล้ววันนี้ลมอะไรหอบนายมาให้มาเช้าขนาดนี้น่ะมิลด์” คนที่อยู่ในห้องก่อนหน้านี้อยู่แล้ว ถามเพื่อนที่มาใหม่เจ้าของเรือนผมดำขลับ คล้ายๆ กับเจ้าตัว หากแต่ทั้งคู่ไม่ใช่พี่น้องกันแต่อย่างใด

            “ฮะๆ ฉันตื่นเช้าน่ะ”

            “แปลกนะ คนอย่าง มิลด์ไลด์ จาร์โคล่าร์ ตื่นเช้าก็เป็นด้วย” แดกดันผู้เป็นเพื่อน

            “แหม ใครจะเหมือนคุณ แอลวาร์ล ฮิวเมนเทล่า ล่ะครับ มาเรียนแต่เช้าได้ทุกวัน ช่างขยันจริงๆ สมแล้วที่เป็นถึงประธานนักเรียน หัวหน้าผู้พิทักษ์แฟลร์ไคลน์”

            “พอเถอะน่ามิลด์ ฉันไม่ค่อยชอบเลยนะ”

            “Oh!!...I’m sorry. พอดีว่าลืมไปน่ะ ฮ่าๆ”

            “นายมัน…” ยังไม่ทันจะได้ด่าเพื่อน ก็มีอีกสองคนเข้ามาในห้องสภานักเรียนเสียก่อน

            “หวัดดีแอล มิลด์ มาเช้าจังนะ ^^”

            “หวัดดี ฟีล่า ยูริ นายสองคนมาด้วยกันเหรอ” มิลด์เอ่ยปากถามเพื่อนที่มานั่งข้างตน

            “เปล่า บังเอิญเจอกันหน้าตึกน่ะ” ยูริ เจ้าของผมทองยาวสลวยที่มัดรวบมาไว้ฝั่งซ้ายตอบ

            “นี่!!! จำได้รึเปล่า ทุกครั้งที่เรามาพร้อมกันที่นี่ในเวลาเช้าๆ แบบนี้ ทุกๆ ครั้งเรามักจะเจอแต่เรื่องไม่ดีและน่าปวดหัวนะ” เดลฟีล่า ผู้ที่มาเยือนอีกคนพูดขึ้นด้วยเสียงเครียดๆ

            “ยังน่า ยังเหลือลีน่าอีกคนที่ยังไม่มา…” ยูริบอกยิ้มๆ แต่เสียงเครียดๆ

            “ฉันทำไมเหรอ”

            การปรากฏตัวขึ้นมาของอีกคนทำให้ที่เหลือเครียด

            “ลีน่า...”

            ทั้งหมดพึมพำชื่อผู้มาเยือนคนสุดท้ายพร้อมๆ กัน อย่างมิได้นัดหมาย…

           

            ลางร้าย!!!

 

           

           

            กรี๊ดดดดด…

            “ท่านฟลาวน์ ท่านไฟลน์ สวัสดีค่า…”

            เสียงประชากรนักเรียนหญิงของโรงเรียนคลอยด์มานด์ดังขึ้นทักทายผู้มาเยือนทั้งสองอย่างตื่นเต้น

            “หวัดดีครับ!! ^^” ทั้งคู่ตอบพร้อมกับโปรยยิ้มไปให้สาวๆ พวกนั้น อย่างเจ้าชู้

            “กรี๊ดดดดด!!!”

            “ตั้งใจเรียนนะครับ ^^” ชายหนุ่มเจ้าเรือนผมขาวราวกับเทพบุตรเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูห้องๆ หนึ่งแล้วผลักอีกคนเข้าไป ก่อนตัวเองจะก้าวเข้าไปตามพร้อมกับล็อกประตูเสร็จสัพ

            “มาแล้วเหรอ ไอ้คุณชายทั้งสอง” หนึ่งในสมาชิกที่อยู่ในห้องนั้นเอ่ยถาม

            “ฮ่าๆ วันนี้ฉันอารมณ์ดียังไงก็ไม่รู้” ชายเจ้าของผมทอง ร่างแกร่งเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

            “แน่แหละ ปกติเคยตื่นเช้าที่ไหน แต่วันนี้มันไปปลุกฉันถึงห้องเลยนะเว้ย!!!” คนผมขาวบอกอย่างหงุดหงิด

            “ฮ่าๆ แปลกว่ะ เฮ้ย!! ฟลาวน์ แกคิดยังไงถึงตื่นเช้าวะ”

