Time Crime บทเพลงและกาลเวลา

 

 

-14-

ป่าสีเลือด

 

“แต่ถ้าให้ฆ่าให้ตายทันทีเลยก็น่าเบื่อ เรามาเล่นเกมกันหน่อยดีกว่า”

“!?” เจโลเอ่ยพูดออกมา เสียงหัวเราะดังกังวานไปทั่วทั้งบริเวณ

เพสยังคงถูกจับขังอยู่ภายในกรง ส่วนคุนทาเร่ก็ได้หยิบมีดที่เธอคนนั้นโยนมาให้อีกเล่มขึ้นมา ก่อนที่คุนทาเร่จะได้ใช้มีดนั้นทำอะไรบางอย่างตามที่เธอคนนั้นบอก เด็กสาวก็หยุดมือของเธอลง

“หมายความว่ายังที่บอกว่าเล่นเกมหน่อยน่ะ?”

“......” เพสรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อยที่เขาจะยังไม่ต้องเห็นเธอฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาเขาตอนนี้ ทว่าไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือตอนไหนมันก็ต้องเกิดขึ้น ไม่มีอะไรสำคัญอยู่ดี เพสเงยหน้าขึ้น มองทั้งเจโลและคุนทาเร่ด้วยสีหน้าตื่นกลัว

“ก็...ถ้าเกิดตายทันทีมันก็ไม่น่าสนุกจริงไหมล่ะ? แค่ตายเฉยๆ ก็แค่ลาจากโลกนี้ไปเท่านั้นเอง ไม่สนุกเลย ถ้าอย่างนั้นก่อนอื่นเราก็มาเล่นเกมกันก่อนเถอะ”

“เธอเกลียดฉันไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมยังจะให้ฉันเล่นเกมอะไรอีก?”

“เกลียดน่ะฉันเกลียดแน่นอนล่ะ แล้วก็แน่นอนว่ากฎของเกมนั้นไม่มีทางที่จะไม่เป็นการแสดงความเกลียดต่อเธอได้”

“........” คุนทาเร่นิ่งไปเล็กน้อย เธอยังคงไม่เข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงคิดว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลแฝงอยู่

“งั้นบอกฉันมาสิว่ากฎนั้นเป็นยังไง?”

“เอ๋~~~~? มันจะดีเหรอ~~~~?”

“.........” คุนทาเร่นั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้า ไม่ตอบอะไรเลยทั้งที่ยังยกมือขึ้นปิดปากแผลที่แขนของตัวเองเอาไว้ เงยหน้าขึ้นจ้องมองเจโลด้วยสีหน้าไม่หวาดหวั่น

“ชิส์....ไม่สนุกเลย...” เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเช่นนั้นเจโลก็สบถออกมาอย่างไม่พอใจ แต่หลังจากนั้นเธอก็เผยยิ้มอย่างโรคจิตแล้วเอ่ยบอกออกมาอีก เสียงยานคาง

“กฎนั้นก็คือ ในระหว่างที่เธอทำการฆ่าตัวตายฉันก็จะคอยบอกให้เธอทำอย่างโน้นอย่างนี้ไปด้วยไง...ก็แค่ทำอย่างโน้นอย่างนี้เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากมายหรอก”

“แต่ฉันไม่คิดว่าจะมีแค่นั้นนี่สิ” คุนทาเร่หรี่ตาลง จ้องมองมีดในมือเธออย่างลังเล แต่จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองเจโลอีกครั้ง

“ยังไงฉันก็หนีไปไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?”

“ถ้าหนีฉันจะฆ่าเขา”

“ก็ได้...งั้นฉันจะไม่หนี” คุนทาเร่เอ่ย ทำเอาเพสถึงกับเบิกตากว้าง

“คุนทาเร่! หนีไปเถอะ! เธอน่ะเพิ่งรู้จักกับผมแค่เมื่อวานนี้เองไม่ใช่เหรอ!!?”

“หุบปากไปเถอะน่าเพส ไม่มีใครว่านายถ้าหากนายเงียบไปหรอก”

“!!” เจโลที่เผลอไปเล็กน้อยยัดมีดของเธอลงไปในปากของเพสอีกครั้ง เขาทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากต้องกล้ำกลืนฝืนทนนั่งดูสถานการณ์อยู่แต่ภายในกรงนั้น แต่หลังจากนั้นเจโลก็หันกลับมา เผยยิ้มอย่างมีความสุข

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาคำสั่งแรกนะ เธอเองก็ต้องทำตามฉันทุกอย่างห้ามบิดเบี้ยวด้วยล่ะ ไม่เช่นนั้นฉันจะฆ่าเขา...”

