ดาวเสี่ยงเธียร(ปาฏิหาริย์รักในคืนฝนดาวตก)

ขอให้เขารับฉันเข้าทำงานด้วยเถอะ  เพี้ยง

ฉันเดินออกมาพร้อมกับความหวังเล็กๆหลังจากที่ยื่นใบสมัครให้กับพนักงานของห้างห้างหนึ่ง   สำหรับฉันมีเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้ต้องดั้นด้นหางานงกๆก็คงหนีไม่พ้นคุณพ่อตัวดีที่โดนผีพนันเข้าสิงเรียกว่าได้เงินจากการขายบาร์บีคิวซึ่งทำเป็นอาชีพหลักเท่าไหร่ก็เอาไปเสี่ยงดวงซะจนหมด   ความซวยทั้งหลายก็เลยมาบังเกิดกับลูกสาวยอดกตัญญูอย่างฉันน่ะสิ 

ก็อย่างที่รู้กันอยู่ไม่มีใครร่ำรวยได้ด้วยวิธีนี้หรอก  จะว่าไปพักนี้ก็มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาแวะทักทายให้ฉันได้ปวดหัวเรื่อย 

เมื่อวันนั้นก็ทีนึงมีผู้ชายบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ขับรถเร็วจนน้ำบนถนนกระเด็นเปื้อนรถที่เปิดเป็นร้านขายบาร์บีคิวของของพ่อฉันหมด  รถที่ขับก็ดูหรูมีระดับแต่แค่สละเวลาจอดรถลงมาขอโทษกันสักนิดก็ไม่มี  =O=^  นี่สินะนิสัยของพวกคนรวย  ถ้าฉันได้เจอหน้าเขาอีกเมื่อไหร่รับรองเลยว่าเขาไม่มีทางรอดพ้นกำมือฉันไปได้แน่  และดูเหมือนว่าเบื้องบนจะเห็นดีด้วยเพราะถึงแม้ว่าฉันจะมองเห็นเพียงด้านข้างของเขาแต่เชื่อเถอะความรู้สึกของฉันมันฟันธงได้เลยว่าต้องใช่!  ไม่รอช้าฉันตัดสินใจเดินฉับๆไปที่เขาทันที

“เรา...รู้จักกันด้วยเหรอ”  ชายหนุ่มมองหน้าผู้มาขวางอย่างสงสัย

“ไม่”

“ถ้าอย่างนั้นมัวยืนเกะกะอยู่ทำไม  หลีกทางด้วย”

“ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นจนกว่านายจะขอโทษ”

“ขอโทษ?  ฉันไปทำอะไรเธอตอนไหน”

“เมื่อวันก่อนนายขับรถเร็วจนน้ำกระเด็นเปื้อนรถบาร์บีคิวของพ่อฉันหมด  ลืมจริงหรือตั้งใจจะหนีความผิดกันแน่”

เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากหญิงสาวแล้วก็พอจะนึกออกอยู่บ้าง

“ช่วยไม่ได้  ถนนเป็นที่สำหรับให้ขับรถและทางม้าลายก็ไม่ใช่สถานที่ที่จะให้ใครก็ตามมาจับจองขายของ  อีกอย่างแน่ใจนะว่าที่ทำอยู่มันถูกกฎหมาย  ฉันไม่แจ้งตำรวจจับเธอก็นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว”

คำพูดของเขามันถูกทุกอย่าง  ถึงกระนั้นฉันก็ยังคงยืนยันว่าจะต้องเดินหน้าลุยเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด

“ฉันไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระมากนักหรอก  ห้าพันแลกกับการยุติเรื่องทั้งหมด”

“เก็บเงินเน่าๆของนายไปเถอะ  เพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ”

“ถ้าคิดจะใช้วิธีนี้เรียกเงินเพิ่ม  จะบอกอะไรให้ว่าไม่ได้ผลหรอก”

ชายหนุ่มทำท่าจะเดินไปทว่าต้องหยุดเพราะมีอะไรบางอย่างดึงไหล่ไว้ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าซะอีก

“อย่าเดินหนีแบบนี้นะ”

“สรุปว่ายังไงเธอก็จะคาดเค้นคำขอโทษจากปากฉันให้ได้เลยใช่ไหม  อย่าหวังซะให้ยาก”

“จะไม่พูดคำว่าขอโทษใช่ไหม!!”  เธอเตือนครั้งสุดท้าย

ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวรับหมัดของฉันไปประทับไว้บนหน้าหนาๆของนายได้เลย 

ระหว่างที่ทั้งคู่มีปากเสียงกันจนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมอง  กระทั่งหมัดของเธอลอยไปอยู่บนหน้าของเขาต่างก็ไม่รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครคนหนึ่งอยู่

“โธ่เอ้ยโลกนี้มันช่างไม่ยุติธรรมกับผู้หญิงเอาซะเลย  ทำไมพี่(ยาม)ถึงจับฉันออกมาอยู่ฝ่ายเดียวล่ะคะ  หมอนั่นก็มีส่วยผิดด้วยเหมือนกัน”

“ก็ไอ้หมอนั่นที่น้องพูดถึงเขาคือ  คุณเธียรทัด  ลูกชายคนเดียวของคุณทัศไนยเจ้าของห้างนี้ไง”

“ว่าไงนะพี่!”  เธอถามให้แน่ใจ

“น้องฟังไม่ผิดหรอก”

สิ่งที่ได้ยินทำเอาเข่าแทบทรุด  พอกลับมาถึงบ้านฉันก็รีบเดินตรงดิ่งขึ้นห้องนอนทันที  นอนพลิกตัวไปมาอยู่หลายรอบแต่ภาพของอีตาคุณเธียรอะไรนั่นยังคงติดตาอยู่สลัดทิ้งเท่าไหร่ก็ไม่หลุด  อนาคตงานของฉันก็เลือนลางไปทุกทีฉันเล่นไปต่อยหน้าทายาทของเขาซะเลือดกบปากขืนเขารับฉันเข้าทำงานก็นับว่าเป็นเรื่องแปลกแล้ว ความวุ่นวายที่ถาโถมปะทะเข้ามาในหัวสมองของฉันทำเอาฉันนอนคิดทั้งคืนเลยทีเดียว

เป็นเช้าที่แสนจะหดหู่แม้จะผ่านมาหลายวันกับการที่ยังหางานทำไม่ได้^-^a  ฉันกลืนข้าวไม่ลงคอสักเท่าไหร่ทั้งที่ปกติแล้วจะรีบยัดเข้าปากไม่ให้เหลือ

“ยัยดาว  โทรศัพท์ลูก”

“ค่ะพ่อ”  ฉันเดินอย่างคนหมดอะไรตายอยากเพื่อไปรับโทรศัพท์

“ประกายดาวรับสายค่ะ”

น้ำเสียงเธอดูเอื่อยๆแต่ทันทีที่รู้ว่าปลายสายต่อมาจากที่ไหนเธอก็ถึงกลับตาลุกวาวเลือดสูบฉีดไปทั้งตัว

“ผมเป็นตัวแทนจากบริษัทสหสมุทรผมขอเรียนให้ทราบว่าทางเราได้รับคุณประกายดาวเข้าสัมภาษณ์งานในวันพรุ่งนี้”

“จริงหรอคะ!!” 

ยัยดาวเอ๊ยเธอนี่ดวงแข็งไม่เบาเลยนะ

ฉันกดวางสายไปแล้วตะโกนบอกพ่อที่กำลังเตรียมของออกไปเปิ