Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

     "ฮืม~..." เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของฉันดังขึ้น อารมณ์ดีเพราะอะไรน่ะหรอ? ...เราเดินทางโดยสวัสดิภาพกันมากๆเลยไงล่ะ >__< ..ไม่มีรถตำรวจสักคัน ! ตีห้าก็มีน้อยคนนักที่จะตื่นขึ้นมาดูแสงตะวันขึ้นยามเช้า ..ดีใจจังฉันได้ดูเป็นคนแรก(?) เอะ..ยังมีนายวินอยู่นี้น่า ทั้งๆที่ฉันกำลังยิ้มอยู่ แต่ทำไมนายนี้ถึงทำหน้าเครียดแบบนั่นฟ่ะ ? ...หรือว่า  เรื่องจูบเมื่อคืน!!? นายยังค้างคาใจเรื่องนั่นอยู่อีกหรอ..

"นาย" ฉันเรียกสั้นๆตามภาษาคนพูดน้อย(?) นายวินที่คับรถมือเดียว ศอกทิ่มอยู่ที่หน้าต่างเท้าคางแบบสบายๆ หันหน้ามามองทางฉันก่อนจะขานตอบเสียงเบา ...นายนี้เหม่ออะไรเนี้ย ? ถ้านึกย้อนกลับไป..รู้สึกว่านายวินกับนายแซลม่อนจะคุยอะไรกันสักอย่างก่อนกลับ แถมยังคุยด้วยสีหน้าจริงจังซะด้วย.. ฉันที่เป็นคนนอกคงทำอะไรไม่ได้หรอกมั้ง ถ้ามันไม่เกี่ยวกับฉันล่ะนะ..

"เรียกแล้วเงียบไป เป็นอะไรรึเปล่าครับ" นายวินทักขึ้นเพราะเห็นฉันเงียบไปนาน พูดแต่ไม่หันมามองหน้าฉัน เสียมารยาทย่ะ -*- ...ลืมไปตานั่นขับรถอยู่นิเนอะ ชำเลืองมองแวบหนึ่งก็ได้ตาเบอะนี้!

"ไม่มีอะไรหรอก เห็นนายทำหน้าจริงจังน่ะ" ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตาสงสัยสุดๆ คิ้วเข้มของฉันขมวดเข้าด้วยกันจนรู้สึกเมื่อย ก่อนที่จะได้รับคำตอบที่ฉันไม่ค่อยอยากจะฟัง

"หิวข้าวรึยัง เรายังไม่ได้กินข้าวกันเลย" ว่าแล้วก็จอดเข้าข้างทาง ขับมาได้กว่าครึ่งเองนะ !

"นี้! อย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิ!" ฉันตะคอกใส่นายวินที่กำลังจะเปิดประตูรถ นายนั่นชะงักเล็กน้อยก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม แล้วมองหน้าฉันนิ่งๆ

"แล้วคุณจะคุยเรื่องอะไร" เฮ้... อย่าทำหน้าบูดเป็นตูดเด็กแบบนั่นสิ ฉันไม่เคยเห็นหน้าแบบนี้ของนาย มันทำให้ฉันใจหายนะ.. 

"เรื่อง.. เรื่องที่นายกำลังเป็นอยู่ตอนนี้" ฉันกัดฟันพูดเพื่อข่มความกลัวที่ค่อยๆก่อตัวในความรู้สึก ใบหน้าแบบนั่นมันอะไรกัน.. ใบหน้านิ่งๆ สายตาเย็นชาเหมือนกับฆาตกรมืออาชีพแบบนั่น..มันน่ากลัวเกินไป การที่จะได้เห็นใบหน้าโหดๆของนายในตอนนี้.. มันทำให้ฉันกลัว..

"ผมเป็นอะไร" คำถามห้วนๆสั้นๆของนายวิน ทำให้ฉันต้องหลุบตาต่ำโดยสัญชาติญาณ 

"เอ่อ.. นายเป็นบ้าอะไรล่ะ เห็นเงียบมาตลอดเลย" ใจกล้าหน่อยโว้ย เราเป็นถึงเจ้ใหญ่เลยนะ!

"ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่.." ทำเป็นหลบหน้าหลบตาแบบนี้ นายกำลังคิดอะไรอยู่ห้ะ ติดยาหรอ? นายแซลม่อนยื่นยาให้นายหรอ!?

"ติดยาหรอ!!" เผลอพูดไปแล้ว ก็คนมันคิดไม่ถึงนี้หว่า.. ถ้ามันติดยาจริงๆ ฉันจะเอายังไงล่ะเนี้ย

"ผมไม่ได้ติดนะ!" ถ้ามีแรงเถียงฉันแบบนี้ก็ไม่น่าจะติดยา แล้วนายเป็นอะไรล่ะ? 