“พูดคำว่า ‘ฆ่า’ ออกมากับคนที่ตัวเองรักได้หน้าตาเฉยเลยนะ แต่ก็ได้...ฉันจะทำตาม” คุนทาเร่เหลือบตามองเจโล รอฟังคำสั่งของเธอด้วยสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้

“.........ตัดแขนตัวเองออกข้างหนึ่งซะ”

“.......”

“!!”

คุนทาเร่ไม่ส่งเสียงร้องหรือตอบอะไร เธอเพียงแค่ขมวดคิ้วแสดงความประหลาดใจเท่านั้น ทว่าเพสนั้นกลับตื่นตระหนกมากจนเผลอทำมีดบาดในปากของตัวเองไปอีกแผล

อย่านะ....อย่าทำตามเธอนะ!!

เขาได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องอยู่ภายในใจ ทั้งที่เสียงนั้นไม่มีทางส่งไปถึงเธอคนนั้นที่กำลังกำมีดนิ่งคิดอยู่ได้

“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ? รีบลงมือซะสิ”

“.......” คุนทาเร่ไม่พูดอะไร เธอเพียงเงียบ จับจ้องมีดเล่มนั้นด้วยคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเท่านั้น

“ด้วยมีดเล่มนี้น่ะเหรอ?”

“ใช่แล้ว...”

“มีดบางๆ แค่นี้ตัดกระดูกไม่ได้หรอก”

“ถ้าอย่างนั้นก็หักมันทิ้งซะสิ”

“..........” คุนทาเร่ขมวดคิ้ว เธอจ้องมองแขนของตัวเอง จ้องมองใบมีดในมือของเธอ....บาดแผลที่อยู่บนต้นแขนอีกข้างยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่ถึงกระนั้นกลับดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเลย

“มัวทำอะไรอยู่เล่า อยากให้เขาโดนฉันฆ่าหรือไง!!?”

“!!!”

ด้วยคำพูดที่เจโลตะโกนออกมา เด็กสาวได้กัดฟัน ตัดสินใจทุกอย่างได้โดยทันที

“........ฮึก!!”

“…….!!”

เด็กสาวบาดมีดเล่มนั้นตัดลงไปบนแขนตัวเองข้างที่มีบาดแผลอยู่แล้ว เฉือนลึกเข้าไปถึงในกระดูก แม้มันจะเจ็บเพียงเท่าไรเธอก็ยังคงพยายามกลั้นใจไม่ส่งเสียงร้องออกมา

“!!!!!”

เพสพยายามส่งเสียงร้องออกมา เขาพยายามบอกให้เธอหยุด แต่ใบมีดที่อยู่ในปากกลับไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น เมื่อเขาถอยหลังไปเจโลก็ยิ่งดันมีดเข้ามาอีก ยังผลให้มีดไม่สามารถหลุดออกไปจากปากเขาได้ ในตอนนี้ปากของเขาเต็มไปด้วยรสของเลือดโดยสมบูรณ์แบบแล้ว

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฉือนอีกสิ! ตัดกระดูกของเธอซะสิ! หักมันออกมาเลย! ยัยหมูโสโครก!!”

“อึก!!” คุนทาเร่กลั้นใจสักพัก เธอปาดมีดไปรอบท่อนแขนของตัวเอง จนกระทั่งบาดแผลทั้งหมดเวียนมาบรรจบครบเป็นวงกลม เธอก็วางมีดลงบนพื้น เอามืออีกข้างจับแขนตัวเองเอาไว้

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

เปาะ....

กระดูกท่อนแขนถูกเธอหักออกด้วยเสียงที่ฟังดูเหมือนทุกอย่างกำลังจบสิ้น

โลกกำลังสูญสลายไปต่อหน้าต่อตาเพส

“ใช่...แบบนั้นแหละ เยี่ยมมาก...ต่อไปก็ถอดเสื้อของเธอออกมาซะ....ถอดออกมาให้หมดห้ามเหลือแม้แต่ชั้นในนะ!!”

“จะ...เจโล! จะทำอะไรน่ะ!!”

“เอาเถอะน่า!!”

“........” คุนทาเร่เงยหน้าขึ้นจ้องมองเจโลดวงตาหรี่เล็ก เธอได้ยินเสียงพยายามร้องห้ามของเพส แต่เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถทำตามที่เขาบอกได้

“!!”

