Time Crime บทเพลงและกาลเวลา

 

 

-09-

คนที่เธอชอบ...คือใคร?

 

ความสัมพันธ์ระหว่างเพสและคุนทาเร่ค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ พวกเขาเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น และคุนทาเร่เองก็เริ่มเปิดใจให้เขามากขึ้น เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้เพสจึงเริ่มรู้สึกชื้นใจมากขึ้น...

เขาเคยรู้สึกเสียใจ...เสียใจที่ต้องเสียรอยยิ้มในวันเก่าๆ ของเธอไป...ทว่าในตอนนี้เธอได้สนิทกับเขามากกว่าในวันที่เธอได้สูญเสียรอยยิ้มนั้นไปแล้ว...เพราะฉะนั้นเขาเองก็คงจะไม่เป็นไร...

ไม่เป็นไร...เขาไม่เป็นไรอีกต่อไปแล้ว...เธอคนนี้จะอยู่เคียงข้างเขา ตัวเขาเองก็จะอยู่เคียงข้างเธอ...พวกเขาเข้าใจกันมากกว่าในวันเก่าๆ แล้ว...เพราะฉะนั้นไม่เป็นไร...ทุกอย่างมันจะต้องไม่มีอะไร...

เขาคิดเช่นนั้นด้วยหัวใจที่เบิกบาน...ในระหว่างนั้นเขาก็ได้เผลอลืมไป...เรื่องที่ตัวเขานั้น ได้กีดกันเจโลไปอย่างไรบ้าง...

ในวันหนึ่งเจโลได้มาหาเขา เธอเข้ามาเยี่ยมเขาอย่างเช่นทุกทีโดยหวังว่าเขาจะยอมคืนดีกับเธอได้บ้าง และเพราะความดีใจ เขาจึงได้เผลอลืมเรื่องที่เธอเคยทำไป

“อื้ม! ฉันไม่โกรธอะไรหรอก”

“!!” เจโลอ้าปากกว้าง เผยยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจอย่างสุดล้น เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีอกดีใจ ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่หนึ่ง แต่ท้ายที่สุด เพราะทำอะไรไม่ถูกเธอจึงได้ส่งเสียงร้องออกมาดังลั่น

“นี่! แล้ว...ช่วงนี้นายไปที่ไหนมางั้นเหรอ!?”

“?” เพสหันไปมองเธอด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย ทว่าเขาก็ยังรำลึกได้...เรื่องที่เขาไม่สามารถบอกเธอได้...เขาได้ส่ายหน้าปฏิเสธเธอกลับไปทันที “ไม่เกี่ยวกับเธอนี่ ฉันจะไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉันนี่นา”

“โถ่....บอกฉันหน่อยเถอะน่า...”

“ไม่ได้!!”

“.....” เจโลนิ่งเงียบ รับฟังถ้อยคำตัดทอนของเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจพลางเหลือบตาขึ้นจ้องมองเขาไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเธอก็ได้ถอนหายใจออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก...ถ้าเกิดนายไม่อยากบอกฉัน...ก็ไม่เป็นไร...”

“.....” บรรยากาศแสนเงียบขรึมแผ่เข้าปกคลุมโดยรอบบริเวณอีกครั้ง แม้เพสนั้นจะไม่ค่อยใส่ใจบรรยากาศนั้น ทว่ากับเจโล เธอนั้นได้ใส่ใจกับบรรยากาศและความรู้สึกเช่นนั้นมาก...

ท้ายที่สุดเธอก็อดใจไม่ได้ เอ่ยถามเขาออกไป

“นี่ ถ้าอย่างนั้นฉันขอถามอะไรในเรื่องที่...นายพอจะตอบได้หน่อยได้ไหม?”

