Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

          ผ่านวันนั้น.. วันที่เราเจ็บปวดมาเดือนกว่าๆละ.. ตั้งแต่ที่ผมยอมคบกับยัยเคธ เพื่อไม่ให้ยัยเคธไปกลั่นแกล้งแซนดี้.. แต่วันที่เธอรู้ว่าผมกับยัยเคธ เธอขอตัวลาหลังจากรู้เรื่องนี้ ผมแอบตามเธอไป (อยากบอกว่าสลัดตัวออกจากยัยเคธโคตรยาก - -*) แล้วผมก็ได้รู้ว่า.. เธอไม่ได้มีความสุขเลย เธอไปร้องไห้บนดาดฟ้า.. ดาดฟ้าที่ผมเคยขอเธอคบ.. ผมรีบหนีออกมาก่อน ผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้.. ผมกลัวว่าจะอดร้องไห้ตามไม่ได้ :( 

แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ผมก็ดัง.. - -' ต้องยัยเคธโทรมากวนผมแน่ๆ วันหยุดทั้งที.. ให้ฉันได้พักผ่อนหน่อยเหอะ!! 

แต่เมื่อผมมองดูหน้าจอ.. กลับไม่ใช่ดังที่ผมคิดซะงั้น 

{Zoe}

"อืมม.. มีไรว่ามา พี่จะนอน - -*"

[โซก็แค่โทรมาทักทายเองนะ.. นี่ไล่พี่เวียร์จะไล่โซเลยหรอออ]

"ไม่เชื่อ.. มีไรก็พูดมา.."

[เหอะ! ก็ได้ๆ.. ก็เรื่องที่พี่เลิกกันกับแสนดีน่ะสิ :)]

"ทำไม?"

[ก็นึกว่าจะทนได้ซะอีก.. โด่ววว!]

"ใครจะไปทนล่ะ.. พี่ว่าโซแกล้งหนักไปละนะ!!"

[แล้วไง?]

"อย่ามากวนนะ!!.. ลองเลิกกับแฟนแล้วจะรู้ ว่าสิ่งที่โซทำมันไม่ดีแค่ไหน!!"

[นี่พี่เวียร์ตะคอกใส่โซหรออ?!!]

"ก็เออดิ.. พี่ไม่นึกเลยนะ ว่าน้องสาวของพี่เขาจะทำไรแบบนี้.."

[พี่เวียร์...]

"เอ้อ.. แล้วตอนนี้พี่คบกับยัยเคธ.. มาขัดขวางดิ!!"

[ไม่หรอกนะ.. พี่เคธน่ะ รักพี่มากเลยนะ หนูไม่ทำอย่างงั้น.....]

"เออ! แล้วรู้ไว้ซะ ว่าพี่ก็รักแซนดี้มาก!! มากกว่าที่ยัยเคธรักพี่แน่ๆ! ถ้าพี่ทิ้งเธอไปด้วยเรื่องแบบนี้พี่คิดว่าตัวเองโง่ เพราะนอกจากตัวเองจะไม่มีความสุขแล้ว แซนดี้ก็ไม่มีความสุข.. เราเหมือนตกนรก แต่ถ้าเราอดทนอีกนิด.. เราอาจไปได้ไกลว่านี้.. เออ ทำไมพี่คิดไม่ได้วะ!!"

[พี่เวียร์...]

"แค่นี้นะ!!.. พี่ต้องไปสะสางบางอย่างละ!"

ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดดดดด

     หลังจากตัดสายผมก็บึ่งมาที่ที่หนึ่ง.. ที่ที่มีคนคนหนึ่งอาศัยอยู่... เมื่อผมจอดรถแล้วยืนอยู่หน้ารั้วบ้าน.. ผมเห็นไอริสยืนอยู่ที่ระเบียงกำลังสูดอากาศอันเย็นสบายย เมื่อเธอเห็นผม เธอทำตาขวางนิดนึง.. ผมกวักมือเรียกเธอ เธอก็งงแตก เธอชี้มือเข้าหาตัวเอง ประมาณว่า'ฉันหรอ?'ไรงี้ แล้วเธอก็ชี้ที่ตัวเองแล้วชี้เข้าไปในห้อง.. เมื่อผมพยักหน้า เธอก็พยักหน้าตอบแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง..

          ฉัน.. ที่กำลังนอนซมกับพิษไข้ + การที่ร้องไห้หนักๆ ทำให้ไข้ขึ้นเข้าไปอีก.. เง้อออ บ้าที่สุดเลย.. ฉันจะมาทำร้ายตัวเองทำไมเนี่ยย? - -*

"นี่... แซนดี้!"

"หืมม? มีไรหรอ?"

"บอกดีมั้ยนะ?? -3-"

ไอริสทักมา เมื่อฉันขานกลับ ไอริสก็พึมพำเบาๆเหมือนไม่อยากให้ฉันได้ยิน.. แต่โทษที พอดีหูฉันใช้การได้เยี่ยม >0< ฮ่าๆๆๆๆๆ

"มีไรก็พูดมา.. พึมพำอยู่นั่นแหละ - -"

"จะดีหรออ?"

"ก็แล้วแต่นะ.. ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันนอนก่อนนะ - -"

"เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆๆๆๆ"

"มีไรล่ะ? ฉันง่วงนะเนี่ยยย -0-"

"คือ.. เอ่อ.."

"เอ่อไรล่ะ? พูดมาดิ..."

"เฮ้ออ! ไม่บอก -3-"

"งั้นฉันนอน -0-"

"แต่.. ถ้าอยากรู้.. เดินไปที่ระเบียงสิ ^^"

"ระเบียง?"

"อ่าห้ะ! อันนี้ก็แล้วแต่ว่าเธอจะอยากรู้หรือไม่นะ อยู่กับการกระทำของเธอ ฮิฮิ ^-^"

วิธีนี้.. พูดจูงใจให้ฉันเดินไปสินะ - -* แต่ก็แน่ล่ะ ว่าวิธีสำเร็จ.. ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตียงมาด้วยสภาพที่หนักหัวมาก.. หัวฉันโบกไว้หรือไงนะ? เง้ออ!!

เมื่อฉันเดินออกมาที่ระเบียง.. ฉันเดินออกไปก็ไม่เห็นอะไร.. ฉันเลยลองควานสายตามองไปรอบๆ แต่เมื่อมองลงไปข้างล่าง ตรงรั้วประตู.. มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ คนที่ทำให้ฉันเป็นไข้นอนซมแบบนี้ยังไงล่ะ!!!!