จานสี ดินสอ พู่กัน,, รักของฉัน.. เปื้อนสี

ตอนที่1

ลำลึกความหลัง

________________________

     “มาสมัครเรียนค่ะ” สาวน้อยในชุดเครื่องแบบมัธยมต้นบอกถึงจุดประสงค์ที่เธอมาในวันนี้

     “หนูเดินไปที่ห้องกระจกห้องที่สามเลยนะลูก” รปภ. ของโรงเรียน หรือที่รู้จักกันในนาม ‘ลุงเด๋อ’ชี้ไปยังห้องกระจกที่อยู่ไม่ไกลจากประตูทางเข้ามากนัก สาวน้อยมองตามที่ลุงเด๋อบอกจนเจอห้องกระจกที่ว่า จึงก้มหัวเล็กๆให้ลุกเด๋อหนึ่งครั้ง

     “ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มเล็กๆก่อนจะเดินไปยังห้องนั้น

     ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก เธอก็สำผัสได้ถึงความรัก และความหวังดี ที่คนในห้องนั้นส่งถึงผู้ที่มาเยือนใหม่ ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เธอกำลังจะมาเป็นนักเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ และอยู่ในการดูแลของเขา รวมทั้งอาจารย์ทุกๆคน

     “มาสมัครเรียนหรอลูก” อาจารย์ผู้หญิงวัยประมาณ40ต้นๆ เอ่ยทักอย่างเอ็นดู

     “ค่ะ”เธอรับคำสั้น  ก่อนจะยกมือไหว้อาจารย์คนนั้น “สวัสดีค่ะ”

     “หนูอยากเรียนสาขาอะไรลูก   คิดไว้หรือยัง”อาจารย์ถาม พรางดึงหนังสือสะสมภาพออกมาจากชั้น

     “อืม... ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจน่ะค่ะ”

     “โรงเรียนของเรามีสามสาขานะลูก” อาจารย์พูดพร้อมกับเปิดหนังสือภาพไปหน้าแรก “ออกแบบ” เขาบอก ทั้งๆที่ก็มีตัวหนังสือตัวใหญ่แสดงหลาอยู่กลางหน้ากระดาษ   “ก็จะเรียนเกี่ยวกับการออกแบบบรรจุภัณฑ์ ของเล่นเด็ก คือถ้าหนูชอบคิดหาผลิตภัณฑ์ที่มีดีไซด์แปลกๆใหม่ๆ หรือชอบคิดแบบเสื้อผ้า หนูก็ควรเรียนออกแบบนะ”

     สาวน้อยไม่ตอบอะไร   ได้แต่พยักหน้ารับคำอธิบายของอาจารย์ท่านนั้น

     “ต่อไปก็คือสถาปัตย์   อันนี้ก็ออกแบบบ้าน   เขียนแปลนบ้าน   ต้องอาศัยวิชาคณิตด้วย   หนูไหวมั้ย”

     “คงไม่ไหวค่ะ”สาวน้อยยอมรับพรางหัวเราะในความโง่ของตัวเอง

     “ไม่เป็นไร อีกตัวเลือกนึง” อาจารย์ยิ้มรับ ก่อนจะเปิดไปที่หนังสือภาพหน้าต่อไป “วิจิตรศิลป์ ก็จะเรียนเกี่ยวกับวาดๆเขียนๆนี่แหละ มีงานปั้นด้วย ถ้าหนูกล้าที่จะเลอะ กล้าจะจับดิน กล้าทำอะไรหนักๆ ไม่ห่วงสวย สาขานี้ก็น่าสนใจนะ และก็ยังมีเรียนภาพพิมพ์อีก   สาขานี้จะสามารถต่อยอดไปเรียนในมหา’ลัยได้อีกหลายสาขาเลยล่ะ” สาวน้อยมองภาพผลงานที่ผ่านๆมาของนักเรียนด้วยความสนอกสนใจ เธอไม่จำเป็นต้องตัดสินใจอะไรมาก   นี่แหละที่เธอต้องการ

     “หนูขอสมัครวิจิตรศิลป์ค่ะ”

..........................................................