“?” ระหว่างที่นั่งเล่นและครุ่นคิดพลิกนาฬิกาเรือนที่ได้รับมาจากเธออยู่บนเตียง เขาก็ได้หันกลับไปมองเธอด้วยสีหน้าสงสัย “ถ้าเกิดเป็นเรื่องที่ฉันตอบได้ฉันก็จะตอบ”

“ถ้าเกิดตอบไม่ได้ก็เลี่ยงตอบได้นะ....เออ...แต่ยังไงก็อยากจะให้ตอบทั้งหมดล่ะนะ ฮะๆๆๆๆๆ”

“.......” เพสขมวดคิ้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็ถามมาสิ...เรื่องไหนฉันตอบได้ฉันก็จะตอบเอง”

“อื้ม!! ถ้าอย่างนั้นฉันถามนะ!” เจโลเผยสีหน้าดีอกดีใจออกมา เป็นสีหน้าที่เขาไม่ได้เห็นมาสักระยะตั้งแต่ย้อนเวลากลับมา...แม้เขาจะยังคิดไม่ตกเรื่องที่เพราะอะไรเขาจึงได้ย้อนเวลากลับมาได้...เป็นความฝันของเขา? แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังแอบรู้สึกดีใจเล็กน้อยที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ....แม้ว่าเธอนั้น...จะเคยทำอะไรกับเขาและคุนทาเร่มาบ้างในอนาคตที่เขาจากมานั้นก็ตาม...

“เอิ่ม....นาย...คิดยังไงกับฉันเหรอ...?”

“หา?” เมื่อคำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของเจโล ตัวเพสก็ได้ส่งเสียงร้องและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เจโลนั้นกำลังนั่งอยู่บนพื้นด้านล่างเตียงในห้องเขา...เธอนั่งคุกเข่าก้มหน้า เผยท่าทางประดักประเดิดออกมาคล้ายไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขาได้...คล้ายกำลังเขินอายอยู่...ทว่ามันเป็นเพราะอะไร...?

เขารู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำถามนี้...คำถามที่เธอเคยถามเขาในสนามเด็กเล่นในอนาคตที่เขาจากมานั่น...เขาจำมันได้ เพราะมันเป็นคำถามที่เธอถามเขาก่อนที่เธอจะไปฆ่าคุนทาเร่นั่น...

คำถามนี้...มีความหมายแฝงยังไงงั้นเหรอ?

เขาไม่รู้...ไม่รู้เลยว่ามันมีความหมายแฝงอย่างไร แต่ถึงแม้เขาจะรู้ก็เถอะ....

ไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอกน่า...

เรื่องเข้าข้างตัวเองแบบนั้น...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก...ยิ่งคิดไปก็ยิ่งทำให้ตัวเองเป็นคนเข้าข้างตัวเองมากไปเสียเปล่าๆ เป็นคนที่น่ารังเกียจเสียจริงๆ...ตัวเรา...

แต่ถ้าอย่างนั้นแล้วที่เธอถามเรานั้นมันมีความหมายว่าอย่างไร...ความหมายถึงความเป็นเพื่อนอย่างนั้นเหรอ?

อ่า...มันก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ล่ะมั้ง...

“เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยล่ะ เพียงแต่บางทีก็ชอบทำอะไรบ้าๆ ไปหน่อย...บอกตามตรงฉันเกลียดเธอที่เป็นแบบนั้นนะ แต่ก็ต้องขอบใจที่เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนฉันมาตลอด”

“เพื่อน....เกลียด....ฉันในเรื่องนั้น....งั้นเหรอ...?”

“?” เจโลเบิกตากว้าง เงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ขุ่นมัวอย่างน่าประหลาด เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงได้ยื่นมือออกไป

“นี่....” เขาโบกมือไปมาเบื้องหน้าเธอด้วยความสงสัย เมื่อนั้นเธอจึงรู้สึกตัว สักพักจึงเผยยิ้มออกมา “อ่า....ฮะๆๆๆๆๆ นั่นสินะ ยังไงพวกเราก็เป็นได้เพียงแค่เพื่อนนี่นะ แล้ว....เพสล่ะ เคยคิดเรื่องอยากมีแฟนอะไรแล้วหรือยังเหรอ?”

