Raining Blood. ฝนเลือด
เขียนโดย 
lomTL
วันที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 18.44 น.
แก้ไขเมื่อ 22 กันยายน พ.ศ. 2556 22.02 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) หน้าที่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พวกนายสองคนละทิ้งหน้าที่" สารวัตรทหาร พูด
รูปร่างของเขาดูอ้วนท้วม มีหนวดเครา ผิวสีน้ำตาลเข้ม ที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ต่อหน้า กองกับเต้
"พวกเราจำเป็นต้องช่วยเหลือพลเรือนที่รอดชีวิตครับ" เต้พูด
"เเล้วนายไม่ห่วงคนที่อยู่ในฐานหรือไง หน้าที่เฝ้ายามนั้นเปรียบเสมือนดวงตาให้กับเรา
เพื่อไม่ให้มีสัตว์ประหลาดตัวไหนบุกเข้ามาได้ นอกจากนั้นยังเอารถไว้อพยพคนไปอีกต่างหาก"
เต้ กับ กอง ได้เเต่ยืนก้มหน้ายอมรับความผิด ส่วน ลม นานา มิ้ง โต้ และ สาวน้อยมีเซีย
ก็ได้เเต่ยืนฟังทำอะไรไม่ถูก
"ถึงเเม้จะเป็นลูกของนายพลสมิงก็เถอะ" สารวัตรทหาร มองลมด้วยหางตา "เเต่เนื่องจาก
เราไม่มีกำลังทหารเพียงพอ โทษครั้งนี้จึงถูกระเว้นไว้ก่อน เเต่ห้ามมีอีกเด็ดขาด!!!"
"ครับ!!" เต้ กับ กอง ยกมือทำความเคารพพร้อมกัน
"และอีกอย่าง ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้สิน่ะ" สารวัตรทหารหันไปมองลม
"เรื่องอะไรครับ"
"นายพลสมิง พ่อของนายน่ะ ตายเเล้ว"
ลม ยืนเงียบไม่มีเเม้เเต่ท่าทางตกใจเลยเเม้เเต่น้อย
"ผมพอจะรู้อยู่เเล้วล่ะครับ" ลม เอามือล่วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขา "ทหารคนหนึ่ง
ที่เราเจอในเมือง ฝากนี้มาให้ครอบครัวเขาด้วยครับ"
เขายื่นกระดาษเปื้อนเลือดให้กับสารวัตรทหาร
"ของใคร" ชายร่างอ้วนพูด พร้อมกับยิ้มกระดาษที่ลมส่งให้มาดู
"หมวดเอนก ผมรู้เท่านี้เเหละครับ"
"เข้าใจเเล้ว ฉันจะจัดการเอง"
สารวัตรทหารร่างอ้วน หันหลังเดินกลับไป ถึงเเม้พวก ลม จะมาถึงฐานทัพเเล้วเเต่ก็ยัง
เป็นเพียงด้านหน้าเท่านั้น พวกเขายังต้องขึ้นรถเข้าไปข้างในอีก ตรงด้านหน้าของฐานนั้นเต็มไปด้วย
รถถัง เเละ ปืนใหญ่ตั้งเรียงรายอยู่เต็มไปหมด มีทหารวิ่งกันพลุกพล่าน
"พี่กอง ขอโทษด้วยน่ะครับ ที่ทำให้เดือดร้อน" ลม เดินเข้าไปหา
"เห้ย ไม่เป็นไร เเค่นี้เอง"
"กอง ไปได้เเล้ว เรามีหน้าที่ต้องทำอีกเยอะ" กองเรียก
"จ้าๆ ไอ้น้องลม ดูเเลเพื่อนเเละสาวๆดีๆละ ไว้เจอกัน" กอง เดินตามเต้ไป
"เราไปกันเถอะ ลม" โต้ ที่ขึ้นไปนั่งอยู่บนรถบรรทุก
