เงารัก...อธิษฐาน[อ่านต่อจากตอนที่ 25 นะเออ]
เขียนโดย 
บุหงา
วันที่ 15 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.04 น.
แก้ไขเมื่อ 21 มกราคม พ.ศ. 2557 12.50 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) ตอนที่ 8 -100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ~8~
ก็แค่กำลังหลงละเมอ
“ดาว! ”
สายตาของผมจับจ้องที่ใบหน้าของเธอ.... เท้าของผมก้าวไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว ผมก้าวเข้าไปเรื่อย...เรื่อย...และเรื่อย
เรื่อย...
“ดาว! ซันขอโทษ...ซันขอโทษจริงๆ ให้อภัยซันนะ”
ดาว...ซันสำนึกผิดแล้ว......และขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป..ผมโอบกอดเธอด้วยสองมือนี้...สองมือที่เคย
ทำร้ายเธอแต่ตอนนี้มันกำลังโอบกอดเธอไว้............
“คุณทำอะไรของคุณน่ะ...ปล่อยฉันนะคะ...ฉันไม่ใช่ดาว...”
เสียงของเธอแวดดังขึ้นทำให้ผมได้สติ...นี่ผมกอดใคร...กอดใครกัน? ดาวเหรอ? ไม่สิไม่มีดาวอีกแล้ว.....ไม่มีอีกแล้ว...ผมรีบคลายอ้อมกอด...ขยับก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว...และมองใบหน้าอันบูดบึ้งของเธอ...คล้ายกัน......คลายกันเหลือเกินถ้าดาวโตขึ้นหน้าตาคงเป็นแบบนี้แน่ๆ.....
“เฮ้ยซันรู้จักกันด้วยเหรอ?”
ดินถามผม....แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่เงียบ... เงียบด้วยความสับสน...ผมเอาแต่คิดว่าเธอยังอยู่...ยังอยู่ข้างกายผมจนทำให้คิดไปเองเป็นตุเป็นตะไปเสียแล้ว.......
‘เธอ..ก็แค่หน้าเหมือนดาวเท่านั้นเอง นายอย่าบ้าไปหน่อยเลย!’
ผมคิดขึ้นเตือนตัวเอง..พร้อมกับเดินจากไปเงียบๆโดยไม่อธิบายอะไรให้คนตัวเล็กตรงหน้าฟัง หรือแม้แต่คิดจะตอบคำถามของเพื่อน
“อ้าวเฮ้ย!!ซันจะไปไหนวะ....เอาอีกแล้ว...คราวนี้ถึงขนาดกอดเลยเหรอว่ะ...ชักอย่างจะรู้แล้วสิว่าผู้หญิงชื่อดาวเป็นใครกันแน่หน้าตาแบบไหนมันถึงเพ้อหาบ่อยๆ หรือว่าหน้าจะเหมือนคุณครับ”
“เอ่อไม่ทราบสิค่ะ”
“เอ่อคุณ...”