“หืม?” เพสรู้สึกสงสัยกับท่าทีของเธอ...ทั้งท่าทีและคำถามที่แปลกประหลาดนั้น มันทำให้เขาไม่อาจปล่อยให้ความสงสัยหลุดรอดไปได้

เธอถามแบบนี้...มีเป้าหมายเพื่ออะไรกัน...?

เป็นเพราะอย่างนั้น...หรือเปล่า? ไม่ ไม่ ไม่ อย่าด่วนสรุปไปเองสิ...

แต่ยังไงก็ตาม...เราก็คงจะต้องตอบออกไปตามตรงสินะ?

ตอบออกไปตามที่เรากำลังคิดอยู่...

ทว่าในขณะที่เขากำลังคิดจะตอบออกไปตามความจริงนั้น ภายในหัวของเขากลับมีภาพของคุนทาเร่ผุดขึ้นมา...

เอ๋?....ทำไมกันนะ...ทำไมเราถึงนึกถึงเธอตอนนี้...?

ไม่รู้เลย...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตัวเขาจึงได้คิดถึงเธอตอนนี้...

เป็นเพราะว่าเรามักจะไปหาเธออยู่ตลอดงั้นเหรอ? หรือว่า...

ในตอนนั้นเอง เขากลับเริ่มรู้สึกหน้าร้อนผาวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“พะ....เพส เป็นอะไรไปน่ะ? อย่าบอกนะว่าไข้ขึ้นแล้วน่ะ!!?”

“มะ...มะ...มะ...ไม่เป็นไรหรอก!!” เจโลยื่นหน้าเข้ามาถามเขาด้วยความเป็นห่วง ทว่าเขากลับตื่นตกใจ ยกมือขึ้นปิดหน้า พยายามไม่ให้เธอได้สังเกตเห็นใบหน้าที่แดงก่ำและสีหน้าที่เขากำลังแสดงอยู่ในตอนนี้อีก

นอกจากนั้นแล้ว...เขายังไม่อาจตอบคำถามของเธอได้...

“ระ...เรื่องอยากมีแฟนงั้นเหรอ....เรื่องนั้นมันจะไปคิด...ได้ยังไงกันล่ะ...”

“นะ....นั่นสินะ!! เพสจะไปคิดเรื่องอยากมีแฟนได้ยังไงกันนะ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!”

“?” เมื่อได้รับคำตอบของเขา อยู่ดีๆ เจโลก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างเกินพอดี เพสเกิดรู้สึกสงสัย แอบลอบมองเธอจากช่องแขนที่เผยช่องว่างของเขา สิ่งที่เขาได้เห็นก็คือ ภาพที่เธอกำลังยิ้มและส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขที่สุด ในแบบที่เขาแทบไม่ค่อยได้เห็นเลย

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็มืดแล้วเสียด้วยสิ...ฉันกลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่”

“อ่า...มาตอนเย็นๆ ดีกว่านะ ตอนเช้าๆ ฉันไม่ว่าง มีเรื่องต้องทำ”

“เอ๋-----------? หลังจากที่หายป่วยแล้วก็ออกไปข้างนอกทุกวันเลยนะ....ไปไหนก็ไม่บอกกันบ้างเลย ให้ตายเถอะ...ฉันงอนนะเนี่ย...”

“เหอะ...เธอก็บอกเองไม่ใช่เหรอ? ว่าถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกน่ะ”

“ฉันพูดแบบนั้นไปสินะ?”

“.....” เพสหันไปมองเจโลด้วยสีหน้าคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก ในตอนนั้นเองเจโลก็ได้ส่งเสียงหัวเราะออกมา บอกลาเขา พร้อมกลับหลังหัน ออกไปบอกลาแม่ของเขาและวิ่งออกจากบ้านไป

“ดีกันแล้วสินะ ลูกกับเจโลน่ะ...”