คุนทาเร่ค่อยๆ ใช้แขนเพียงข้างเดียวปลดเสื้อออก ชุดกระโปรงวันพีชค่อยๆ ไหลลงไปตามตัวของเธอ เผยให้เห็นร่องอกที่ขาวเนียนราวคัพบี เธอทำเช่นนั้นด้วยดวงตาที่ไร้ซึ่งเค้าอารมณ์ จากนั้นก็ค่อยๆ กลั้นความเจ็บจากแขนอีกข้าง เหยียดขาออกพยายามดึงชุดกระโปรงตัวนั้นออกไป เมื่อถอดออกมาได้แล้วเธอก็ได้โยนมันทิ้งไปในบริเวณที่อยู่ห่างไกล

“ต่อไปก็ชั้นใน...ถอดออกซะ”

“........” คุนทาเร่นิ่งเงียบไปสักพัก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงจำเป็นที่จะต้องทำตามคำสั่งนั้น

เด็กสาวใช้มือเพียงข้างเดียวปลดสายเสื้อชั้นในออก จากนั้นก็ตามมาด้วยการถอดชิ้นล่างออก เรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอเผยชัดอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา....มันถูกคลุมทับด้วยม่านหมอกสีดำทึบอีกชั้น เพสแทบจะหลับตาลงหลีกเลี่ยงจากการมองเรือนร่างของเธอเช่นนั้นไม่ทัน

“อย่ามองนะ...เพส...”

“!!”

เขาได้ยินเสียงนั้น...เสียงหวานๆ แสดงถึงความเศร้าใจของเธอ แต่ก็เพราะเช่นนั้น เขาจึงยังคงหลับตาอยู่เช่นนั้นไม่มองเธอ

ทำไม...ทำไมเจโลถึงต้องสั่งให้เธอทำแบบนี้ด้วยล่ะ?

ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรตรงไหนเลย...

“เพส...มอง ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอคนนั้นเจ็บปวดจนแม้แต่หูของนายก็ยังรับรู้ได้แน่”

“!!!” เขาตัวสั่น...ทำอะไรไม่ถูกนอกเสียจากตัวสั่นไปเท่านั้น

เขาไม่ได้ยินเสียงของคุนทาเร่แล้ว...ไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย ตอนนี้เธอกำลังทำหน้ายังไงอยู่กันแน่นะ...

เธอกำลังมองเขาด้วยสีหน้าแบบไหนอยู่กันแน่นะ...?

.........ฉันเกลียดเพส....

“.......”

แม้เขาจะได้ยินประโยคเช่นนั้นดังชัดอยู่ภายในความคิด แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่สามารถทำตามความปรารถนาของเธอได้

ขอโทษนะ...คุนทาเร่...

เพสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา...รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังค่อยๆ เอ่อไหลเข้ามาเต็มสองตาของเขา

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มของจริงกันล่ะนะ....กรีดตัวและหน้าของเธอทั้งหมดเป็นคำว่า ‘ผู้หญิงโสมม’ ซะ....เขียนเป็นตัวอักษรเล็กๆ ให้เต็มตัวนะ แล้วก็กรีดให้ลึกๆ ด้วย ไม่อย่างนั้นจะเป็นยังไงก็คงจะรู้”

“!!!”

“......” เพสหรี่ตาลง เจ็บใจจนแทบอยากจะสบถร้องออกมา ส่วนคุนทาเร่นั้นก็ยังคงเผยสีหน้าไร้อารมณ์ออกมา เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าเจ็บใจของเขา แต่หลังจากนั้นเธอก็เริ่มลงมือ...

“.....อึก...”

“!!” เด็กสาวจรดปลายมีดลงไปบนตัวเธอ กรีดมันไปบนตัวเป็นตัวอักษรขนาดเล็กซึ่งอ่านได้ใจความว่า ‘ผู้หญิงโสมม’ เพสแทบจะกลั้นหายใจไปทุกครั้ง สะอื้นไปพลางทนรับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเลื่อนใบมีดกรีดไปเรื่อยๆ ตามตัวด้วยสีหน้าไม่ใส่ใจ

ตามตัวของเธอมีแต่ตัวอักษรที่แสนสกปรก...เป็นตัวอักษรที่มีถ้อยคำแสนสกปรกเขียนอยู่...แต่ทว่าเขารู้....เขารู้ดีว่าที่สกปรกก็มีอยู่เพียงแค่ตัวอักษรพวกนั้น เธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับมันด้วยเลย

ความเจ็บปวดของเธอได้ถูกส่งผ่านมาทางเขา เขาแทบจะกลั้นหายใจหลับตาลงไป ไม่สามารถทนดูสภาพของเธอได้ แต่ถึงกระนั้นเจโลก็ยังคงบอกให้เขาลืมตาขึ้นมองดู...สภาพของหญิงอันเป็นที่รักของเขากำลังทำร้ายตัวเองอยู่...