“มีนาค่ะ”
“ครับคุณมีนา...ต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ...ไอ้นี่มันบ้าๆบอๆอย่างนี้แหละครับ”
“ค่ะ ไม่เป็นไร แต่ขออย่าให้มีคราวหลังอีกก็แล้วกันคะ”
“เฮ้ยดิน...ไอ้ซันมันเป็นอะไรวะ....ถามก็ไม่ตอบ เอาแต่ก้าวพรวดๆออกไปเลย...งงกับมันวะ”
“อืม ก็เหมือนเดิม..อาการเดิมของมันนี่แหละ... เออ แล้วไอ้ลิงสองตัวนั่นล่ะ...ไปไหนแล้ว”
“เห็นบอกจะเขาห้องน้ำ เดี๋ยวมา”
“เอาล่ะ ฉันจะอธิบายคราวๆเกี่ยวกับสระน้ำระบบเกลือนะค่ะ”
ฉันกล่าวขึ้นหลังจากทั้งสองจบบทสนทนาลงแล้ว
“สระน้ำระบบเกลือ (Salt Water) ปลอดภัยสำหรับครอบครัวคุณ และเด็กเล็ก ไม่ทำให้แสบตาหรือตาแดง เส้นผมไม่แห้งแข็ง และไม่ระคายเคืองต่อผิวหนัง นักว่ายน้ำทั่วโลกทราบเป็นอย่างดีว่าน้ำเกลือดีต่อสุขภาพอีกทั้งช่วยป้องกันฟันผุอีกด้วย แถมจะช่วยรักษาชุดว่ายน้ำไม่ให้ซีดอีกด้วยค่ะ รวมถึงช่วยบำบัดผู้ป่วยที่เป็นโรคหอบหืดและภูมิแพ้ด้วย เพราะคลอรีนจากเกลือบริสุทธิ์นั้นไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ ไม่มีรสไม่มีกลิ่นค่ะ”
“งี้ก็ดีสิครับ”
“อ่าคงมีความสุขถ้าได้ลงไปแช่นานๆ”
ดิน และพีกล่าวขึ้นด้วยความสนใจ
“ค่ะ ถ้าจะเปลี่ยนเป็นชุดลงสระละก็เชิญที่ห้องน้ำฝั่งนี้เลยคะ”
ฉันพูดกับพร้อมผายมือบอกทางให้พวกเขา
“ดิฉันขอตัวคะ ต้องไปดูแลสระเด็กฝั่งตรงข้ามต่อ มีอะไรก็เข้าไปเรียกได้เลยนะคะ ขอตัวค่ะ”
“บ้าชะมัดเลย จู่ๆก็มากอดกันซะได้ ถ้าเป็นโรคจิตจะมาสระว่ายน้ำทำไมไม่ไปโรงพยาบาลพบจิตแพทย์ซะล่ะ
ผู้ชายบ้า อย่างนี้นี่แหละถึงไม่อยากมาดูแลสระผู้ใหญ่ บ้าชะมัด”
“อ้าวมีนบ่นอะไรอยู่คนเดียวล่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกน้ำพลอย ก็แค่พวกโรคจิต อ้าวว่าแต่มาทำงานตั้งแต่เมื่อไร”
“ผมไม่ใช่โรคจิต”
ผมที่เห็นเธอเดินมาฝั่งนี้ ก็เลยเดินตามมาเพื่อจะขอโทษ แต่นี่เธอมาว่าผมโรคจิตเสียได้...
“ถ้าไม่ใช่แล้วคุณจะมากอดฉันทำไม ไม่ให้เรียกโรคจิต จะให้ฉันเรียกคุณว่าอะไร...นายวิตถารดีไหมล่ะ”
เธอกล่าวขึ้นพร้อมกับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ยี่หระ
“นี่คุณ...”
ได้วิตถาร ใช่ไหม วิตถารก็คือพวกที่ชอบทำอะไรแปลกๆ วันนี้ก็ขอทำอะไรแปลก ๆ หน่อยเหอะ.....
“นี่คุณจะทำอะไร..อย่าเข้ามานะนายวิตถาร”
“หึ”
เธอมองผมด้วยสายตาตื่นตกใจ และก็ก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อยๆ ส่วนคนที่วิตถารอย่างผมก็ก้าวเท้าไปหาเธอเรื่อยๆ...และมองเธอด้วย
สายตาคาดคั้น....และก็จู่โจมกอดเธอเข้าให้อีกทีเสียเลย และดันเธอให้ตกสระเด็กที่กำลังมีเด็กว่ายน้ำกันอยู่ต่อมแต่ม...พลักให้ลงไปในน้ำด้วยกัน
“ครูมีน ใครเหรอค่ะ....กิ้วๆ เฮ้พวกเราแฟนครูมีนละ”
“ไม่ใช่นะกระป๋อง ไม่ใช่นายนี่มัน..อุบ”
ก่อนที่เธอจะพูดอะไรมากกว่านี้ ผมก็ใช้มือข้างหนึ่งที่กอดเอวเธออยู่เลื่อนมาปิดปากเธอไว้...
