23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

     หลังเลิกเรียน คงเป็นเพราะความอยากรู้ของฉันเองที่ทำให้ฉันมาที่อาคารล้างที่น่ากลัวอีกครั้ง ที่นี่รกมากๆ เหมือนปล่อยทิ้งร้างมานาน (ก็ใช่น่ะสิ) ฉันค่อยๆ ก้าวทีละก้าวจนมาถึงหน้าประตูห้องหนึ่งที่ถูกล็อคไว้ ประตูไม่มีรอยขีดข่วน เหมือนกับว่ามีเพียงห้องนี้ห้องเดียวที่มีคนอยู่ แต่...ในที่แบบนี้เนี่ยนะ

 

"คุณหนูครับ หาเจอหรือยังครับ"

 

"เอ่อ...อ๋อ..." ฉันหลอกคนขับรถว่าลืมของไว้ในนี้ก็เลยเข้ามาได้ ห้องก็ล็อคอยู่ต่อไปก็คงน่ากลัวฟ้าเริ่มมืดแล้วด้วย

 

      กลางดึกคืนนี้ ฉันนอนไม่หลับไม่รู้เพราะอะไรอยู่ก็หิวขึ้นมา แต่...ไม่กล้าเดินไปที่ครัวคนเดียวก็เลยต้องทนหิวในห้องตัวเอง

 

     พรึบ!!!!

 

"มาดับอะไรตอนนี้" ไฟบ้าดันมาดับตอนนี้ซะได้ รู้งี้เดินไปที่ครัวคนเดียวยังดีกว่า (หรือเปล่า)

 

     ก๊อก....

 

    ก๊อก....

 

"ใคร" ฉันถามแบบกล้าๆ กลัวๆ ไม่ให้กลัวได้ไง เคาะประตูทีก็หยุดที แถมถามไปแล้วยังไม่มีเสียงตอบรับอีก น่ากลัวสุดๆ

 

   พรึบ!!!

 

   อ้าวไฟมาแล้ว ความกลัวก็เริ่มหายไปนิดนึง ฉันยังข้องใจว่ามีใครมาเคาะประตูพอเปิดดูก็ไม่มีใครเลยสักคน หรือว่า เป็นผี!!! ไม่ตริงหรอกถ้างั้นฉันก็ต้องเห็นสิ

 

     ก๊อก...ก๊อก....

 

     ก๊อก....

 

     ก๊อก.....

 

     มันมาอีกแล้วเสียงอะไรกัน....

 

"ฉันถามว่า..." พูดไม่ออกเลยทีนี้

 

"ช่วยฉันด้วย"

 

"จะบ้าเหรอ....ทำไมต้องมาขอให้ฉันช่วย คนอื่นก็มี"

 

"เพราะเธอเห็นฉัน" เวรกรรม ทำไมฉันต้องเห็นผีด้วยฟะ

 

        ฉันยืนตั้งสติสักพักใหญ่ ก็คุณผีที่โผล่มา รู้เลยว่าตายท้องกลม เลือดยังไหลไม่หยุดเลยจะมาทำไมเนี่ย ดีนะไม่มีลูกตกมาด้วย ไม่งั้นฉันหลอนตายแน่ๆ

 

"ละ....แล้ว...จะ...ให้  ช่วยเรื่อง...อะไร"

 

"ช่วยบอกมาร์กว่าลูกฉันยังไม่ตายหน่อย"

 

"ถ้าลูกคุณยังไม่ตาย คุณก็ยังไม่ตายน่ะสิ" ฉันแกล้งถามไปงั้นแหละก็เล่นโผล่มาซะขนาดนี้จะรอดมั๊ยเนี่ย

 

"ฉันยังไม่ตาย ตอนนี้ฉันถูกขังอยู่ในอาคารนั่นมาหลายปีแล้ว...พวกมันขังฉันไว้ โดยปล่อยข่าวเรื่องผีให้ชาวบ้านกลัว ช่วยฉันด้วย"

 

"เดี๋ยว เดี๋ยว" อ้าวนี่มันห้องฉันนี่นาแล้วมันยังไงกัน ถูกขังไว้งั้นเหรอ หรือว่าจะเป็นห้องที่ถูกล็อคไว้ ฉันรีบโทรหาคุโระให้บอกนัตเตอร์เรื่องนี้แต่ว่า...ทำไมไม่รับสายยะ

 

       วนไปวนมา ตอนนี้ฉันเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องของตัวเอง ไม่รู้ว่ามัวทำอะไรกันอยู่ ในที่สุดฉันก็ลงทุนขับรถออกจากบ้านตอนดึกแบบนี้ ทางไปอาคารนั่นก็จำไม่ค่อยได้จะหลงมั้ยเนี่ย

 

       เอี๊ยดดดดด!!!