“อ่า...ก็คงราวๆ นั้นล่ะมั้ง”

“ราวๆ นั้นอะไรกัน...หลังจากนี้ก็อย่าทะเลาะกันอีกนะลูก”

“มันก็ขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอคนนั้นแหละแม่”

“โถ่....” แม่ของเขาได้เดินเข้ามาในห้องของเขา แลกเปลี่ยนบทสนทนากับเขาด้วยความดีใจ ทว่าเมื่อเขาตอบกลับไปมากๆ เธอก็เริ่มเผยสีหน้าเป็นกังวลออกมา ถอนหายใจและเดินออกจากห้องเขาไป

ถ้าหาก...เธอไม่คิดจะทำอะไรแปลกๆ ออกมา...

เขาล้มตัวลงไปนอนบนเตียงของตัวเองอีกครั้ง หยิบนาฬิกาเรือนที่ได้มาจากเธอขึ้นมา จ้องมองมันด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ

แม้เขาจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตัวเขาจึงได้ย้อนเวลากลับมา ณ จุดนี้...แต่สิ่งที่เขารู้มีเพียงแค่อย่างเดียวก็คือ การที่นาฬิกาเรือนนี้ได้ช่วยเขาเอาไว้...

นาฬิกาเรือนนี้ทำให้เขาย้อนกลับมา...แม้เขาจะไม่รู้ว่ากลไกมันคืออะไร เพราะอะไรมันจึงสามารถทำเช่นนี้ได้ แต่กระนั้นมันก็ได้ช่วยเขาออกมาในสถานการณ์เช่นนั้นแล้ว

“ส่วนหนึ่งก็ต้องขอบคุณ....เจโลที่ให้นาฬิกานี้กับเรามาล่ะนะ...” เพสพึมพำออกมา จ้องมองนาฬิกาเรือนนั้นต่อไปสักพัก หลังจากนั้นก็ตัดสินใจปล่อยมือของเขาให้ร่วงหล่นลงบนตัว กำนาฬิกาเรือนนั้นเอาไว้ที่ท้องแล้วหลับตาลง

จากนี้ต่อไป...ก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้กังวลใจอีกแล้ว...

ที่เหลือก็มีเพียงแค่....เฝ้าดูว่าเจโลนั้นจะตัดสินใจทำอะไรต่อไปก็เท่านั้น...

****************************************************

วันต่อมาเพสก็ยังคงไปหาคุนทาเร่อีกครั้ง เมื่อเขาไปถึงเขาก็ได้เอ่ยทักเธอไปตามปกติ “ไง”

ซึ่งคุนทาเร่เองก็ได้หันกลับมาตอบเขาด้วยรอยยิ้มแสนเบิกบานเช่นเดิม “อืม”

เรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันในวันนี้ก็ยังคงเป็นเรื่องทั่วๆ ไปเช่นเดิม...เรื่องที่พวกเขาทั้งสองเคยพบเจอกันมา...เรื่องชีวิตประจำวันของเพสบ้าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องชีวิตประจำวันของคุนทาเร่

“แล้วก็นะ...ฉันเองก็เลยลำบากแย่เลยล่ะ ดันเผลอไปทำเจ้าป่าโกรธเสียได้ ก็เลยต้องรีบบินหนีจากมาทันทีเลย! เสียดายจริงๆ นะ...ทั้งๆ ที่ยังฝึกวิชาที่นั่นไม่สำเร็จเลยแท้ๆ...”