“ใช่แล้วหนูน้อยน่ารัก หนูนี้ตาถึงนะ อย่าเพิ่งมากวนนะไปทางนู้นก่อน แฟนพี่งอนพี่อยู่ ตอนนี้พี่กำลังง้อ...”
ผมกล่าวขึ้นกับเด็กหญิงผมแกละสองข้างพร้อมยิ้มให้เจ้าตัว....เอ๊ะ!..ยิ้มเหรอนี่ผมยิ้มใช่ใหม่...นานแล้วที่ไม่ได้ยิ้มพร้อมกับความรู้สึกสุขใจแบบนี้....ใช่แล้วละเธอคนนี้คนที่คลายกับดาวเธอทำให้ผมยิ้มออก
“ได้เลย..ขอให้ครูมีนหายงอนไวไวนะคะ”
หนูน้อยโบกมือให้ และก็ว่ายน้ำจากไปอยู่รวมกลุ่มเพื่อนของตัวเอง...แล้วผมก็หันมาจ้องตาเธอ...เธอมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง...และก็คงจะกำลังด่าว่าผมในใจอยู่แน่นอน
“ไงละ อยากว่าผมโรคจิตดีนัก โรคจิตสมใจคุณแล้วใช่ไหม”
“เอ้อนี้เป็นแฟนกันเองเหรอ...อะไรกันมีนไม่เห็นเคยบอกน้ำพลอยเลย...แถมแฟนยังเป็นนักวิ่งชื่อดังอีก..อิจฉาอะ เฮ้อ! นึกว่าโรคจิตจริงๆ คนหล่อๆ และมีความสามารถงี้..เสียดายแย่เลย วันหลังมีโอกาสจะมาขอลายเซนต์นะคะ ขอตัวค่ะ”
“ครับ”
‘...ไม่ใช่นะน้ำพลอยกลับมา! กลับมาช่วยมีนก่อน....ฮึย’
“ออย อัน อะ”
“อะไรนะคุณพูดอะไรผมไม่เห็นรู้เรื่อง ไหนลองพูดอีกทีสิ”
ผมก็รู้ว่าเธอต้องพูดไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว เพราะผมเอามือปิดปากเธออยู่ แกล้งถามเพื่อยั่วเธอเล่นเท่านั้นแหละ....ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกันถึงมีความรู้สึกแบบนี้กับเธอได้ทั้งๆที่เพิ่งจะพบกันแท้ๆ เพราะเธอหน้าเหมือนดาวละมั่ง...อันนี้ผมก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน
“โอ๊ย!! ยัยหมาบ้านี่กัดเลยเหรอ”
“ก็กัดนะสิ ฉันกัดคุณ..ขนาดแหกปากร้องโอ๊ยแล้ว...แค่นี้คุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ไหนให้ฉันกัดให้ดูอีกทีไหมล่ะ”
เธอพูดขึ้นเมื่อเป็นอิสระจากมือของผม พร้อม พลั่กผมจมน้ำ และก็รีบขึ้นจากสระหนีผมไปเลย...ถึงแม้น้ำจะมีปริมาณลึกแค่เอวของผมก็เหอะ แต่ผมถูกพลั่กให้จมไปทั้งตัวเลย...แถมยังสำลักน้ำอีกต่างหาก.....หน็อยแสบนักนะ ค่อยดูเหอะมีโอกาสเมื่อไรจะเอาคืนยัยหมาบ้า!