            “อะไรของแกฮะโค ฉันตื่นเช้าแล้วมันแปลกรึไง”

            “เออ!!!” ไม่ใช่แค่หนึ่งที่ตอบแต่กลับเป็นสี่เสียงที่ตอบอย่างพร้อมเพรียงกันและหนักแน่น

            “ไม่รู้ รู้แต่ว่าวันนี้โคตรอารมณ์ดีอ่ะ ^^”

            “แต่ฉันง่วงเว้ยฟลาวน์”

            “แล้วแกตื่นมาทำไมแต่เช้าวะไฟลน์ แม่ก็ไม่ได้ปลุกไม่ใช่รึไง”

            แล้วไอ้ตัวไหนที่มันไปปลุกตูล่ะ T^T

          “ไอ้สองพี่น้องสองตัวนี้นี่มันยังไงวะนั่น แต่ช่างเถอะ ถ้าเกิดว่าฟลาวน์มันอารมณ์ดี แสดงว่าจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นกับพวกเราด้วย”

            “ก็จริงอย่างที่แกพูดว่ะเคย์ จริงป่ะแกลด์น”

            เจ้าของชื่อว่าโค หันไปถามเพื่อนอีกคนที่นั่งเซ็นเอกสารบางอย่างอย่างเงียบๆ

            “อืม…”

 

           

          ลางดี!!!

 

 

            [L-Varl’s Part]

            ผมแอลวาร์ล ประธานนักเรียนของโรงเรียนแฟลร์ไคลน์ นักเรียนชั้นมอปลายปี6 ห้องพิเศษ (ไม่ใช่ห้องคนพิการตาบอดนะ) ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆ อีกสี่คนที่เป็นกรรมการนักเรียนเหมือนกันกำลังทำหน้าที่และประกาศข่าวสารต่างๆ อยู่บนเวที ในเวลาที่เข้าแถวปกติทุกวัน และดูเหมือนว่ามันจะเป็นลางร้ายอย่างที่ผมรู้สึก ก็คือว่า ร้อยวันพันปีผู้อำนวยการไม่เคยโผล่มาพูดอะไรตอนเข้าแถวเลยนี่สิ มาทีหนึ่งนี่แบบว่า ร้ายมากๆ สำหรับพวกผมน่ะ

            “ท่าทางจะเป็นลางร้ายจริงๆ สินะ” ฟีล่าที่ยืนข้างๆ ผม พึมพำ

            “สวัสดีค่ะ นักเรียนที่น่ารักสุดๆ ทุกๆ คน วันนี้ผอ. มาประกาศข่าวดีของผอ. เองให้นักเรียนทุกๆ คนทราบ และก็น่าจะเป็นเรื่องดีของนักเรียนด้วย ทางโรงเรียนแฟลร์ไคลน์ของเรานะคะจะรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับโรงเรียนคลอยด์มานด์ที่ตั้งอยู่ข้างๆ สาเหตุเพราะ ผอ.ของทั้งสองโรงเรียนจะแต่งงานกันจ้ะ ดังนั้น ครูขอฝากเรื่องต่างๆ กับคณะกรรมการนักเรียนด้วยนะคะ แอลวาร์ล ฝากด้วยนะ วันนี้พวกเธอทั้งห้าคนจะต้องไปประชุมกับกรรมการนักเรียนของคลอยด์มานด์ทั้งวันนะจ้ะ สวัสดีค่ะ”

            เมื่อสิ้นเสียงประกาศจากผู้อำนวยการ เสียงของนักเรียนที่กำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องรวมโรงเรียนก็ดังขึ้นมาแทนที่

            “ชักหงุดหงิด”

            “เฮ้ย…ใจเย็นๆ แอล แกอย่าเพิ่งอาละวาดนะ”

            มิลด์เอ่ยปากห้าม

            “วันนี้ฉันมีเคลียร์ปัญหาที่บริษัทด้วยสิ แล้วจะตามไปละกัน ฝากด้วยนะฟีล่า” ผมหันไปฝากฝังงานให้กับเดลฟีล่าที่เป็นรองประธานนักเรียน

            “ได้เลย จะเสร็จประมาณกี่โมงล่ะ”

            “อืม…11 โมงน่ะ ตามนั้น ไปก่อนนะ”

            “แล้วเจอกันที่คลอยด์มานด์นะแอล” ลีน่าบอก

            “โอเค เจอกัน”

