Love Story บทเรียนรักไม่รู้จบ

        ''แกๆ ดูนั่นดิ!''
        ''วันนี้ก็ควงคนใหม่มาอีกแล้วเว้ย''
        ''อาทิตย์ละคนเลยนะเนี่ย''
        ''...''และอีกมากมายถ้อยคำสารพัดที่พวกเขางัดมาด่าว่าฉัน...
       
        ฉันชื่อ 'สวีท' ค่ะ เรียนอยู่เกรด 11 ทุกวันที่ฉันมาโรงเรียนแห่งนี้ ฉันก็ได้ยินเสียงด่าทอนินทามาโดยตลอด
        เรื่องราวมันอาจจะเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อ2ปี ก่อน ฉันเดาว่าสายตาทุกคนในโรงเรียนจ้องมองฉันอย่างเหยียดหยามตั้งแต่ตอนนั้น มันน่าจะเกิดจากการที่ฉันมีคนตามจีบไม่ซ้ำหน้า หรือการที่ฉันไม่กล้าคุยกับใคร เลยดูเหมือนหยิ่ง ... ซึ่งนั่นมันไม่ใช่ปัญหาหลักๆของฉันหรอก
        ปัญหาของฉันคือ.. การกลั่นแกล้งที่ไม่น่าให้อภัยของพวกเขา!  ฉันโดนแกล้งมาตลอด2ปีเต็ม โดยที่มันเป็นการแกล้งที่เบสิคมากๆและฉันชาชินกับมัน อืม.. ยกตัวอย่างเช่น มีคนเอารองเท้าฉันไปทิ้งในถังขยะ  ขโมยการบ้านฉัน  เขียนด่าในล็อกเกอร์ หรือเอาสมุดฉันไปขีดเขียนจนมันเละไม่เหลือชิ้นดี...
        ระยะหลังมานี้ฉันโดนแกล้งหนักขึ้น เมื่อ4วันที่แล้วฉันโดนขังในห้องน้ำ 3วันที่แล้วมีโทรศัพท์โรคจิตโทรมาหาฉัน 2วัน ที่แล้วฉันโดนผลักตกบรรได.. แขนฉันหักจึงต้องเข้าเฝือก และเมื่อวานนี้ มีคนเอาหินมาปากระจกห้องนอนของฉัน .. ฉันรู้สึกได้ว่ารอบตัวฉันไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
       
        ฉันเดินมาถึงห้องเรียน ที่ปกติแล้วโต๊ะเรียนของฉันจะต้องถูกเขียนจนไม่เหลือช่องว่าง  แต่วันนี้ไม่ใช่.. โต๊ะของฉันหายไป ?
        ''โต๊ะฉันหายไปไหน?''ฉันถามออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่รู้ดีว่าเสียงที่ตอบกลับมาจะมีแต่เสียงหัวเราะ
        ''คิก คิก''
        ''ฮ่า ฮ่า''
        ''สมน้ำหน้า!''
        ''โต๊ะของฉัน..อยู่ไหนคะ?''คราวนี้เสียงฉันสั่น  ใช่.. ฉันกำลังจะร้องไห้
        ''เฮ้ย!มิสเตอร์มา!''เพื่อนคนนึงตะโกนขึ้นทำให้ห้องกลับไปเงียบอีกครั้งและมีฉันที่ยืนอยู่หน้าห้อง
        ''ไง..คุณสวีท ?''เสียงทุ้มของผู้ชายวัยกลางคนเอ่ยทัก..ให้ตายสิ..ฉันไม่ชอบเขาเลย
        ''...''
        ''ทำไมคุณไม่ไปนั่งที่?''
        ''ฉันไม่มีโต๊ะ''
        ''นั่งตักผมก็ได้นะ''สิ่งที่ 'มาเชล' ตอบกลับมามันน่าขยะแขยงสิ้นดี!เพื่อนในห้องเริ่มหัวเราะเยาะฉัน
        ''เอาสิ! รออะไรอยู่สวีท? เธอเอาโต๊ะเรียนไปซ่อนเพื่อที่จะได้นั่งตักมิสเตอร์ไม่ใช่หรอ?''เสียงของ 'โอลิเวียร์' ดังขึ้นมาจากแถวๆหลังห้อง  เธอเป็นแกนนำอันดับหนึ่งที่ตั้งกลุ่มแอนตี้ฉัน
        ''ฉันปล่าว!''
        ''เอาล่ะ  เราอย่าเสียเวลากับคนไม่ตั้งใจเรียนเลยนะทุกคน.. เอาเป็นว่าคุณไปรอผมที่ห้องก่อนก็ได้นะสวีท''
        ''ฉัน..ขอลากลับบ้านค่ะ''
        ''OK! ทุกคนช่วยเป็นพยานทีว่าสวีทกำลังจะหนีเรียน''มาเชลพูดยิ้มๆ ฉันเกลียดนิสัยของเขาที่สุด และแน่นอนที่ฉันไม่สนใจคำขู่เหมือนเด็กประถมของเขา
         ฉันเดินออกมาหน้าโรงเรียนและกำลังจะข้ามถนน  สายตาของฉันไปสะดุดเข้ากับอะไรบ้างอย่าง...