นานา มิ้ง เเละ มีเซีย ก็ขึ้นไปนั่งรออยู่เเล้ว ลม เดินขึ้นไปนั่งอย่างเงียบๆ เขานึกถึงคำพูด
ของสาวัตรทหาร ที่บอกว่าพ่อของเขาตายไปแล้ว เเต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เตรียมใจเอาไว้ เพราะ ตั้งเเต่
เด็กพ่อของเขามักจะพูดอยู่เสมอว่า "หากพ่อไม่อยู่เเล้ว อย่ามัวเเต่เสียใจ จงเดินหน้าต่อไป" ถึง
ลม จะไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับพ่อ เเต่เขาก็มีความเป็นลูกผู้ชายอยู่พอๆกับพ่อของเขา
รถบรรทุกเคลื่อนออกจากที่จอด ภายในรถมีทหารที่บาดเจ็บนั่งอยู่ด้วยหลายคน ไม่มีคน
ที่ดูเหมือนพลเรือนอยู่เลย รถค่อยๆวิ่งเข้าลึกไปเรื่อยๆ เเต่มันเเตกต่างไปจากเดินมาก เขาใหญ่ที่ซึ่ง
เป็นอุทยานเเห่งชาตินั้น จะอุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไม้ เเต่ตอนนี้กลับกลายเป็นพื้นดินเเห้งเเล้ง ที่มี
เต็นของผู้อพยพอยู่มากมาย เรียงรายเป็นแถวยาวเยียด
รถวิ่งขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ยิ่งสูงยิ่งเต็มไปด้วยพลเรือนมากมาย ลม มองลงไปเบื้องล่างที่มี
เเต่พื้นดินเเห้งเเล้งนั้น ถูกรอบล้อมไปด้วยกำเเพงสูงกว่าสามเมตร ยาวไปจนสุดลูกตา ลม ได้เเต่นั่ง
คิดว่าทำไมกำเเพงยาวขนาดนี้ถึงสร้างเสร็จ ภายในเวลาไม่กี่วัน
"นี่ๆ พี่นานา" มีเซีย ที่เงียบมาตลอดพูดขึ้น
"มีไรหรอจ๊ะ"
"เรารอดเเล้วสิน่ะคะ"
"เเน่นอนสิจ๊ะ เราอยู่ที่ฐานทัพที่เเข็งแกร่งเเล้ว"
"ผิดเเล้ว!!!" ทหารที่นั่งอยู่ในสุดของรถตะโกน "ฐานทัพนี้อยู่ได้อีกไม่กี่วันหรอก"
"หมายความว่าไง" นานา ถามกลับ
"ไม่เห็นสภาพพวกเราหรอ นอกจากนั้นผู้อพยพยังเยอะเกินไปอีกตางหาก ถ้ายังเป็น
เเบบนี้เราไม่รอดเเน่"
"พูดถึงเรื่องอะไรกันเเน่น่ะ"
"ถูกอย่างที่เขาพูดนั้นเเหละ" ลม พูด
"หมายความว่าไงหรอก ลม" มิ้ง ที่ไม่เข้าใจถาม
"มองที่กำแพงพวกนั้นสิ" ลม ชี้นิ้วไปยังกำแพงที่เขาเพิ่งจะมองเมื่อสักครู่
"ทำไมฟร่ะ" โต้ ก็ยังไม่เข้าใจ
"พวกสัตว์ประหลาดเพิ่งเข้าทำลายเราได้4วัน นายคิดว่ากำแพงที่ยาวขนาดนั้นสร้าง
เสร็จได้ง่ายๆงั้นหรอ"
"นั้นสิ ไม่น่าเป็นไปได้"
"กำแพงนั้น เขาเอาซากตึกที่พังมาก่อใหม่น่ะ มันอาจจะสร้างเสร็จเร็ว เเต่ความเเข็ง
เเรงของมันต่ำมาก"
"ใช่เเล้วไอ้หนู ฉลาดดีนี้" ทหารคนเดิมพูด
"เเต่ทำไมคนอพยพเยอะถึงเเย่ละ" มิ้ง ถามต่อ
"คนยิ่งเยอะ อาหารก็ยิ่งหมดเร็ว คนเจ็บเยอะ ยาก็ยิ่งหมดเร็ว นอกจากนั้นพวกมันก็บุก
เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทหารต้องตายไปเรื่อยๆ การป้องกันที่นี้ก็ยิ่งอ่อน"
คนทั้งรถหันมองมาที่ ลม เพราะเขาสามารถคาดเดาได้เเม่นยำมาก
ตูม!! ปังๆๆๆ
เสียงปืนดังมาจากกำแพงจนก้องไปทั่ว รถบรรทุกที่วิ่งมานานก็หยุดจอดหน้าเต็นกัน
แดดที่มีโต๊ะกับทหารหญิงสามนายนั่งอยู่ พวกเขาเดินลงมาจากรถก็เห็นทหารหญิงที่นั่งอยู่ตรงกลาง
กวักมือเรียก
"พวกเธอมาจากไหน" ทหารหญิงที่กวักมือถาม
"ตัวเมืองสระบุรีครับ" โต้ ตอบ
"เอาใบนี้แล้วเขียนให้ครบทุกช่อง"
โต้ รับกระดาษเเล้วนำมาแจกให้กับทุกคน เมื่อทุกคนเขียนจนเสร็จก็รวมเเล้วส่งให้กับ
ทหารหญิงคนเดิม
"เอาผ้านี้ไปมัดไว้ที่เเขน" ทหารหญิงส่งผ้ามาให้
ผ้าเป็นผืนยาวเล็กมีห้าผืน เเต่สีเเตกต่างกันไป มีสีแดงสองสี สีเขียวสองสี สีขาวหนึ่งสี
"มีไว้ทำไมครับ" โต้ ถาม
"นายสองคนใช้สีแดง เธอสองคนใช้สีเขียว ส่วนเด็กสาวตัวน้อยนั้นสีขาว" ทหารหญิง
พูด
"อะไรกันครับเนี้ย ให้พวกผมไว้ทำไม" โต้ ถามอีกครั้ง
"หนวกหู ถามอยู่ได้ เรากำลังยุ่งน่ะ" ทหารหญิงทำหน้าหงุดหงิด "สีแดงให้ไปหาจ่า
แดงที่ศูนย์ป้องกันด้านหน้า สีเขียวให้ไปที่เต็นสีขาวรายงานตัวกับร้อยตรีมานพ ส่วนสีขาวให้ไปหาที่
อยู่เอาเองภายในฐาน ไปได้เเล้ว"
โต้ รีบเดินถอยออกมาพร้อมกับทุกคน ตอนนี้พวกเขาได้เเต่ยืนงง
"นายรู้อะไรบ้าง ลม" โต้ หันไปถามลม ที่กำลังมัดผ้าสีแดงไว้ที่เเขน
"พูดง่ายๆ กำลังคนที่มีจำกัดตอนนี้ ทำให้ต้องเอาเราไปช่วย"
"ว่าไงน่ะ ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ"
"โต้ ตอนนี้ทุกคนมีหน้าที่น่ะ ถ้าพูดง่ายๆคือเขาเเบ่งสีเพื่อบอกหน้าที่ของเรา สีแดง
คือคนที่สู้ไว้ สีเขียวคงเป็นหน่วยเเพทย์ สีขาวคือคนที่สู้ไม่ไหวให้ไปพักไงล่ะ"
"อ้าว งั้นหนูต้องอยู่คนเดียวอ่ะสิ" มีเซีย พูด
นานา ด้วยความเป็นห่วงจึงนั่งย่องๆ เเล้วลูบหัวเด็กสาวอย่างอ่อนโยน
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ เขาต้องมีที่ให้สำหรับเด็กอยู่เเล้ว เดี๋ยวฉันจะพาไปเอง"
"ค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีน่ะ โต้" มิ้ง พูด "แล้วก็ลมด้วย"
"โชคดีๆ ไว้เจอกันน่ะ" โต้ โบกมือ
นานา เดินจูงมือมีเซียไป พร้อมกับมิ้ง ส่วนลมกับโต้ ก็หันหน้ามามองกันแล้วเดินไป
ตามที่ทหารหญิงบอก ความลำบากที่ยาวนานก็ยังคงมีต่อไป ตราบใดที่สงคราบยังไม่จบ ลมคิด...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
