Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

          ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ไทยได้หลายวันแล้วล่ะ ^^ วันที่มาถึงโซอี้ดีใจมากที่ได้เจอแม่ ฮ่าๆ ก็เหมือนที่ผมดีใจที่ได้เจอพ่อนั่นแหละนะ ได้อยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้มันรู้สึกดีสุดๆเลย ได้ไปเที่ยวกันทั้งครอบครัว ทานข้าวด้วยกัน >< ทีนี้.. ก็เหลือแต่ภารกิจสำคัญที่ผมจะต้องทำ.. นั่นก็คือไปง้อแซนดี้ ผมนี่ตื่นเต้นจะบ้าเลย.. แต่ใจหนึ่งผมก็กลัว กลัวว่าเธอจะไม่ยอมคืนดีกับผม เฮ้ออ ไม่รู้ล่ะ ผมจะทำให้ดีที่สุด !!

     วันนี้ฉันอยู่ที่เซ็นทรัลกับยัยพลอยใสล่ะ มาติวหนังสือกัน ใกล้การสอบเข้ามหาลัยแล้วล่ะ จริงๆมันก็สอบไปหลายที่แล้วนะ ยัยพลอยใสก็มีที่เรียนไปแล้วเรียบร้อย ไปเป็นนางพยาบาลละ เลยมาช่วยฉันติวมากกว่า - -' ยัยนี่เนี่ยไม่รอฉันเลย ฉันกลับมาช้าไป อาจจะต้องรอแต่ที่เขารับรอบสองกัน สู้ๆ 

"เป็นไง? เรียนที่นู่นแล้วพอมาเจอข้อสอบที่นี่ ฮ่าๆ"

ยัยพลอยใสถามฉันขึ้นมา

"ฉันว่ามันดูง่ายขึ้นเยอะเลย.. อาจเพราะที่นั่นเรียนหนักมากๆ จนที่นี่แลดูจิ๊บๆไปละ ฮ่าๆ"

ฉันตอบไปตามตรง มันดูง่ายจริงๆนะ 

"ย่ะ! แม่คนเก่ง.. ว่าแต่เธอได้ใบประกาศนียบัตรยัง? เผื่อเอาไปไว้ใช้สิทธิ์ต่อมหาลัย"

"นั่นสิ! ใบประกาศนียบัตร ถ้าแกไม่ท้วงเนี่ยฉันลืมไปเลยนะ ! แต่ว่า.. ฉันไม่ได้เข้าร่วมพิธีจบการศึกษานี่.."

ฉันลืมไปเลยว่าฉันไม่ได้ใบประกาศนียบัตร ถ้าฉันไม่ได้ใบนี้ ฉันก็จะไม่มีหลักฐานว่าฉันไปแลกเปลี่ยนจริงๆน่ะสิ ทำไงดีล่ะ? 

"เราลองกลับไปที่บ้านก่อนดีมั้ย? เผื่อมีทางโรงเรียนเขาส่งมาให้"

ยัยพลอยใสเสนอทางออกให้กับฉัน 

"ก็ดีนะ งั้นเรากลับตอนนี้เลยเถอะ ไว้ค่อยติวต่อที่บ้านฉันก็ได้"

"โอเคๆ"

     ตอนนี้น่ะ.. ผมไม่อยากจะบอกเลยว่าผมยืนอยู่หน้าบ้านแซนดี้ บ้านเงียบเป็นบ้าเลย.. มีใครอยู่มั้ยเนี่ย? 

บรื้นน บรื้นน.. เอี๊ยด..

จู่ๆก็มีรถแท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้านแซนดี้ ใครมากัน? หรือว่าจะเป็นแซนดี้? O.o เมื่อประตูรถเปิดก็ทำให้ผมเห็นแล้วล่ะว่าเป็นใคร เธอคือแซนดี้จริงๆ !! 

"ซ.. ซาเวียร์O.o?!!"

เธอร้องออกมาเสียงดังด้วยสีหน้าที่ตกใจ.. 

