remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

 
           
                          ความจริงของพี่ชาย
   
     เอ้ย! เหนื่อยๆๆๆ. ในที่สุดก็เลิกเรียนชะที. วันนี้พวกมายไม่เดินกลับบ้านพร้อมฉัน ฉันเลยเดินไปโรงเรียนพี่มอนดีกว่า นั่นมันคนตีกันหรือเปล่านะ.เฮ้ย!จริงจริงด้วย ทำไงดีอ่. ฉันเคยอ่านในหนังสือนิยายเราต้องตระโกนเรียกตำรวจ ใช่ใช่!!!
 
       "ช่วยด้วยค่ะ. คุณตำรวจ. คุณตำรวจค่ะทางนี้ค่ะมีคนตีกันนนนนค่ะ. คุณตำรวจ "ฉันตระโกนออกไปอย่างสุดเสียง จนตอนนี้เจ็บคอแล้วอ่.   
 
 
       " นี่เธอ! คิดว่าฉันโง่หรอ ที่จะเชื่อมุกโง่ๆของเธอฮะ ". ดูดูไอ้อันธพานมันพูดกับฉัน แต่น่าสงสารเด็กมอต้นคนนั้นนะที่มันโดนอัดชะเละเลย.
 
 
        ". เธอไม่ต้องสงสารมันหรอกเพราะเธอจะเป็นรายต่อไป ". แย่แล้วคาเมลเธอนี่หาเรื่องใช่ตัวจริงๆๆเลยนะ
พี่มอนค่าช่วยคาเมลด้วย. ทำไมในนิยายถ้านางเอกตระโกนแบบนี้แล้วพวกอันธพาลจะหนีไปหรือไม่ก็มีพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วย แล้วทำไมชีวิตจริงฉันไม่เหมือนนิยายเนีย.ทั้งๆที่ฉันเป็นนางเอก.ต่อไปฉันจะไม่อ่านนิยายของยัยรักแรกแล้ว------> (เดี่ยวเธอจะโดนปลดบทให้ตายๆไปเลยยัยคาเมล--> รักแรก)
 
 
      . " เฮ้ย! ทำอะไรกันนะ. คะ...คา..มะ...เมล" โอ้สวรรพี่มอนมาจริงด้วย แต่ทำไมพี่มอนถึงได้มาอยู่แถวนี้ หรือไม่นะ ไม่นะ.
 
 
       ". มอนก็ยัยแว่นนี้นะสิมาเสือกเรื่องของฉัน. แต่มึงรู้จักยัยแว่นนี้ด้วยหรอ ". ถ้าไม่รู้จัก พี่มอนจะเรียกชื่อฉันหรอไอ้อันธพาล บอกไปสิค่ะพี่มอนว่าเราเป็นอะไรกัน
 
 
      ". น้องสาวฉันเอง " ว้าว! พี่มอนพูดได้แมนมากค่ะ. น้องสาวคนนี้ปลืมปริน้ำตาไหลค่ะ แต่ตอนนี้ไอ้อันธพาลกับพวกมันหน้าหวอไปเลย บอกตรงเลยค่ะ ว่าสะใจ. ~~~ฮ่าๆ~~~~~ หัวเราะอย่างมีชัย
 
 
      ". เพิ่งรู้นะเนียว่าแกก็มีน้องสาว แต่ดูไปดูมาน้องสาวแกก็น่ารักเหมือนกันนะ". เขินค่ะ เขินค่ะ ไอ้อันธพาลพูดได้โดนใจคาเมลคนนี้มากเลยค่ะ. ขอจูบเป็นของขวัญหน่อยสิ.  นี้ยัยคาเมลแกอย่าไปหลงคารมณ์ไอ้อันธพาลนะเพราะแกมีพี่ชินอยู่ในใจแล้ว.~~~ฮ่า~~~
 
 
      ". คาเมลกลับกันเถอะ. ". พี่มอนพูดกับฉัน แต่ดูพี่มอนเหมือนมีอะไรปิดบังฉันเลยอ่
 
.
      ". พี่มอนพี่มอนรู้จักอันธพาลพวกนี้หรอ. หรือพี่มอนก็เป็น................" ฉันเว็นวักไว้เพื่อให้พี่มอนพูดว่าจริงอย่าที่ฉันคิดหรือไม่
 
