remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

                          MON&NAM(ม่อน&น้ำ) 1

           เช้าวันใหม่อันสดใส เด็กหญิงกำลังทานข้าวกับครอบครัว ที่มีพ่อแม่ลูก ที่ดูอบอุ่น รักใคร่กลมเกรียวกัน 

           " น้ำ วันนี้ลูกจะไปไหนเอ๋ย!! " เสียงคุณแม่ของน้ำพูดด้วยน้้ำเสียงเอ็นดู

          " น้ำว่า น้ำจะไปพารากอนค่ะ ". เสียงลูกสาวคนสวยพูดขึ้นด้วยความกระตือรือล้น

          ". เย็นนี้แม่กับพ่อไม่กลับนะ น่าจะกลับวันพรุ้งนี้ตอนเย็นๆๆ ". เสียงแม่พูดด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

           " ค่ะ น้ำดูแลตัวเองได้ค่ะ. แม่ไม่ต้องห่วงหรอก " เสียงสาวน้อยพูดขึ้นด้วยความเป็นหวงผู้เป็แม่

          #NAM

             วันนี้เป็นวันหยุดของฉัน. วันหยุดอันแสนสดใส. วันนี้ฉันตัดสินเลือกที่จะไปคือ สยามพารากอน. ก็ไปเป็น

ประจำแล้วทำไมฉันต้องเลือกด้วย ฉันเดินไปตามทางที่ฉันเดินไปแทบทุกอาทิตย์. เดินไปชมนกชมไม้ไป อารมณ์ดีจริง

ฉัน. และแล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น. ชึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับฉันเล้ยยยยย!! คนตีกันค่ะ. เด็กสมัยนี้จริงๆเลยนะ พ่อ

แม่ส่งให้มาเรียนเสือกตีกัน พ่อแม่เหนื่อยยากเพื่อหาเงินมาส่งเสียเลี้ยงดู. แต่ทำไมไอ้พวกไม่มีหัวคิดถึงได้ตีกันแทบทุก

วัน ฉันละเกรี่ยจเกรียจไอ้พวกนี้จริง. แต่ฉันไม่สนใจหรอก ก็ฉันเป็นพวกไม่แคร์ใครอยู่นิ.

              การดูภาพยนตร์ ม.6/5 ปากหมา ท่าผี. ครั้งนี้ไม่ทำให้ผิดหวังจริิงๆ สนุกเวอร์อะ. แต่คนกรีด!ดังไป

หน่อย. เลยดูไม่ค่อยรู้เรื่องเลย.เดินไปก็ต้องเดินกลับ เหนื่อยจริงๆๆ. บ่ายแล้วหรอกเนีย. งั้นไปหาอะไรกินแถวไอ้พวก

บ้านันตีกันดีกว่า. ของขายถู่กถูก. พวกบ้านั้นคงไปหมดแล้วละ. ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉัน. ฉันเลยชะหงืมหัว

เข้าไปดูในซอยชะหน่อย. ตะ ตะ. แต่ มีคนนอนจมกองเลือดอยู่ในซอย. ส่วนพวกคนอื่นนั้นหายไปหมดแล้ว ละ. ละ

เหลือแต่คนที่นอนจมกองเลือด. น่าสงสารจริงๆๆ. ด้วยความที่ฉันเป็นคนที่สงสารคนอื่น. จะไม่ให้ช่วยเหลือคนตรงหน้า

มันก็ยังไงยังไงอยู่หรอก. แค่ช่วยพาไปโรงพยาบาลมันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง. ฉันเดินไปผยุ่งร่างตรงหน้า. ด้วยความ

สงสาร. แต่ไอ้หมอนี้หน้าคุ้นๆๆเหอะ.

             ". ธะ. ธะ เธอเป็นใคร. มะ มะช่วยฉันทำไม. ". เสียงเข้ม. ของคุณอันธพาลดังขึ้น. คิดว่าฉันอยากช่วย

นายตายละไอ้อันธพาล

             ". เป็นนางฟ้าที่มาช่วยนาย ". ฉันตอบกลับอย่างหมั้นใสไอ้อันธพาล. แต่ไอ้อันธพาลนั้นไม่ตอบกลับอะไร.

เอาแต่เงียบ แล้วก็หยุดเดินดื้อๆๆ. แล้วมันก็เป็นลมลงกลับพื้น แล้วทีนี้ฉันจะลากนายไปถึงโรงพยาบาลไหมนิ เรียกรถ

เท็กชี่ ไอ้พวกรถเท็กชี่มันก็ไม่จอด. คนสมัยนี้ไม่มีน้ำใจจริงๆๆ. ไอ้โรงพยาบาลนี้มันก็ไกลจริง แต่เอ๊ะ!! บ้านเราใกล้แค่

นี้นิ ถ้าเราพาไอ้อันธพาลนี้กลับคงไม่เป็นไรมั้ง. แต่ถ้าเราพาไปคนอื่นจะมองเรายังไง เป็นผู้หญิงใจง่าย พาผู้ชายเข้าบ้าน

รับไม่ได้ค่ะ. แล้วเราจะทำยังไงละทีนี้ ซวยจริงๆเลยวันนี้เพราะไอ้ความสงสาร.

              ฉันตัดสินใจพาไอ้อัตพาลไปบ้านฉัน. ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าลากถึงจะถูก คิดดูสิผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันลาก

ผู้ชายที่ตัวใหญ่. และหนักอย่างกะพะยูนด้วยตัวคนเดียว มันจะเป็นยังไง ลำบากก็ลำบาก. จะโทรไปหาคาเมลให้มา

ช่วยก็เกรงใจ. พอมาถึงบ้านฉันทิ้งไอ้อันธพาลไว้ที่โซฟา. แล้วไปหาผ้ามาเช็ดเลือดอย่างจากหน้า. จะเห็นหน้ามันชัดๆชะที.

พอเช็ดหน้าเสร็จก็ต้องตกกะใจ ก็คนที่ฉันช่วยมาเป็นพี่ชายของคาเมล.ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ม่อนจะเป็นนักเลงอันธพาล เห็นหน้าตาหล่อๆนิไม่อยากจะเชื่อเลยจริงจริ๊ง. หลังจากเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสร็จ ฉันก็เดินเข้าครัวไปทำข้าวต้มมาให้พี่

ม่อน.

            " กรุณาอย่าเข้าใจผิดนะค่ะพี่ม่อน ที่ฉันไม่โทรไปบอกคาเมลมารับพี่เพราะฉันไม่อยากให้คาเมลเห็นสภาพ

ของพี่ตอนนี้ บอกตรงๆว่าเย่นมาก. หน้าก็ช้ำเขียวไปหมด หัวก็แตก. พี่ไปมีเรื่องกับไอ้พวกนั้นได้ไง". ฉันถามพี่ม่อน

ออกไปตรง ก็ฉันอยากรู้นิ

               อย่าลืมติดตาม MON&NAM(ม่อน&น้ำ) 2 นะค่ะ. พี่ม่อนกับน้ำจะเป็นยังไงต่อไปน่

             (อ่านแล้วอย่า.  ลืมคอมเม้นนะค่ะ. ของแค่คุณคอมเม้น รักแรกก็มีกำลังใจที่จะเขียนต่อแล้ว)