เลือดสีแดงไหลอาบทั่วร่างเธอ...ทั้งตามลำตัว...ขา...ใบหน้า...ทั้งหมดทุกอย่าง...เด็กสาวเงื้อแขนขึ้นเล็กน้อยตั้งใจจะสลักอักษรลงไปบนแขนของเธอเอง ทว่าตัวเธอที่มีแขนเพียงข้างเดียวไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเจโลด้วยดวงตาที่ไร้แวว

“เท่านี้ก็เกินความสามารถของฉันแล้ว”

“ไม่เป็นไร เท่านั้นก็ดีแล้ว”

“โอเค....” คุนทาเร่พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ ผ่อนลมหายใจลงและค่อยๆ วางมีดทิ้งลงไปบนพื้นอย่างเจ็บปวด...

แม้ตามตัวตามใบหน้าของเธอจะมีแต่ตัวอักษรแสนสกปรกถูกกรีดเขียนเอาไว้ แต่ทว่ารอยเลือดที่ไหลออกมามากมายกลับเริ่มกลบรอยเหล่านั้นออกไปแล้ว...เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด ต่อให้ตอนนี้เธอจะกำลังอยู่ในสภาพเนื้อตัวเปลือยเปล่าไม่มีเพียงชั้นในใดๆ เลยก็ตาม แต่ทว่าภาพที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกทางเพศขึ้นมาเลย...กลับกัน ไม่ว่าผู้ที่มองภาพนี้จะเป็นใคร เขาผู้นั้นจะต้องตื่นตกใจและวิ่งหนีเธอไปในทันทีอย่างแน่นอน

“ดีมาก...ถ้าอย่างนั้นก็ใกล้เสร็จแล้ว....กรีดอกของเธอแล้วควักเอาหัวใจและเครื่องในออกมาซะ!”

“!!”

คำสั่งนี้แทบจะทำเอาเพสตะโกนร้องออกมาดังลั่น ทว่าเมื่อเขาทำเช่นนั้นเล่มมีดนั้นก็ได้เฉือนแทงเข้าไปในปากเขาอีก มันเฉือนเข้าไปในบริเวณที่มีแผลพอดิบพอดี เจ็บเสียจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

“ไม่เป็นไรหรอก...ไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นไรหรอก...” คุนทาเร่พึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า ทว่าดวงตาที่ไร้แววของเธอกลับบ่งบอกว่าเธอแทบจะไม่ไหวแล้ว

อย่า...ไม่ต้องทำแล้วก็ได้...

เพสพยายามบอกเธอเช่นนั้น แต่แน่นอนว่ามันย่อมไม่มีทางส่งไปถึงเธอได้ และต่อให้มันส่งไปถึงเธอได้ เธอก็ไม่มีทางเลือกใดๆ อีกต่อไปแล้ว

ฉึก...

เด็กสาวหยิบมีดขึ้นมา กรีดลงไปกลางลำตัวของเธอ เลือดสีแดงฉานไหลกระฉูดออกมาจากภายในนั้น

“.....อึก!!”

อาจจะเป็นเพราะเธอนั้นเป็นตัวตนที่พิเศษกว่ามนุษย์ทั่วไป...เป็นภูติที่มีร่างกายแข็งแรงกว่า ดังนั้นเธอจึงยังคงสามารถคงชีวิตของตัวเองและขยับตัวต่อไปได้ทั้งที่ยังอยู่ในสภาพเช่นนี้...แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเธอจะทนความเจ็บนั้นได้เสมอไป...

ไม่สิ...ไม่...อย่าทนอีกเลย...รีบๆ ตายๆ ไปสักทีเถอะ...

เพสเบิกตาโพล่ง เกาะลูกกรง ภาวนาไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ทว่าเขาก็ไม่อาจทำอะไรได้ ความจริงยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอยังคงเจ็บปวดทั้งที่ยังไม่ตาย

ถ้าเกิดตายไปก็ไม่จำเป็นต้องเจ็บปวดอีกแล้วใช่ไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบตายๆ ไปสักทีเถอะ!!

เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะสามารถคิดอะไรที่แสนโหดร้ายกับเธอเช่นนั้นได้...คำว่า ‘ตาย’ นั้นเขาไม่อยากจะเอาไปสาปแช่งใครเลย แต่ถึงกระนั้น...เมื่อได้เห็นสภาพที่แสนจะน่าสงสารของเธอเขากลับไม่อาจกลั้นใจไม่ปรารถนาขอให้เป็นเช่นนั้นได้

รีบๆ ตายไปสักทีเถอะ ขอร้องล่ะ คุนทาเร่!!

เขาอยากจะกรีดร้องออกมา แต่แน่นอนว่าเขาไม่สามารถที่จะทำเช่นนั้นได้...เขาทำไม่ได้...เมื่อเขายังคงเป็นคนที่ไร้ความสามารถอยู่เช่นนี้...