 
.     ." ใช่! แต่คาเมลห้ามบอกแม่นะ สัญญานะ" สัญญาค่ะ. ฉันตอบพี่มอนอย่างเต็มใจ เพราะฉันรู้ว่าพี่มอนไม่มีวัน
โกหกฉันหรอก. แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีคนจ้องฉันอยู่ จองแบบจะกินเลือดกินเนื้อ ก็ไอ้คนที่จ้องฉันอยู่มันก็ไอ้พวกอันธพาลนั้นแหละ เชอะคิดว่าฉันแคร์หรอ
 
.
       ". ไอ้ปาล์มไปนะโว๊ย ". พี่มอนพูดกับไอ้อันธพาล แต่ไอ้อันธพาลชื่อปาล์มไม่เข้ากับหน้าเลย.
 
 
       " ไปกินข้าวกันเถอะ. เดี่ยวพี่เลี้ยง". เย้! เย้! ไปกินข้าวกันเถอะ กินร้าน นูนดีกว่าน่ากินดี. ฉันเดินเข้าร้าน
พร้อมพี่มอน แต่ทำไมมีคนมองฉันเนีย. ก็จริงนะถ้าคนพวกนั้นคงคิดว่าฉันเป็นแฟนกับพี่มอนนะสินะ. แต่สภาพฉันไม่คู่
ควรกับพี่มอน ถ้าคนจะมองมันก็ไม่ผิด. ฉันเลยจับมือพี่มอนเดินเข้าไปในร้านอาหาร พี่มอนมองหน้าฉันก่อนแล้วก็จับมือ
ฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม. ฉันเลือกที่นั่งที่ติดกับหน้าต่างเพื่อจะได้มองวิวเมืองกรุงยามค่ำคืน พี่มอนสั่งอาหารมาเยอะมาก สั่ง
โดยไม่ปรึกษาฉันเลย. แต่เอะ! พี่ชินนี่กำลังจ้องหน้าฉัน อย่าจ้องได้ปะรู้ไหมว่ามันเขิน. พี่ชินเป็นอะไรเนี่ย พอฉันทำท่า
เขินพี่ชินก็กำมัดแน่น และทำท่าทางเหมือนจะโกธรด้วย หรือพี่ชินจะไม่ชอบฉัน พี่ชินอยากให้ฉันเป็นแค่น้องสาว
มากกว่า.
 
 
      " คาเมลเป็นอะไรหรือเปล่า. พี่เป็นห่วงนะ".
 
 
      "เปล่าค่ะ. แค่รู้สึกจะเป็นไม่สบายค่ะ"ฉันไม่ได้โกหกนะแค่เอาตัวรอด
 
 
       " งันรีบกินรีบกลับบ้าน คาเมลรู้จักโต๊ะข้างๆๆไหม "โต๊ะไหนฟะ. โต๊ะข้างๆๆก็มีแต่โต๊ะพี่ชินนิ
 
. 
       " รู้จักค่ะ. พี่ชินพี่ชายมายค่ะ"
 
 
       " อ๋อๆๆ. ก็พี่เห็นจ้องคาเมลของพี่อยู่นั้นแหละ ไม่เดินเข้าไปทักหรอ. ". ทักอย่างนั้นหรอ. พูดไม่ทันขาดคำพี่ชินก็ลุกออกจากโต๊ะ และเดินออกจากร้านโดยไม่มองหน้าฉัน. ทำเหมือนไม่เคยรู้จักฉัน. รู้ไหมว่ามันเจ็บ~~~. 
 
 
 
 
                                
                     โปรดติดตามตอนต่อไป  คาเมลกับชินจะเป็นยังไงนะ แล้วชินโกรธอะไรให้คาเมลกันแน่!!
                      (อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนนะค่ะ. แค่คุณคอมเมนรักแรกก็มีกำลังใจที่จะเขียนต่อแล้ว)