---LoveSad รักเลวๆ ของคนอย่างนาย---

Chapter 6

            ร่างบางที่ตื่นขึ้นมาจากการหลับเกือบไม่ได้สติมาเป็นเวลานานถึง 3 วันเต็ม เช้าวันนี้เป็นวันที่เขาต้องไปเผชิญหน้ากับเพื่อนที่โรงเรียน ซึ่งเขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่า สิ่งที่รอเขาอยู่ที่โรงเรียนจะมีอะไรบ้าง ระหว่างที่แต่งตัวในเครื่องแบบนักเรียน ก็มองไปที่กระจกบนใหญ่เท่าตัว ถึงรอยช้ำและรอยจ้ำสีกุหลาบที่ถูกฝากไว้จะค่อยๆ หายไป แต่แผลที่มือที่ตอนนี้พันผ้าก๊อซเรียบร้อยแล้วก็จริง หากแต่มันยังคงเจ็บอยู่แบบนั้น

            “อ้าว.. แต่งตัวจะไปโรงเรียนงั้นเหรอว่ะ?”

            เคลียร์เดินเข้ามาในห้องโดยไม่มีสัญญาณเตือน เดินตรงมาแตะไหล่ร่างบางพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูพึงพอใจอะไรบางอย่าง ร่างบางตัวสั่นสะท้านอย่างไม่มีสาเหตุ สร้างเสียงหัวเราะในลำคอของคนข้างหลังเป็นอย่างดี

            “เป็นไร? อยากทำอย่างว่าจนตัวสั่นเลยรึไง..? หึหึหึ”

            ไม่ใช่... ทำไมเขาถึงคิดแบบนั้น...

            “หึ วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน ไปเปลี่ยนเสื้อซะ!”

            “เอ๊ะ? ทำไม...?”

            “ฉันสั่งก็ทำสิว่ะ!!”

            ผลัก!

            ร่างบางถูกผลักอย่างแรงไปชนตู้เข้า ไหล่กระแทกไปที่ประตูอย่างแรง ส่งผลให้แผลที่มือขวาสะเทือนจนระบมไปหมด

            “เร็วด้วยละ! ฉันจะไปรอข้างล่าง”

ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้...

นายไม่คิดจะทำเหมือนฉันเป็นคนเลยเหรอไง?

            ที่ห้องโถง

            เมลท์เดินลงมาจากบันไดด้วยเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินและกางเกงยีนสีดำ เคลียร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูมองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกวักมือเรียกร่างบางให้มาหา ซึ่งร่างบางที่ยังตัวสั่นเดินกุมหน้าอกตัวเองอย่างหวั่นๆ แล้วเดินไปหาผู้ที่ทำร้ายเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ใบหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด

            “หึ วันนี้ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า”

            ไม่ทำ? แล้วไอ้เมื่อกี้ละ

            “แค่จะพานายไปหาหมอเรื่องแผลที่มือ แล้วพาไปเที่ยวนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นแหละ”

            ไปหาหมอ... ไปเที่ยวเหรอ..?

            “เอ้า! ขึ้นรถ”

            เคลียร์เดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วเรียกให้ร่างบางเดินมานั่ง สีหน้าวิตกจางลงก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่ร่างสูงเรียก หลังจากที่เมลท์ขึ้นรถเรียบร้อย เคลียร์ก็เดินอ้อมหน้ารถไปฝั่งคนขับ แล้วขึ้นขับ ออกรถจากบ้านไป

            ความรู้สึกสับสนเข้ามาแทนที่ความกลัวที่เคยมี ภาพเก่าๆ กับสิ่งที่ทำในตอนนี้ มันตีกันไปหมดจนเผลอเข้าข้างตัวเองไปว่า เคลียร์จะเปลี่ยนไปเป็นคนเดิม แว๊บหนึ่งจริงๆ ที่เมื่อกี้คนข้างๆ เหมือนเคลียร์คนเก่า คนที่อ่อนโยน ใจดี และชอบช่วยเหลือเขาอย่างเมื่อก่อน...

