The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก
8.6
เขียนโดย 
ทิวลิปสีฟ้า
วันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.30 น.
36 session
41 วิจารณ์
43.44K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 22.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
34) ย้อน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"เสียงนั้น"หลุดความคิดออกมาเป็นคำพูดก่อนจะเรียบเรียงความ
คิดใหม่
"เสียง? เสัียงอะไร"คนฟังมองคนอุทานด้วยสายตางงฉงน
"ขอคุยกับ นายคนนั้น....หน่อยได้มั้ย"ขออย่างกล้าๆกลัวๆ ก็เธอ
เป็นคนไข้จำอะไรไม่ได้ ถ้าในความทรงจำเป็นคนไม่ดีขค้นมาล่ะ
...อย่างนั้นก็แย่เลย
"ผมหรอ"ชี้ตรงมาที่ตัวเองก่อนจะทำสีหน้างงงวย 'เธอจะมาไม้
ไหนอีกนะ กะจะมาว่าเราตรงๆล่ะสิ...'
"นั่นเเหละ เร็วๆสิ"ว่าไปกวักมือเรียกไป คนถูกเรียกรีบเดินเข้าไป
อย่างเร็วไว
"มีอะไรกับฉันหรอ"ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็คงเป็นเพราะ กลัว
ถูกไล่ตะเพิดเหมือนครั้งที่เเล้วล่ะสิ...
"นั่งสิ จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานมั้ย"คนถูกตอบกลับลุกลี้ลุกลนหยิน
เก้าอี้มานั่งข้างๆทันที
"เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยละกัน ฉันน่ะได้ยินเสียงคล้ายๆกับนายใน
ความทรงจำ นายคือใครกันเเน่"นั่นสิ ฉันคือใครเป็นอะไรกับ
เธอ ฉันคิดกับเธอเเบบคนรัก ล้วธอล่ะ คิดยังไงกัน อยากจะถามออกไปเต็มปาก เเต่ยิ่งคิดยิ่งปวดหนึบขึ้นมาทีใจ อย่างนี้ยังปวด
ถ้าถามคงเจ็บ ยิ่งได้ยินคำตอบก็คงยิ่ง..ทรมาณ
"ฉัน...เอ่อฉันเป็นเพื่อนเธอน่ะ"ตอบเเล้วางยิ้มเจื่อนๆไปให้
"หรอ เเล้วสนิทมั้ยล่ะถึงมาเยี่ยมฉันบ่อยจัง"คนถูกถามกับไม่รุ้
จะตอบยังไง มันพะอืดพะอม ไปหมด
"ตรงข้ามกับคำว่าสนิทด้วยซ้ำ"จากโกหกคำโตว่าเราเป็นเพื่อนกัน
ก็อยากจะพูดควาทจริงบ้าง
"นายกำลังทำฉันงง เอาง่ายๆ ถ้าตรงข้ามกับคำว่าสนิท เเสดงว่า
นายเป็นศรัตูกับฉันหรอ"
"เเล้วเเต่จะคิด"
"อะไรของนายเนี่ยฉันไม่เข้าใจเเล้วนะโว้ย โอะ"ตะหวาดลั่นจบ
อาการเเสบร้อนตรงคอเพิ่มเเรงบีบรัด จนต้องนิ่วหน้าด้วยความ
เจ็บ..ฉันทำอะไรนายมันเหมือนกับ....ฉันเจ็บ
"เป็นอะไรรึป่าว"ถามด้วยอาการเป็นห่วงก่อนจะช่วยประคองไว้
แต่
.
.
ก็ถูกสะบัดมา
"ออกไปนะ นาย..เพราะนาย ฉันทำอะไรนายก็เจ็บ.. ออกไป!
นายตัวประหลาดออกไป"ยิ่งไล่เเรงรัดก็ยิ่งทวีคูณ บวกกับ
อาการปวดหัวที่เริ่มเรียกร้อง 'ทำไมกัน รังเรียจถึงต้องสะบัดมือ
ออกไปเลยหรอ... เธอไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างหรอ เธอน่าจะรู้นะ
เธอเจ็บเท่าไหร่ ฉันเจ็บกว่าเธอร้อยเท่า'
'ทำไม..ปะ..ปวดหัวปวดคือเเบบนี้ ทำไม..ทรมาณ..ทรมาณเหลือ
เกิน หรือเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากนายคนนี้...โอ้ะ'ความคิดจู่ๆก็
ทำประฎิกริยากับความทรงจำ...
ภาพต่างๆก่อนหน้านี้วิ่งเเล่นเข้ามาในหัวเป็นภาพเศษเสี่ยวหนึ่ง
ของความทรงจำเพียงเเค่นั้น เเต่มันทำให้รู้สึกเจ็บ...เพราะความ
ทรงจำที่รับเข้าสมองมาคือ ภาพที่กอไผ่ทำร้ายจิตใจเธอรวมถึง
เรื่องก่อนหน้านี้ด้วย.