“..........” คุนทาเร่ไม่ได้หันมามองเขาอีกต่อไปแล้ว เด็กสาวก้มหน้าลง ตั้งหน้าตั้งตากรีดมีดลงไปบนตัวเธอ หน้าอกทั้งแถบของเธอถูกแหวกออกมา

“!!” เด็กสาวค่อยๆ ดึงอะไรบางอย่างออกมาจากภายในนั้น เป็นอะไรบางอย่างที่เพสเห็นแล้วถึงกับอยากจะคายของเก่าออกมา

“เท่านี้ก็พอแล้วใช่ไหม?”

“ยังไม่พอ เอามันออกมาให้หมด”

“.........ได้.........”

เด็กสาววางเครื่องในของเธอลงบนพื้น ตั้งหน้าตั้งตากรีดเปิดต่อไปอีก เมื่อควักไปโดนเครื่องในชิ้นไหนเธอก็จะใช้มีดตัดส่วนที่เชื่อมต่อมันออกและดึงมันออกมา บนใบหน้าของเธอไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความเจ็บปวด บางทีตอนนี้เธออาจจะชินชากับความรู้สึกเช่นนั้นแล้ว ไม่เธอก็ได้ปิดกั้นความรู้สึกของเธอไปหมดแล้ว

ดวงตาของเธอว่างเปล่าราวกับดวงตาของตุ๊กตา

“ชิส์....เอาออกมาขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังไม่ตายอีก ยัยสัตว์ประหลาดเอ้ย...”

“.........” คุนทาเร่ไม่ตอบเธอ เด็กสาวเพียงเงยหน้าขึ้นมองเธอคนนั้นด้วยดวงตาที่แสนว่างเปล่า เจโลสะดุ้งสุดตัว แต่จากนั้นก็พยายามตั้งสติเอาไว้ กลั้นหายใจบอกกับเธอออกไปด้วยรอยยิ้มที่ปั้นแต่งขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้น...ก็ทำลายเครื่องในของเธอซะ...บดทำลายมันด้วยมือของเธอนั่นแหละ”

“...........” คุนทาเร่ไม่ตอบ เธอเพียงก้มหน้าลงไปมองเครื่องในของเธอด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าเท่านั้น

“รีบทำสิ! มัวทำอะไรอยู่ล่ะ!!”

“ถ้าหากทำเช่นนั้น...เธอคนนั้นจะเป็นอย่างไร...?

ถ้าหากทำเช่นนั้น...คุนทาเร่จะตายหรือเปล่า?

ไม่มีทาง...ไม่มีทางแน่นอน...นั่นเพราะทุกชิ้นที่วางอยู่เบื้องหน้าของเธอได้ถูกตัดออกมาจากตัวของเธอหมดแล้ว ไม่มีทางที่เธอคนนั้นจะตายจากการทำลายอวัยวะที่ถูกตัดออกมาแล้วของเธอทิ้งไปได้

ถ้าอย่างนั้น...มันก็เป็นเพียงแค่การทำอะไรตามความสนุกของเจโลเท่านั้นโดยไม่มีประโยชน์อะไรเลยไม่ใช่หรือไง? มันไม่ได้ช่วยให้คุนทาเร่นั้นสิ้นใจตายลงไปได้เลยไม่ใช่หรือไง?

“..........” คุนทาเร่ยังคงไม่ตอบ เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเจโลอีกครั้ง

สีหน้าที่แสดงอยู่บนใบหน้าของเจโลนั้นมีแต่ความรังเกียจ ราวกับกำลังจ้องมองสัตว์ประหลาดไร้ยางอายเบื้องหน้าตน จากนั้นคุนทาเร่ก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปมองเครื่องในของเธออีกครั้ง

จากนั้น...ทุกอย่างก็ได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“.......อุ๊บ!”

“!!” เพสเบิกตากว้าง เรื่องเกิดอะไรขึ้นมานั้น เขาเองก็ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้

คุนทาเร่นั้น...ได้หยิบหัวใจของเธอขึ้นมา พร้อมกันนั้นก็ได้กระโดดเข้ามาเอาชิ้นหัวใจนั้นยัดเข้าไปในปากของเจโลอย่างรุนแรง

“อุ๊บ! อุ๊บ!” เจโลพยายามกรีดร้อง เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากแรงมหาศาลของคุนทาเร่ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงทำไม่ได้ คุนทาเร่ในสภาพที่น่าสยดสยองนั่งคร่อมอยู่บนตัวของเธอ จับเครื่องในของเธอยัดเข้าไปในปากของเจโลบังคับให้เธอกินลงไป แม้จะส่งเสียงกรีดร้องออกมาเท่าไรเสียงเหล่านั้นก็ถูกกลบหายไปพร้อมกับชิ้นเนื้อที่แตกเละในปากของเธอ

“...........อร่อยไหม?”

