Revamp ศึกนางฟ้าสยบทวยเทพ

                                   "พยายามได้ดีมาก... เรอา"     สายตาที่เลือนลางจนแทบจะไม่สามารถจับจุดอะไรได้อีกต่อไปแล้วของเทพตกสวรรค์เพียงคนเดียวที่คลุกคลีอยู่กับเหล่ามนุษย์ซึ่งกำลังจะสิ้นลมหายใจในอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้มองเห็นฝ่ามือของชายผู้หนึ่งที่เพิ่งจะมีความพยายามที่จะสังหารเธอจนถึงเมื่อสักครู่นี้ได้ถูกยื่นออกมาตรงหน้าจนเรอาต้องกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องให้หยุดไหล แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องยกมือขึ้นไปตามการเชื้อเชิญของลูซิเฟอร์สักหน่อย...     "หมายความว่ายังไง...ลูซาริส!? นายไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าฉัน...ตั้งแต่แรก!?"     ความรู้สึกที่เรอาสัมผัสได้ในขณะนี้เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่นี้มากราวกับกำลังเผชิญหน้าอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่จอมปีศาจแห่งขุมนรก แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นใหม่นี้กลับแตกต่างออกไปจากเมื่อครั้งที่เรอาเผชิญหน้ากับเหล่าปีศาจหรือนางฟ้าตกสวรรค์บนเส้นทางที่ผ่านมาเหมือนเป็นอีกสิ่งหนึ่งไปเลย เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับตอนที่เผชิญหน้ากับเมโรเน่ที่เป็นบุตรสาวแห่งทูตสวรรค์มากกว่า...     "หรือว่า..!! ที่ตอนนั้นนายช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้...ก็เพราะฉัน!?"     "หึๆ... คิดว่าฉันพิศมัยร่างกายของเธอหรือยังไง เทพตกสวรรค์ตัวน้อย... สิ่งที่ทำให้ฉันติดใจในตัวเธอน่ะเป็นดวงวิญญาณของเธอต่างหาก"     "ดวงวิญญาณ... หมายความว่ายังไง!"     "ก็อย่างที่เธอพอจะได้ยินมาบ้าง เมื่อหลายพันปีก่อนได้เกิดสงครามขนาดใหญ่ที่ล้างเผ่าพันธุ์ของพวกเราปีศาจไปเป็นจำนวนมาก และความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นก็ได้ลุกลามไปถึงพวกมนุษย์และเหล่าข้าศึกทึ่ต่อสู้กับพวกเราด้วยเช่นกัน เทวทูต... เทพตกสวรรค์... ปีศาจ... รวมทั้งเหล่าสิ่งมีชีวิตที่เข้าร่วมในสงครามครั้งนั้นเพื่อประกาศความเป็นใหญ่ต่างถูกไฟสงครามทำลายล้างไปจนเกือบหมดสิ้น กระทั่งพวกปีศาจที่เธอพบเจอระหว่างทางนั่นก็เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยที่มีชีวิตรอดมาได้เท่านั้น"     "แล้วนายต้องการอะไร!? ส่งยมทูตมาชิงดวงวิญญาณของฉันไปเป็นของนายหรือไง..."     "เปล่าหรอก..! มันไม่ใช่เรื่องของการลักพาตัวที่ค่าไถ่ไม่สามารถรับประกันชีวิตได้อย่างนั้นหรอก แต่ภายในดวงวิญญาณของเธอ...ภายในดวงวิญญาณที่ผสานลักษณะของเทพตกสวรรค์และมนุษย์เข้าด้วยกันของเธอมีพลังแฝงอยู่อย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ไม่แน่นะว่าเธอ...อาจจะเป็นผู้ที่พระผู้เป็นเจ้าส่งมาเพื่อเป็นผู้ยุติสงครามสามเผ่าพันธุ์นั่นก็ได้"     "พระผู้เป็นเจ้าเน่าตายไปหลายพันปีแล้ว!! นามที่เอ่ยถึงนั่นเป็นเพียงแค่รูปสมมุติของพระองค์เท่านั้น กระทั่งเมโรเน่พยายามสวดอวยพรให้ยังถูกกีดกันโดยเซราฟิเอลเลย!!"     "ถ้าอย่างนั้นผู้ที่จะยุติความขัดแย้งทั้งหมดที่ชาวสวรรค์,เทพตกสวรรค์กับปีศาจมีให้กันก็เหลือแค่เธอคนเดียว! เทพตกสวรรค์ผู้ครอบครองดวงวิญญาณแห่งผู้สังหารเทพ เทพตกสวรรค์เพียงคนเดียวที่สามารถเพิ่มระดับไปสู่ขั้นปีกสองคู่ได้โดยไม่ต้องผ่านความยินยอมจากเทพตกสวรรค์ระดับสูง มนุษย์เพียงคนเดียวที่เป็นที่เหล่าเทพตกสวรรค์หวาดกลัวจนต้องส่งกำลังมาจัดการ เทพตกสวรรค์เพียงคนเดียวที่สลัดความเกลียดชังที่มีต่อเทวทูตจนเป็นมิตรกันได้!!"     "แล้วทำไมนายถึงไม่ทำเรื่องนั้นด้วยตัวเองล่ะลูซาริส!! ถ้าเป็นจอมปีศาจแห่งยมโลกผู้ถูกสรวงสวรรค์ขับไล่เพราะมีพลังแข็งแกร่งเทียบเท่าพระผู้เป็นเจ้าอย่างนายก็น่าจะสยบเรื่องพวกนั้นได้ไม่ยากนี่นา"     "มันต่างกันนะเรอา... ถึงฉันจะใช้อำนาจเหนือมหาอัครเทพมิคาเอลในการสยบเหล่าทวยเทพแห่งสวรรค์ลงได้ มันก็รังแต่จะก่อให้เกิดความเกลียดชังที่รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก แล้วเมื่อเป็นแบบนั้น...สมดุลแห่งเผ่าพันธุ์ก็จะสั่นคลอนและพวกเทพตกสวรรค์ก็จะประกาศสงครามศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาอีกครั้งเป็นแน่!!"     "แล้วนายยังจะกลัวอะไรอยู่อีกล่ะ..! ในเมื่อแหล่งพลังปีศาจของเทพปีศาจลูซิเฟอร์ก็มาจากความเกลียดชังในใจของมนุษย์อยู่แล้วนี่ ถ้านายจะไปสร้างความเกลียดชังให้กับพวกเทพสวรรค์แล้วมันจะไม่ทำให้ปีศาจอย่างนายแข็งแกร่งขึ้นหรือไง!!"     "มันจะตรงข้ามกันน่ะสิ!! เธอคิดว่าเมื่อปีศาจแสดงแสนยานุภาพเหนือเทพสวรรค์เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของพวกมนุษย์แล้ว...คิดว่าพวกมนุษย์จะมอบความหวาดกลัวให้กับพวกเราหรือไง!? เมื่อถึงตอนนั้นพวกมนุษย์บางส่วนจะเริ่มสวดภาวนาให้กับพระผู้เป็นเจ้าที่ไม่มีอยู่จริงหรือไม่ก็ตกอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังที่เหมือนกับหลุมลึกไร้ก้น และเมื่อถึงตอนนั้นความรู้สึกเหล่านั้นก็จะกลายเป็นขุมพลังให้กับเหล่าเทพตกสวรรค์ที่อาศัยทั้งสองอย่างที่ว่าเป็นแหล่งพลังศักดิ์สิทธิ์กวาดล้างปีศาจอย่างพวกเรา โดยเฉพาะอุ..!!"     ลูซิเฟอร์ยั้งลำคอของตัวเองเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะเผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าไปมากกว่านี้ ซึ่งคำพูดที่ขาดช่วงไปนั้นได้ทำให้เรอารู้สึกอยากรู้เป็นอย่างมากว่ามันเป็นสิ่งต้องห้ามถึงเพียงนั้นเชียวหรือ แต่ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยปากออกมานั้น...ร่างของลูซิเฟอร์ก็เริ่มเลือนหายไปทีละน้อยจากช่วงขาขึ้นมาจนเรอาเริ่มสูญเสียเบาะแสไปอย่างช้าๆ     "โดยเฉพาะ... โดยเฉพาะอะไรอย่างนั้นเหรอ!! ลูซาริส!!!"     "เอาไว้เมื่อเธอมาหาฉันด้วยตัวเองพร้อมกับเพื่อนเธออีกคน... ฉันจะบอกกับเธออีกรอบก็แล้วกัน"     ร่างของลูซิเฟอร์จางหายไปพร้อมกับสายลมที่พัดโชยมากระทบต้นหญ้าจนเกิดเป็นเสียงที่น่ารำคาญมาก แต่ความรู้สึกบอบช้ำที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้และขอบฟ้าสีน้ำเงินที่ตัดกับทุ่งหญ้าสีเขียวซึ่งปรากฏร่องรอยการต่อสู้ของทั้งสองคนให้เห็นก่อนจะถูกลบหายไปด้วยสายลมนั้นกลับยิ่งทำให้เรอาไม่อยากที่จะก้าวเดินไปทางไหนทั้งนั้น      โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออาชาเพลิงที่ลูซิเฟอร์ทิ้งเอาไว้ให้เรอาได้อาศัยไปยังจุดมุ่งหมายดั้งเดิมของเธอในรูปของม้าสีน้ำตาลไหม้ธรรมดาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้านั้น น้ำตาที่ไม่หยุดไหลจนกระทั่งเมื่อสักครู่นี้ของเทพตกสวรรค์ผู้อ่อนเดียงสาก็ถูกสะกดเอาไว้ในใจได้สำเร็จ     "ลูซาริส... นายน่ะ...ไม่ได้เข้าใจมนุษย์เลยสักนิด พวกเราทุกคนไม่ได้เอาแต่หวาดกลัวหรือสวดภาวนาให้เทวทูตช่วยเหลืออย่างเดียวหรอกนะ แต่เมื่อเราจำเป็นต้องต่อสู้เพื่อปกป้องคนที่เรารัก...คำสวดภาวนาอะไรนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว!"     เรอาที่ดันร่างกายลุกขึ้นจากท่านอนคว่ำหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอได้แล้ว เธอก็ลากขาของตัวเองไปยังพาหนะที่จะนำพาตัวเธอไปยังจุดมุ่งหมายแห่งสุดท้ายที่เธอจะเดินทางไปในฐานะมือปราบมารด้วยพลังกายทั้งหมดที่ยังมีเหลือ เพราะในขณะนี้เรอาไม่มีพลังใจเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว...     "จอมปีศาจลูซิเฟอร์... ผู้นำเทพตกสวรรค์อาซาเซล... มหาอัครเทพมิคาเอล... หลังจากที่ฉันจัดการแวมไพร์ตัวนั้นสำเร็จแล้ว ใครจะมาเอาดวงวิญญาณของฉันไปก็ตามสบายเลย!"