รักร้ายมนตร์สีดำ

ในเวลาแปดโมงตรงเป๊ะฉันนั่งอยู่ในห้องเรียนสายตามองไปที่นักเรียนสิบกว่าคนที่กำลังนั่งนินทาฉันอยู่
"ตกลงแกจะบอกฉันได้หรือยังว่าหัวแกไปโดนอะไรมา" ยัยการ์ตูนเดินเข้ามาหาฉันทันทีที่อาจาร์เดินออกไป ฉันหันไปมองการ์ตูนที่ยืนเท้าสะเอวจ้องฉันอยู่
"ก็ฉันบอกไปแล้วไงแค่ลื่นล้มหัวฟาดชักโครก ก็แค่นั้น" ฉันโกหกอย่างหน้าด้านๆ
"แน่นะว่าแค่นั้น" ยัยการ์ตูนยัยซักฉันไม่เลิก (ถ้าซักมากๆระวังฉันขาวกว่าเธอนะยะ คิคิ)
"เออ ตูนและนายไตเติ้ลเธออยู่ไหนอ่ะ" ฉันแกล้งหลอกถามเรื่องอื่น และแกล้งแซวยัยนี้ไปด้วย "อย่ามาแซวฉันนะ แกกับโซระเองก็คบกันอยู่ไม่ใช่หรอ" ฉันจ้องการ์ตูนที่ยิ้มร่าอยู่ตอนนี้
"ฉันไม่ได้คบกับเขาซักหน่อย" ฉันแก้ตัวไปแต่ไม่มีปฎิกิริยาเขินอายเหมือนเพื่อนสนิทคนนี้
"เอ๋ ฉันจำได้ว่าเมื่อตอนเช้าเขามานะ เอ่อจำได้แล้วโซระฝากให้ฉันมาบอกเธอด้วยว่าวันนี้ตอนกลางวันจะรออยู่ที่เดิม" การ์ตูนดีดนิ้วตัวเองทีหนึ่งก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองจำได้
"แล้วเขาจะไม่เข้าเรียนเหรอ" การ์ตูนส่ายหน้าเป็นคำตอบบอกว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
'กริ่นนน นน น' เสียงกริ่งบอกเวลาพักเที่ยงดังขึ้นฉันเดินออกจากห้องเรียนตรงดิ่งไปห้องวิทยาศาสตร์ที่ถูกไฟไหม้ เมื่อฉันไปถึงก็เจอโซระกับไตเติ้ลนั่งคุยกันอยู่หน้าห้อง พวกเขาดูเครียดมากจนฉันแทบไม่อยากเข้าไปขัด ฉันจึงได้แต่เดินเลี่ยงไปยืนอยู่หลังกำแพงใหญ่(หรือพูดง่าๆยแอบฟังคนอื่นคุยกันT_T)
"นายจะทำอะไรของนายกันแน่ ลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวทำไม" ไตเติ้ลเป็นคนเริ่มเปิดฉากพูดคนแรก  "ยัยนั้นไม่ใช่เด็กนักเรียนธรรมดาๆ ยัยนั้นมีพลังพิเศษ" โซระพูดอย่างไร้ความรู้สึกเขาไม่แสดงความสึกในใจเขาออกมาให้เห็นอย่างง่ายๆ
"นายอย่าบอกนะว่าจะให้ผู้หญิงคนนั้นมาช่วยงานเรา" ไตเติ้ลพูดอย่างหัวเสีย
"ใช่ งานเรามันจะได้ง่ายขึ้น" โซระยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะดื่มเครื่องดื่มอะไรบ้างอย่างเข้าไป
"นายเห็นผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่เครื่องมือใช่ไหม" ไตเติ้ลยังคงไม่ลดละในการถาม
"ใช่ ฉันเห็นยัยนั้นเป็นแค่เครื่องมือของฉันเท่านั้น" โซระพูดออกมาอย่างเฉยชา คำพูดนั้นแทบทำให้ฉันโกรธจัดอยากจะออกไปตะบันหน้าหมอนั้นซักทีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะฉันเองก็ไม่อยากให้ความลับเผยแผ่ออกไป ต่อจากนี้คงต้องเป็นเครื่องมือของหมอนี้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าคดีของพวกเขาจะจบลงซะแล้วละสิ เฮ้อ...