“!!!”

คำถามของเธอทำเอาทั้งเพสและเจโลถึงกับอ้าปากค้าง จากนั้นเด็กสาวคนนั้นก็ค่อยๆ เผยยิ้มออกมาอย่างน่าสยดสยอง

“ฉันก็ถามว่าอร่อยไหมไงล่ะ? ของที่เธอบังคับให้เอาออกมาจากตัวฉันน่ะ? อร่อยไหม? ตอบมาหน่อยสิ?” คุนทาเร่หัวเราะในลำคอด้วยน้ำเสียงที่น่าสะพรึงกลัวอย่างที่เพสเองก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาหลับตาลงแน่น ไม่สามารถมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าได้

เมื่อเธอยัดหัวใจของเธอลงไปในปากของเจโลจนหมด เด็กสาวก็ได้คว้ามีดที่อยู่ในมือของเจโลขึ้นมา ปักมันลงไปบนข้อมือของเธอเพื่อตรึงการเคลื่อนไหวของเธอเอาไว้

“อะ....อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

เสียงกรีดร้องของเจโลดังสะเทือนไปทั่วทั้งผืนป่า เพสหลับตาแน่น น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของเขาเป็นสาย แม้จะไม่เห็นอะไร ทว่าเขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวด...เสียงกรีดร้องของเธอพุ่งเข้ามาทำร้ายจิตใจของเขา

“เธอเองก็ชอบไม่ใช่เหรอ? การแหวกอกควักเครื่องในน่ะ...ถ้าอย่างนั้นเธอเองก็คงชอบสินะ พวกเครื่องในพวกนี้...ถ้าอย่างนั้นก็กินเข้าไปซะสิ...กินเข้าไปสดๆ แบบนี้แหละ กินเข้าไปซะสิ เป็นของที่เธอชอบไม่ใช่เหรอ?”

“อุ๊ก! อึก!” คุนทาเร่เดินตัวปลิวไปหยิบเอาเครื่องในชิ้นอื่นๆ ของเธอมายัดลงปากของเจโล ราวกับว่าเธอนั้นไม่ได้มีอะไรผิดปกติไป ไม่ได้แก้ผ้าอยู่ และไม่ได้มีร่างกายที่เหวอะหวะเต็มไปด้วยบาดแผลน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนซากศพเดินได้ เธอยังคงยัดของเหล่านั้นเข้าปากเจโลไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ราวกับกำลังป้อนข้าวให้ลูกของตนที่แสนดื้อ ไม่ยอมกินอาหารด้วยตัวเอง

“.......หมดซะแล้วล่ะ........ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหามาเพิ่มอีกสินะ......”

“อะ.....อี๋!!!!!” เจโลส่งเสียงกรีดร้อง หน้าเปื้อนเลือด ปากเต็มไปด้วยซากเครื่องในเละๆ ที่เธอเป็นคนสั่งให้ดึงมันออกมาเอง ในขณะเดียวกันคุนทาเร่ก็ได้หยิบมีดอีกเล่มที่เธอใช้ในการควักเอาสิ่งต่างๆ ในตัวของตัวเองขึ้นมา ถลกชายเสื้อของเจโลขึ้น แล้ววาดมีดลงไปบนท้องของเธอ

“ยะ....อย่านะ! อย่านะ ได้โปรด!!!” เจโลพยายามกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ทว่าดวงตาของคุนทาเร่ที่จ้องมองตรงมาที่เธอ ก็ยังคงหามีแววไม่

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” เมื่อใบมีดนั้นกดลงไปบนตัวของเธอจนสุดด้าม เด็กสาวก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา อาการช็อคจากเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจของเธอทำให้เธอชักกระตุก ท้ายที่สุดก็ได้สิ้นใจตายไปอย่างรวดเร็ว

“........จะ......เจโล?” เพสลองเอ่ยเรียกชื่อนั้นออกไป ทว่าเขากลับไม่ได้รับเสียงตอบกลับมาจากเธออีกแล้ว

เครื่องในของเจโลค่อยๆ ถูกดึงออกมาจากตัวของเธอ ตัดออก และเอามาบดใส่ในปากของเธอ เมื่อมันไม่สามารถยัดเข้าไปข้างในได้คุนทาเร่ก็ได้ทำการตัดปากของเธอคนนั้นออก และยัดมันเข้าไปอีก ทั้งๆ ที่เจ้าของร่างนั้นได้สิ้นชีวิตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ภาพที่น่าสะพรึงกลัวนั้นยังคงดำเนินต่อไป...ดำเนินต่อไปเช่นนั้นเรื่อยๆ จนกระทั่งภายในของเจโลนั้นได้ถูกดึงตัดออกไปจนหมดเกลี้ยง

