23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

  ค่ำคืนหนึ่งของเดือนพฤษภาคม ฉันกลับบ้านช้ากว่าปกติ คนขับรถของฉันพากลับทางลัดซึ่งเป็นทางที่บ้านเยอะมาก...อาคารล้างที่ยังสร้างไม่เสร็จ ฉันสงสัยว่าทำไมถึงหยุดสร้างจึงถามคนขับรถ แต่คำตอบนั้นทำให้ฉันอยากจะผ่านทางนี้อีก เพราะที่อาคารสร้างไม่เสร็จเนื่องจากเคยมีคนตายท้องกลมที่นี่ ไม่ว่าจะมีสักกี่คนที่มาสร้างอาคารนี้ก็ต้องถูกผีหลอกทุกราย หยึ๋ยยยย~ ไม่น่าเล๊ยยย

      หลังจากนั้นพอกลับมาถึงบ้านฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง แต่แม่ฉันหัวเราะเฉยเลย...มันน่าขำตรงไหนเนี่ย ฉันก็เลยต้องทนเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียว (ไม่รู้ว่าจะเก็บมาคิดให้รกสมองทำไม)

"นามิ"

"คุณปู่..."

"ทำไมหน้าบึ้งอย่างนั้น"

"ก็...ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันตอบเฉไฉ

      เช้าวันต่อมา...

"โธ่...ขอร้องนะนัตเตอร์รับตามหาคนไปเถอะ" ฉันกำลังอ้อนวอนสุดฤทธิ์กับเรื่องที่ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย

"มันเรื่องอะไรของเธอ...งานนี้ต้องตามหาคนรักเก่าที่หายไปเกือบสิบปีเลยนะ...จะหาเจอง่ายๆ ได้ยังไง อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า"

"นายก็รับงานไปเถอะ"

"นั่นสิ" หลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน อีตาคุโระก็เริ่มเห็นด้วยกับฉัน

     นัตเตอร์ยอมรับงานตามหาคนรักเก่าของผู้ชายคนหนึ่งเขาชื่อว่า มาร์ก เป็นผู้ชายอายุน่าจะราวๆ สี่สิบหรือห้าสิบนี่แหละ เขาเล่าว่าวป็นวันที่เขาทะเลาะกับแฟน เช้าวันต่อมาเขาก็ไปง้อแฟนที่บ้าน แต่...ที่นั่นเหมือนไม่มีใครอยู่เลย ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันหลังจากนั้น จนกระทั่งผ่านไปสิบปีจนมาถึงวันนี้เขาอยากเจอเธออีกครั้งซึ่งเขาเพิ่งรู้จากทางบ้านทีหลังว่าแฟนของเขาตั้งท้องอยู่ด้วยประมาณสามเดือนแล้ว วันที่เขารู้แม่ของผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอหายไปตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนจนตอนนี้ยังไม่ติดต่อกลับมาเลย

     ฉันได้เห็นรูปด้วยเป็นผู้หญิงผมยาว ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาดีมากๆ ยังกะนางแบบ นางเอกอะไรประมาณนี้แหละ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเพื่อนเยอะ เข้ากับคนง่ายมากๆ แต่น่าแปลกที่เธอหายตัวไปโดยที่ไม่มีใครรู้เลย นัตเตอร์สรุปจากที่ฟังจากมาร์กเล่ามา...

"ผู้ต้องสงสัย มีสามคน"

"แน่ใจเหรอ"

        พรึบ!!!

        ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ คุโระก็โชว์ประวัติของผู้หญิงคนนี้ให้ดู เธอมีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคน อีกสองคนเป็นคนที่ไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ ซึ่งก็น่าสงสัยทั้งสามคนเลย จากที่ดูจากประวัติ เพื่อนของเธอที่ชื่อมิ้นท์เคยเป็นแฟนเก่าของมาร์ก คนที่ไม่ชอบหน้าอีกสองคน คนแรกคือ มากิ เพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบสักเท่าไหร่ ส่วนอีกคนคือ ไซนัส พี่สาวขี้โมโหของเธอเอง

"ฉันว่าพี่น้องไม่น่าจะฆ่ากันได้"

"สรุปอย่างนั้นไม่ได้นะ" นัตเตอร์เถียงฉันทันควันเลย

"แล้วนายจะสรุปได้ยะงไงว่าใครน่าสงสัย"

"ก็ลองสันนิษฐานไปก่อน...แล้วจะสืบอีกที เข้าใจมั้ยคร้าบบ"

          ฉันไม่ค่อยอยากจะเถียงสักเท่าไหร่ (เพราะเถียงไปก็สู้เค้าไม่ได้) วันนี้ฉันไม่ค่อยว่างเพราะต้องรีบกลับบ้าน เนื่องจากเป็นคำสั่งโดยตรงของปู่ฉันเอง สงสัยวันนี้คงต้องนั่งกินข้างนานแนๆ เมื่อไหร่ที่ปู่เป็นแบบนี้จะมีเรื่องคุยไม่หยุดปาก

"นาย"

"อะไรอีก"

"ฉันจะบอกว่าถ้ารู้อะไรก็บอกฉันด้วยนะยะ"

"ทำไมต้องบอก"

           ฉันพูดแบบนี้จนเค้าต้องยอมรับปากว่าถ้ารู้ข่าวอะไรจะให้คุโระโทรไปบอก (ซึ่งไม่รู้จะเชื่อถือได้หรือเปล่า) เป็นอย่างที่คาดไว้ วันนี้ที่โต๊ะอาหารปู่ฉันพูดไม่หยุดปากเลย...

"นามิ" แม่เริ่มหันมาคุยกับฉัน

"อื้อ...."

"เรื่องผีที่แกเล่า มันเป็นไง"

"แม่รำคาญปู่น่ะสิ" ฉันรู้ทัน เพราะแม่จะชวนฉันคุยกลบเกลื่อนตลอด

"เอาเหอะน่า เล่ามาเถอะ"

"คนขับรถเค้าเล่าให้ฟัง...อาคารที่ขับรถผ่านมาเคยมีคนตาย แต่...ฉันเล่าให้แม่ฟังแล้วนะ"

           เช้าวันต่อมา คุโระโทรมาบอกความคืบหน้าขณะที่ฉันกำลังเรียนวิชาภาษาญี่ปุ่นอยู่... ผู้หญิงคนนั้นเคยมาพักที่อาคารล้างนั่น และที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ ผีที่คนขับรถเล่าให้ฉันฟังก็คือผู้หญิงคนนี้นี่แหละ

"นี่นายไม่ได้ปิดบังอะไรฉันใช่ป่ะ"

"จะปิดบังอะไรล่ะ...ฉันอุตส่าห์แอบโทรมาบอก"

"ขอบใจ แค่นี้นะ"

          กริ๊งงงงงง...

         เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้นพอดี...