"ใครหรอแสนดี? อ้าว! ซาเวียร์หนิ ^^/"

มีผู้หญิงอีกคนก้าวลงจากรถตามแซนดี้ออกมานั่นก็คือพลอยใส.. เธอเห็นผมแล้วเธอก็โบกมือให้ผม ผมก็โบกมือกลับให้เธอ 

"แกเข้าบ้านไปก่อนไปพลอยใส ฉันขอคุยกับเขาก่อน"

"โอเค เดี๋ยวฉันไปหาของกินให้เขาก่อนละกัน"

"ไม่ต้อง! เดี๋ยวเขาก็กลับละ"

"เอ๋?! จะบ้าหรอ? เขามาหาเธอถึงที่นี่เชียวนะ!!"

"เหอะน่า! แกเข้าบ้านไปเถอะ!!"

"ก็ได้ แสนดีใจร้ายอ่ะ -3-"

พลอยใสเดินเข้าบ้านไปแล้ว .. ตอนนี้แซนดี้มองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างโกรธนิดหน่อย เอ้ะ! ผมว่าไม่หน่อยละมั้ง - -'

"มาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า? รีบพูดมานะ พอดีไม่ว่าง"

แซนดี้พูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นสุดๆ น่ากลัวอ่ะ ผมชักจะใจฝ่อซะแล้วสิ

"มีไรก็พูดมาสิ! ฉันบอกแล้วนะว่าฉันไม่ว่าง!!"

"นี่เธอจะใจเย็นลงหน่อยไม่ได้หรอ?"

พอผมถามเธอ.. เธอก็สงบสติอารมณ์ลง แล้วสีหน้าเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา..

"อืมม มีไรก็พูดมาสิ.."

"ฉันขอโทษนะ"

"เรื่อง?"

"ทุกๆอย่างที่ทำให้เธอเสียใจ.."

"...."

เธอเงียบแล้วก็เบือนหน้าหนี.. 

"แซนดี้.. เรื่องวันนั้นฉันผิดเอง"

"ไม่.. นาย ฮึก ไม่ได้ผิด มันผิดที่ ฮึก เคธี่ต่างหาก.."

เธอตอบด้วยเสียงสะอื้น.. นั่นทำให้ผมตกใจมาก เธอร้องไห้.. ผมใจหายที่สุดเลยอ่ะ TT

"แต่ส่วนหนึ่งมันก็มาจากฉันนะ แล้วก็ถ้าฉันไม่ผิดจริงๆ เธอคงไม่หนีกลับมาหรอก.."

"ฉันบอกแล้วนะ.. ฮึก ว่านายน่ะ ฮึก ไม่.. ไม่ได้ผิดจริงๆ ฮึก ที่ฉันกลับมาก่อน.. ฉันก็แค่เหนื่อยที่จะเจอกับเรื่องแย่ๆที่เคธี่จะทำอีก.. พิธีจบเป็นที่ทุกคนต้องมีความสุข แต่ถ้ามีฉัน ฮึก งานก็คงล่ม.."

"แล้ว.. ตอนนี้อ่ะ?"

"ตอนนี้? ฮึก ทำไมหรอ?"

เธอหันหน้ากลับมาถามผม.. หน้าเธออาบไปด้วยน้ำตา นั่นมันทำให้ผมรู้สึกแย่สุดๆ TT

"ตอนนี้น่ะ.. เรา.. ยังเป็นแฟนกันอยู่มั้ย?"

"งั้น.. ฉันถามกลับนะ.."

"??"

"ฉัน.. บอกเลิกนายตอนไหนหรอ?"

เมื่อผมได้ยินคำถามของเธอ ทำให้ผมถึงกับตาโต เธอยังถือว่าผมเป็นแฟนเธออยู่! บ้าจริง! ผมดีใจที่สุดเลย ><!!

