ถามใจกี่ครั้งก็คือเธอ ( Hes she is.)

    และแล้ววันเกิดของยัยเฉิ่มนั้นก็มาถึง และตอนนี้พี่บาสอยู่หน้าบ้านนฉันแล้ว ฮู้เล้>< คอยดูน้ะยัยกิ๊ฟ แกจะต้องเจ็บปวดแบบฉัน ฉันเดินตรงไปหน้าพร้อมทั้งเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาชายในฝันของฉัน แต่แค่ยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะครอบครองเท่านั้นเอง ฉันเดินตรงไปหาพี่บาส พี่บาสก็มองฉันอยู่ ฉันสวยล่ะสิ คิคิ ><
"มานานยังค้ะ ?"
"ยังครับ เราไปกันเถอะ" พี่บาสบอกฉัน ฉันยิ้มรับ
15 นาทีผ่านไป ณ บ้านยัยเฉิ่ม ฉันขอตัวพี่บาสว่าจะไปเดินหายัยแนน แล้วพี่บาสก็จะเดินไปหายัยเฉิ่ม นั่นไง!!ฉันเจอยัยแนนแล้ววว >'<
"ยัยแนน ฉันอยู่นี้" ฉันโบกมือเรียกยัยแนน ยัยแนนเลยหันมาหาฉันพร้อมกับเดินถือของกินมาอีกต่างหาก แหม่ เพื่อนฉันหวงแต่กิน คนที่มางาานวันเกิดยัยเฉิ่มนั้นน่ะหรอ ก็มีแต่เพื่อนยัยนั้นเท่านั้นแหล้ะ ทางสะดวก 
"นี่แนน แกจะหวงกินอะไรนักหนา" ฉันแขวะยัยนั่น
"เอ้า นี่แกจะไปทำไรก็ไปทำเหอะ ฉันอยู่ตรงนี้"ยัยแนนคิ้วขมวดบอกฉัน
"ก็ได้ๆ แกรอดูความสำเร็จของฉันเลยน้ะ ยัยเพื่อนรัก><" ยัยแนนโบกมือไล่ฉัน
ฉันตรงดิ่งไปหาพี่บาส ที่นั่งอยู่กับยัยเฉิ่มนั้น
"พี่บาส ^^" พี่บาสหันมามองฉันพร้อมกับฉีกยิ้มให้
"ครับน้องฝ้าย หาแนนเจอแล้วหรอ ?"
"เจอแล้วค้ะ เอ่อออ.."
"มีไรป่าวครับน้องฝ้าย?" พี่บาสงสัย
"คือว่า ตอนที่พี่บาสมาส่งฝ้าย ฝ้ายยังไม่ได้ขอบคุณเลยอ่ะค้ะ ขอบคุณน้ะค้ะ ^^" เราสองคนคุยกัน จนลืมไปว่ายัยเฉิ่มนั่งอยู่ข้างๆพี่บาส แต่พอหล่อนได้ยินที่ฉันพูดขอบคุณพี่บาส หล่อนก็เลย หันหน้ามามาองฉํน พร้อมกับเดินหนีไป ชิ สมน้ำหน้า
"ไม่เป็นไร ครับ งั้นพี่ขอตัวก่อนน้ะคับ ^^" พี่บาสขอตัวพร้อมวิ่งออกไปตามยัยเฉิ่ม ฉันเลยตามไปฟังสองคนนั้นแอบคุยกัน 
"กิ๊ฟฟ โกรธที่พี่มารับฝ้ายหรอ" พี่บาสถามยัยนั่น
"ป่าวกิ๊ฟไม่ได้โกรธ" เล่นตัวจังน่ะย่ะ
"ไม่ได้โกรธแล้ววิ่งออกมาทำไม" พี่บาสจะไปง้อมันทำไมก็ไม่รู้ แต่ที่รู็ๆเค้าง้อกันเพราะเป็นแฟนกันนี่น่า ฉันนี่ก็บ้าจิงๆเลย เจ็บใจชะมัด !!