"นายคุยอะไรกับแซลม่อน เรื่องอะไร!?" ฉันผลักไหล่นายวินเบาๆเพื่อเตือนสติก่อนที่มันจะหลุดลอยหายไปกับอากาศซะก่อน นายวินเอาแต่ก้มหน้าแล้วก็ไม่พูดกับฉัน

"เงียบแบบนี้ เราก็แก้ปัญหาไม่ได้สิ!" ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับความปัญญาอ่อนของนายเต็มทีแล้วนะ..!

"คุณไม่ต้องรู้หรอก" 

"เออ! ไม่รู้ก็ได้ว่ะ!!" ตะคอกเสร็จก็เปิดประตูออกจากรถแล้วฟรีรันนิ่งงงงงง! ใครจะอยู่ให้มันรั้งเล่า คนอย่างฉันไม่ชอบทำตัวเป็นนางเอกในนิยายน้ำเน่าเว้ย! 

"แฮ่ก..เห้อออ" เสียงหอบปนถอนหายใจของฉันดังขึ้นขณะกำลังวิ่งแบบเหยาะๆ นายนั่นไม่เห็นตามมาเลย.. ให้ตายสิ เหนื่อย... รู้ได้แค่นั่นแล้วก็ทรุดนั่งลงข้างทาง รถวิ่งปนกันไปมา ฉันมองมันอย่างพร่าๆ เหงื่อไหลเข้าตาจนหมด สมองประมวลอะไรไม่ค่อยจะทัน ...นี้คือจุดอ่อนของฉันอย่างหนึ่ง และจุดอ่อนนี้ มันนำพาซึ่งหายนะมาให้กับฉัน..

"เออๆ..โครตฮา 555" เสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งดังลอยเข้ามาใกล้ๆตัวฉัน ฉันซึ่งกำลังก้มหน้าแล้วหายใจถี่ ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด แต่ไอ้พวกนั่น...

"เฮ้ย! แกดูนั่นดิ ผู้หญิงนิหว้า.." เสียงเข้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันกระตุกเล็กน้อยและภาวนาในใจขอให้ผู้หญิงที่ไอ้พวกนั่นพูดถึงไม่ใช่ฉัน..

"ผมแดงด้วยว่ะ..เหมือนฉันเคยเห็นเลย" พระเจ้าไม่เข้าข้างฉันซะแล้ว พวกผู้ชายกลุ่มนั่นหัวเราะเฮฮา แล้วเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าฉัน 

"ว่าไงน้องสาว.. มานั่งทำอะไรตรงนี้หรอจ๊ะ?" เสียงวี้ดวิ้วดังขึ้น ฉันไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองไอ้พวกสวะที่กำลังเพลินปากกับการแซวฉันอยู่

"เฮ้ย ..อีนี้หูหนวกรึเปล่าว่ะ" 

"แกอยากรู้ก็ถามดิว่ะ"

"พวกแกมายืนทำอะไรกัน บอกให้รีบๆ-" มีเสียงใหม่เสียงหนึ่งโผล่ขึ้นมา ก่อนจะหุบปากเงียบไป ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเจ้านั่นเป็นใคร แต่ที่แน่ๆฉันเริ่มอยากฆ่าเจ้าพวกนี้แล้วว่ะ.. 

"ผมแดงแบบนี้.. คล้ายๆคนรู้จักฉันเลย" อ่า.. เรื่องของนายเต๊อะ 

"ใครล่ะว่ะ อ่อ...อีที่เตะแกน่ะหรอ" หืม!? เตะ? 

"เออ.. เหมือนอีผู้หญิงที่เอาเงินฟาดหัวฉันน่ะ" เอาเงินฟาดหัว!? เดี๋ยวดิ! หรือว่า.. ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าทันที แสงแดดดทำให้ฉันต้องหรี่ตามองนิดหน่อยแต่ก็พอจะรู้ว่านายนี้มันหน้าตาคุ้นๆ นายพวกนั่นพอเห็นหน้าฉันก็ตกอกตกใจ ชมฉันจนฉันแทบจะถลาเข้าไปตบรางวัลให้อยู่ล่ะ จะมีก็แค่นายหน้าใหม่คนเดียวที่กำลังทำหน้าแบบบรรยายไม่ถูก แถมยังตัวสั่นด้วย ฉันเพ็งมองนายนั่นอยู่นาน แต่ก็จำไม่ได้สักทีว่าเป็นใคร แต่หน้าตาก็คุ้นๆแฮะ

