Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

          ฉันกลับมาบ้านด้วยสภาพเปียกโชกและเหม็นสุดๆ ให้ตายเถอะ!!.. ฉันไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ ยอมโดนตบยังดีกว่ามาโดนแบบนี้! - -

"โอ๊ะ!.. ตายจริง! นี่เธอโดนอะไรมาน่ะ? แซนดี้!!"

เข้ามาในบ้าน.. ไอริสก็ร้องทักตกใจใหญ่ ทำให้มัมและแดดวิ่งออกมาดู (เดี๋ยวนี้ฉันสนิทกันมากๆ เลยเรียกแบบนี้แล้ว)

"อ้าว! หนูแซนดี้ไปโดนอะไรมาน่ะลูก! ตายแล้ว! เปียกหมดเลย"

"มีใครแกล้งใช่มั้ย?!! ทำไมมีใครแกล้งแล้วไม่บอกพวกเรา เราจะได้ไปจัดการ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแดด.."

"มัมว่าหนูไปอาบน้ำก่อนนะลูกนะ.. สระผมด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย เดี๋ยวมัมไปทำอาหารเย็นให้ ไป! ไอริส พาพี่เขาไปอาบน้ำไป"

"ค่ะ มัม.. ปะๆ ไปอาบน้ำแต่งตัว ยืนนานๆไม่สบายกันพอดี"

"อืม.."

เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ.. ก็มาทานข้าวต้มที่มัมทำให้ เฮ้ออ ฉันเพลียจังเลย - -

"หนูโดนแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว? แซนดี้"

แดดเริ่มบทสนทนาในโต๊ะอาหารก่อนเพื่อน

"ก็.. นานพอสมควรแล้วค่ะ"

"ตั้งแต่เปิดเทอมแรกๆเลยล่ะแดด - -'!"

"อ้าว! แล้วทำไมไอริสไม่ยอมบอกมัมและแดดล่ะลูก??!!"

"หนูไม่ยอมให้ไอริสบอกเองแหละค่ะ.. หนูไม่อยากทำให้เรื่องมันยุ่งยาก หนูเป็นแค่เด็กแลกเปลี่ยน มาอยู่เมืองเขา ก็ต้องยอมเขา พยายามเข้าใจเขาน่ะค่ะ"

"ไม่นะ! เราเป็นคนเหมือนกัน!.. มีแต่ยอมเขาอย่างเดียว มันไม่ได้เสมอไปนะ.. ทำเรื่องย้ายโรงเรียนมั้ย?"

"ไม่หรอกค่ะมัม.. ใกล้จบละ รีบๆเรียนรีบๆจบดีกว่าค่ะ เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว.. ทนเอา แปปเดียวเอง ^^"

"โธ่.. ช่างน่าสงสาร.. มีไรก็บอกพวกมัมนะ วัยรุ่นอย่างเราๆน่ะ ต้องได้รับคำปรึกษา แนะนำจากผู้ใหญ่นะลูกนะ.. อย่าเก็บไปคิดคนเดียว วัยรุ่นน่ะ ยังตัดสินใจเองแน่ๆไม่ได้.. !!"

"ค่ะมัม.. ^^"

"ทานข้าวให้หมดนะ.. แล้วกินยาลดไข้ ดักไว้เผื่อเป็นไข้ขึ้นมา ที่นี่อากาศหนาวๆ ไข้ขึ้นเร็วมากเลยนะ ^^"

"ค่ะมัม.. ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่มีมาให้หนูตลอดนะคะ"

"ทำไมหนูพูดน่ากลัวอย่างงั้นล่ะลูก.. แซนดี้"

"ฮ่ะๆ ก็ใกล้เวลาที่หนูจะได้กลับแล้วนี่คะมัม.. หนูรักมัมนะคะ ^^"

"มัมก็รักหนูเหมือนกันจ้ะ.. อดทนนะลูกนะ อีกแปปเดียว ^^"

"ค่ะ"

เมื่อฉันทานข้าวและทานยาเรียบร้อยแล้ว.. ฉันก็มานอนพักผ่อนในห้อง มันไม่ง่วงเลยแฮะ.. นึกว่ายาลดไข้จะทำให้ง่วงซะอีก.. 

แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น เมื่อฉันหันไปดู.. ก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรมา ฉันรับดีมั้ย? ฉันรับดีม้ายยยยยย!! >< ฉันรู้สึกโกรธเขาไม่ลงเลย.. แต่เพราะฉันยอมๆเขามาหลายครั้ง.. ฉันลองเล่นตัวดูละกัน ฮ่ะๆ 
ตู๊ดด! ฉันกดตัดสายไป.. สักพักก็มีสายเข้ามาอีก แน่นอนว่าเป็นคนเดิม >< อร๊ายย! ไม่สิ!! ฉันต้องใจแข็ง!! แล้วสักพักสายก็เงียบไป.. แต่มีเสียงข้อความเข้ามาแทน.. ฉันลองมองดู ก็ปรากฎว่านายโซเวียร์ส่งมา ฉันลองเปิดดู เขาส่งมาว่า

[แซนดี้.. เธอรับสายฉันได้มั้ย? ขอร้องล่ะ..]

แล้วพออ่านเสร็จ.. เขาก็โทรมา แน่ล่ะว่าฉันใจไม่แข็งพอ เลยกดรับสาย!

[แซนดี้.. ฉันขอโทษ]

"อืม.."

[ฉันขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดีเอง.. ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด..]

"....."

ตอนนี้ฉันเงียบ.. ฉันรู้สึกว่าน้ำตาฉันกำลังจะไหล TT

[ถ้าทนไม่ได้.. เราเลิกกันก็ได้นะ]

ห้ะ! นี่เขากำลังมาบอกเลิกฉันหรอ?

"นายจะโทรมา.. เพื่อบอกเลิกฉันสินะ"

[เปล่านะ.. ถ้าเธอไม่ไหว.. ฉันก็จะยอม ยอม เพื่อให้เธอมีความสุข.. ถึงแม้จะไม่ได้เดินข้างเธอเหมือนเดิม.. ก็ไม่เป็นไร..]

"ฮึก.. นายคิดว่าฉันเลิกกับนายแล้วฉันจะมีความสุขหรอ?.. ฮึก"

[แซนดี้.. เธอร้องไห้หรอ?]

"นายเห็นฉันมีความสุขหรือไงล่ะ อีตาบ้า!! ฮึก"

[แซนดี้.. ฉันขอโทษ..]

"นายจะขอโทษทำไม? ในเมื่อนายจะทิ้งฉันไป.. ฮึก"

[ฉัน..]

"นายไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกนะ.. ฮึก อยากไปก็ไปเถอะ.. ไม่ต้องแคร์ฉันหรอก.. ฮึก แค่นี้นะ"

ตู๊ด ตู๊ดด ตู๊ดดดด..

ฮืออ.. นี่มันวันซวยอะไรของฉัน!! ทำไมล่ะทำไม.. ? TT ฉันมันดูแลยาก.. ฉันทนได้ ทำไมเขาต้องมาพูดเรื่องนี้ล่ะ ! จริงๆ เขาก็อยากเลิกกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ.. อย่ามาอ้างว่าให้ฉันมีความสุขเลย...

"แซนดี้.. เธอเป็นไรน่ะ? เธอร้องไห้ทำไมน่ะ?"

"ไอริส.. มันจบแล้ว มันจบแล้วว ฮืออๆๆๆๆ"

"อะไร? อะไรจบ?.. O.o"

"เขาเลิกกับฉัน เพียงเพราะว่ากลัวฉันไม่มีความสุข เขาคิดว่าเลิกไปแล้วฉันจะมีความสุขหรือไง.. ฮือออๆ ไอริส.. ฉันเจ็บ เจ็บเหลือเกินน ฮืออๆๆ"

"โธ่.. แซนดี้.. ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจเธอนะ อย่าร้องไห้เลย... ฉันไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลย มาเห้นแล้วรู้สึกว่ามันจะร้องไห้ตามจริงๆ T^T"

"ฮือออๆๆๆๆๆ"

ไอริสเข้าโผกอดฉัน... ตอนนี้ กำลังใจที่ดีที่สุดของฉันคือไอริส ฮืออออออ... 

[ตอนนี้ไม่ได้เพิ่มเพลงนะคะ.. มันเศร้า.. ไม่รู้จะเศร้าสำหรับนักอ่านมั้ย? แต่ไรเตอร์เศร้าค่ะ ฮาาา]