[ADEN : STORY]

           ผม 'เอนเดน' วันนี้ เป็นวันที่สุดแสนจะน่าเบื่อสำหรับผม เพราะไม่มีเรียนและเพื่อนซี้ของผมอย่างแอนดริวดันติดธุระกับทางบ้าน ผมเลยคิดว่าน่าจะแวะมาหาน้องสาวที่เรียนอยู่ไฮสคูลในย่านนี้.. ผมคงจะเจอหน้าน้องสาวไปแล้วถ้าไม่ไปเจอกับคู่อริสะก่อน

         ''ไง! ไม่เจอกันนาน..เลยนะ โจฮาน''ผมทักมัน คนที่เห็นเขาคงคิดว่าเพื่อนทักกันธรรมดา.. หากว่าพวกเขาไม่มองเข้ามานัยน์ตาของผม
         ''ฉันไม่คิดว่าจะเจอแกที่นี่เอเดน''
         ''ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะพวก ไม่ว่าแถวนี้หรือที่ไหนก็ถิ่นฉันทั้งนั้น''ผมพูดอย่างท้าทาย
         ''ปากเก่งอย่างนี้เจอTeenกูก่อนแล้วกัน!''
         พวกผมต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร และไม่ท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆหากว่าไม่มีใครก็ไม่รู้มีรับหมัดหนักๆของไอ้โจฮานแทนหน้าผม
         ''เฮ้ย!''ผมกับโจฮานพุดพร้อมกันครั้งแรก อาจเป็นเพราะว่าตกใจหรืองงไปตามๆกัน 'ยัยนี่มันใครวะ!?'
         ''Damn!! เธอเป็นใครว้ะยัยเบ๊อะ!''
         ''โอย.. ทำไมเจ็บอย่างนี้เนี่ย''สาวแปลกหน้าร้องอย่างเจ็บๆ พร้อมเอามือที่ไม่ได้ใส่เฝือกลูบหน้าป้อยๆ
         ''ฉันไม่ขอโทษนะ ถือว่าเป้นความผิดเธอด้วยละกัน ไปล่ะ''โจฮานบอกอย่างปัดๆ ทำให้ผมตกเป็นเป้าสายตาผู้คนแถวนั้นทันที บ้าเอ้ย! ผมไม่ได้ทำสะหน่อย
         ''ลุกขึ้นมานี่เลยยัยแขนเดี้ยง!''ผมลากตัวยัยแขนเดี้ยงที่ทำเสียอารมณ์เข้า ไปนั่งในรถ และขับออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ... ผมลืมไปแล้วว่ากำลังจะมาหาน้องสาว?!