"ป่าวนี่ไม่มีไร กิ๊ฟเข้าไปรับแขกก่อนน้ะ" ยัยนั้นพูดแล้วพร้อมเดินออกไป ปล่อยให้พี่บาสยืนอยู่คนเดียว ไม่ได้การล้ะ ฉันเลยเดินไปหาพี่บาส
"พี่บาส เป็นไรป่าวค้ะ ถ้าฝ้ายพูดอะไรที่ทำให้กิ๊ฟลำบากใจ ฝ้ายขอโทษน้ะค้ะ:("
"มันไม่เกี่ยวไรกับฝ้ายหรอก"ให้ตายสิ ฉันใจไม่ไดีเลยแหะ ที่เห็นพี่บาสทำหน้าเศร้าแบบนั้น
"ฝ้ายรู้ว่าฝ้ายไม่ควรพูด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฝ้ายอยากให้พี่รู้ไว้ก็คือฝ้ายนี่แหล้ะรักพี่มากกว่าที่กิ๊ฟรักพี่อีก ถึงแม้มันจะเป็นเวลาสั้นๆที่เรารู้จักกันก็ตาม"ฉันตัดสินใจพูดความในใจออกไป แต่ที่ฉันรู้ก็คือยัยเฉิ่มนั่นแอบดูฉันพูดความในใจกับพี่บาส เจ็บล่ะสิ!! สมน้ำหน้า
"ฝ้ายย..."พี่บาสเรียกชื่อก่อนที่จะเอาตัวฉันเข้าโอบกอด ฉันอยากหยุดเวลานี่ไว้ให้นานที่สุด>////< แต่ยัยนั่นก็เห็นเข้าวิ่งร้องไห้เข้าไปในงาน และยิ่งแย่กว่านั้นพี่บาสเห็นแล้วปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดแล้วรีบวิ่งไปหน้ายัยเฉิ่มนั่น ฉันคงไม่มีความหมายสิน้ะ :( ฉันเลยวิ่งตามพี่บาสไป จนไปเห็นเหตุการณ์ ที่ยัยนั่นบอกเลิกพี่บาส
"เลิกกันเถอะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก" ยัยนั้นบอกพี่บาสแล้วรีบเดินขึ้นบันไดบ้านไป จนทุกคนในงาน ฮือ ฮา กันใหญ่ จนยัยแนนเดินมาหาฉัน กระซิบข้างหูฉัน
"มันเกิดอะไรขึ้น?" ยัยแนนกระซิบถามฉัน
"ก็ฉันบอกแกแล้วไง ให้รอดูความสำเร็จของฉัน"ฉันกระซิบยัยแนนกับ ยัยแนนยิ้มอย่างเข้าใจ ฉันเลยเดินเข้าไปจับไหล่พี่บาสเพื่อเป็นการปลอบโยน ฉันอยากให้พี่บาสมาซบไหล่ฉันเพื่อบรรเทาความเจ็บ TT 
"กลับบ้านกันเถอะฝ้าย" พี่บาสชวนฉัน
"ค้ะ ยัยแนน ฉันกลับก่อนน้ะ" ฉันหันไปบอกยัยแนน แล้วรีบเดินตามพี่บาสไป
"ฝ้าย พี่ขอโทษน้ะที่พี่ทำอะไรลงไป"อ่อ หมายถึงที่กอดฉันล่ะสิ ฉันไม่ถือสาหรอก คุ้คุ้ 
"ไม่เป็นไรหรอกค้ะ พี่บาสกลับกันเถอะ ฝ้ายรู้ว่าพี่บาสไม่อยากอยู่ที่นี่สักเท่าไหร^^"แล้วพี่บาสก็ยิ้มรับพร้อมกับสตาร์ทรถ ฉันเลยขึ้นซ้อนท้ายย มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกกับพี่บาสแต่ฉันยังไม่สมควรที่จะพูดมันไป และที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็คืออยู่ให้กำลังและปลอบใจเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่ยัยนั้นทำไว้กับคนที่ฉันรักมากที่สุดดด <3