23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          ยามเช้าที่เงียบสงบฉันมารอนัตเตอร์อยู่นานเพราะอยากรู้ว่าคดีที่เขาขอให้ช่วยจะเป็นคดีแบบไหนแต่ก็มารอนานแล้วยังไม่มาสักที
 
"ขอโทษที่มาช้า" เขาพูดทักทาย
 
"นี่นายแล้วคดีอะไรล่ะที่จะให้ฉันช่วยน่ะ" ฉันถามอย่างหัวเสียเพราะรอมาเกือบสองชั่วโมงเต็มๆ เลยนะเนี่ย
 
"เอาน่าตามมาเถอะ" เขาพูดแล้วก็เดินนำไปทันที
 
          เสียงโวยวายของคนที่เร่ขายของดังมาจากมุมตึกหนึ่งที่อยู่ห่างจากที่ฉันกำลังเดินอยู่นี้ไม่รู้ว่ากำลังเถียงหรือทะเลาะเรื่องอะไรกัน
 
          เมื่อเดินมาถึงร้านอาหารร้านหนึ่ง...
 
"นายพามาที่นี่ทำไม"
 
"ฉันหิว" เขาตอบได้ง่ายมาก
 
          หลังจากที่ถูกยัดเยียดให้กินข้าวแล้วก็พาเดินเที่ยวรอบเมืองแต่อยากจะรู้เหลือเกินว่ามันเกี่ยวกับคดีที่เขาขอให้ฉันช่วยตรงไหไม่ทราบ
 
"นี่นาย"
 
"เป็นอะไร" เขาถามแบบคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
 
"นายมีคดีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ" ฉันถามออกไปด้วยความเบื่อหน่าย
 
"เอ่อ...ตรงนั้นสวยดีนะ" พูดจบเขาก็ดึงมือฉันตามไปทันทีนี่จงใจชัดๆ เลย
 
          สายลมพัดเย็นจนหนาวเลยทีเดียวฉันพยายามสนุกกับการเที่ยวแต่มันก็ยังคาใจเรื่องคดีอยู่นั่นแหละนี่ถ้าไม่ยอมบอกฉันก็จะไม่อยากรู้แล้วนะ
 
"กลับบ้านเถอะ"
 
"อะไรนะ" ฉันถามด้วยความตกใจเพราะว่าจะชวนฉันออกมาเพื่ออะไรเนี่ย
 
"ก็กลับบ้านไงมีอะไรหรือเปล่า"
 
"ก็นายเรียกฉันออกมาเพราะมีคดีอะไรให้ฉันช่วยไม่ใช่เหรอแล้วทำไมตอนนี้ถึงชวนกลับบ้านหรือว่าความจริงแล้วไม่ได้มีคดีอะไรเลย"
 
"มีสิ" เขาตอบขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว
 
"คดีอะไร"
 
"ก็จะบอกตอนถึงบ้านไง"
 
          และฉันก็อดทนกลับมาที่บ้านอีกครั้งนี่ถ้าเขาไม่ใช่ลูกชายหุ้นส่วนใหญ่ของปู่ฉันนะฉันฆ่านายตายแน่นัตเตอร์
 
          เมื่อกลับมาถึงบ้านที่เงียบสงบ...
 
"เอ่อ..."
 
"อ้ำอึ้งทำไม" ฉันถามด้วยความแปลกใจ
 
          นัตเตอร์จูงมือฉันเข้ามาในสวนหลังบ้านซึ่งมีแสงไฟสลัวๆ แล้วก็ดอกไม้ประดับเต็มไปหมด
 
"นี่อย่าบอกนะว่าจะขอฉันแต่งงาน"
 
"จะบ้าเหรอ" เขาเถียงเสียงดัง
 
"ฉันพูดเล่นย่ะ"
 
"ฉันจะขอเธอหมั้นต่างหาก"
 
"อะไรนะ" อยู่ๆ ก็พูดออกมาได้นะง่ายเกินไปไหมเนี่ย
 
"หมั้นกับฉันนะ" เขาพูดเสียงจริงจังมากๆ
 
"แล้วคดีอะไรที่นายอยากให้ฉันช่วยเหรอ" ฉันถามด้วยความสงสัย "อย่าบอกนะว่ากุเรื่องขึ้นมาทั้งหมดเพื่อให้ฉันออกจากบ้าน"
 
"เอ่อ...."
 
"นี่นายขอฉันหมั้นง่ายไปหรือเปล่า" ฉันพูดเสียงเรียบ
 
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง"
 
"กล้าคุกเข่าขอฉันหมั้นที่สวนสาธารณะหรือเปล่าถ้าไม่กล้าฉันก็ไม่หมั้นเด็ดขาด" เพราะคำพูดของฉันทำให้เขารีบขอให้คุณปู่และทุกคนที่แอบดูอยู่นั่นพาไปที่สวนสาธารธทันที โอ๊ยตาย...ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าเลยนะ
 
          ที่สวนสาธารณะซึ่งมีคนเดินผ่านไปมาเต็มไปหมด
 
"หมั้นกับฉันนะ" เพียงแค่นัตเตอร์คุกเข่าลงก็มีคนมองมาเป็นตาเดียวทำให้คนที่เขินกลายเป็นฉันซะเอง (แล้วจะทำร้ายตัวเองทำไม)
 
"ก็ได้ แต่นายรีบลุกขึ้นมาเถอะ" ฉันพูดพร้อมกับดึงมือเขา
 
          หลังจากนั้นก็มีพุที่จุดขึ้นมาพอดีเพราะมันเป็นวันสิ้นปีด้วยคงไม่น่าแปลกถ้าหากจะมีคนเยอะมากกว่าปกติ
 
          หลังจากวันนั้นทุกคนที่รู้เห็นเป็นใจกับนัตเตอร์ก็โดนฉันโกรธยกใหญ่ (ซะเมื่อไหร่) พวกเขาก็รีบเตรียมชุดแล้วก็เชิญงานเพื่อมางานหมั้นน่ะสิเพราะนัตเตอร์ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่ฉันก็ต้องเรียนต่อที่ประเทศไทยแต่สองปีหลังจากนั้นฉันก็ได้ทุนเรียนต่อ
 
          สิบปีผ่านไปเราก็ได้แต่งงานกัน....แต่ไม่ขอพูดเรื่องหลังจากนั้นนะ