 

      โทษทีฉันขับรถเพลินไปหน่อยเกือบเลยอาคารไปแล้ว

 

"หนูมาทำอะไรที่นี่" มีชาวบ้านสองสามคนเดินผ่านมาพอดี

 

"เอ่อ....ทำของตกไว้ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

 

"เดี๋ยวๆ รอพวกลุงก่อนแล้วเข้าไปด้วยกัน ที่นี่ผีดุนะต้องรวมตัวกันเยอะๆ"

 

        ตอนแรกฉันคิดว่าต้องเข้าไปคนเดียวนะเนี่ย....

 

"ถึงขั้นเรียกตำรวจเลยเหรอ" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ

 

"นี่หนู สารวัตรพลเค้าเก่งนะไม่ค่อยกลัวผีหรอก ไปพวกเราไปช่วยอีหนูหาของกัน"

 

        แล้วทุกคนก็ยกขโยงกันเข้าไปในอาคาร ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรตกไว้ที่นี่ดีนะ หรือว่าทำกระเป๋าตังค์ตกไว้ ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้น่าเสี่ยงเข้าหน่อยนะ

 

"แล้วทำอะไรตกไว้ล่ะ" สารวัตรหันมาถามฉันเหมือนที่คาดไว้

 

"กระเป๋าตังค์ค่ะ"

 

"ในนั้นมีอะไรบ้าง" เวรล่ะสิฉันไม่ได้คิด เอ่อ...อะไรดีอ่ะที่สำคัญมากๆๆๆ จะเอาอะไรดี

 

"ก็มีบัตรเครดิต เงินสดสามพัน บัตรประชาชน บัตรประจำตัวนักเรียน..." ฉันพูดยาวไปเร่อยจนสารวัตรบอกให้พอก่อน

 

     ปัง.....ปัง.....

 

     อ้าวเฮ้ย!!! เสียงปืนดังมาจากไหนเนี่ย หรือว่าผู้หญิงท้องกลมคนนั้นจะถูกยิงไม่ได้การละ ว่าแต่ฉันจะบอกพวกชาวบ้านว่ายังไงดี ถ้าบอกเขาก็หาว่าฉันโกหกเรื่องกระเป๋าตังค์อ่ะดิ (แน่นอนย่ะ)

 

"เสียงดังมาจากทางโน้น" สารวัตรตะโกนพร้อมกับเรียกกำลังเสริม

 

"อ๊ะ...เจอแล้วอยู่นี่เอง" ดูเหมือนทุกคนจะดีใจกับฉันนิดหน่อย

 

     ปัง....

 

     เสียงปืนดังเหมือนเข้ามาใกล้ และแล้วมันก็มีใกล้จนต้องหาที่ซ่อน ฉันวิ่งมั่วไปหมดจนมาถึงห้องที่เคยถูกล็อคฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบในนั้นก่อน ก็เห็นร่างของผู้หญิงตัวผอม ท่าทางอ่อนเพลียและดูโซมมากๆ นอนสลบอยู่ ฉันพยายามจะติดต่อกกับนัตเตอร์แต่...มัวทำอะไรเนี่ย

 

"คุณ...กลับเข้าร่างสิ"

 

    วี้หว่อ...วี้หว่อ...

 

      นั่นมันเสียงไซเรนรถตำรวจนี่ เสียงปืนก็เงียบไปแล้วแต่ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคนกำลังวิ่งใกล้เข้ามา....

 

"นัตเตอร์"

 

"อ้าว...มาที่นี่ได้ยังไง" ฉันควรจะถามนายมากกว่าไอ้บ้า โทรไปก็ไม่รับ

 

"รีบพา..." ฉันพูดยังไม่ทันจบก็พยาบาลพาผู้หญิงคนนั้นออกไป

 

"นี่...อย่าบอกนะว่าที่โทรมาเพราะอยู่ที่นี่"

 

"ก็ใช่น่ะสิ"

 

      คืนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านก็โดนดุยกใหญ่ที่หายไปคนเดียว....

 

 

    วันต่อมา...คุโระเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังว่า คนที่ขังเธอไว้ที่อาคารล้างเป็นพี่สาวของเธอเอง ไม่น่าเชื่อว่าคนที่แนะนำให้มาร์กมาขอให้นักสืบช่วยจะเป็นมากิ คนที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันสักเท่าไหร่ ส่วนเพื่อนของเธอตอนนี้เรียนต่ออเมริกาตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนตอนนี้คงทำงานที่นั่นไปแล้ว

 

      สิ่งที่รู้มาอีกอย่างคือ ที่เธอไม่ชอบหน้ามากิเพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้ เธอกลัวว่าวันหนึ่งจะทำให้แฟนของเธอเสียคน หรือไม่ก็ยุให้เลิกกัน แต่ตั้งแต่เป็นแฟนกับมาร์กได้สามปีเธอก็สนิทกับมากิเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เหตุที่พี่สาวขังเธอไว้คงเป็นเพราะอิจฉาที่น้องสาวได้งานดีกว่า ตอนนี้ทางบริษัทก็ยังต้องการให้น้องสาวของเธอกลับไปทำงานอยู่

 

        อะแฮ่ม...เธอที่ฉันพูดถึง ชื่อว่า วีนัส รู้เมื่อกี้นี่เองอ่ะ ^^