"นาย..นายออกไปนะฮือๆ นายทำฉันเป็นเเบบนี้ ออกไป"มือของ
กอไผ่กวดเเน่น ถ้าขืนปล่อยเธอมีหวังตกเตียงลงไปธอต้องเจ็บ
เเน่ๆ คิดอย่างนั้นมือแกร่งก็ยิ่งรัดเข้าแผงอกกว้าง 'กลัวว่า
เธอจะเจ็บอีก..เหมือนที่เคยทำร้ายเธอ'
เเรงกอดยิ่งมากเท่าไหร่ เเรงทุบเเละเเรงจิกเเรงตีของอีกฝ่าย
ยิ่งมากเท่านั้น เสียงสะอื้นเเละน้ำตาโปะลงบนเสื้อยืดของกอไผ่
ไปหมด
"ฮือๆ ออกไปคนเลว นายทำร้ายฉัน ฮึก..ฮือๆ"มือบางทุบตีอก
กว่้างเต็มเเรง อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ..เเต่ก็คงไม่เจ็บ
เท่าที่เธอโดนทำร้าย
"ฮึกๆ ฮือๆ"หมดเเรง มือบางก็ได้เเต่ปล่อยมือร่วงโรยตามเเรงที่
หายไป ก่อนร่างกายจะรู้สึก...หมดสติไป
คนตรงข้ามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเเน่นิ่งไป ก็รีบจัดท่านอนให้อีกคนนอน
สะบาย ก่อนจะห่มผ่้าให้เรียบร้อย 'เธอคงจะเหนื่อยสินะ ขอโทษ
นะ หลับให้สะบายเถอะ..คนดี'
จัดเตียงให้คนไข้นอนสบายเสร็จ ริมฝีปากอุ่นจรดลงหน้าผากมน
ของคนที่ตัวเองรักอย่างอบอุ่น ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเศร้าๆ
"ฉันอยากให้เธอรู้นะ ว่าเมื่อก่อนถึงฉันจะทำร้ายเธอ แต่..
ตอนนี้ฉัน รักเธอนะ ..."พูดจบน้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบเเก้มก่อน
จะรีบซ่อนสีหน้าหมองไว้เเล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันสัญญา ฉันจะมาเยี่ยมเธอทุกวัน เเม้เธอจะไม่ยินดีในการ
มาของฉันก็ตาม เเต่ฉันยินดีในการเห็นเธอทุกวันนะ ไข่เจียว...
ฉับบบ
ตัดตอน เจอกันตอนหน้า ขอเม้นๆๆๆๆๆๆ นะนะนะ
ไม่รักคนอ่านเเละ ฮ่าๆ
HAPPY APRIL FULL'S DAY เขียนงี้ปะ เอาเป็นว่าช่างเถอะ สุขสันต์วันโกหกนะ
คิดใหม่
"เสียง? เสัียงอะไร"คนฟังมองคนอุทานด้วยสายตางงฉงน
"ขอคุยกับ นายคนนั้น....หน่อยได้มั้ย"ขออย่างกล้าๆกลัวๆ ก็เธอ
เป็นคนไข้จำอะไรไม่ได้ ถ้าในความทรงจำเป็นคนไม่ดีขค้นมาล่ะ
...อย่างนั้นก็แย่เลย
"ผมหรอ"ชี้ตรงมาที่ตัวเองก่อนจะทำสีหน้างงงวย 'เธอจะมาไม้
ไหนอีกนะ กะจะมาว่าเราตรงๆล่ะสิ...'
"นั่นเเหละ เร็วๆสิ"ว่าไปกวักมือเรียกไป คนถูกเรียกรีบเดินเข้าไป
อย่างเร็วไว
"มีอะไรกับฉันหรอ"ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็คงเป็นเพราะ กลัว
ถูกไล่ตะเพิดเหมือนครั้งที่เเล้วล่ะสิ...
"นั่งสิ จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานมั้ย"คนถูกตอบกลับลุกลี้ลุกลนหยิน
เก้าอี้มานั่งข้างๆทันที
"เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยละกัน ฉันน่ะได้ยินเสียงคล้ายๆกับนายใน
ความทรงจำ นายคือใครกันเเน่"นั่นสิ ฉันคือใครเป็นอะไรกับ
เธอ ฉันคิดกับเธอเเบบคนรัก ล้วธอล่ะ คิดยังไงกัน อยากจะถามออกไปเต็มปาก เเต่ยิ่งคิดยิ่งปวดหนึบขึ้นมาทีใจ อย่างนี้ยังปวด
ถ้าถามคงเจ็บ ยิ่งได้ยินคำตอบก็คงยิ่ง..ทรมาณ
"ฉัน...เอ่อฉันเป็นเพื่อนเธอน่ะ"ตอบเเล้วางยิ้มเจื่อนๆไปให้
"หรอ เเล้วสนิทมั้ยล่ะถึงมาเยี่ยมฉันบ่อยจัง"คนถูกถามกับไม่รุ้
จะตอบยังไง มันพะอืดพะอม ไปหมด
"ตรงข้ามกับคำว่าสนิทด้วยซ้ำ"จากโกหกคำโตว่าเราเป็นเพื่อนกัน
ก็อยากจะพูดควาทจริงบ้าง
"นายกำลังทำฉันงง เอาง่ายๆ ถ้าตรงข้ามกับคำว่าสนิท เเสดงว่า
นายเป็นศรัตูกับฉันหรอ"
"เเล้วเเต่จะคิด"
"อะไรของนายเนี่ยฉันไม่เข้าใจเเล้วนะโว้ย โอะ"ตะหวาดลั่นจบ
อาการเเสบร้อนตรงคอเพิ่มเเรงบีบรัด จนต้องนิ่วหน้าด้วยความ
เจ็บ..ฉันทำอะไรนายมันเหมือนกับ....ฉันเจ็บ
"เป็นอะไรรึป่าว"ถามด้วยอาการเป็นห่วงก่อนจะช่วยประคองไว้
แต่
.