     “ข้ายังจำได้เลย วันที่ข้าไปสมัครอ่ะ อาจารย์เขาก็บอกว่ามีคนนามสกุลเดียวกับข้ามาสมัครด้วย เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นไอ้มนต์”หนุ่มน้อยตัวเล็กนามว่า ‘นะโม’ หันไปมองยังน้ำมนต์ พี่สาวฝาแฝดของเขา ก่อนจะพูดต่อ “แม่ง.. จะมาสมัครก็ไม่ชวนกันมั่งเลย”

     “เอ้า! ก็ใครจะไปรู้ล่ะวะ  ว่าเอ็งจะอยากเรียนศิลป์ด้วย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นสนใจเลย” น้ำมนต์แก้ตัว

     “เออน่า.. จะทะเลาะกันไปถึงไหนวะ  ไอ้พี่น้องคู่นี้” ‘เม็ก’ เพื่อนรุ่นพี่เอ่ยห้าม  ก่อนที่จะเกิดศึกสายเลือด

     “นี่ๆ พวกเอ็งจำตอนที่เราไปเข้าค่ายศิลป์สยามสู่ขวัญได้ป่ะ” ‘แน็ก’ หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่า ‘เป้’เพราะทรงผมเหมือนกับเป้ วงเสลอ เป้เป็นทอมที่ไม่ค่อยจะเหมือนทอมเท่าไหร่ จุดประเด็นการเข้าค่ายที่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติกันมานาน เป็นการเข้าค่ายครั้งแรก ก่อนที่จะเริ่มเรียนใน ‘โรงเรียนอาชีวศิลป์สยาม’

     “จำได้ดิ่”น้ำมนต์รีบพูดขึ้น “ตอนนั้นข้าอยู่สีเดียวกะเอ็งไง.. ไอ้เป้   ที่ข้าไม่รู้ว่าเอ็งเป็นทอม ข้ายังนึกว่าเอ็งเป็นผู้หญิงที่ไม่มีนมอ่ะ”

     “ฮ้าๆๆๆ ว่าไปไอ้เป้มันก็ไม่เหมือนทอมนะ แร๊ดดดดดดดดดดดด แรด” อ้นเสริมขึ้น

    “เออ  ย้ำกันเข้าไปนะ” เป้ทำท่าน้อยใจ

     “ข้าอยู่สีเดียวกะไอ้นุ๊กเล็ก ข้ายังจำท่าเต้นเอ็งได้เลยไอ้นุ๊ก แม่งโคตรกวนตีนเลยว่ะ” แม็กพูดถึงชายรุ่นน้องที่มีบุคคลิกค่อนข้างเรียบร้อย  ไม่ใช่เรียบร้อยเหมือนเด็กเรียนนะ  แต่เป็นเรียบร้อยในแบบที่ให้เกียรติคนอื่นโดยเฉพาะผู้หญิง

     “โห.. พี่ยังจำได้อีกหรอเนี่ย”นุ๊กเขินจนหน้าแดง

     “จำได้ดิ่วะ ท่าเต้นเอ็งมันกินใจข้าเหลือเกิน” แม็กเอามือไปกุมที่หัวใจตัวเอง โน้มตัวไปทางนุ๊ก ประมาณว่าใจจะขาดไปซะเดี๋ยวนั้น เพื่อนๆต่างหัวเราะชอบใจในลีล่าอันแสนจะเวอร์ของแม็ก

     “มันก็ไม่ขนาดนั้นมั้งพี่ พี่ก็เวอร์เกินไป” นุ๊กรีบแก้ตัว

     “ไม่เวอร์หรอก  เดี๋ยวข้าเต้นให้ดูเลย” ไม่รอช้า  อ้นรีบลุกขึ้นเต้นให้เพื่อนๆได้ดู เพื่อนๆต่างปรมมือเป็นจังหวะสามช่าประกอบไปด้วย ส่วน ‘นุ๊กใหญ่’ เพื่อนรุ่นพี่อีกคนก็ส่งเสียงร้องเพลงอย่างอึกกะทึกคึกโครม เมื่อนุ๊กได้เห็นท่าเต้นของอ้นที่เลียนแบบท่าเต้นของเขาในวันเข้าค่าย ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะชอบใจ ไม่นึกเลยว่าวันนั้นเขาทำลงไปได้ยังไง

