รักร้ายมนตร์สีดำ

ในเวลาไม่นานโซระก็พาฉันมาส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยฉันกับโซระแลกเบอร์กันเพื่อมีอะไรฉุดเฉินจะได้โทรหากันได้ ฉันเดินเข้าบ้านไปเจอชินนั่งอยู่บนโซฟาหน้าตาเขาบูดบึ้งอย่างมากแสดงถึงอารมณ์โกรธจัด "ทำไมวันนี้กลับบ้านซะดึกเชียว" ชินเดินเข้ามาและถามฉันอย่างโมโห
"วันนี้อาจาร์สั่งให้ทำงานตรวจเอกสารน่ะ" ถึงจะพูดเรื่องจริงแต่ก็จริงอยู่แค่ครึ่งเดียว
"เออๆ เข้าใจแล้วไปทำอาหารเร็วพี่หิวแล้ว" ชินไล่ฉันให้ไปทำอาหารแต่วันนี้ฉันแทบจะไม่อยากทำอะไรเลยเพราะอาการแปลกๆของฉัน
"วันนี้เราออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่าเนอะฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนจะไม่สบาย" ฉันพูดเสียงออ่นลงทุกทีเพราะอาการแปลกๆจะว่าเหนื่อยล้าก็ใช่แต่มันก็ไม่ทั้งหมดมันมีอาการแปลกแทรกเข้ามาด้วยแต่บอกไม่ถูกเลย ว่าเป็นอาการยังไง
"เดี๋ยวฉันไปซื้อเองเธอขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะอาการจะได้ดีขี้น" ชินพูดอย่างเป็นห่วงฉัน
"เออ นี้สร้อยเธอ" ชินหยิบของชิ้นหนึ่งขึ้นมาวางไว้บนมือฉัน มันเป็นสร้ายไม้กางเกงที่ฉันกำลังหาอยู่
"ดีจัง พี่ไปเจอมันที่ไหนอ่ะ" ชินชี้มือไปที่ห้องน้ำฉันจึงเข้าใจ
"มันเป็นของสำคัญดูแลให้ดีๆหน่อยสิ" ชินเอามือลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู
"พี่ฉันรู้สึกว่าถ้าไม่ได้ใส่สร้ายเส้นนี้แล้วมันจะมีความรู้สึกแปลกๆ" ฉันพูดอย่างออ่นล้าเต็มทดเพราะความเหนื่อยกับถูกอาการแปลกๆโจมตีอีกทำให้สติของฉันวูบลงไป
"อย่า~ลืมสัญญาณ" เสียงหนึ่งกระซิบที่ข้างหูฉันทำให้ฉันสะดุดตื่นขึ้นมา แต่ฉันกลับรู้สึกเจ็บๆที่หัวของตัวเองฉันเอามือไปแตะที่หัวของตัวเองฉันรู้สึกได้ถึงของเหลวที่ติดมือมา
"ละ เลือดนี้ ทำไมหัวฉันฉันเลือดออกละ" ฉันหันไปมองรอบๆห้องและก็ต้องตกใจเพราะห้องของฉันนั้นกระจัดกระจายไปหมด
"นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย" ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปมองชายร่างสูงที่พิงประตูอยู่ ชินมาทางฉันอย่างเหนื่อยล้าสภาพของเขาหนักกว่าฉันมากทั้งตัวมีแต่รอยแผลเต็มไปหมด
"เธอคุยกับฉันอยู่ดีๆก็เกิดอาการคุ้มคลั่งขึ้นมา" ฉันเป็นอะไรไปน่ะหรือว่าพลังจะกำเริบหนักอีกแล้ว ฉันส่ายหัวไปมาอย่างเจ็บปวดในใจคิดแต่ว่าไม่อยากให้ใครเจ็บตัวเพราะตัวเองอีกแล้ว
"มันไม่ใช่ความผิดเธอ เธอแค่ยังควบคุมพลังยังไม่ได้ ฉันเข้าใจ" ชินพูดปลอมฉัน
"ไปทำแผลแล้วขึ้นมานอนพักซะ เรื่องโรงเรียนฉันจัดการเอง" ชินพูดก่อนจะทำท่าเดินออกไป
"เดี๋ยววันนี้ฉันอยากไปโรงเรียน" วันนี้ฉันต้องช่วยผู้หญิงคนนั้นให้ได้ไม่งั้นคงไม่ได้พักแน่