********************************************************

“ผู้ที่ปรารถนาให้ผู้อื่นมีความทุกข์ ก็คือผู้ที่สาปแช่งให้ตัวเองมีแต่ความทุกข์...ผู้ที่ทรมานผู้อื่นด้วยความสะใจของตัวเองและอารมณ์ส่วนตัวของตัวเอง ก็คือผู้ที่ฆ่าตัวเองตายด้วยน้ำมือของตัวเอง ต่อให้ตัวเขาคนนั้นจะยังไม่ตายทันทีที่ฆ่าคนนั้น แต่สักวันเขาคนนั้นก็จะต้องถูกใครบางคนย้อนกลับมาฆ่าตาย ไม่ก็ทรมาน สับสน ระแวงในทุกสิ่งทุกอย่าง เจ็บปวดเสียยิ่งกว่าตาย...เพราะฉะนั้นการรักคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล ไม่คาดหวังอะไรถึงเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอ?” เสียงใสๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางค่ำคืนดึกสงัดกลางป่าโปร่งเด็กสาวคนนั้นได้เงยหน้าขึ้นไปมองฟ้า เนื้อตัวเปื้อนเลือด ยินเสียงร่ำไห้มาจากที่ที่อยู่ไม่ไกลออกไป

“นายเองก็ว่าแบบนั้นใช่ไหม...เพส...?”

“........” เด็กผู้ชายซึ่งนั่งทรุดตัวอยู่ภายในลูกกรงกลั้นหายใจเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตน และหลังจากนั้นหยาดน้ำตาก็ค่อยๆ หลั่งไหลออกมาตามแก้มของตนอีก

“........มันก็อาจจะ......เป็นแบบนั้นก็ได้.....”

“ไม่ว่าจะยังไงผลของกรรมก็ต้องได้รับการคืนสนอง...ถ้าคิดว่าตัวเองทำร้ายคนอื่นไปไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นก็จงทำต่อไป แต่ก็จงเตรียมตัวรับความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองด้วย....เพราะมันไม่มีทางจบง่ายๆ แค่การไปทำร้ายคนอื่นแน่ ฉันคิดเอาไว้แบบนี้นะ” คุนทาเร่หันกลับมามองเขา เอ่ยพูดกับเขาด้วยดวงตาที่ยังคงว่างเปล่า เพสเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองไปทางเธอ เขาแทบจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นสภาพของเธอ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงพยายามเอ่ยถามออกมา

“ทำไม.....ถึงไม่ตายล่ะ....?”

“..........” คุนทาเร่เงียบเสียงไป แต่หลังจากนั้นเธอก็เผยยิ้มออกมา

“ฉันก็แค่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น และได้เตรียมเวทย์บทเพลงบางบทเอาไว้เท่านั้นเอง ถึงจะไม่มีเวทย์ที่เอาไว้ใช้รักษาตัวเองในสภาพนี้ให้หายก็เถอะ...แต่ก็ยังมีเวทย์ที่ใช้ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกเจ็บและยังคงสามารถเคลื่อนไหวไปไหนมาไหนได้ เหมือนที่ฉันเคยใช้กับนายหลายๆ ครั้งเมื่อก่อนไง”

“คะ...คุนทาเร่...นั่นมัน....!”

“.......” คุนทาเร่ค่อยๆ เผยยิ้มออกมา เธอเผยยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนอย่างน่าประหลาดทั้งที่เนื้อตัวของเธอยังคงเปื้อนเลือดอยู่เต็มไปหมด

“.......ฉันเป็นภูตินะ.....ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านาฬิกานั้นใช้ในการย้อนเวลากลับไป แล้วฉันเองก็รู้ด้วยว่านายย้อนเวลากลับมาตอนไหน ตัวฉันไม่ได้รับผลกระทบจากนาฬิกานั้นหรอก เมื่อนายย้อนกลับมาฉันก็จะรู้ทันทีว่านายย้อนกลับมาแล้ว เรื่องมันก็มีอยู่แค่นั้น”

“ถ้าอย่างนั้น ที่เธอทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกับฉันมาก่อนนั่นมัน....”

“..........” คุนทาเร่เผยยิ้มออกมา ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกเหมือนมันเป็นรอยยิ้มที่ออกจะค่อนข้างเหงาหงอยเล็กน้อย

“.....ก็ถ้าฉันบอกนายไป นายก็คงไม่เชื่อใช่ไหมล่ะว่าฉันจำนายได้....อีกอย่างฉันก็อยากจะให้นายคิดว่าฉันจำนายไม่ได้มากกว่า...ก็ตอนที่ฉันได้อยู่กับนายในช่วงเวลาแบบนั้นน่ะ มันมีความสุขมากเลยนี่นา...”