“แต่เธอก็ยังไปฝึกที่อื่นได้ไม่ใช่เหรอ? ในป่านั้นก็ดูน่าอันตรายออก ฉันว่าออกมาแบบนั้นมันก็ดูเหมือนจะเป็นกรณีที่ดีที่สุดแล้วล่ะนะ”

“แต่ว่านะ...ป่าที่นั่นมันเขียวชอุ่มน่าอยู่มากเลยนี่นา...ทั้งที่คิดว่าจะใช้เป็นที่พักอาศัยได้สักระยะหนึ่งแท้ๆ เจอแบบนี้ไปแล้วเซ็งไม่อยากฝึกวิชาไปชั่วขณะหนึ่งเลย...เฮ้อ...” คุนทาเร่ส่งเสียงถอนหายใจออกมา เพสเองก็ได้แต่ส่งเสียงหัวเราะและยื่นมือไปลูบหลังปลอบเธอ

ในตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยกันถึงเรื่องที่คุนทาเร่นั้น เคยไปที่ป่าแห่งหนึ่งมาก่อน...เธอเล่าให้เขาฟังถึงเรื่องการผจญภัยที่เธอเคยผ่านมา และในป่าที่เธอกำลังเล่าให้ฟังนั้น...เธอก็บอกว่ามันเป็นป่าที่สวยงามและน่าอยู่มาก แต่น่าเสียดายที่เธอดันไปทำให้เจ้าป่าโกรธเข้าเสียก่อน เลยไม่สามารถอยู่ที่นั่นต่อไปได้

“น่าๆ ยังไงก็ยังมีที่สวยๆ อื่นๆ อยู่อีกไม่ใช่เหรอ? แล้วที่นี่ล่ะ? เธอรู้สึกติดใจที่นี่หรือเปล่า?”

“อืม...ถึงจะเป็นสถานที่ธรรมดาที่เห็นแต่ทะเลก็เถอะ...แต่ฉันก็ชอบนะ! ติดใจแล้วด้วย ฮะ ฮะ”

“......” เพสเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย เขารู้สึกดีใจที่เธอเอ่ยตอบกลับมาเช่นนั้น...ดีใจที่เธอชอบที่แห่งนี้...ที่ที่พวกเขาได้พานมาพบกันในตอนนี้...

“!?” แต่แล้วในขณะนั้นอยู่ดีๆ เขาก็พลันหวนไปนึกถึงเรื่องที่เขาเคยพูดกับเจโลเมื่อคืน...คำถามที่เธอถามเขาว่า ‘เคยคิดเรื่องมีแฟนหรือเปล่า?’ เขาได้แต่ก้มหน้าลงไปครู่หนึ่งอย่างไม่อาจตอบหรือทำอะไรได้

“นี่...เพส...เป็นอะไรไปเหรอ?”

“เอ๋!?” ทว่าในตอนนั้น เจโลก็ได้เอ่ยถามออกมา...เธอยื่นหน้าเข้ามามองเขา หรี่ตาลงเผยสีหน้าเป็นห่วงออกมา...บางทีเธออาจจะกำลังคิดว่าอาการเขาอาจจะทรุดตัวลงไปอยู่...ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรจะปล่อยให้เธอคิดต่อไปเช่นนั้น

“อ่า...ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดอะไรเฉยๆ เท่านั้นแหละ”

“หืม....งั้นเหรอ?” คุนทาเร่เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา เธอจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเคยเผยยิ้มออกมา “ถ้ามีเรื่องอะไรที่บอกฉันได้ก็บอกมานะ ถ้าเป็นเรื่องที่ช่วยได้ฉันก็จะช่วยเธอเอง”

“.....” เพสเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอเงียบๆ ทว่าหลังจากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงไปโดยไม่พูดอะไร

เขาพูดออกไปไม่ได้...เรื่องที่เขาเคยพูดกับเจโลเมื่อคืนนั้น เขาจะเล่าออกไปให้คุนทาเร่ฟังได้อย่างไรกัน...?

แต่ถึงอย่างนั้น...ชั่วเสี้ยวหนึ่งภายในใจของเขา เขากลับรู้สึกอยากจะให้เธอได้ยิน...คำถามเช่นนั้นของเขาเหลือเกิน...

“นี่....คุนทาเร่....ถ้าฉันมีเรื่องอยากจะถามอะไรเธอหน่อย...จะได้หรือเปล่า?”