            ที่โรงพยาบาล

            “เอาละ ทำแผลให้ใหม่แล้ว ยังไงก็ระวังเรื่องการหยิบจับด้วยละ เพราะแผลมันอาจจะอักเสบได้”

            คุณหมอพูดขึ้นเมื่อทำแผลให้เสร็จ เมลท์พยักหน้ารับคำ ก่อนจะหันไปมองขวดแอลกอฮอล์ภายในตู้เก็บยาที่คุณหมอเก็บไปหลังจากทำแผลเสร็จ มันทำให้ร่างบางอดที่จะหวั่นๆ ไม่ได้จริงๆ หลังจากที่ถูกทำแบบนั้นไปเมื่อ 3 วันก่อน

            เมลท์เดินออกมาจากห้องทำแผลโดยมีเคลียร์ยืนรออยู่หน้าประตู

            “เสร็จแล้วใช่มั้ย?”

            “อะ..อืม”

            “งั้นไปกินข้าวต่อ”

            หมับ!

            “อ๊ะ!!”

            มือของร่างสูงที่จับเข้าที่มือซ้ายของร่างบางซึ่งเป็นข้างที่ไม่มีแผลถูกสะบัดออกอย่างรวดเร็ว เหงื่อผุดออกมาจากใบหน้า ร่างกายสั่นด้วยความกลัวที่จะถูกแตะต้อง

            “อะไรอีกละ นี่กลัวแม้กระทั่งที่ฉันจะเดินจูงมือด้วยรึไง?” เมลท์พูดออกมาด้วยความเอือมระอาที่เห็นท่าทีแบบนั้นของร่างบาง

            “ขะ..ขอโทษ..” เมลท์ตอบกลับพลางเดินถอยหนี

            เคลียร์ถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปคว้าเข้าที่มือเดิมของร่างบางอย่างรุนแรงจนเมลท์เซเข้าไปยืนใกล้ๆ ในทันที ร่างกายยังคงสั่นกลัวเมื่อยิ่งเข้าใจ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้เคลียร์ต้องถอนหายใจอีกครั้ง

            “ฉันบอกแล้วไง ว่าวันนี้จะไม่ทำอะไรนาย ถ้างั้นฉันจะโดดเรียนมาเพื่ออะไรละ?”

            ไม่ใช่เพราะจะทำร้ายฉันเหรอไง...?

            “ไปกันได้แล้ว!”

            ที่ร้านอาหารของโรงแรม

            ร้านสไตล์ฝรั่งเศลที่มีสีสันหรูหรา มีเพลงบรรเลงคลอช้าๆ ฟังแล้วให้ความรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในงานเลี้ยงเต้นรำแบบในหนัง หากแต่ทั้งร้านมีเพียงลูกค้าสองท่านที่นั่งอยู่กลางห้องโดยมีบ๋อยยืนล้อมอยู่ห้าหกคน แน่นอนว่าเคลียร์เป็นคนจ่ายทั้งหมด

            “จะดีเหรอ? ที่มาตอนร้านยังปิดน่ะ เคลียร์..” เมลท์เอ่ยปากถามเมื่อเห็นป้ายหน้าร้านบอกถึงเวลาเปิดที่ยังไม่ถึงเวลา แต่เคลียร์ก็พาเข้ามาซะแล้ว

            “ไม่เป็นไรหรอก เพราะที่นี้จริงๆ พ่อฉันเป็นเจ้าของ ฉันจะเข้ามาเมื่อไรก็ได้” เคลียร์ตอบทั้งๆ ที่ยังมองที่ใบเมนูซึ่งเมลท์เองก็มองมาสักพักแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยอยากจะทานอาหารแพงๆ พวกนี้สักเท่าไร มือก็ยังสั่นไม่หาย

            หลังจากที่เมลท์ยังเลือกอาหารไม่ได้ เคลียร์ก็ดึงเมนูออกไปจากมือของร่างบาง แล้วเอ่ยปากสั่งแทน ก่อนจะบอกให้บ๋อยที่อยู่ล้อมทั้งหมดให้เดินห่างออกไปจากตรงนี้หน่อย จึงเหลือเพียงพวกเขาสองคนที่นั่งดื่มไวท์องุ่นฤทธิ์อ่อนอยู่

            “ฉันคิดว่า.. ฉันจะเปลี่ยนมัน”

            “...?” เปลี่ยนเหรอ...?