.
ก็ถูกสะบัดมา
"ออกไปนะ นาย..เพราะนาย ฉันทำอะไรนายก็เจ็บ.. ออกไป!
นายตัวประหลาดออกไป"ยิ่งไล่เเรงรัดก็ยิ่งทวีคูณ บวกกับ
อาการปวดหัวที่เริ่มเรียกร้อง 'ทำไมกัน รังเรียจถึงต้องสะบัดมือ
ออกไปเลยหรอ... เธอไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างหรอ เธอน่าจะรู้นะ
เธอเจ็บเท่าไหร่ ฉันเจ็บกว่าเธอร้อยเท่า'
'ทำไม..ปะ..ปวดหัวปวดคือเเบบนี้ ทำไม..ทรมาณ..ทรมาณเหลือ
เกิน หรือเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นจากนายคนนี้...โอ้ะ'ความคิดจู่ๆก็
ทำประฎิกริยากับความทรงจำ...
ภาพต่างๆก่อนหน้านี้วิ่งเเล่นเข้ามาในหัวเป็นภาพเศษเสี่ยวหนึ่ง
ของความทรงจำเพียงเเค่นั้น เเต่มันทำให้รู้สึกเจ็บ...เพราะความ
ทรงจำที่รับเข้าสมองมาคือ ภาพที่กอไผ่ทำร้ายจิตใจเธอรวมถึง
เรื่องก่อนหน้านี้ด้วย.
"นาย..นายออกไปนะฮือๆ นายทำฉันเป็นเเบบนี้ ออกไป"มือของ
กอไผ่กวดเเน่น ถ้าขืนปล่อยเธอมีหวังตกเตียงลงไปธอต้องเจ็บ
เเน่ๆ คิดอย่างนั้นมือแกร่งก็ยิ่งรัดเข้าแผงอกกว้าง 'กลัวว่า
เธอจะเจ็บอีก..เหมือนที่เคยทำร้ายเธอ'
เเรงกอดยิ่งมากเท่าไหร่ เเรงทุบเเละเเรงจิกเเรงตีของอีกฝ่าย
ยิ่งมากเท่านั้น เสียงสะอื้นเเละน้ำตาโปะลงบนเสื้อยืดของกอไผ่
ไปหมด
"ฮือๆ ออกไปคนเลว นายทำร้ายฉัน ฮึก..ฮือๆ"มือบางทุบตีอก
กว่้างเต็มเเรง อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ..เเต่ก็คงไม่เจ็บ
เท่าที่เธอโดนทำร้าย
"ฮึกๆ ฮือๆ"หมดเเรง มือบางก็ได้เเต่ปล่อยมือร่วงโรยตามเเรงที่
หายไป ก่อนร่างกายจะรู้สึก...หมดสติไป
คนตรงข้ามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเเน่นิ่งไป ก็รีบจัดท่านอนให้อีกคนนอน
สะบาย ก่อนจะห่มผ่้าให้เรียบร้อย 'เธอคงจะเหนื่อยสินะ ขอโทษ
นะ หลับให้สะบายเถอะ..คนดี'
จัดเตียงให้คนไข้นอนสบายเสร็จ ริมฝีปากอุ่นจรดลงหน้าผากมน
ของคนที่ตัวเองรักอย่างอบอุ่น ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเศร้าๆ
"ฉันอยากให้เธอรู้นะ ว่าเมื่อก่อนถึงฉันจะทำร้ายเธอ แต่..
ตอนนี้ฉัน รักเธอนะ ..."พูดจบน้ำตาเม็ดโตไหลลงอาบเเก้มก่อน
จะรีบซ่อนสีหน้าหมองไว้เเล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันสัญญา ฉันจะมาเยี่ยมเธอทุกวัน เเม้เธอจะไม่ยินดีในการ
มาของฉันก็ตาม เเต่ฉันยินดีในการเห็นเธอทุกวันนะ ไข่เจียว...
ฉับบบ
ตัดตอน เจอกันตอนหน้า ขอเม้นๆๆๆๆๆๆ นะนะนะ
ไม่รักคนอ่านเเละ ฮ่าๆ
HAPPY APRIL FULL'S DAY เขียนงี้ปะ เอาเป็นว่าช่างเถอะ สุขสันต์วันโกหกนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