“เอ๋?” คุนทาเร่เผยสีหน้าสงสัยออกมา จับจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มใคร่สงสัยเล็กน้อย ในระหว่างนั้นตัวเพสก็ได้ก้มหน้าลงไป

จะถามออกไป...จริงเหรอ?

ไม่สิ...เราก็แค่อยากถามออกไปเท่านั้นเอง ไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรนี่นา...

ถ้าไม่มีความหมายแฝงอะไร...จะถามออกไปก็คงไม่มีปัญหา จริงไหมล่ะ?

“เธอ....เคยคิดเรื่องอยากมีแฟนบ้างหรือเปล่าเหรอ?”

“หา?”

“!!”

ถามออกไปแล้ว...เราถามออกไปแล้ว!!

เขารู้สึกตื่นเต้น...ยามที่เขาเอ่ยถามเช่นนั้นออกไปเขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา...แค่ถามออกไปแค่นี้กลับทำให้เขาตื่นเต้นขนาดนี้เลยเชียวเหรอ...? ทั้งๆ ที่แค่ถามออกไปอย่างไม่คิดอะไรมากแท้ๆ...

แล้ว...คำตอบของเธอล่ะ?

เพสค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไป....เหลือบตาขึ้นไปสังเกตดูท่าทางของเธอและปฏิกิริยาตอบรับนั้น เมื่อเขาเหลือบตาไล่ขึ้นไปจนถึงใบหน้าของเธอ เขาก็ได้เห็นสีหน้าแสดงความสงสัยของเธอนั้น

“เป็นอะไรไปน่ะ...ทำไมถึงถามออกมาแบบนี้?”

“กะ....ก็....ก็แค่อยากรู้ก็เท่านั้นแหละ...”

“หืม.....” คุนทาเร่เบิกตากว้าง ส่งเสียงร้องเอียงคอออกมาด้วยความไม่เข้าใจ ท่าทางของเธอทำให้เขาใจแป้ว

เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร เธอจะตอบออกมาว่าอย่างไร...จะตอบออกมาว่ายังไงงั้นเหรอ...?

“!?”

ทว่าหลังจากนิ่งคิดไปสักพัก ใบหน้าของเธอก็เริ่มแดงเรื่อ...แดงเรื่อเหมือนตัวเขาที่เคยทำเมื่อคืนที่แล้ว...

“ยะ...อย่าถามออกมาแบบนั้นสิ! มันน่าอายออกนะ!!”

“มะ...มีแล้วอย่างนั้นเหรอ!?”

“......” คุนทาเร่เงยหน้าขึ้นมาชายตามองเขา สีหน้าของเธอดูลำบากใจมาก พยายามเหลือบตาขึ้นมองเขา แต่ท้ายที่สุดเธอก็หลบตาลงไปอีก

“อืม....”

“เป็นใครเหรอ?”

“.......” คุนทาเร่เงียบไป ยิ่งเขาถามหน้าของเธอก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้มันคืออะไร...รู้แต่เพียงว่ายามที่ได้ยินว่าเธอมีคนที่ตัวเองชอบแล้วนั้น ภายในหัวใจเขากลับรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกลองขนาดยักษ์ ทุ้มดังกังวานอยู่ภายใน พร้อมกับเสียงแตกกระจายของอะไรบางอย่างอย่างเงียบสงบ...

มีแล้ว...งั้นเหรอ...?

นั่นสินะ...อย่างคุนทาเร่เองก็คงมีคนที่ชอบอยู่แล้วหรอกมั้ง มันคงไม่แปลกอะไรหรอกมั้ง...

อยู่แล้วล่ะ...ก็เธอทั้งสวยทั้งใจดีขนาดนี้เลยนี่นา...

“ปะ....เปลี่ยนเรื่องคุยกัน...จะได้ไหม...?”

“.......อะ.....อืม.....” เพสพยักหน้าเงียบๆ เขาไม่ตอบอะไรเลย ได้แต่เพียงก้มหน้าลงไป พูดอะไรออกมาไม่ถูกเท่านั้น

เขาควรทำอย่างไร...ควรจะทำอะไรอย่างไรดี?