[ADEN : STORY END]

          ฉัน นั่งเอามือ ซ้ายกุมแก้มตัวเองอยู่พักใหญ่ หลังจากที่ฉันเห็นผู้ชายสองคนอายุน่าจะห่างกับฉันไม่กี่ปี(แถมหน้าตา ดี)กำลังทะเลาะและเริ่มลงไม้ลงมือกัน ที่จริงฉันคิดว่าจะเข้าไปห้ามเฉยๆ แต่ไม่รู้ทำไมต้องมารับหมัดแทนหมอนี่สะเอง
          ''เธอเป็นใคร''เขาถามหลังจากที่เรานั่งเงียบกันมานาน
          ''ฉันชื่อสวีท''
          ''ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!''อ้าว!ตาบ้านี่ ฉันอุตส่าห์พูดด้วยดีๆทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยนะ (=^=)
          ''ฉัน..เอ่อ ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนที่พวกนายไปยืนต่อยกัน''แน่นอนว่าฉันไม่กล้าว่าอะไร เขาหรอก.. เดี๋ยวฉันก็โดนต่อยปากอีกน่ะสิ!
          ''หนีเรียน?''เขาถามอย่างไม่เชื่อสายตา 'หน้าฉันคงดูเด็กเรียนมากสินะ'
          ''ไม่ใช่นะ ฉันแค่.. เบื่อๆ..''ฉันตอบแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
          ''เธอรู้จักเฟอร์รารี่มั้ย?''
          ''ถึงฉันจะไม่มีปัญญาซื้อแต่ฉันก็รู้จักนะ ยี่ห้อเขาดัง''
          ''ยัยเดี้ยง! ฉันหมายถึงชื่อคนต่างหาก เฟอร์รารี่ที่อยู่เกรด10''
          ''ไม่รู้จักหรอก ...''ใช่ ฉันไม่รู้จักใครเขาหรอก แต่ถ้าไปถามเฟอร์รารี่อะไรนั่นว่ารู้จักฉันรึปล่าวฉันเชื่อว่าต้อง รู้จัก99.99%ฟันเฟิร์ม
          ''แล้วนี่จะไปไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง''เขาพูดอย่างใจดี
          ''ไป สนามบินได้ไหม''
          ''จะบินไปไหนล่ะ''
          ''ฉันก็แค่อยากดูเครื่องบินน่ะ..'' คำตอบของฉันทำให้เขาหน้าเจื่อนไปในทันที บางทีฉันคิดว่าฉันต้องสงบปากสงบคำลงบ้าง..

          (เสียงเครื่องบิน)
          ฉัน มองดูเครื่องบินที่กำลังขึ้นไปสู่ฟากฟ้าอย่างตื่นเต้น แม้ฉันจะชอบและชื่นชมความสวยงามยามขึ้นไปบนท้องฟ้าของมันมากแค่ไหน แต่ฉันไม่เคยคิดอยากจะลองขึ้นไปเองดูบ้างเลย ฉันกลัวความสูงน่ะ
          ''ฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาดูเครื่องบินแบบนี้มาก่อน''
          ''ทีหลังก็พามาสิ ฉันไม่สงวนลิขสิทธิ์หรอก''
          ''ฉันแค่ไม่คิดว่าที่นี่มันจะมีอะไรน่าดูน่ะ''
          ''ใน ขณะที่นายกำลังมองภาพเครื่องบินขึ้นท้องฟ้าเป็นภาพที่น่าเบื่อหน่ายและ ซ้ำซาก แต่สำหรับบางคนอาจกำลังมองภาพเครื่องบินลำเดียวก็กับนายด้วยความคิดที่ว่า มองทั้งชาติ ก็ยังไม่เบื่อ ก็ได้นะ''ฉันพูดไปขำไป
          ''เธอจะไม่ถามชื่อคนที่พาเธอเที่ยววันนี้หน่อยหรอ?''
          ''ไม่ล่ะ ..''
          ''ทำไม''เขาเริ่มหงุดหงิด
          ''เพราะฉันไม่คิดว่าเราจะได้เกี่ยวข้องกันอีกน่ะสิ''
          ''เธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับฉัน?''
          ''ฉันไม่อยากให้นายมาเกี่ยวข้องกับฉัน''
          ''มันต่างกันตรงไหน''
          ''ช่างฉันเถอะน่า''ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเดินไปที่รถของเขา เป็นสัญญาณว่าเราควรกลับบ้านกันได้แล้ว
          ''ฉันชื่อเอเดน..''เขาบอกขึ้นมาเงียบๆ แต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน.. 'เราอย่ารู้จักกันเลย..เอเดน'