            ผมก็เดินตรงดิ่งไปยังที่จอดรถ แล้วขับรถออกจากในตัวของโรงเรียน เพื่อไปยังบริษัททันที มีเวลาแค่สามชั่วโมงก่อนสิบเอ็ดโมง…

 

            [Floun’s Part]

            สวัสดีคร้าบบบ…ผม ฟลาวน์ มาเฟียสุดหล่อ พ่อรวย ตอนนี้กำลังนั่งกระดิกเท้ารอคณะกรรมกรรมนักเรียนของแฟลร์ไคลน์ ที่จะมาประชุมเพื่อร่างกฎ และกำหนดยูนิฟอร์มใหม่ของโรงเรียนแห่งใหม่แต่ที่เดิมอยู่อย่างอารมณ์ดี ก็ได้ข่าวมาว่า คณะกรรมการของฝั่งนั้นมีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้นนี่ นอกจากจะขึ้นชื่อว่าเป็นผู้พิทักษ์แล้ว ประธานนักเรียนที่นั่นน่ะ ดังมากเลยนะ เห็นว่าเป็นฉายา ราชินี ด้วยล่ะ อยากเจอสุดๆ อ่ะครับ

            คงเป็นผู้หญิงที่สวยน่าดู

            “มันจะอารมณ์ดีเกินหน้าเกินตาแล้วนะ ไอ้ฟลาวน์” นี่ก็อีก ผมว่าผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ มันจะโกรธอะไรผมนักหนาเนี่ย แค่ไปปลุกเอง

            “ไฟลน์ แกน่ะเงียบไปเลยน่ะ คนกำลังอารมณ์ดี”

            ผมหันไปสั่งให้มันหุบปาก ก็นะ ผมกับไฟลน์เราเป็นพี่น้องกัน แต่คนละแม่ ส่วนอายุน่ะเท่ากัน แต่ว่าในนามแล้วผมเป็นพี่มันอ่ะนะ

            “ไอ้เจ้าชู้ ที่อารมณ์ดีเพราะกำลังจะได้เจอคนสวยๆ ล่ะสิ”

            “เคย์ แกช่างรู้ใจนัก ฮ่าๆ”

            = =

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            มาละๆ อ๊าก… มาแล้วโว้ย ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มาก่อนเลย

            “เชิญครับ ^^” โคเป็นคนเชิญเข้ามา

            “ขออนุญาตนะครับ ^^”

            O_O

            การปรากฏตัวของคนสวยทั้งสี่คนทำผมทั้งห้าคนอึ้ง มองตาค้าง ที่จินตนาการไว้ว่าสวยมาก ยังไม่เท่ากับการได้เห็นตัวจริงที่สวยโคตรๆ

            แต่ว่า…

            คำพูดเมื่อกี้…

            ผู้ชายเหรอวะ O_O ผมและเพื่อนๆ พากันมองหน้ากันอย่างอึ้งๆ ยกเว้นแกลด์นที่นั่งหน้านิ่งตามฉบับของมัน

            หากแต่ว่าจักรพรรดิอย่างพวกผม ไม่อึ้งนานจนเสียภาพพจน์หรอก ปรับสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว นี่แหละคือพวกผม

            “เชิญนั่งก่อนนะครับ” เป็นอีกครั้งที่โคเอ่ย

            แน่นอน ว่าพวกเราที่เหลือไม่มีทางพูดเพราะๆ ได้อย่างหมอนี่หรอก

            “ขอบคุณฮะ ^^” หนึ่งในนั้น ที่มีผมยาวสีทองมัดรวบไว้ทางด้านซ้ายเอ่ยขอบคุณ

            ณ ตอนนี้ พวกเราทั้งเก้าคนกำลังนั่งจ้องกันอยู่ครับ ไม่มีใครเอ่ยปากพูดกันก่อน แน่ล่ะว่าฝ่ายที่เสียเปรียบคือฝั่งนั้น ก็เพราะว่าพวกผมเอาแต่จ้องหน้าพวกเค้านี่ สวยๆ อย่างนี้ถึงเป็นผู้ชายผมก็ยอมนะครับ ^^

            “พวกนายน่ะ มีอยู่ห้าคนไม่ใช่เหรอ” แกลด์นถาม

            หมอนี่ พูดยาวๆ กับคนอื่นได้ด้วยแฮะ

            “อ้อ ใช่แล้ว เดี๋ยวอีกคนจะตามน่ะ ไม่เกินสิบเอ็ดโมง” คนผมยาวสีม่วงสวยแต่ดูเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้แฮะ ไม่ใช่สเปก