ไม่สิ...ความจริงเขาก็แค่ถามออกไปอย่างไม่คิดอะไรมากนี่นา แต่ทำไมเราจะต้องคิดทำอะไรด้วยล่ะ?

มันแปลกเกินไปหน่อยไม่ใช่เหรอ? ทั้งๆ ที่ไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ ทำไมถึงต้องรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ด้วยล่ะ?

ใช่แล้ว...ก็เพราะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่นา...เธอจะมีแฟนหรือมีคนที่รักอยู่แล้วมันก็ไม่เกี่ยวกับเรา...เพราะฉะนั้น....เราก็คงไม่จำเป็นต้องไปสนใจเรื่องนั้นของเธอก็ได้...

“นี่....เพส....ว่าแต่....แล้วเธอล่ะ มีคนที่ชอบหรืออะไรหรือยัง?”

“เอ๋?” เมื่อถูกถามกลับมาเช่นนั้นเพสก็ได้แต่เผยสีหน้าสงสัยออกมา เขาเผลอนึกไปถึงรอยยิ้มของเธอ....รอยยิ้มของเธอตอนที่พวกเขาได้พบเจอกันครั้งแรก...และรอยยิ้มของเธอตั้งแต่อนาคตเมื่อวันวานนั้น...ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเช่นเดียวกัน...ยามที่ต้องตอบคำถามเช่นนั้นของคุนทาเร่ เขากลับไม่สามารถลืมรอยยิ้มเหล่านั้นไปได้...

“..........ไม่มีหรอก.........”

“อ่า.....” คุนทาเร่ส่งเสียงร้องออกมา เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังเผยสีหน้าหรือมีความรู้สึกเช่นไร เพราะตัวเขาเองกำลังก้มหน้าหนีความจริงอยู่...

เขาไม่รู้....ไม่สิ เขาไม่มีคนที่แอบชอบอะไรนั่นอยู่แล้ว....เพราะฉะนั้นเรื่องที่เขาพูดออกไปมันก็คงจะไม่ผิดอะไร...

คุนทาเร่เองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว เราเองก็ไม่มีคนที่ชอบอะไรมากมายด้วย ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ต่อไปนั่นแหละ....ดีแล้ว...

ว่าแต่ทำไม...ทำไมเขาจะต้องยกเรื่องของเธอขึ้นมาพูดเปรียบเทียบกับเรื่องของตัวเขาเองด้วยล่ะ...?

“วันนี้ท้องฟ้าสดใสดีนะ...เป็นวันที่น่าล้มตัวลงไปนอนบนผืนหญ้าแล้วสูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์จริงๆ...”

“อ่า....นั่นสินะ....” เพสพยักหน้าตอบเธอเบาๆ แต่ถึงกระนั้นในใจเขาก็ยังคงรู้สึกต่อต้านอะไรบางอย่าง...

มีอะไร....มีอะไรแปลกไปนะ...?

มีอะไร...แปลกไปจากปกติงั้นเหรอ...?

ไม่รู้...ไม่รู้เลยว่ามีอะไรแปลกไปบ้าง...

รู้แต่ว่าตัวเรานั้น...มีอะไรบางอย่างแปลกไปแล้ว...

“......” ชั่วขณะนั้นตัวเขาได้เกิดความคิดที่จะ...ยื่นมือไปแตะมือข้างนั้นของเธอดู...

ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรแท้ๆ ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกเช่นนั้นด้วยนะ...

“......” ท้ายที่สุดก็ได้ชักมือกลับมา เธอคนนั้นยังคงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่รู้สึกตัว

แค่จับนิดหน่อย...แค่จับมือนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง...ไม่ได้คิดอะไรนี่นา...ก็เราไม่ได้คิดอะไรนี่นา...

แต่ทำไม....มันถึงได้รู้สึก....ใจเต้นรัวขนาดนี้กันนะ....