"คุณ..ซิน.." เห๊อ!! รู้จักฉันงั้นหรอ! ฉันรีบผุดเด้งตัวขึ้นมาทันที นายพวกนั่นแตกกันเป็นรังผึ้งคงคิดว่าฉันจะเข้าไปตะครุบพวกนั่นล่ะมั้ง เหลือแต่นายหน้าใหม่คนเดียวที่ยังยืนอึ้งอยู่

"นายเป็นใคร!?" นายนั่นขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วชี้ที่ตัวเอง

"คุณจำผมไม่ได้หรอ? ผมแฮมเมอร์ไง คนที่เคยนอนกับคุณด้วย" เคยนอนกับฉัน? นั่นมันเยอะเกินย่ะ ฉันจำไม่ได้หรอกนะ แต่หน้านายนี้มันคุ้นๆแฮะ 

"ฉันจำไม่ได้" 

"คุณจำไม่ได้งั้นหรอ! คุณรู้มั้ยว่าคุณทำอะไรกับผมไว้บ้าง คุณซิน!!" นายแฮมเมอร์นั่นตะคอกใส่หน้าฉัน ทั้งๆที่ฉันกำลังงงและไม่เข้าใจว่านายนี้หมายถึงอะไร ฉันเคยไปทำอะไรให้นายนี้งั้นหรอ ?

"ฉันจำไม่ได้จริงๆ" เฮ้ๆ.. ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันแทงนายจริงๆนะ อย่ามากำมือจนเส้นเลือดขึ้นแบบนั่นสิ

"ร่านที่สุด!! คุณเตะผมเพราะผมทำให้เอวคุณมีรอย!!แล้วคุณก็เอาเงินมาปาใส่หน้าผม! ทีนี้คุณจำได้รึยัง!" ร่านงั้นหรอ!!? ให้ตายสิ แกมันจะเกินไปแล้วนะ!! 

"ไอ้แฮม..แกใจเย็นดิว่ะ" พวกเพื่อนๆของหมอนั่นเริ่มเข้ามาเล้าโลมให้หยุด แต่ดูเหมือนนายนี้จะไม่สนใจและโมโหเลือดขึ้นหน้า

"ถ้าคุณจำไม่ได้ ..ผมจะรำลึกให้แล้วกัน" นายแฮมเรียกเพื่อนของเขาแล้วกระซิบกระซาบกัน ก่อนที่เพื่อนมันจะทำหน้าจริงจังแล้วรุมเข้ามาจับตัวฉันไว้

"เอาไปใส่ในรถ" นายแฮมสั่งแล้วเดินนำขึ้นรถไปนั่งที่คนขับก่อนจะสตาร์ทรถ

"ทีนี้แหละคุณซิน.. คุณจะได้ขึ้นสวรรค์แน่นอน"

"ขึ้นสวรรค์บ้านแกสิ! ถ้าแกมายุ่งกับคนอย่างฉัน แกจะโดนดีไม่ใช่น้อย แกเองก็น่าจะรู้ดี!!" ฉันดิ้นพร้อมกับตะคอกใส่หน้านายแฮม พวกเพื่อนๆของนายนั่นหน้าซีดตามๆกันไป แต่เสียงห้าวๆของนายแฮมก็ดังขึ้นขัดความคิดของเพื่อนมัน

"ก็ฆ่าปิดปากซะเลยสิ ไม่มีใครรู้หรอก..ว่าพวกเราทำ" พวกมันเริ่มยิ้มแล้วหัวเราะกันอย่างบ้าเลือด ทำไมต้องมาเกิดสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้นะ มีด! มีดอยู่ไหน.. ฉันควานหามีดที่อยู่ใต้กางเกงซับก่อนจะเหลือบไปเห็นว่า เพื่อนมันคนหนึ่งเอาออกไปจากตัวฉันแล้ว.. หนอย เจ็บใจชะมัด! 

ใครก็ได้.. มาช่วยฉันทีเถอะ! 

"คุณซิน!!!!!" นั่น!! เสียงนายวิน! นายวินใช่มั้ย!

"ใครว่ะ.." นายแฮมนั่นหันออกมามองนอกหน้าต่างพร้อมกับทำหน้าตกใจ นายนั่นพึมพำอะไรไม่รู้ก่อนจะสั่งให้เพื่อนมันเอาผ้ามาปิดปากฉันแล้วเปาะยาสลบ ..ไม่นะ! ถ้าฉันสลบแล้วตื่นขึ้นมาหลังจากที่มันสายไปแล้วจะทำยังไงเล่า! เสียงรถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว.. พร้อมกับ

ดวงตาที่ค่อยๆปิดลงช้าๆ.. มีเสียงแว่วๆของนายวินที่เรียกชื่อฉันดังเข้าโสตประสาทหูเข้ามา วิน.. นายต้องมาช่วยฉันให้ได้นะ.. พระเจ้า.. ช่วยเราด้วย