"นี่! งั้นเรายังเป็นแฟนกันจริงๆใช่มั้ย? จริงๆนะ ไม่โกหกนะ ><"

ผมดีใจมากถึงขั้นโผกอดแซนดี้ เธอไม่ขัดขืนแถมยังกอดตอบผมด้วย ><

"อืออ ^^"

"งั้นทำไมกลับมาไม่คิดจะบอกอ่ะ? เธอเหนื่อย ฉันก็จะให้เธอพัก.. จะให้เวลาเธอ แต่นี่เธอนี่มา ฉันทรมานใจมากเลยนะ!!"

"ฉันก็แค่ยังอยากอยู่คนเดียวสักพัก.. ถ้านายไม่คิดจะตามมา.. ไปมีชีวิตใหม่ฉันก็ไม่เป็นไร.. ถือว่าจบไปแบบนั้น.. แต่นี่นายกลับมา ถึงตอนแรกฉันจะดูขุ่นมัวใส่นาย แต่ในใจคือฉันดีใจจนจะร้องไห้ ไม่กล้าแม้แต่จะคุย.. - -' "

"ที่เธอพูดกระแทกกระทั้นใส่ นี่คือไม่กล้าคุย?"

"ก็มันยังไม่พร้อม.. ฉันกลัวจะต้องร้องไห้ต่อหน้านาย.. ฉันไม่กล้าฟังไรทั้งนั้นเวลาเห็นหน้านาย"

"ตอนนี้.. เรามีกันแค่สองคนแล้วนะ เธอไม่ต้องกลัวไรทั้งนั้น.. เธอมีฉันอยู่ข้างๆเธอนะ"

"เอ๋? แต่นายก็จะกลับนี่? กว่าจะได้มาหากันก็อีกนานเลย.."

"ไม่ใช่แล้ว.. ฉันจะต่อมหาลัยที่นี้เลยต่างหาก"

"อ๋อ.. ต่อมหาลัย.. เดี๋ยวนะ?! เมื่อกี้นายบอกว่าจะมาต่อมหาลัยที่นี่? O.o?!!"

"ใช่.. ต่อไปนี้เราจะไม่ต้องมีปัญหากันเรื่องเคธี่.. เราจะไม่ต้องมาหนีจากกันแบบนี้อีกแล้วนะ ^^"

"นายแน่ใจจริงๆหรอ?"

"แน่ใจสิ.. ที่นี่ตอนนี้เธอถือว่าเป็นคนแรก มาก่อนทุกคนที่อยู่ที่นี่นะ ^^"

"ก็ดีเลยสิ ^-^"

"ใช่.. ดีมากๆเลยล่ะ ฉันรักเธอนะ แซนดี้ ไม่สิ อยู่ที่นี่ ฉันจะเรียกชื่อจริงของเธอ.. ฉันรักเธอนะ แสนดี ^^"

"ฉันก็รักนายเหมือนกัน ซาเวียร์ ^^"

แฮปปี้เอนดิ้งงงงง ! >< (สรุปพลอยใสหายไปกับบ้าน? 55) ไรเตอร์ขอจบเรื่องไปง่ายๆงี้เลยละกัน.. พอย้อนมาอ่าน ตั้งแต่ตอนแรกๆ ดราม่าเยอะกันซะเหลือเกิน - -' ปวดตับค่ะ เลยขอจบแบบง่ายสบายๆ และรู้สึกจะงงๆ - -' ใช่ไรเตอร์ก็งงนะ แต่จะให้จบไงอ่ะ? จบไม่เป็น T^T ขออภัยด้วยละกันนะคะ -/\- ตอนนี้เหลือ ตอนพิเศษคู่เฮนรี่ไอริส จะมาอัพพรุ่งนี้เยย แต่อาจจะดึกหน่อยน้าา 55 แล้วรอเจอกันเรื่องใหม่เน้อออ >< ขอบคุณคอมเม้นต์ทั้งหมดเลยนะคะ ที่ว่าสนุกนี่ทำให้มีกำลังใจแต่งขึ้นเยอะ แต่ด้วยปัญหาที่มีในคอมเยอะแยะซะเหลือเกิน กว่าจะได้มาอัพแต่ละที ^-^ ตอนนี้ก็มาอัพละน้าา