“.......” เพสอ้าปากกว้างแล้วหุบ เขาแทบจะพูดอะไรออกมาไม่ได้เลย....

ในตอนนั้นแววตาของเธอก็ค่อยๆ หวนกลับคืนมา...ตัวเธอคนนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่ซากศพที่น่าสยดสยองไร้ความสดใสอีกต่อไปแล้ว

“อ่า....ก่อนอื่นก็ต้องทำลายกรงนั่นก่อนสินะ? ถ้าอย่างนั้นถอยไปก่อนนะ ฉันจะใช้เวทย์ทำลายมันเข้าไปเอง”

“........” เพสนิ่งเงียบไปเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ ขยับถอยเข้าไป คุนทาเร่หลับตาส่ง เปล่งเสียงร้องบทเพลงที่แสนน่ากลัวออกมาอย่างแผ่วเบา

ตึ้ง!!

“.......” ลูกกรงที่สร้างขึ้นมาจากไม้ไผ่ที่แข็งแรงพังทลายลงไปอย่างง่ายดาย เพสหันไปมองภาพที่เกิดขึ้นสีหน้าประหลาดใจ ส่วนคุนทาเร่นั้นก็ได้เผยยิ้มออกมา “.....ดีจริง.....จริง....”

“!!” ในตอนนั้นคุนทาเร่ก็ได้ทรุดล้มลงไป เพสตกใจรีบวิ่งตรงเข้าไปประคองเธอเอาไว้

“คุนทาเร่! คุนทาเร่!” สายตาของเขาเหลือบไปสบเข้ากับภาพที่น่าสยดสยองบนร่างของเธอ เขาอยากจะหลับตาลงไม่มองภาพเหล่านั้น แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงกลั้นใจ ลืมตาขึ้นมองเธอและตะโกนเรียกเธอออกมา

“....ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ....เข้ามาจับเนื้อต้องตัวผู้หญิงในสภาพไร้เครื่องนุ่มห่มแบบนี้เนี่ย....เพสเนี่ยลามกจังเลยนะ...”

“มันใช่เวลาพูดแบบนั้นงั้นเหรอ!? ก่อนอื่นก็ต้องรีบหาทางช่วยเธอก่อนสิ!!”

“ไม่มีประโยชน์หรอก...เวทย์ฉันเริ่มเสื่อมสภาพแล้ว ฉันกำลังจะตาย...”

“แต่ว่า!!”

“!!” คุนทาเร่ได้เอื้อมมือมาจับเขาแล้วดึงเข้าไปในช่องว่างภายในท้องของเธอ เพสแทบจะหายใจกระตุก ในช่องท้องของเธอว่างเปล่า ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลยแม้เพียงอย่างเดียว

“เห็นไหมล่ะ? ตอนนี้ฉันมีชีวิตอยู่ด้วยแค่เวทย์มนต์เท่านั้นเองนะ....ก็ไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาที่ถูกชักใยตัวหนึ่งหรอก เพราะฉะนั้นไม่มีประโยชน์หรอก”

“ตะ...แต่ว่า!!”

“........” คุนทาเร่ส่ายหน้าไปมา เธอไม่ตอบคำถามของเขาแล้ว แต่กลับเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าแทน

“วันนี้....ดาวสวยจังเลยนะ....”

“.......” เพสนิ่งเงียบไปเช่นนั้น เงยหน้าขึ้นไปมองฟ้าตามเธอ กล้ำกลืนฝืนทนเอ่ยออกมาทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่เวลาแบบนี้ “อ่า...สวยมากเลยล่ะ...”

“อยากไปดูดาวด้วยกันอีกจังเลยนะ....”

“........” เพสกลั้นหายใจเข้าไป เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ช่วงเวลานั้นไม่มีวันหวนคืนมาอีกแล้วภายในช่วงเวลานี้

“.........ถ้าตัดสินใจทั้งหมดได้แล้ว......ก็มาบอกฉันด้วยนะว่านายต้องการอะไร......ฉันจะรอนายอยู่ที่ริมผานั่นเหมือนเดิม.....”

“.......อ่า......ฉันจะต้องไป.....จะต้องไปหาเธออย่างแน่นอน!! ฉันสัญญา!!”

“ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ....สัญญานะ....” คุนทาเร่หัวเราะออกมา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฟ้าอีกครั้ง

“ท้องฟ้าสวยจังเลยนะ.....”

“..........”

และนั่นก็คือ....ประโยคสุดท้ายที่เธอได้เอ่ยพูดออกมา....

*******************************************************