          เอเดนขับรถมาส่งฉันถึงบ้าน ซึ่งมันเป็นเวลาที่เหมาะมากๆเพราะพ่อกับแม่ฉันยังไม่กลับ
          ''ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ''
          ''ไม่เป็นไร ขอให้แขนเธอหายเร็วๆ''
          ''ขอบใจมากนะ...'' 'เอเดน' ฉัน เรียกชื่อเขาต่อท้ายในใจ  มอง จากมุมนี้ฉันว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ทั้งหน้าตา การพูดการจา (ถ้าไม่นับรวมที่เขาตะคอกฉัน เรียกฉันว่ายัยเดี้ยง ฯลฯ) และการวางตัว (ถ้าไม่รวมที่เขาต่อยกับใครก็ไม่รู้ข้างถนน)
          ''goodbye kiss กันหน่อยมั้ย?''
          ''มะ ไม่ล่ะ! .. ฉันไปแล้ว บาย!''เธออย่าเขินสิสวีท!! (-///-)
        
          ตอนเช้าฉันตื่นขึ้นมาแบบเบลอๆ คงเพราะเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ มัวแต่คิดถึงหน้าคนที่มาส่งเมื่อคืน...  ฉันออกมาจากบ้านและกำลังจะนั่งรถไปโรงเรียนอย่างทุกวัน แต่วันนี้มีบางอย่างแปลกไปจากเดิม
         'เอเดน! เขามาได้ยังไงน่ะ?'ฉันถามตัวเองในใจ
          ''ฉันผ่านมาแถวนี้น่ะ เลยจะไปส่ง ขึ้นรถสิ''เขาพูดเสียบเรียบ
          ''คือ...''ถ้าตามหลักแล้วฉันคงขึ้นรถเขาไปแล้วล่ะ ถ้ามันไม่ติดว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่เบาะข้างหลัง  เธอมีผิวขาวน่ารักผมดำ และดูจะเด็กกว่าฉันนิดหน่อย
          ''นี่เฟอร์รารี่ น้องสาวฉันเอง ขึ้นรถมาเถอะ'' เฮ้อ! นี่มันวันอะไรกันเนี่ย??
          ระหว่างทางมาโรงเรียนไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแต่บรรยากาศในรถนั่นมันทำให้ฉัน รู้สึกเหมือนอยู่ในนั้นเป็นปี เอเดนที่อยู่กับฉันเมื่อวานกับเมื่อเช้านี้ต่างกันมากทีเดียว..
          'ฉันรู้จากน้องมาว่าเธอเป็นคนดังของโรงเรียนนี่นะ'
          'มันก็..ไม่เชิงหรอก..มั้ง'
          'หรอ... ฉันว่าเธอดังพอสมควรเลยแหล่ะ ขนาดน้องฉันพอได้ยินชื่อยังร้องอ๋อ'
          '...' ฉันหันไปมองเฟอร์รารี่ที่นั่งเบาะข้างหลัง เธอนั่งก้มหน้าเงียบๆ 'สงสัยจะกลัวพี่ชายเอาเรื่อง'
       'แล้วเธอมีโต๊ะนั่งเรียนแล้วหรอ ถึงได้มาเรียนแบบนี้น่ะ' คำถามของเขาทำเอาฉันงงไปหลายวินาที เพราะไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ด้วย
          'ไม่รู้สิ .. วันนี้อาจจะมีเพื่อนไม่มาโรงเรียน...'
          '...'
          'น่าจะมีโต๊ะว่างอยู่..'ฉันพูดจบก็เก็บปากเงียบ เพราะดันไปเห็นว่าเขากำมือแน่นจนมันแดงอย่างน่ากลัว 'เขาโกรธเรื่องอะไรกันนะ'
        'ถึงแล้ว  ตอนเย็นจะมารับ'เขาพูดกับฉันหรือน้องสาวเขากันนะ?