            ไม่ทันที่จะถามอะไร อาหารที่ถูกยกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่พึ่งสั่งไปเมื่อกี้นี่เอง เมลท์มองอาหารที่ถูกจัดวางบนโต๊ะซึ่งเป็นเนื้อชิ้นเล็กคนละจาน

            “ทานซะสิ จะได้รีบไปต่อ”

            “อืม..”

            ทำไมใจมันต้องสั่นขนาดนี้นะ...

            ประโยคที่เขาพูดออกมา.. ทำไมมันดูจริงจังอย่างนั้น...

            เวลาผ่านมาเกือบสองชั่วโมงจนตอนนี้บ่ายสองกว่าๆ แล้ว รถมาจอดพักที่โรงแรมหนึ่ง ซึ่งทำให้แปลกใจไม่น้อยที่เคลียร์จะพามาที่นี้ เมลท์รู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ที่ไปหาหมอแล้ว วันนี้เคลียร์อ่อนโยนแปลกๆ จนน่ากลัว แล้วสุดท้ายก็มาที่หน้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว

            “เข้ามาสิ ฉันอยากนอนจะแย่”

            “...?”

            เมลท์เดินเข้าไปในห้องซึ่งมีเคลียร์เดินนำเข้าไป ภายในห้อง เป็นห้องสวีทที่ข้างประตูห้องจะมีห้องน้ำเล็กๆ ไม่กว้างมาก ด้านนอกมีเตียงคู่ที่มีกุหลาบโรยไว้เป็นรูปหัวใจ ปลายเตียงติดกำแพงเป็นทีวีจอใหญ่ ข้างๆประตูระเบียงเป็นโต๊ะนั่งเล่นเหมือนที่มีในห้องรับแขก แต่หรูกว่า ทั้งหมดนี้คงไม่ต่ำกว่า 5,000

            “นอนกันเถอะ” เคลียร์จับข้อมือลากเมลท์ตรงไปที่เตียง ก่อนจะพาล้มตัวนอนอย่างเหนื่อยๆ ร่างบางถูกขังไว้ในอ้อมกอดของร่างสูงซึ่งข่มตาหลับไปเมื่อล้มตัวนอนได้ เมลท์พยายามที่จะหนีจากอ้อมแขนนี้ “ปล่อย..เคลียร์...” ทว่ากลับรัดแน่นกว่าเดิมจนอึดอัด มือของเคลียร์ค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาจับเส้นผมบนหัวของร่างบางแล้วลูบหัวเหมือนปลอบโยน

            การกระทำแบบนี้ทำให้ใบหน้าหวานของร่างบางอดที่จะแดงก่ำขึ้นมาไม่ได้ ไม่นานนักมือที่ลูบหัวอยู่ก็นิ่งไป บ่งบอกว่าตอนนี้ร่างสูงคงหลับไปเสียแล้ว

            นี่นายทำไปเพื่ออะไรเหรอเคลียร์...

            ทั้งๆ ที่นายก็ทำร้ายฉันมาตั้งขนาดนั้น...

            “ฮึก.. ทั้งๆ ที่ฉันอยากจะลืมความอ่อนโยนของนายไป..แท้ๆ ฮึก แล้วทำไมละ....?” เมลท์พูดออกมาด้วยเสียงที่เบาแต่สั่นเครือไปด้วยน้ำตาที่ปลดปล่อยออกมาซึ่งเต็มไปด้วยความสับสนที่มีต่อคนที่โอบกอดในตอนนี้ “นายทำร้ายฉัน... เพราะอะไร? ฉันอยากจะรักนายเหมือนเมื่อก่อน ฮึก แต่นายก็ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นกับฉัน ฮือ...นายมาให้ความหวังฉันทำไม...ฮึก..ฮือ...”

            “ฉันรักนายนะเคลียร์... รักที่สุด...”

            น้ำตาไหลลงบนแก้มที่แดงก่ำ หยดลงบนแขนของร่างสูงที่โอบกอดร่างที่สั่นเทา น้ำตาพวกนี้ไม่ได้มาจากความทรมานหรอกนะ...

            แต่มาจากความรู้สึกที่อยากจะทิ้งไปตั้งนานแล้วต่างหากละ...