            “งั้นเราก็รอให้ครบก่อนละกัน” ไฟลน์บอก ก่อนจะฟุบหลับลงไป

            “ก็ดี ^^”

            “แนะนำตัวหน่อยมั้ย ยังไงเราก็ต้องร่วมงานกันอยู่แล้ว” โคเสนอ

            เออ…อยากรู้เช่นกันเพื่อนรัก

            “ก็ดีนะ งั้น พวกนายก็แนะนำตัวก่อนละกัน” สวย โหด คือคำที่ผมจะนิยามคนๆ นี้ไว้นะครับ เหมือนดูจะซาดิสซ์ ไม่ตรงสเปกอีกอ่ะ

            (ที่พูดๆ ว่าไม่ตรงสเปกเนี่ย แกดูตัวอยู่รึไงน่ะหา)

            “ฉัน ยามาโอกะ โคสุเกะ นะ หัวหน้าฝ่ายกิจกรรม”

            “ฉัน ฮิโรโตะ เคย์ หัวหน้าฝ่ายวินัยนักเรียน”

            “ฉัน แกรนด์เดโอ ไฟลน์ รองประธานนักเรียน หัวหน้าฝ่ายธุรการ” สู้ตื่นขึ้นมาแนะนำตัวเชียวนะแก ที่แท้ก็แอบสนใจนี่หว่า

            “ไรท์ติ้งฮอร์ฟ แกลด์นแดร์ เลขาและเหรัญญิก”

            “ส่วนฉัน แกรนด์เดโอ ฟลาวน์ ประธานนักเรียน” ผมแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมถึงได้เป็นประธานนักเรียน คะแนนโหวตไงล่ะ เพราะความหล่อแท้ๆ (แต่โง่บรม)

            “ฉัน เดลฟีล่า เอซโตรเนโอ รองประธานนักเรียน” เอกลักษณ์ของเดลฟีล่า สวย ผมยาวสีม่วง ดวงตาเจ้าเล่ห์แต่เซ็กซี่ไปในตัว

            “ฉัน ฮิโคสึดะ ยูริ หัวหน้าฝ่ายกิจกรรม” ผมทองยาวมัดรวบไว้ทางฝั่งซ้าย น่ารัก น่าเอ็นดู แต่ท่าทางแล้วดื้อไม่เบาแฮะ

            “มิลด์ไลด์ จาร์โคล่าร์ หัวหน้าฝ่ายวินัยนักเรียน” คนนั้นล่ะ คนที่ผมนิยามไว้ว่า สวย โหด

            “ฉัน ชิสึมิกะ ลีน่า เลขานุการและเหรัญญิก” อ่า…น่ารักมากอ่ะคนนี้ แต่ท่าทางแล้วจิตใจดีงามเกินไป ไม่ตรงสเปก

            “แสดงว่า คนที่ยังไม่มาคือประธานนักเรียนใช่มั้ย” เคย์ถาม

            “อืม…เคลียร์ปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย” เดลฟีล่าตอบ

            ราชินีที่ว่าสวยคนนั้นน่ะนะ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชาย T^T ช่างมันเถอะ ไม่ตายหรอกน่า มีเป็นร้อยที่ยังรอผม ^^

 

            สิบโมง ห้าสิบแปด

            ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา จะได้เริ่มประชุมมั้ยล่ะนั่น เป็นห่วงกลัวงานไม่เสร็จ (ตอแหล อยากเจอล่ะสิ)

            “ประธานของพวกนายจะมารึเปล่าเนี่ย” ผมถามอย่างหงุดหงิด

            เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องมารอใครนานขนาดนี้มาก่อน ให้ตายสิ ที่จริงผมจะเดินออกไปก็ได้ แต่ทำไมวะ ขามันไม่ยอมไป

            ปัง!!!

            “โทษที…”

            เสียงกระแทกประตูเต็มแรงบ่งบอกว่าเจ้าของเสียงหวานนั่นรีบแค่ไหน เพื่อที่จะได้มาให้ทันเวลา

            “เอ่อ…”

            “^_^”

            เฮือก…พระเจ้าครับ ผมขอถอนคำพูดที่ว่าจะไม่สนใจราชินีคนนี้ ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่สวยขนาดนี้ ผมก็ต้องได้มาครอบครอง…