“โธ่พี่ชาย ครูมีนไม่หายงอนเหรอ”
เด็กผมแกละคนเดิมถามผมขึ้น หลังจากผมไอจนตัวโยนเพราะสำลักน้ำ
“ใช่ ใจร้ายมากเลย..ไม่ยอมหายงอนพี่สักที...อ้อฝากบอกครูมีนเขาด้วยนะเอวครูมีนเล็กยังกะไม่เสียมผี แถมฟันยังแหลมยังกะฝันหนูเลย.....พี่ไปล่ะ”
‘ชื่อครูมีนเหรอ...เป็นครูสอนว่ายน้ำสินะ’
แปลกถ้าเป็นดาวจริงๆ เธอจะเป็นครูสอนว่ายน้ำเหรอ?
“ค่ะ บ๊ายบายคะ”
เธอกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างใสซื่อ...ทำให้ผมคิดถึงรอยยิ้มของใครคนหนึ่งขึ้นมา....
“อ้าว ไงวะซันคราวนี้ยิ้มแป้นมาแต่ไกลเลยวะ...”
ดินทักผมขึ้น เมื่อเห็นผมกำลังเดินเข้าไปหาพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง...
“ก็ไม่ทำไมหรอก...ว่าแต่นายเหอะช่วงที่ไม่ได้ไปแข่งขันกีฬา แบบนี้นายจะทำอะไร”
ผมรีบเบี่ยงเบนความสนใจของดิน เพราะผมไม่อยากตอบในเรื่องที่ยังไม่แน่ใจ ใช่ผมไม่แน่ใจดูเหมือนใช่ แต่พอมองอีกที ความรู้สึกบอกว่าเธอไม่ใช่ รอยยิ้มของเธอ สีหน้าของเธอ ดูไม่เหมือนเดิมอย่างกับเป็นคนละคนอย่างนั้นแหละ
“ฉันเหรอก็คงจะช่วยกิจการที่บ้านตามเคยนั้นแหละ...แล้วนายละ”
“อืม..คงหางานแถวนี้ทำละมั่ง”
ผมตอบแบบขอไปที แต่จริงๆก็มีบริษัทหลายบริษัทมาทาบทามผมอยู่เหมือนกัน
“เอ่อดีวะ ดีกว่านายอยู่เฉยๆ แล้วคิดฟุ้งซ่าน เอาเหอะห้องน้ำอยู่ฝั่งนั้น นายรีบเปลี่ยนชุดมาแช่น้ำให้สบายเถอะ..แต่ทำไมนายตัวเปียกทั้งตัวเลยวะ ยังไม่ทันลงสระเลยนี่หว้า”
“ก็ไม่ทำไมหรอกก็แค่ ถูกไม้เสียมผีพลั่กจมน้ำ”
ผมกล่าวพร้อมกับเหล่ตามองคนข้างหลังที่มายืนอยู่ข้างหลังผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ และกำลังคุยกับใครอยู่คนหนึ่ง ผมจ้องมองผู้ชายคนหนึ่งที่มีนยืนคุยด้วย ด้วยความตกใจ เนปจูน!
“เฮ้เนปจูน! นายจริงๆด้วย ”
ทิมตะโกนขึ้นเสียงดังเรียกสายตาจากคนอื่นๆให้จ้องมองเขา ผมเพิ่งจะรู้นะว่าทิมรู้จักกับเนปจูนด้วย ทิมเข้าไปเขย่าแขนเนปจูนอย่างเป็นกันเองทำให้ผมรู้ว่าพวกเขาคงจะสนิทกันด้วยนั่นแหละ
“นี่ไง คนที่ได้อันดับสาม”
ทิมกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มร่า ลากแขนเนปจูนเข้ามาในกลุ่มที่พวกผมกำลังยืนคุยกันอยู่ แต่หน้าตาของผมบูดบึ้ง มองเนปจูนด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร เนปจูนเองเมื่อเห็นผมเขาก็ชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังแสร้งทำตัวปกติเหมือนไม่เคยรู้จักผมมาก่อน แต่ผมรู้ว่าในใจของเนปจูนกำลังจะแดดิ้น
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