แซก แซก

“!!” แต่แล้วในตอนนั้นเอง พวกเขาทั้งสองก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น...เป็นเสียงที่ดังมาจากด้านหลังของพวกเขา คุนทาเร่รู้สึกตัวสะดุ้งขึ้นมาจากเสียงนั้น และเสียงนั้นก็ทำให้ตัวเขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าจับมือของเธอได้สำเร็จ...

“เสียงเมื่อกี้นี้มัน....”

“เอ๋?” เพสรู้สึกประหลาดใจเสียงของเธอ เขาหันกลับไปมองตามทิศที่เธอมองอยู่ แล้วเขาก็ได้เห็น....เงาของใครบางคนกำลังยืนอยู่เบื้องหลังเงาต้นไม้นั่น...

“!!” แม้จะเป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่ววูบ หรืออาจจะเป็นอะไรบางอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ ความคิดที่แล่นปราดเข้ามาได้ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบไปกะทันหัน

เขารู้สึกเหมือน...คุ้นเคยกับเจ้าของเงาที่ยืนอยู่ตรงนั้นดี...

เธอคนนั้นเป็นเด็กสาวอย่างแน่นอน....เป็นเด็กสาวที่เขาเองก็รู้ว่าตัวเองเคยรู้จักกับเธอมาก่อน...แม้จะไม่ได้เห็นหน้าตาและเสื้อผ้าที่ชัดเจนของเธอ แต่เขากลับรู้สึกได้เช่นนั้น...

“!!” ท้ายที่สุดเจ้าของเงานั้นก็ได้วิ่งจากไป กลับหลังหันวิ่งออกไปจากบริเวณที่เธอเคยยืนอยู่นั้น...เขาพยายามจะยื่นมือเข้าไปหาเธอด้วยความตกใจ แต่ถึงกระนั้นตัวเธอก็ได้วิ่งหนีไปเสียแล้ว...

“คนจากในหมู่บ้าน....งั้นเหรอ?” คุนทาเร่เอ่ยถามออกมาสีหน้าสับสน ทว่าเพสนั้นกลับเอาแต่ก้มหน้าลง...เหลือบตาขึ้นจ้องมองเงาที่หายไปในป่านั้นผ่านทางไรผม

“อ่า...” เขาส่งเสียงพึมพำออกมา เป็นเสียงพึมพำที่แม้แต่คุนทาเร่เองก็ยังรู้สึกประหลาดใจ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่เอ่ยพูดอะไรออกมาเลยกับท่าทางที่แปลกประหลาดไปของเขา

จะมา....จะมาขัดขวางกันอีกแล้วงั้นเหรอ...?

เธอจะมาฆ่าคุนทาเร่ที่นี่อีกแล้วงั้นเหรอ....?

ฉันไม่ยอมแน่...ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอทำแบบนั้นแน่!!

“คุนทาเร่ ฟังนะ...ช่วงนี้ถ้าเกิดเจอใครขึ้นมาบนหน้าผาไม่ว่าจะเป็นใครก็ให้ระวังเอาไว้ก่อน...ถ้าเขาคนนั้นไม่ใช่ฉันอย่าไปเชื่อใจเด็ดขาด โดยเฉพาะกับผู้หญิงคนหนึ่ง...ถ้าเห็นเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอให้รีบวิ่งหนีไปทันที เข้าใจนะ?”

“อะ...อืม...มันเกิดอะไร...ขึ้น...?” คุนทาเร่เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา ทว่าเขากลับไม่คิดจะตอบคำถามนั้นของเธอ เงยหน้าขึ้นไปมองชายป่าที่เงานั้นหายไปอีกครั้ง

คราวนี้...คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอได้ทำแบบนั้นกับฉันอีกแล้ว ฉันจะเปลี่ยนมันเอง...ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้ทำอะไรแบบนั้นอีกครั้งเป็นอันขาด!!

เจโล....

**********************************************************