Always or Everyday

คำศัพท์ก่อนอ่านเรื่องราวของฉัน
(....) = ความคิดภายในสมองที่มีน้อยของฉันเอง ! 
.
.
.
แก๊น : "เจ๊ ! ... หัวหน้าเรียก ด่วนด้วยน่ะ "
เช้านี้ฉันดูท่าจะแย่อีกแล้วกับการถูกเรียกพบแต่เช้า  หลังจากหยุดเสาร์อาทิตย์และลาพักร้อนต่ออีกสองวัน
(เรื่องอะไรอีกหนอเรา) 
คุณหยาง : เธอจำไม่ได้หรือยังไงว่าฉันสั่งอะไรเธอไปบ้าง สั่งตั้งแต่ต้นเดือน จนตอนนี้มันวันที่เท่าไหร่แล้ว 
บัดดี้ : ค่ะ ยังทำไม่เสร็จค่ะ (จะเสร็จได้ไงละค่ะหัวหน้า ฉันลาต่อสองวันน่ะ)
ฉันตอบคำถามแบบนี้บ่อย ๆ โดยที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า งานของฉันที่ได้รับฉันจะทำได้ดีแค่ไหนกัน ทำไมดูจะเป็นความผิดของฉันบ่อย ๆ ที่ฉันทำงานพวกนี้ไม่เสร็จ 
คุณหยาง : แล้วเธอจะทำเสร็จเมื่อไหร่ เธอไม่มีความสามารถอะไรบ้างเลยหรือไง วัน ๆคงไม่คิดจะทำอะไรนอกจากเล่นอินเตอร์เน็ท ล่องลอยกับเฟสบุ๊ก กับหนังเกาหลีสิน่ะ 
บัดดี้ : เด๊วฉันไปทำมาให้น่ะค่ะ คุณหยางอยากได้งานไหนก่อนละ
คุณหยาง : รายงานการประชุมครั้งก่อน เรื่องการสั่งซื้อเวชภัณฑ์ยานอกแผนงบประมาณที่ประชุมกับหมอเมื่ออาทิตย์ก่อนๆ เธอทำเสร็จแล้วยัง 
บัดดี้ : ยังค่ะ ( "งานไหนละเนี้ย") 
คุณหยาง : เธอไปเอาโน๊ตบุ๊กมาที่ห้องนี้และนั่งทำตรงนี้ให้เสร็จ 
(จะให้ฉันมานั่งทำงาน แกะรายงานการประชุมที่ห้องหัวหน้าเนี้ยน่ะ ไม่น่ะ ฉันกดดันตายแน่ๆ )
บัดดี้ : ฉันขอทำที่ห้องทำงานตัวเองน่ะค่ะ จะทำให้เสร็จก่อนเที่ยงเลยค่ะ
(ฉันก็รีบบอกไปเผื่อว่าคำตอบจะตอบมาว่า.....ได้ๆๆๆๆๆ)
คุณหยาง : เธอไปเอามาได้ละ 
(หึย ! หัวหน้าไม่มีหูหรือยังไงน่ะ หรือเราไม่ได้ออกเสียงเวลาพูดกันน่ะ )
 งานที่ฉันได้รับ เป็นงานเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตำแหน่งงานของฉันเลย แต่เป็นเพราะบุคลากรในฝ่ายเภสัชกรรม ไม่สามารถแบ่งแยกหน้าที่และออกคำสั่งได้อย่างใจคนที่เป็นหัวหน้า คุณหยางเป็นคนที่มักไม่พูดอะไรให้เกิดปัญหาในฝ่าย เภสัชสามคนในห้อง ล้วนเป็นรุ่นพี่ แต่ประสบการณ์ทำงานน้อยกว่าและเป็นคนในพื้นที่ คุณหยางไม่ค่อยออกคำสั่งกับพวกเขาเลย งานเกือบทุกอย่างคุณหยางจะเป็นคนแก้ไขปัญหาของฝ่าย และออกคำสั่งจริงๆ ได้แค่กับแก๊น และฉัน 
 วันนี้ฉันคงต้องมานั่งทำงานที่ห้องยาอีกวัน ที่จริงฉันก็ชอบกับการได้มานั่งอยู่ในห้องนี้เหมือนกัน สามปีมาแล้วที่คุณหยางกับฉันได้ทำงานร่วมกันมา นับตั้งแต่ได้เข้ามาทำงานที่ รพ.แห่งนี้เลย สำหรับฉันแล้ว คุณหยางเปลี่ยนไปจากช่วงแรก ๆ ที่ได้ร่วมงานกัน