     “ไม่เต้นต่อวะ”นะโมเอ่ยทักเมื่ออยู่ๆอ้นก็หยุดเต้นไปเฉยๆ

     “นึกแล้วก็ใจหายว่ะ” อ้นเอ่ยเบาๆ ก่อนยกแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากระดกไปอึกใหญ่  “อีกหน่อยพวกเราก็คงไม่ได้มาสนุกกันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้อีกแล้วเนอะ” จากเสียงหัวเราะที่ดังสะนั่นเมื่อสักครู่นี้ กลับกลายเป็นความสงบไปในทันทีทันใด เมื่ออ้นจุดประเด็นเรื่องการแยกทางไปเรียนต่อของแต่ละคน

     “นั่นดิ่วะ ไม่รู้ว่าจะได้มาเจอกันแบบนี้อีกเมื่อไหร่” เป้(แน็ก)พูดพรางถอนหายใจเบาๆ

     “ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ว่าข้าจะไม่มีวันลืมพวกเอ็งนะเว้ย” เพรชที่นั้งเงียบมานานซะจนลืมไปแล้วว่ามีอยู่ในบท  เอ่ยขึ้นมาเพื่อตอกย้ำว่า แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มิตรภาพของพวกเขาจะยังอยู่ในความทรงจำเสมอ

     “ข้าก็จะไม่ลืมพวกเอ็งเหมือนกันเว้ย” นุ๊กใหญ่เอ่ยบ้าง พร้อมกับโอบไหล่ของน้ำมนต์ และเพรชที่นั้งอยู่ข้างๆไว้

     “ผมไม่เคยลืมเลยนะ ตั้งแต่วันแรกที่พวกเรารู้จักกัน จนถึงวันนี้ ผมยังจำได้เสมอ” นุ๊กเล็กมองหน้าแม็ก เพื่อนที่เขาสนิทที่สุด  แม็กตบไหล่นุ๊กเบาๆก่อนจะย้ำอีกครั้ง

     “ข้าก็ไม่เคยลืม  และจะไม่มีวันลืมพวกเอ็งด้วย จำไว้นะว่าไม่ว่าพวกเราจะไปอยู่ที่ไหน จะมีเพื่อนใหม่ จะเจออะไรใหม่ๆ เราห้ามลืมกัน ให้เราทำตัวเหมือนเดิม ถ้าเพื่อนเจ็บ.. เราก็เจ็บ  ถ้าเพื่อนล้ม.. เราก็ล้ม ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน ถ้าเพื่อนมีปัญหา เราต้องมาอยู่ข้างๆกันให้ได้ ข้าขอแค่นี้ ขอแค่ให้เป็นเหมือนเดิม พวกเอ็งทำได้มั้ย”

     “ได้ครับ/ได้ค่ะ”ทุกๆคนรับปากอย่างเต็มใจ

     “ข้ารักพวกเอ็งมากนะเว้ย” นะโมพูดพรางมองหน้าเพื่อนๆทุกคน “เอ็งด้วยนะ..  ไอ้มนต์” เขาย้ำกับพี่สาวของเขา  น้ำมนต์ยิ้มรับอย่างยินดี เมื่อได้ยินคำว่ารักจากปากของน้องชายตัวเอง

     ถึงในใจเธอก็เศร้าไม่ต่างอะไรกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่การจะมานั้งเศร้าโดยไม่ทำอะไรเลยแบบนี้ทำให้เธอทนไม่ได้  เธอไม่ต้องการให้เรื่องมันจบแบบนี้  หากต้องจากกัน สิ่งที่เธออยากเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายคือรอยยิ้มของทุกคน

     "จะมัวแต่เศร้ากันทำไม ลืมไปแล้วหรอ ว่าเราคือเด็กศิลป์ ชีวิตเราต้องมีสีสันต์สิ่ จะเลอะ จะเปื้อนก็ช่างมัน แต่เราต้องทำให้เต็มที่!!!"