            ฉันกลั้นใจอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะเปิดประตูห้องเรียน ทุกคนหันมามองเหมือนกับเห็นสัตว์ประหลาด..
            ...ฉันเดินเข้าไปในห้อง มองหาโต๊ะนั่งและโชคดีเหลือเกินที่มีโต๊ะว่างอยู่หลังห้องหนึ่งตัว  มันไม่ใช่ของฉันอย่างแน่นอนเพราะมันสะอาดสะอ้านไม่มีรอยขีดข่วนอะไร
            ฉันทำหน้าตายแล้วนั่งลงไปโดยที่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เก้าอีกก็หักออกจากกันทำให้ฉันไปกองกับพื้นอย่างไม่ต้องสงสัย
            ''ฮ่า ฮ่า ฮ่า หล่อนนี่มันโง่เหมือนเดิมเลยนะสวีท''โอ ลิเวียร์ที่รอจังหวะจะด่าว่าฉันอยู่ แล้วรีบเดินเข้ามาหาฉัน แล้วเอามือที่ทาเล็บยาวสีแดงและดำจัดจ้านจิกผมฉันให้ลุกขึ้นตามหล่อนไปอย่าง ง่ายดาย
            โอลิเวียร์พาฉันมาถึงห้อง น้ำหญิง เธอเปิดน้ำบนอ่างล้างหน้าโดยที่มืออีกข้างยังจับผมฉันไว้มั่น ฉันเริ่มรู้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี จึงพยายามแกะมือของเธอออก แต่ดูเหมือนเพื่อนในห้องจะเชียร์โอลิเวียร์ พวกเขาจึงช่วยกันมาจับฉันไม่ให้หนีไปไหนได้
             ''ฉันเจ็บ.. ปล่อยฉัน''
             ''ไม่หรอกสวีท... เธอไม่เจ็บหรอกจริงมั้ย?''
             ''ฉัน..เจ็บ''
             ''ถ้าเธอเจ็บจริงๆเธอยังจะมาที่นี่ทำไมอีกล่ะนังงี่เง่า!!''
             ดูเหมือนว่าโอลิเวียร์จะบ้าไปแล้ว เธอจับผมฉันกระชากจนฉันปวดหัวไปหมด ไม่กี่วินาทีต่อมาฉันก็โดนมือนับสิบกดในราบไปกับอ่างล่างหน้าที่มีน้ำอยู่ เต็มจนล้นออกมา ฉันน้ำตาไหลอาบแก้ม
             ''ฮือ...อย่าทำแบบนี้เลย''ไม่มีใครฟังเสียงฉันเหมือนเคย...
             ศีรษะฉันถูกกดให้จมไปกับน้ำในอ่าง จนมันทะลักออกมาเปียกชุดฉันไปหมด ฉันหายใจไม่ออก.. ไม่สิ ต้องพูดว่าฉันไม่ได้หายใจ เพราะว่าถ้าหายใจเข้าไปก็มีแต่น้ำเต็มๆ ชั่วอึดใจ โอลิเวียร์กระชากศีรษะฉันออกมาจากน้ำ
             ''วันนี้ใครมาส่งแก?!''
             ''แค่ก แค่ก..ฮึก ฮือ...''ฉันสำลักน้ำจนหน้าแดงไปหมดและไม่ได้ฟังว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร
             ''ฉันถาม!!ไม่ได้ยินหรือไง''
             ''ฮึก..ไม่..ไม่ได้ยิน''
             ''ฉันถาม...ว่าเมื่อเช้าใครมาส่งแกกับยัยเด็กเกรด10อีกคน''หล่อนกดเสียงต่ำจนน่ากลัว
             ''ฉัน...ฮึก ไม่รู้จัก..เขา''
             ''อย่ามาโกหก!! แกกล้าโกหกแบบนี้แสดงว่าอยากให้ยัยเด็กนี่เดือดร้อนด้วยสินะ?'' ผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำ ฉันไม่ได้สนใจว่าทำไมเขาถึงกล้าเข้าห้องน้ำหญิง .. ตอนนี้สายตาของฉันจับจ้องอยู่ที่สาวน้อยน่ารักเมื่อเช้า..
              ''เฟอร์..รารี่''ฉันเรียกน้องสาวเอเดนที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างจากฉัน ฉันไม่อยากจะคิดว่าพวกนั้นทำอะไรเธอมาบ้าง
              ''ฮือ.. พี่เอเดน ฮึก ช่วยด้วย ฮือ...''เฟอร์รารี่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร.. เสียงร้องไห้ของเธอเรียกน้ำตาของฉันอีกครั้ง
              ทำไม..ถึงมีแต่คนเดือดร้อนเพราะฉันกันนะ...